Pisząc o faktycznej AFERZE MARSZAŁKOWEJ nie sposób przemilczeć roli, jaką
odegrały w niej media, a w szczególności kilku zasłużonych dla sprawy
dziennikarzy. Nie byłoby możliwe, przeprowadzenie przez ludzi służb specjalnych
tej kombinacji operacyjnej, gdyby nie zaangażowano w nią mediów i nie
przydzielono im bardzo precyzyjnych zadań.
 To temat niezwykle obszerny, w którym pojawia się wiele osób i wątków, nie
zawsze istotnych. Ponieważ nie chciałbym nadużywać cierpliwości osób czytających
te teksty, dlatego świadomie zrezygnuję z przedstawiania szczegółowego
zestawienia wszystkich publikacji prasowych Dziennika i Gazety Wyborczej, które
w okresie od października 2007 do maja 2008 dotyczyły rzekomej afery aneksowej
oraz zajmowania się mniej istotnymi wątkami tych publikacji.

Piszę rzekomej, gdyż w moim głębokim przekonaniu nigdy nie było żadnych
nieprawidłowości związanych z aneksem do raportu z weryfikacji WSI, które
uprawniałyby to traktowania tej sprawy w kategorii afery. Ogromnym zwycięstwem
fałszu nad rzeczywistością i emocji nad rozumem było zaistnienie w świadomości
odbiorców określenia afera aneksowa. Wiele wysiłku funkcjonariuszy medialnych,
dziennikarzy kapturowo inspirowanych i pospolitych, użytecznych poszło na to, by
określenie to zagościło w świadomości Polaków. Jest ono jednym z elementów
kampanii dezinformacji, jakiej nasze społeczeństwo jest poddawane od wielu miesięcy.

W powszechnym odczuciu, za pierwszy sygnał, związany z rzekomym handlem aneksem
uznaje się artykuł Anny Marszałek z 19 listopada 2007r. pt. Aneks do raportu o
WSI na sprzedaż. Artykuł opatrzony jest nagłówkiem – Każdy może kupić tajne
dokumenty.

Gdy jednak bliżej przyjrzeć się publikacjom Dziennika z tego okresu, można z
łatwością zauważyć, że sygnały o rzekomych przeciekach z aneksu pojawiały się
już wcześniej. I tak, 6 listopada Michał Majewski i Paweł Reszka z Dziennika w
artykule Prezydent ma aneks do raportu o WSI informują m.in. – Aneks jest
obszerny. Według informatora DZIENNIKA, który widział dokument, liczy on co
najmniej kilkaset stron.

Na blogu Sylwestra Latkowskiego, Anna Marszałek potwierdza, że wiedza
dziennikarzy Dziennika na temat aneksu pochodziła od informatorów – Znamy
nazwiska konkretnych ludzi, którzy zdobyli rozdziały aneksu do raportu o WSI na
swój temat. Informacja z listopada była prawdziwa i nie miała nic wspólnego z
Lichockim, o którego działaniach wówczas nie wiedzieliśmy.

A jednak w artykule z 19 listopada 2007r. Anna Marszałek nie pisze o ludziach,
którzy zdobyli rozdziały aneksu do raportu, a stwierdza jakoby Gazeta ustaliła,
że aneks Antoniego Macierewicza do raportu o WSI można kupić na czarnym rynku.

Choć o tej sprawie traktuje tytuł i nadtytuł artykułu Marszałek, nie znajdziemy
w nim ani jednego słowa więcej, na temat rzekomego handlu aneksem. Jest tylko to
jedno, jedyne zdanie.

Wiele miesięcy później pani Marszałek uchyliła nam rąbka swojego warsztatu, gdy
na blogu Latkowskiego oświadczyła:
Po pierwsze dotarliśmy do niektórych z tych osób. To prawda, że żadna z nich nie
pokazała nam dokumentu, ale też ryzyko dla nich byłoby zbyt duże, bo zdobyły tę
wiedzę nielegalnie — dokument jest przecież ciągle tajny. Jedna z tych osób
twierdziła, że przeczytała tekst w formie elektronicznej, inna, że widziała
wydruk, ale tylko przerzuciła całość, a przeczytała rozdział o sobie.
Odpytaliśmy ich dokładnie z treści i formy tego dokumentu (układu strony,
rozdziałów itp.). Mając te informacje, skonfrontowaliśmy to z członkami komisji
weryfikacyjnej, którzy potwierdzili nam prawdziwość informacji. Ponadto
informacje te niezależnie od siebie sprawdzało kilku dziennikarzy, nie tylko
Robert Zieliński i ja.

Nie będę dzielił włosa na czworo i roztrząsał, skąd i od kogo Marszałek miała te
informacje i dlaczego nie ujawniła wówczas niczego z treści aneksu? Zakładam, że
ta pani nie powie nam całej prawdy, a o treści aneksu tak wówczas jak i teraz
nie wie nic.

Warto byłoby natomiast zadać pani Marszałek pytanie – od jakiego czasu zna
Aleksandra Lichockiego, a także czy pisząc swój artykuł nie słyszała nic o
publikacji Gazety Polskiej z 18 października 2007r. pt. Komorowski i WSI, w
której ujawniono kontakty płk. Lichockiego z Bronisławem Komorowskim?

Ponieważ o dziennikarskiej nierzetelności pani Marszałek pisano już wiele i
wielokrotnie dowiodły jej również wyroki sądowe, uniewinniające bohaterów jej
afer, nie będę rozwodził się nad tym przypadkiem. Dość powiedzieć, że ten
przykład, gdy jednym zdaniem ( bez uzasadnienia, rozwinięcia i wskazania
podstaw) buduje się mit o handlu aneksem dyskwalifikuje twórczość pani
Marszałek. Nie jest to już dziennikarstwo. Tak buduje się dezinformacyjne
donosy, w oparciu o deklaratywne, werbalne kłamstwa. Nie sposób, zatem traktować
pisania pani Marszałek w kategoriach poważnego dziennikarstwa.

O wiele ważniejsza wydaje się odpowiedź na pytanie – po co ten artykuł został
opublikowany, jaki był cel tej denuncjacji?

Pewną wskazówkę daje nam sama Marszałek w swojej publicystyce, właśnie z dnia 19
listopada 2007r., zatytułowanej Nocne gry i zabawy polityków PiS. Tu już nie ma
wątpliwości, że mamy do czynienia z człowiekiem głęboko zaangażowanym
emocjonalnie w konkretnej, politycznej sprawie. Ten tekst mógł napisać tylko
ktoś, kto ma bardzo jednoznaczny, jednowymiarowy stosunek do rzeczywistości. To
polityczna agitka, nacechowana retoryką właściwą dla ludzi Platformy.

Ale znajdujemy w nim również akcenty niepokojące – Kiedy w 1992 r. po ujawnieniu
przez Antoniego Macierewicza listy tajnych agentów SB odwołano rząd Jana
Olszewskiego, czasu było mało, a i technika była gorsza. Nie udało się skserować
tego, na czym zafascynowanym tajnymi służbami, kwitami i teczkami politykom
zależało. Teraz czasu było więcej, a operację przeprowadzono prawie
perfekcyjnie. (…) Łatwość wrzucenia pomyj do mediów przez rządzących, oczywiście
anonimowo, rozzuchwaliła polityków PiS. W opozycji mogłoby brakować tej
amunicji, więc podjęto próbę okopania się na przyczółku Pałacu Prezydenckiego.
Niedawno DZIENNIK ujawnił, że kopiowano akta ABW. Teraz, że wywieziono archiwum
WSI. Czy politycy PiS nie zauważyli, że społeczeństwo w wyborach odrzuciło takie
zabawy i zostali na podwórku sami?

To nie są słowa dziennikarza. Tak myślą, tak formułują zarzuty, takimi skrótami
posługują się ludzie PRL-owskich służb. Zachęcam wszystkich do przeczytania tego
artykułu, do jego dokładnej analizy, do rzetelnej oceny - jako niezwykłego
wprost przykładu twórczości sprzecznej ze wszystkimi standardami dziennikarskiej
etyki. Jeśli ktoś ma wątpliwości, jakim językiem napisany jest artykuł, zachęcam
do odwiedzenia takich stron w Internecie jak np. Instytutu Bezpieczeństwa
TARCZA, Związku Byłych Funkcjonariuszy Służb Ochrony Państwa, PROMILITO, czy
Militarna Polska, gdzie zamieszczane są często autentyczne opinie, ludzi
komunistycznych służb.


Jak wskazuje zawartość artykułu Anny Marszałek Aneks do raportu o WSI na
sprzedaż nie było żadnych podstaw, by dziennikarka mogła wówczas twierdzić,
jakoby  raport o WSI można kupić na czarnym rynku. Przynajmniej, nie znajdziemy
ich w samym artykule. Dlaczego więc tak napisano?

To twierdzenie staje się bardziej czytelne, gdy przyjmiemy, że w tym czasie
Aleksander Lichocki wypełniał już swoje zadanie zdobycia aneksu lub uzyskania
dostępu do ludzi Komisji Weryfikacyjnej. Jak napisałem w części 4 AFERY
MARSZAŁKOWEJ, wbrew oficjalnej propagandzie, na rynku brak było przecieków, o
czym Komorowski i Lichocki doskonale wiedzieli, a medialne spekulacje opierały
się wyłącznie na plotkach pochodzących od przesłuchiwanych przez Komisję
żołnierzy WSI. Być może już w połowie listopada 2007 roku było oczywiste, że nie
da się uzyskać dostępu do aneksu, ani żadnego wpływu na jego treść. Równie
bezowocne, mogły okazać się próby uzyskania informacji od ludzi z Komisji
Weryfikacyjnej. Przypomnę, że ujawniony w listopadzie ub.r. pomysł wymiany 12
członków komisji na ludzi premiera Tuska, nie został zrealizowany i nigdy już do
tego tematu nie powrócono. Skoro nie można było aneksu odzyskać trzeba było go
zniszczyć.

W tej sytuacji należało przejść do drugiego etapu kombinacji operacyjnej i
wykazać, że aneks jest dokumentem bezwartościowym i niewiarygodnym, że istnieją
przecieki z jego treści, wskazujące na udział członków Komisji, a ich samych
ukazać jako ludzi  zafascynowanych tajnymi służbami, kwitami i teczkami,
działających na polityczne zlecenie podobnych im maniaków, choć niewolnych od
korupcyjnych pokus. Skoro nie udało się Lichockiemu zdobyć aneksu (kupić?) można
było spokojnie ten zamysł spalić, stosując metodę ujawnienia rzekomej rewelacji.

Nie wolno wykluczyć, że to zagranie było podyktowane obawą, że ktoś z
dziennikarzy lub ludzi służb, lojalnych wobec ekipy PIS-u, mógł natrafić na
ślady działalności płk. Lichockiego i powiązać jego ówczesne działania z
marszałkiem Komorowskim. Jak wiemy, Lichocki był osobą znaną wielu dziennikarzom
i być może jego szczególna aktywność mogą wzbudzić w kimś podejrzenia?

Należało, zatem przykryć poprzedni, nieudany etap kombinacji, informując opinię
publiczną: Aneks do raportu o WSI na sprzedaż– Każdy może kupić tajne dokumenty.
W tym czasie nie istniały jeszcze żadne dowody ( gromadzone później przez
Tobiasza , przy udziale Lichockiego) na handel aneksem, co w artykule Anny
Marszałek jest aż nadto widoczne. Lecz to wówczas powstała koncepcja
przeprowadzenia operacji, zmierzającej do paraliżu Komisji i zdezawuowania
efektów jej prac. Zamieszczona w artykule relacja z wypowiedzi ministra
Ćwiąkalskiego - Minister sprawiedliwości Zbigniew Ćwiąkalski zapowiedział w
Radiu ZET, że jeśli potwierdzą się informacje o wycieku aneksu do raportu z
likwidacji WSI, to sprawą zajmie się prokuratura. W zależności od tego, czy
będzie to właściwość prokuratury wojskowej, czy cywilnej, czy obu prokuratur, to
z całą pewnością postępowanie zostanie wszczęte, jeżeli te informacje chociaż w
części się potwierdzą - podkreślił Ćwiąkalski może świadczyć, że intensywnie
szykowano już dowody, a prowokacja zmierzała wyraźnie w kierunku procesowego
uporządkowania. Pozostało, zatem przygotować dowody dla prokuratury – czym
zajęli się panowie Tobiasz i Lichocki, przy współpracy odzyskanych służb oraz
przygotować społeczeństwo do właściwego odbioru rzekomej afery aneksowej – czym
zajęli się niektórzy dziennikarze.

Objawiła się przy tym tak zadziwiająca korelacja tych grup, że poświęcę jej
jeszcze kolejną część AFERY MARSZAŁKOWEJ.


Aleksander Ścios



--