Gdybyśmy oceniali Bronisława Komorowskiego, według kryteriów stosowanych wobec
ludzi odpowiedzialnych za słowa i czyny, należałoby uznać, że mamy do czynienia
z klasycznym przykładem człowieka o mentalności komunisty. Jak w starym dowcipie
z czasów PRL-u, o facecie, który przychodzi do psychiatry i mówi: panie
doktorze, mam roztrojenie jaźni. - Chyba rozdwojenie? - Nie, nie, roztrojenie,
bo ja inaczej myślę, inaczej mówię i inaczej robię. - Niech pan idzie do innego
lekarza, bo ja komunistów nie leczę – odpowiada psychiatra.
 Każda kolejna odsłona, skrzętnie przemilczanej przez media afery Marszałkowej,
powinna skłaniać do refleksji nad stanem psychiki marszałka Komorowskiego i
prowokować pytania  o kondycję drugiej osoby w państwie. Skoro trudno byłoby
posądzać tego pana, o osobowość bliską komunistycznemu roztrojeniu jaźni,
pozostaje wyjaśnienie bardziej prozaiczne, że mamy do czynienia z notorycznym
łgarzem, który uczynił z kłamstwa cnotę polityczną.

Zeznając w dniu 24 lipca br. przed Prokuratorem Okręgowym, pan Komorowski
stwierdził: Po kilku dniach pani Jadwiga Zakrzewska, poseł PO, przekazała mi, że
chce się ze mną spotkać pułkownik z WSI, który jest jej sąsiadem. Spotkanie
odbyło się w moim biurze poselskim. Rozmówcą okazał się nieznany mi wcześniej
pułkownik Leszek Tobiasz. Według zapisów mojego kalendarza spotkanie miało
miejsce 21 listopada 2007r. i tej daty jestem pewien, w kalendarzu niestety nie
zapisano dnia spotkania z Lichockim, ale mogło to być około dzień lub dwa przed
rozmową z Tobiaszem.

Zeznaniom Komorowskiego przeczy sam Leszek Tobiasz, którego prokuratura
przesłuchała w ubiegły wtorek. Według zeznań oficera WSW/WSI, do spotkania z
Komorowski doszło prawie miesiąc wcześniej, niż twierdzi marszałek Sejmu. Choć
Tobiasz nie potrafił podać dokładnej daty swojego pierwszego spotkania z
Komorowskim, to jednak pytany przez prokuraturę - wskazał ścisły przedział
czasowy. Z zeznań Tobiasza wynika, że do spotkania doszło między 20 października
a 2 listopada 2007 r., a to oznacza, że o blisko miesiąc poprzedziło ono
spotkanie Komorowskiego z Aleksandrem Lichockim.

Informację o przesłuchaniu Tobiasza zamieścił w Naszym Dzienniku Wojciech
Wybranowski, a w dzisiejszym tekście na Salonie24 zwrócił uwagę, na poważne
rozbieżności w zeznaniach obu świadków.

Informacja o wcześniejszym (niż twierdził Komorowski) spotkaniu z Tobiaszem,
stanowi potwierdzenie tezy zawartej w AFERZE MARSZAŁKOWEJ, że to nie byli
oficerowie WSW/WSI zwrócili się do marszałka Sejmu, z propozycjami dotyczącymi
aneksu, a zostali przezeń zaproszeni na spotkania. Kolejność wypadków potwierdza
tę tezę i zdaje się świadczyć, że inspiratorem wszystkich działań skierowanych
przeciwko Komisji Weryfikacyjnej WSI był Bronisław Komorowski.

Spójrzmy na wydarzenia z jesieni ubiegłego roku.
14 października 2007r.Wprost podał informację, że w 2000 r. Wojskowe Służby
Informacyjne inwigilowały posłów z sejmowej komisji obrony. Z naszych informacji
wynika, że o sprawie mógł wiedzieć Bronisław Komorowski, ówczesny minister
obrony narodowej, a dziś jeden z liderów PO.

18 października 2007r. Gazeta Polska zamieszcza artykuł Leszka Misiaka pt.
Komorowski i WSI, nawiązujący do publikacji Wprost. W artykule czytamy m.in. o
tajemniczym przyjacielu Bronisława Komorowskiego, który w marcu 2004r.
informował Leszka Misiaka o wypadku samochodowym, jakiemu uległ syn
Komorowskiego. Dziennikarz napisał: W tamtym czasie nie wiedziałem kim jest ów
informator, jego nazwisko nic mi nie mówiło. Przedstawiał się jako lobbysta,
mówił, że często bywa w Sejmie, kiedyś nawet spotkałem go przed Sejmem. Prawie
dwa lata później dowiedziałem się, że to pułkownik WSI, były szef Zarządu I
Szefostwa WSW Aleksander L.

27 października.2007r. Wprost powiadomił że Aneks do raportu komisji
weryfikacyjnej Wojskowych Służb Informacyjnych trafił już do prezydenta,
informując również, że na najbliższy poniedziałek przed komisję został wezwany
były minister obrony narodowej Bronisław Komorowski, obecnie jeden z liderów PO,
kandydat partii Donalda Tuska na marszałka Sejmu. Jego wezwanie ma związek z
nielegalnymi podsłuchami stosowanymi przez funkcjonariuszy WSI w latach
2000-2001. Komisja w poniedziałek chce też wysłuchać byłego szefa WSI gen.
Tadeusza Rusaka.
Reklama

Otóż, musi istnieć ścisły związek przyczynowo-skutkowy, pomiędzy informacjami
medialnymi, dotyczącymi Komorowskiego, a wizytami u niego ludzi z WSW/WSI.
Trudno przypuszczać, by to sami oficerowie wojskowych służb, po przeczytaniu
powyższych wiadomości zwrócili się do Komorowskiego. Jeśli wierzyć, że Tobiasz
od wielu miesięcy gromadził materiały obciążające członków Komisji, to data jego
pojawienia się w chwili, gdy do mediów przedostają się informacje mogące
obciążyć Komorowskiego, musi być nieprzypadkowa. Można powiedzieć, że w wersji
Komorowskiego, Tobiasz spadł z nieba, prosto do gabinetu marszałka Sejmu.
Jeszcze trudniej byłoby uwierzyć, że wizyty Tobiasza i Lichockiego przypadkowo
zbiegły się w czasie z informacjami mediów.

Tobiasz miał przecież dotrzeć do polityka Platformy z dowodami na korupcyjną
działalność Komisji Weryfikacyjnej. Jak zeznał Komorowski – Wśród osób
zamieszanych w tę działalność wymienił płk. Lichockiego, członka komisji Leszka
Pietrzaka i wspomniał o udziale w doprowadzeniu do spotkania z Pietrzakiem
jakiegoś pośrednika. Tobiasz mówił, że chodziło o pozytywną weryfikację jego
osoby i syna oraz że nagrał rozmowy z Lichockim oraz rozmowę z Pietrzakiem.

Jeśli pierwsza wizyta Tobiasza u Komorowskiego miała miejsce między 20
października, a 2 listopada 2007r., - to jest to termin odpowiadający dacie
publikacji WPROST i informacjom Gazety Polskiej. W tekście AFERA MARSZAŁKOWA - 4
napisałem:

 Komorowski wie, że musi podjąć kontrakcję lub obciążające go materiały mogą
zostać ujawnione. Ma dwa wyjścia: dowiedzieć się, co znajduje się w aneksie i
jaką wiedzą na jego temat dysponuje Komisja Weryfikacyjna lub nie dopuścić do
publikacji dokumentu, skompromitować pracę Komisji i wyprzedzić ewentualny atak
na swoją osobę. Oba można połączyć w skomplikowaną, lecz w przypadku powodzenia,
niezwykle skuteczną kombinację operacyjną. Lichocki wydaje się człowiekiem
idealnym do jej zainicjowania. Ma pełne zaufanie Komorowskiego, z którym łączy
go wieloletnia, zażyła znajomość i bardzo dobre kontakty z wieloma
dziennikarzami. Oni zaś i ich kontakty, mogą się okazać pomocne w uzyskaniu
wiedzy o aneksie.

Poprzez swoje znajomości Lichocki ma się zorientować, czy istnieją jakiekolwiek
szanse na poznanie treści aneksu, a szczególnie fragmentów dotyczących
Komorowskiego oraz jaką wiedzą dysponują weryfikatorzy z Komisji. Jeśli takie
możliwości będą, Lichocki ma zdobyć aneks lub go kupić. Sądzę, że tę misję
Lichocki wypełnia na długo, przed wyborem Komorowskiego na stanowisko marszałka
sejmu.

Groźną dla obu zapowiedzią zbliżających się kłopotów jest publikacja Gazety
Polskiej, która ujawnia, że Komorowskiego łączy z Lichockim długoletnia
znajomość. Dziennikarze próbują pytać Komorowskiego o jej kulisy. Na razie można
ich pytania zignorować, lecz co będzie, gdy zaczną się ponawiać, a sprawa
zostanie nagłośniona?

Panowie muszą, zatem spotkać się jak najszybciej i być może jedno z tych spotkań
jest przedmiotem informacji, opublikowanej przez Wprost w czerwcu br.
Prawdopodobnie tylko tej wyjątkowej okoliczności, zawdzięczamy, że dochodzi do
jawnego spotkania w biurze poselskim Komorowskiego i wiedza o nim dociera
później do opinii publicznej.

Powstała sytuacja może zagrozić interesom obu zainteresowanym – Lichockiemu,
który działa wśród dziennikarzy, jako wiarygodne źródło informacji i szuka
możliwości dotarcia do aneksu i  Komorowskiemu, którego kompromitacja tuż po
wyborze na marszałka sejmu, byłaby ogromnym ciosem dla  PO i wspierającego rząd
układu WSI. Istnieje również realna możliwość, że prezydent będzie chciał
ujawnić aneks do Raportu, a zapowiedź wezwania przed oblicze Komisji oznacza, że
znajdują się w nim mocne dowody obciążające.

Jeśli do spotkania z Tobiaszem doszło między 20 października a 2 listopada
2007r., fakt ten burzy całkowicie logikę zeznań Komorowskiego. Przypomnę, że
składając zeznania, marszałek Sejmu tak zrelacjonował pierwszą wizytę Tobiasza –
 Pod koniec rozmowy z Tobiaszem powiedziałem mu, że do mnie próbował docierać
płk. Lichocki.

Jeśli tak było, dowodziłoby to, że Komorowski spotkał się z Lichockim przed 20
października 2007r. – zatem skłamał prokuratorowi twierdząc, że do spotkania
doszło około 19 listopada.

A jak wyjaśnić wówczas twierdzenie Komorowskiego, że Lichocki przyszedł do
niego, gdy było już wiadome, że polityk PO obejmie fotel marszałka Sejmu? – Ja
fotel Marszałka objąłem z dniem 5 listopada 2007r.więc Lichocki po raz pierwszy
docierając do mnie wiedział, że będę miał dostęp do aneksu .

Jeśli Lichocki był u Komorowskiego przed Tobiaszem ( a taka jest logika zeznań
Komorowskiego) – to musiało to nastąpić przed 20 października. Skąd wówczas
miałby wiedzieć, że Komorowski zostanie marszałkiem i będzie miał potencjalny
dostęp do aneksu?

 Spróbujmy zrekonstruować trochę inny scenariusz zdarzeń, niż chciałby nam
przedstawić poseł Komorowski. Warto w tym celu sięgnąć do pytań, jakie
publicznie zadał marszałkowi Antoni Macierewicz. Jedno z tych pytań dotyczyło
np. roli gen. Józefa Buczyńskiego. Macierewicz pytał, czy wieloletni
współpracownik Komorowskiego z czasów, gdy był on ministrem obrony, gen. Józef
Buczyński spotykał się z byłymi oficerami WSI w sprawie wykradzenia aneksu.
Takie spotkania miały miejsce. Czy polecił to realizować pan Komorowski, czy
ktoś inny - dociekał poseł PiS.

Sam Komorowski twierdzi przecież w zeznaniach, że kontakt z Lichockim nawiązał
poprzez gen Buczyńskiego. Jaka mogła być rola pana generała?

Bronisław Komorowski od dawna deklarował, że Platforma Obywatelska po zmianie
władzy rozliczy winnych za Raport o WSI. Oto w wywiadzie z kwietnia 2007r.
Komorowski zapowiada:  Na pewno po zmianie władzy w Polsce trzeba będzie
przyjrzeć się skutkom tego raportu. Nie tylko czy zostało złamane prawo przy
jego ujawnianiu, ale także skutkom działania całego zespołu Antoniego
Macierewicza i decyzji prezydenta o ujawnieniu raportu.

Intencje posła Komorowskiego nie pozostawiają wątpliwości: Ktoś za ten raport
powinien ponieść odpowiedzialność przed prokuratorem. Za ujawnienie tajemnicy
państwowej, za skrzywdzenie wielu osób i stworzenie mechanizmu, który tak
naprawdę oznacza pozbawienie na długie lata wiarygodności polskiego wywiadu.

Pojawiają się dwa zasadne pytania – czy już wówczas Tobiasz (lub grupa Tobiasza)
zbierał dowody na korupcyjną działalność Komisji Weryfikacyjnej? Czy Leszek
Tobiasz, a może również Aleksander Lichocki uczestniczyli w sporządzeniu
antyraportu, będącego, jak to określa Komorowski nasza ocena działań Antoniego
Macierewicza.? Nie można przecież zapominać, że Komorowskiego łączyła z
Lichockim zażyła znajomość, o czym napisał Leszek Misiak w artykule z
października 2007r. Jeśli z zeznań Tobiasza możemy się dowiedzieć, że spotkania z Komorowski miały
miejsce już w październiku, a z Lichockim miał spotkać się wcześniej – czy zatem
całej sprawy nie należy umiejscawiać w początkach października lub we wrześniu
ubiegłego roku?

Wyobraźmy sobie, że Bronisław Komorowski zwraca się do swojego zaufanego,
wieloletniego współpracownika, gen. Buczyńskiego z prośbą o zorganizowanie grupy
kilku oficerów byłych WSW/WSI. Celem działalności tych osób, byłoby dotarcie do
informacji zawartych w aneksie do Raportu, a jeśli taka możliwość by istniała –
również zdobycie aneksu. Osobą idealną ( zaufaną i z odpowiednimi znajomościami)
do przeprowadzenia akcji jest Aleksander Lichocki. Łączy go znajomość z
Wojciechem Sumlińskim, poprzez niego zaś ma szanse dotrzeć do Pietrzaka, Bączka
lub innych członków Komisji Weryfikacyjnej. To Lichocki ma koordynować bieżące
działania i kontaktować się z Komorowskim, poprzez Buczyńskiego. Niewykluczone,
że w grze uczestniczą jeszcze inni oficerowie WSI, zajmując się choćby osłoną
działań Lichockiego. Ta operacja może być prowadzona na długo, nim doszło do
wyborów parlamentarnych 2007r. Problem pojawia się w momencie, gdy Komorowski
zdaje sobie już sprawę, że nie ma szans na dotarcie do ludzi Komisji, a tym
bardziej, że nie uda mu się uzyskać aneksu. Tu następuje zmiana kombinacji
operacyjnej i uruchomiony zostaje Leszek Tobiasz. Ma on za zadanie zgromadzić
materiał dowodowy obciążający Sumlińskiego i członków Komisji Weryfikacyjnej.
Jeśli uda się zebrać dowody, nastąpi kompromitacja ludzi Olszewskiego i
dezawuacja prac Komisji. Taka koncepcja zakłada oczywiście, że ofiarą stanie się
również Lichocki.

Mamy już październik 2007r i pojawiają się publikacje, wskazujące na
odpowiedzialność Komorowskiego w sprawie inwigilacji członków komisji sejmowej w
roku 2000, oraz informacja, o wezwaniu kandydata na marszałka Sejmu przez
Komisję Weryfikacyjną. Zapewne niemałe znaczenie, ma również artykuł Leszka
Misiaka, który ujawnia fakt bliskiej znajomości Komorowskiego z Aleksandrem
Lichockim.

W tej sytuacji, Komorowski decyduje się na zagranie va banqe: Tobiasz ma złożyć
zawiadomienie do prokuratury, o podejrzeniu rzekomej korupcji wokół Komisji i
obciążyć Lichockiego, Sumlińskiego i Bączka. Jednocześnie uruchomiona zostaje
zmasowana kampania medialna, mająca na celu dezinformację społeczeństwa i
wytworzenie fałszywego przekonania, że doszło do wycieku aneksu, a sprawa ma
podłoże korupcyjne. Główne zadanie kierowania akcją medialną, Komorowski
powierza sprawdzonej już w tego typu działaniach, redaktor Annie Marszałek.

Komorowski liczy na to, że w trakcie śledztwa, zgromadzone zostaną dowody
świadczące przeciwko członkom Komisji, a ich samych uda się unieszkodliwić i
zastraszyć. Kulminacja kombinacji przypada na 15 maja br., gdy ABW dokonuje
przeszukań w domach Sumlińskiego, Bączka i Pietrzaka, licząc na znalezienie
jakiegokolwiek dowodu, potwierdzającego z góry założoną tezę o wycieku aneksu.
Aresztowanie Lichockiego jest elementem tej kombinacji, gdyż ma uwiarygodnić
tezę, że oficer WSW/WSI współpracował z ludźmi z Komisji. Nie przypadkiem, w
wielu publikacjach z tego okresu pojawiają się absurdalne twierdzenia, o zażyłej
znajomości Lichockiego z Macierewiczem. Oczywiście, próba aresztowania
Sumlińskiego, to ewidentna przymiarka do aresztu wydobywczego. Śledczy liczą, że
zastraszony i zrezygnowany dziennikarz powie do protokołu wszystko, o co poproszą.

Czy tak, rzeczywiście wyglądała afera Marszałkowa? W tej chwili, nie mamy
jeszcze dostatecznej wiedzy, by potwierdzić to z całą stanowczością. Fakty, już
znane, zdają się świadczyć, że Bronisław Komorowski był faktycznym inspiratorem
działań przeciwko Komisji Weryfikacyjnej WSI. Miał motyw i możliwości. Każda,
kolejna odsłona tej kombinacji odkrywa poszlakę, istotnie obciążającą obecnego
marszałka Sejmu. Przypomnę, że gdy w lutym bieżącego roku zadałem Komorowskiemu
PYTANIA PRZED ANEKSEM, a w maju pytałem CZY PUŁKOWNIK ROZKAZUJE MARSZAŁKOWI?
większość mediów, w ogóle nie dostrzegała tematu, a podejrzenia wobec
Komorowskiego jawiły się niczym objaw prawicowej paranoi. Następne miesiące
dostarczyły argumentów potwierdzających, że mamy do czynienia z aferą
Marszałkową, a rola Komorowskiego była znacznie poważniejsza, niż przypuszczano.
Jestem przekonany, że następne odsłony tego tematu dowiodą, że spotkania
Komorowskiego z Lichockim i Tobiaszem ( a być może również innymi oficerami)
następowały z inicjatywy posła Platformy i były jedynie elementem wielowątkowej,
niebezpiecznej dla Polski gry, skierowanej przeciwko legalnej instytucji państwowej.

Można oczywiście pytać – czego jeszcze musimy się dowiedzieć, by środowiska
polityczne dostrzegły powagę sytuacji, a dziennikarze i publicyści, zechcieli
poinformować Polaków o dokonaniach pana marszałka? Każdy dzień milczenia
przynosi hańbę, ludziom ukrywającym przed społeczeństwem tę ponurą prawdę i
czyni ich wspólnikami w kłamstwach Komorowskiego. Aleksander Ścios




--