Zanim przejdę do teraźniejszości pozwolę sobie na początku na krótką
historyczną retrospekcję, która przeniesie nas do nie tak odległej
przeszłości. Niedawno minął dzień 22 lipca, kiedyś kluczowa data dla reżimu
czczona w PRL-u i odwołująca się do wielkiego kłamstwa założycielskiego tak
zwanej polski ludowej.

Chełm, piękne historyczne polskie miasto o tysiącletniej historii niemal na
pół wieku zredukowane zostało jedynie do miejsca, w którym zebrało się
czternastu wytypowanych przez Stalina polskojęzycznych łotrów i zdrajców,
którzy ogłosili tam tak zwany manifest PKWN – dokument od początku do końca
opracowany w Moskwie i tamże wydrukowany. 22 lipca 1955 roku upamiętniając
tamten akt zdrady stanął w Warszawie symbol sowieckiego zniewolenia, czyli
Pałac Kultury i Nauki im. Stalina. I dzisiaj są w Polsce jego czciciele. W
60 rocznicę od przekazania tego „daru”, „Gazeta Wyborcza” pisze: To
oczywiście banał, ale dla każdego pałac znaczy coś innego, wzbudza inne
sentymenty, każdy ma związane z nim emocje. Każdy musi z nim dojść do
jakiegoś porozumienia, bo mieszczącego się w samym sercu Warszawy pałacu
nie da się zignorować, nie zauważyć. Dalej następuje długa lista atrakcji
artystycznych rozpisanych na kilkudniowe obchody 60 urodzin tego symbolu
zniewolenia Polski. Miejmy nadzieję, że da się go kiedyś wyburzyć, a
Czerscy poszukają sobie jakiegoś innego obiektu, przed którym odprawiać
będą swoje lewackie modły.

Każda uzurpatorska władza instalowana na obszarze okupowanym zawsze
potrzebuje trwałych symboli i wielkiej celebry oraz rzekomego punktu
zwrotnego, od którego mają nastąpić narodziny tego wspaniałego nowego
świata. Rzeczywiste zamiary zdrajców zawsze są skrywane, a nawet czynione
są pewne pozorne ruchy mające znieczulić społeczeństwo by jak najdłużej
odwlekać moment, kiedy ludzie zorientują się, co do prawdziwych intencji
kolaboracyjnych rządów. To dlatego Bolesław Bierut – agent NKWD – próbował
się uwiarygodniać i jako prezydent brał udział na oczach narodu w
procesjach Bożego Ciała.

Takim PKWN-em dla III RP był spektakl po tytułem „obrady okrągły stołu”.
Właśnie to wyreżyserowane widowisko wytypowane zostało, jako wydarzenie,
które naród musi obowiązkowo czcić i bić pokłony przed aktorską trupą
zaangażowaną w to przedstawienie. Oczywiście Kiszczak z Jaruzelskim nie
poszli w ślady Bieruta i nie dołączyli do procesji Bożego Ciała, ale już
dużo wcześniej zadbali o to, aby tak zwani „konstruktywni opozycjoniści”,
których obaj zbrodniarze i zdrajcy chcieli obsadzić w roli głosu narodu i
przyszłego partnera do rozmów, postrzegani byli przez Polaków, jako wierni
Kościoła. Trzeba zawsze pamiętać, że faryzeusz Michnik zanim rozpoczął
swoją antykatolicką krucjatę i wznoszenie toastów z Kiszczakiem i
Jaruzelskim wcześniej przyklejał się obłudnie do kapłanów, którzy po
chrześcijańsku zapewniali mu wikt i opierunek. Plujący dzisiaj na biskupów
Niesiołowski na początku lat 90. obsadzony został w roli wojującego
ultrakatolika, który miał sprawiać wrażenie, że za wiarę i kapłanów jest
gotów iść nawet na męczeńską śmierć. Komorowski już wówczas poddawany był
charakteryzacji na wiernego syna Kościoła, a liczna grupa dzisiejszych
opluwaczy i wrogów katolickiej Polski wędrowała od świątyni do świątyni
przemawiając do ludu z ambon. Pamiętajmy, że zdrajcy zawsze grali i grają
pod publiczkę by ukryć swoje prawdziwe intencje.

Powróćmy teraz do dnia dzisiejszego zaś ten nawiązujący do historii wstęp
potraktujmy niczym ściągę, która pozwoli nam zrozumieć zachowania obecnej
władzy, a także uzmysłowi, że tak naprawdę mimo upływu lat metody
ogłupiania Polaków są ciągle takie same i nawet niespecjalnie udoskonalone.

Oto Kopaczyna pędzi do Watykanu by w kampanii wyborczej zaprezentować swoją
fotkę z papieżem Franciszkiem, po czym wraca do kraju i ustawę o in vitro
nazywa „wielkim zwycięstwem polskiej wolności”. Po jej podpisaniu w ubiegłą
środę przez Komorowskiego, który w ten haniebny sposób kończy swoją
prezydenturę, premierzyca stwierdza: „Należy się bać rządów tych, którzy
chcą przejąć władzę nad naszymi sumieniami. To staje się bardzo
niebezpieczne.” To była jej reakcja na głosy krytyki, jakie się odezwały po
złożeniu podpisu pod ustawą przez farbowanego katolika Bronka. Mamy więc
Bieruta w spódnicy, który leci do Watykanu by zaprezentować się przed
milionami z aureolą nad głową, po czym wraca do Warszawy i przestrzega
przed „karłami reakcji”. Ileż ona musi mieć w sobie bezczelności cynizmu i
obłudy wiedząc przecież, że papież Franciszek całkiem niedawno tak grzmiał
podczas zorganizowanego forum w Rzymie, na które przybyło ponad siedem
tysięcy lekarzy: „Uważajcie i nie eksperymentujcie, nie igrajcie sobie z
życiem człowieka! […] Waszym obowiązkiem jest wyrażać sprzeciw sumienia
przy aborcji, in vitro i eutanazji! […] Ulg nie ma i nie będzie. Ani dla
aborcji, ani dla in vitro.”

Kopaczyna to najlepszy i wręcz podręcznikowy przykład osoby, która modli
się pod figurą, a diabła ma za skórą. Jej znaki firmowe to cynizm,
patologiczne zamiłowanie do kłamstwa i wyjątkowy faryzeizm. Pod tym
względem zdaje się górować nawet nad Komorowskim. Musimy wiedzieć, że
uczciwym i przyzwoitym człowiekiem się po prostu jest i by to udowodnić nie
trzeba zatrudniać do reklamowych spotów kilku kobitek, które w najlepszym
czasie antenowym wyrecytują wykute na pamięć kwestie mówiące, jaka to
Kopaczowa jest prawa i wspaniała. W stalinowskich czasach, co prawda nie
emitowano jeszcze takich spotów, ale za to strzelano Bierutowi fotki z małą
sarenką w objęciach, które odgrywały taką samą rolę jak wyznania
skrzykniętego w ramach kampanii wyborczej koła gospodyń z Szydłowca
wychwalających z ekranu dzielną doktor Ewę.

A co po podpisaniu ustawy o in vitro mówi dawny wojujący katolik
Niesiołowski? On dzisiaj ma pretensje do Episkopatu o to, że broni
nauczania Kościoła i domaga się przestrzegania przykazania „nie zabijaj”.
Nawet wyraźne symptomy od dawna wskazujące, że Niesiołowski jest
niezrównoważonym psychicznie i chorym z nienawiści człowiekiem nie mogą
usprawiedliwiać tych jego słów:
 â€žCi biskupi zupełnie nie rozumieją, o czym mĂłwią”; „w Polsce trwa brutalna
zimna wojna domowa”; ” w tej wojnie Kościół, w znacznej części, stoi
brutalnie po stronie kłamstwa i nienawiści. I tę nienawiść głosi”.
Obraźliwych bluzgów tego szaleńca kierowanych w stronę kard. Stanisława
Dziwisza już nie będę cytował, gdyż dalsze obcowanie z chamem i chamstwem
może dla Czytelników „Warszawskiej” okazać się niestrawne.

Przedostatnim antypolskim i wspierających wrogów Kościoła akordem rządzącej
kliki był wybór na stanowisko Rzecznika Praw Obywatelskich, Adama Bodnara z
Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka – zatwardziałego lewaka sympatyzującego
ze środowiskami LGBT. Bodnara zapamiętałem, kiedy dołączył do nagonki
przeciwko Sławomirowi Cenckiewiczowi i Piotrowi Gontarczykowi – autorom
wydanej przez Instytut Pamięci Narodowej książki „SB a Lech Wałęsa”. On
zamiast z racji pełnionej funkcji bronić prawa do swobody badań naukowych i
publikacji ich wyników stanął w obronie agenta SB, „Bolka”. Warto o tym
pamiętać, bo dzisiaj już żaden szanujący się historyk agenturalności Wałęsy
nie zaprzecza.

Ostatnim akordem prezydentury antykatolika Komorowskiego będzie odprawiona
6 sierpnia, w ostatnim dniu jego urzędowania Msza Św. Początkowo media
podały, że będzie to msza dziękczynna „w podziękowaniu za jego służbę
narodowi”. Po kilku dniach, kiedy zaczęły pojawiać się głosy krytyczne, ks.
Aleksander Seniuk, delegat kardynała Kazimierza Nycza ds. Kultury dokonał
sprostowania twierdząc, że prawdziwa intencja tej Mszy Św. brzmi, „Za
Bronisława Komorowskiego, jego małżonkę i całą ich rodzinę”. Najbardziej do
odprawienia takiej mszy nadawałby się chyba „ksiądz patriota” Kazimierz
Sowa, który w imieniu Platformy oraz lewactwa mógłby przy okazji
podziękować Komorowskiemu za ustawę o procedurze in vitro i konwencję
antyprzemocową atakującą tradycyjną rodzinę i promującą antyludzką
ideologię gender.

W filmie „Wielki Szu” karciany oszust grany przez Jana Nowickiego mówi do
swojego ucznia, taksówkarza Jurka: „Widzisz przedstawienie, a nie widzisz
rzeczy” Już najwyższy czas żeby Polacy nauczyli się odróżniać to, co jest
tylko przedstawieniem od istoty zła, jakie za tym przedstawieniem się
skrywa i pamiętajmy, że rządząca klika składa się w większości z cynicznych
kreatur i obłudników, którzy na te samą nutę potrafią i płakać, i wesoło
śpiewać.