Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X (łac. Fraternitas Sacerdotalis Sancti Pii X, FSSPX, pot. lefebryści lub lefebvryści, rzadko piusowcy) – międzynarodowe zgromadzenie zrzeszające tradycjonalistycznych duchownych Kościoła rzymskokatolickiego. W szerszym znaczeniu obejmuje także osoby świeckie popierające cele ruchu. Bractwo zrzesza 509 księży, posiada 725 kaplic w 63 krajach na wszystkich zamieszkanych kontynentach, prowadzi dwie szkoły wyższe, oraz 90 szkół i 7 domów starców[2]. W sześciu seminariach duchownych Bractwa (Ecône w Szwajcarii, Flavigny-sur-Ozerain we Francji, Goulburn w Australii, Winona w USA, La Reja w Argentynie oraz Zaitzkofen w Niemczech) do posługi kapłańskiej przygotowuje się ponad 215 mężczyzn[2][1]. Obecnym przełożonym FSSPX jest bp Bernard Fellay.
  Historia [edytuj]

Bractwo powstało w łonie Kościoła rzymskokatolickiego z inicjatywy Marcela Lefebvre'a. Powołane do życia zostało 1 listopada 1970 przez François Charrière – biskupa Lozanny, Genewy i Fryburga, jako stowarzyszenie życia apostolskiego na prawie diecezjalnym, czyli jako stowarzyszenie kleryckie, którego członkowie żyją wspólnie i według określonych reguł, ale bez ślubów zakonnych[3][4]. Zgodnie z kanonicznym zwyczajem statut Bractwa został zatwierdzony na czas określony (ad experimentum)[5].

Jako że pojawiały się częste zarzuty wobec Bractwa, co do nieakceptowania przez jego członków postanowień Soboru Watykańskiego II, w październiku 1974 na zlecenie Kongregacji ds. Duchowieństwa odbyła się wizytacja seminarium w Ecône prowadzonym przez Bractwo. 21 listopada 1974 Lefebvre wydał oświadczenie, w którym podkreślił swoją wierność Katolickiemu Rzymowi, obrońcy wiary katolickiej, zarzucając jednocześnie Soborowi Watykańskiemu II i reformom soborowym wywodzący się z herezji neomodernizm i neoprotestantyzm, twierdząc, że prowadzą one do zrujnowania Kościoła i dlatego kategorycznie odmawia ich zaakceptowania[6].

21 stycznia 1975 zebrała się Komisja Kardynałów, która po omówieniu raportu Wizytatorów Apostolskich postanowiła zaprosić abpa Lefebvre’a na rozmowy. Na spotkaniach, do których doszło 13 lutego i 3 marca 1975, nie udało się osiągnąć porozumienia. W konsekwencji Komisja Kardynałów 6 maja 1975 przekazała przełożonemu Bractwa pismo, w którym zwrócono miedzy innymi uwagę na to, że „niedopuszczalne jest(…) poddawanie zarządzeń papieskich swojemu prywatnemu osądowi oraz samodzielne decydowanie o tym, które decyzje przyjąć, a które odrzucić”. Na mocy tego dokumentu seminarium w Ecône i Bractwo utraciło podstawę prawną. Mimo apelacji decyzja została podtrzymana[7].

W czerwcu 1976, pomimo ostrzeżeń kierowanych przez legatów, a także przez samego papieża, który na konsystorzu wprost upomniał Lefebvra[8], udzielił on święceń prezbiteratu klerykom Bractwa, bez zgody miejscowego ordynariusza, co było niezgodne z przepisami Prawa Kanonicznego. W związku z tym 22 lipca 1976 papież Paweł VI zawiesił działanie Bractwa, a Marcela Lefebvre'a ukarał suspensą a divinis[9][3].

Po tym akcie jeszcze kilkakrotnie dochodziło do wymiany korespondencji pomiędzy Pawłem VI i Kurią Rzymską a arcybiskupem Lefebvrem, jednak nie doprowadziły one do pojednania stron[7].

30 czerwca 1988 Marcel Lefebvre bez zgody papieża konsekrował czterech biskupów. Dwa dni później Jan Paweł II ogłosił w motu proprio Ecclesia Dei adflicta[10], że abp Lefebvre i czterej wyświęceni przezeń biskupi zaciągnęli na siebie ekskomunikę latae sententiae (wiążącą mocą samego prawa), ponieważ udzielenie święceń biskupich miało miejsce bez mandatu Stolicy Apostolskiej.

FSSPX nie zaakceptowało tej decyzji, uznając, że ekskomunika była od samego początku nieważna, gdyż zakazany czyn Lefebvre popełnił sądząc, że jest w stanie wyższej konieczności związanej z kryzysem w Kościele, co zgodnie z kodeksem prawa kanonicznego zwalnia go z kary ekskomuniki, nawet gdyby się mylił[7].

W 2000 wznowione zostały rozmowy z Kurią Rzymską na temat uregulowania statusu Bractwa oraz wprowadzenia indultu generalnego dla mszy trydenckiej. Efektem tych rozmów było ogłoszenie w 2003 przez Pontyfikalną Komisję Ecclesia Dei komunikatu stwierdzającego, iż katolicy mogą bez grzechu wypełniać swój obowiązek niedzielny uczestnictwem w mszach sprawowanych przez księży FSSPX[11].

Dialog został zintensyfikowany za pontyfikatu Benedykta XVI, który w sierpniu 2005 przyjął na audiencji prywatnej bpa Fellaya. Jednak na pierwszym etapie rozmów nie doszło do porozumienia, które przełożony Bractwa uzależniał od tego, by cały Kościół nawrócił się[12]. W lipcu 2007 motu proprio Summorum Pontificum dotyczące przywrócenia możliwości swobodnego odprawiania Mszy w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego, co między innymi postulowało FSSPX. Według bpa Fellaya wytworzyło to korzystny klimat do dalszych rozmów, pod warunkiem jednak zdjęcia ekskomuniki[13].

W czerwcu 2008 Stolica Apostolska przedstawiła Bractwu ultimatum. Ostateczne ustalenia nie znalazły do tej pory potwierdzenia w oficjalnych dokumentach Stolicy Apostolskiej, a jedynie przekazywane są przez sprzeczne depesze prasowe.

W nadziei na osiągnięcie pełnej komunii z Kościołem 21 stycznia 2009 Benedykt XVI zdjął ciążącą na biskupach Bractwa ekskomunikę[14].
Doktryna [edytuj]

Podstawą działania Bractwa jest przekonanie o panującym kryzysie wewnątrz Kościoła katolickiego, wywołanym przez czynniki zewnętrzne (masonerię[15] i komunistów[16]) i wewnętrzne (modernizm[15]). Apogeum kryzysu zostało osiągnięte przez reformy Soboru Watykańskiego II. W związku z tym Bractwo przypisuje sobie mandat, na podstawie którego, działając w imię wyższej konieczności, wypowiada posłuszeństwo papieżowi i odrzuca część postanowień soboru[17], czyniąc to w imię wierności Tradycji, rozumianej jako niezmienność Magisterium Kościoła, której sobór ten miał zaprzeczyć. Różnice w nauczaniu Soboru Watykańskiego II a poprzednimi soborami i postanowieniami papieży, zwłaszcza tych z XIX wieku, które dotyczą liturgii[18], ekumenizmu[19] i wolności religijnej[20] są przez Bractwo nie do zaakceptowania.

Według Statusu Bractwa, którego kanoniczna ważność wygasła w 1975, powodem powstania wspolnoty była naglącą konieczność formowania gorliwych i wielkodusznych kapłanów[21], kształconych w oparciu głównie Sumę Teologiczną św. Tomasza z Akwinu[22], celem uniknięcia błędów współczesnych, szczególnie liberalizmu i jego następstw[23].
Opinia na temat suwerenności Stolicy Apostolskiej [edytuj]

Według Bractwa Stolica Apostolska zatraciła swoją autonomiczność a urząd papieża został ubezwłasnowolniony[24]. Począwszy od Rewolucji francuskiej masoneria stopniowo uzależniała hierarchów Kurii Rzymskiej od siebie, przejmując władzę w Stolicy Apostolskiej[25]. Po rewolucji październikowej podobne cele obrali komuniści, którzy również oddziaływali na kardynałów[16]. Główny atak na Kościół przeprowadzony został przez reformy Soboru Watykańskiego II[26].
Kwestionowanie Soboru [edytuj]

Bractwo zakwestionowało soborowe konstytucje: Konstytucję Dogmatyczną o Kościele (Lumen gentium)[27] oraz Konstytucję o Liturgii Świętej (Sacrosanctum concilium)[28], a także Dekret o ekumenizmie (Unitatis redintegratio)[29][30][31] oraz Deklarację o wolności religijnej (Dignitatis humanae)[32][33][34].

Dokumenty te, według Bractwa stoją w sprzeczności z Magisterium Kościoła prezentowanym na przestrzeni wieków, w szczególności wyrażanym w nauczaniu papieży od schyłku XVIII wieku, aż do Piusa XII, jak też w ich walce przeciwko modernizmowi[35]. Fakt zatwierdzenia przez Sobór tych dokumentów tłumaczono m.in. działalnością kardynałów z tzw. frakcji liberalnej (np. Augustin Bea, Achille Liénart, Julius Döpfner, Leon Suenes, Giacomo Lercaro). Mieli oni już od momentu rozpoczęcia przygotowań do soboru podejmować zorganizowane działania, dążące do marginalizacji kardynałów tradycjonalistów oraz obsadzenia kluczowych dla efektów prac Soboru funkcji zwolennikami zmian[36]. Poza tym dokumenty te są przejawem przenikania do Kościoła nurtów związanych z reformacją i laicyzacją, co zwłaszcza jest dowodem wpływów masonerii na decyzje podejmowane w Kościele[37].
Nieposłuszeństwo i krytyka papieży [edytuj]

Założyciel Bractwa, abp Lefebvre, przypisując sobie troskę o Kościół[38], wyrażał sprzeciw wobec postanowień Soboru i papieży. Odmówił podpisania dokumentów soborowych, do czego miał prawo. Ostatecznie ściągnął na siebie ekskomunikę za pogwałcenie prawa dotyczącego udzielonej przez niego sakry. Lefebvre i Bractwo tłumaczy to zawsze działaniem w stanie wyższej konieczności:
„
Dlatego nie należy się dziwić, że nie udaje się nam porozumieć z Rzymem. Nie będzie to możliwe tak długo zanim Rzym nie powróci do wiary (...).
”
— Marcel Lefebvre[39]

Ponadto Bractwo krytykowało papieży:

     * Jana XXIII – za uleganie manipulacjom[40],
     * Pawła VI – za liberalizm[41],
     * Jana Pawła II – za laicyzację[42] i niszczenie Kościoła[24].

Ekumenizm i dialog międzyreligijny [edytuj]

Do podstawowych cech charakteryzujących doktrynę Bractwa należy całkowite odrzucenie jakiegokolwiek dialogu międzyreligijnego i ekumenicznego[43][44]. Wszystkie wyznania i religie, różne od katolicyzmu, są ze swej natury złe[45]. Jak ujmuje to dobitnie Lefebvre: Budda i Luter to słudzy diabła[46]. Idealnym rozwiązaniem, które powinno być celem działania papieża jest powołanie jak największej liczby państw wyznaniowych[47], w których katolicyzm będzie religią dominującą i jedyną akceptowalną[48], i w ktorych inne religie pozbawione będą swoich praw publicznych[49]. Podstawą tej teorii jest przyjęta przez Bractwo koncepcja wolności religijnej, według której wolność religijna rozumiana jest wyłącznie jako nieskrępowane działanie Kościoła[50] w strukturach politycznych[51]. Deklaracja Soboru Watykańskiego II Dignitatis humanae wyrażająca przeciwny pogląd, jest według członków Bractwa kolejnym dowodem na uległość współczesnego Kościoła wobec masonerii[52]. Zawarte w soborowej deklaracji twierdzenia o prawie każdego człowieka do wyboru religii z racji swej godności ludzkiej osoby[53] jest w opozycji do uzyskania jak największego wpływu Kościoła na społeczeństwa i cywilizację[54]. Wzorem i wykładnią do pojmowania ekumenizmu i wolności religijnej jest dla członków Bractwa pochodząca z 1864 encyklika Piusa IX Quanta cura[55].
Liturgia [edytuj]

Bractwo odrzuca zreformowany Mszał Rzymski, wprowadzony przez papieża Pawła VI w roku 1969, uznając go za ważny, ale niegodny. Twierdzi, że reforma liturgii sprotestantyzowała obrzędy Mszy św. i usunęła z niej wiele istotnych elementów. Bractwo krytykuje usunięcie z nowego mszału modlitw wyrażających ofiarny charakter Mszy. FSSPX krytykuje również wprowadzenie do liturgii języków narodowych i usunięcie z niej łaciny, gdyż twierdzi, że wspólny język dla całego Kościoła świadczył o jego jedności i uniwersalności. Teologowie Bractwa odrzucają również celebrację mszy w stronę ludu, przypominając, że kapłan, działający w liturgii in persona Christi ("w osobie Chrystusa"), staje się przewodnikiem zebranego ludu, prowadząc go do Boga i zarazem uobecniając Jego tajemnice. Symbolem tego jest zwrócenie kapłana w stronę ołtarza (a precyzyjniej: w stronę krucyfiksu na tabernakulum). Bractwo, doszukując się wielu uchybień w zreformowanym rycie mszalnym, celebruje wyłącznie mszę w formie nadzwyczajnej (trydenckiej) mszy. Współpracuje jednak z tradycjonalistycznymi kapłanami katolickimi, celebrującymi ryty inne niż rzymski, np. z Bractwem Świętego Jozafata z Ukrainy.
Status kanoniczny (kalendarium) [edytuj]

     * 1970 - (1 listopada) Powołanie stowarzyszenia Ĺźycia apostolskiego na prawie diecezjalnym.
     * 1976 - (22 lipca) suspensa Marcela Lefebvra i zawieszenie działalności Bractwa.
     * 1988
           o 2 lipca - Jan Paweł II wydał motu proprio Ecclesia Dei, w ktĂłrym:[56]
                 + potwierdza ekskomunikę biskupĂłw Bractwa (załoĹźyciela oraz czterech konsekrowanych przez niego biskupow). Kara nie obejmuje pozostałych duchownych FSSPX ani wiernych[57].
                 + powołuje komisję Ecclesia Dei.
           o 18 lipca - Powstanie Bractwa Kapłańskiego Świętego Piotra.
     * 1999 – Oświadczenie komisji Ecclesia Dei:

     Quote-alpha.png
     NiewaĹźne są sakramenty pokuty i małżeństwa, wymagają one bowiem stosownej delegacji biskupa miejsca a tych kapłani FSSPX nie mają. JeĹźeli jednak wierny szczerze nie wie o tej przeszkodzie, absolucja kapłana FSSPX jest waĹźna[58].

     * 2003 – Oświadczenie komisji Ecclesia Dei[11]:
           o Kapłani FSSPX są waĹźnie wyświęceni, ale są suspendowani.
           o Msze sprawowane przez nich są waĹźne, choć czynione wbrew prawu kościelnemu,
           o MoĹźna wypełnić obowiązek niedzielny na Mszy sprawowanej przez kapłana FSSPX,
           o Nie jest grzechem uczestnictwo we Mszy w kaplicy FSSPX, gdy wierny nie czyni tego z chęci zdystansowania się od papieĹźa, lecz z chęci uczestnictwa w mszy w rycie trydenckim.
           o MoĹźna złoĹźyć skromną ofiarę na Mszy.
     * 2007
           o Benedykt XVI w liście do biskupĂłw w sprawie motu proprio Summorum pontificum, wspominając przyczyny powstania motu proprio Ecclesia Dei, zwrĂłcił uwagę na aktualny brak jedności pomiędzy Bractwem a papieĹźem[59]:

         Quote-alpha.png
         W tamtym momencie PapieĹź chciał w taki sposĂłb pomĂłc przede wszystkim Bractwu Świętego Piusa X w odnalezieniu pełnej jedności z Następcą Piotra, starając się uleczyć ranę, odczuwaną coraz boleśniej. Niestety, do tego pojednania dotąd nie doszło.

     *
           o PapieĹź traktuje sprawę Bractwa SPX jako wewnątrzkościelną[59]:

         Quote-alpha.png
         W ten sposĂłb doszedłem do pozytywnych racji, ktĂłre skłoniły mnie, aby niniejszym zaktualizować motu proprio wydane w 1988 roku. Chodzi o osiągnięcie wewnętrznego pojednania w łonie Kościoła. Patrząc wstecz na rozłamy, ktĂłre na przestrzeni wiekĂłw raniły Ciało Chrystusa, ciągle ma się wraĹźenie, Ĺźe w krytycznych momentach rodzenia się podziałów odpowiedzialni za Kościół nie zrobili wystarczająco wiele, aby zachować lub osiągnąć pojednanie i jedność; odnosi się wraĹźenie, Ĺźe zaniedbania w Kościele po części winne są temu, Ĺźe te podziały mogły się utrwalić.

     * 2008
           o 4 czerwca 2008 komisja Ecclesia Dei przedstawiła Bractwu warunki[60] porozumienia ze Stolicą Apostolską. Warunki te zawierały się w pięciu punktach i zobowiązywały do:

    1. odpowiedzi proporcjonalnej do hojności PapieĹźa (sprawa dot. papieskiego dekretu Summorum Pontificum)
    2. unikania wszelkiej publicznej działalności godzącej w szacunek do osoby Ojca Świętego i sprzecznej z kościelną miłością
    3. unikania podawania się za magisterium wyĹźsze od nauczania Ojca Świętego i ukazywania Bractwa jako będącego w opozycji do Kościoła
    4. okazania woli uczciwego działania w pełnej kościelnej miłości i w szacunku dla autorytetu Wikariusza Chrystusa
    5. Ostatni warunek narzucał Bractwu termin odpowiedzi do końca czerwca 2008.

Przełożony bractwa, bp. Bernard Fellay odpowiedział na ultimatum w dniu 26 czerwca 2008. W komunikacie serwisu Radia Watykańskiego[61] z tego samego dnia (26 czerwca 2008) zatytułowanym Fiasko dialogu z lefebrystami potwierdzono poprzednie przecieki prasowe dotyczące wystosowania przez komisję Ecclesia Dei do FSSPX listu w formie ultimatum. Radio Watykańskie powołując się na inne agencje prasowe powieliło informację, że biskup Fellay odrzucił warunki stawiane przez komisję Stolicy Apostolskiej. Tymczasem rzecznik prasowy FSSPX – ks. Alaina Lorans, stwierdził, że wymagania postawione przez Stolicę Apostolską same w sobie nie są problemem[62] i powtórzył oficjalne stanowisko FSSPX, że Bractwo Świętego Piusa X nie ma ambicji stawiania się na miejscu magisterium wyższego od nauczania Ojca Świętego, nie pragnie też przeciwstawiać się Kościołowi[63].

     * 2009
           o 21 stycznia 2009 Benedykt XVI uwolnił od nałoĹźonej w 1988 ekskomuniki obecnego przełoĹźonego FSSPX Bernarda Fellaya oraz trzech innych biskupĂłw – Alfonsa de Gallarety, Bernarda Tissier de Mallerais oraz Richarda Williamsona[64]. Zdjęcie ekskomuniki nie jest jednak rĂłwnoznaczne z uwolnieniem od suspensy[65].
           o 2 lipca 2009 - PapieĹź wydał motu proprio Ecclesiae Unitatem, w ktorym samodzielną dotąd komisję Ecclesia Dei przenosi w struktury Kongregacji Nauki Wiary. Ponadto Benedykt XVI uzaleĹźnia przyznanie statusu kanonicznego od wyjaśnienia przez Bractwo kwestii doktrynalnych[66][67] oraz przypomina, Ĺźe do czasu uregulowania statusu kanonicznego, kapłani Bractwa nie sprawują sakramentĂłw zgodnie z prawem.
           o 26 paĹşdziernika 2009 rozpoczęły się rozmowy doktrynalne Stolicy Apostolskiej i Bractwa[68][69][70].

Działalność w Polsce [edytuj]
Kaplica Bractwa w Toruniu

W Polsce Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X działa od początku lat 90. XX wieku. Przełożonym Bractwa na terenie Polski jest ks. Karl Stehlin.

Bractwo posiada dwa przeoraty w Warszawie i Gdyni; kościoły w: Warszawie i w Gdyni; kaplice w: Bajerzu, Chorzowie, Iwoniczu-Zdroju, Krakowie, Lublinie, Łodzi, Toruniu, Tuchowie, Szczecinie i w Zaczerniu. Do Bractwa należy również dom rekolekcyjny w Bajerzu. Bractwo opiekuje się dwiema szkołami: podstawową im. Świętej Rodziny w Warszawie oraz gimnazjum i liceum ogólnokształcącym im. św. Tomasza z Akwinu w Józefowie, a także dwiema organizacjami młodzieżowymi Christus Rex oraz Krucjatą Niepokalanej. Zgromadzenie prowadzi wydawnictwo Te Deum oraz wydaje miesięcznik Zawsze wierni.
Kapłani Bractwa w Polsce [edytuj]

W 2009 pracowało w Polsce siedmiu prezbiterów Bractwa[71].

     * Karl Stehlin (ur. 1962) – Niemiec, przełoĹźony Bractwa Świętego Piusa X na Europę Wschodnią
     * Edward Wesołek (ur. 1945) – Polak, były jezuita, w latach 1979-1996 krajowy duszpasterz CyganĂłw w Polsce; redaktor naczelny miesięcznika Zawsze wierni
     * Jan Jenkins – Amerykanin, przełoĹźony przeoratu Bractwa Świętego Piusa X w Warszawie
     * Raivo Kokis (ur. 1976) – Łotysz
     * Marian Kowalski - Polak, prezbiter wyświęcony w roku 2007 w seminarium Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X w Zaiztkofen
     * Edmund Naujokaitis - Litwin, przełoĹźony przeoratu Bractwa Świętego Piusa X w Gdyni
     * Łukasz Szydłowski - Polak, prezbiter wyświęcony 27 czerwca 2009 w seminarium Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X w Zaiztkofen

Stanowisko episkopatu polskiego [edytuj]

Stanowisko Konferencji Episkopatu Polski wobec działalności Bractwa Św. Piusa X na terenie Polski zostało ogłoszone 27 listopada 1998 roku. W swoim komunikacie odczytanym w kościołach Konferencja Episkopatu Polski jednoznacznie określiła, że uważa to zgromadzenie kapłańskie za grupę schizmatycką[72]. Bractwo wkrótce odpowiedziało na ten komunikat, wydając swoje oświadczenie w tej sprawie[73].

Podobne stanowisko kilka lat później zajął również arcybiskup metropolita gdański Tadeusz Gocłowski, który w liście pasterskim z 8 stycznia 2008 roku odczytanym w kościołach archidiecezji gdańskiej 13 stycznia 2008 roku przestrzegał wiernych pod sankcją karną przed uczestnictwem w nabożeństwach i mszach odprawianych przez Bractwo Świętego Piusa X[74].
Zobacz teĹź [edytuj]

     * Bractwo Świętego Jana Marii Vianneya
     * WspĂłlnoty uĹźywające mszału przedsoborowego

Przypisy

    1. ↑ 1,0 1,1 Statystyki Bractwa Św. Piusa X (pol.). [dostęp 28 stycznia 2009].
    2. ↑ 2,0 2,1 509 księży lefebrystĂłw na świecie (pol.). [dostęp 2009/08/25].
    3. ↑ 3,0 3,1 Brief History of the priestly Society of St. Pius X (ang.). [dostęp 28 stycznia 2009].
    4. ↑ Posłowie. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
    5. ↑ DÉCRET D'ÉRECTION DE LA ÂŤFRATERNITÉ SACERDOTALE INTERNATIONALE SAINT PIE XÂť (fr.).
    6. ↑ Deklaracja Abpa. Marcelego Lefebvre’a z 21 listopada 1974 r. Cytat: Całym sercem i całą duszą naleĹźymy do Rzymu katolickiego, stróşa wiary katolickiej oraz tradycji niezbędnych do jej zachowania, do wiecznego Rzymu, nauczyciela mądrości i prawdy. Odrzucamy natomiast i zawsze odrzucaliśmy pĂłjście za Rzymem o tendencji neomodernistycznej i neoprotestanckiej, ktĂłra wyraĹşnie zaznaczyła się podczas Soboru Watykańskiego II, a po soborze we wszystkich z niego wynikających reformach.
    7. ↑ 7,0 7,1 7,2 ZałoĹźenie i rozwĂłj Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X (1969–1976).
    8. ↑ Paweł VI: CONCISTORO SEGRETO DEL SANTO PADRE PAOLO VI PER LA NOMINA DI VENTI CARDINALI (wł.). 1976-05-24. [dostęp 2010-03-26].
    9. ↑ Watykan: niepowodzenie rozmĂłw z lefebrystami (pol.). [dostęp 28 stycznia 2009].
   10. ↑ Jan Paweł II: Ecclesia Dei adflicta (ang.). [dostęp 28 stycznia 2009].
   11. ↑ 11,0 11,1 Latter by Msgr. Camille Perl Regarding Society of St. Pius X Masses (ang.). web.archive.org. [dostęp 11 listopada 2010].
   12. ↑ Nie ulegajmy „pokusie oficjalności” (pol.). Zawsze Wierni, 2006-12. [dostęp 2010-03-26].
   13. ↑ Bernard Fellay: Komunikat PrzełoĹźonego Generalnego Bractwa Św. Piusa X (pol.). Zawsze Wierni, 2007-07-07. [dostęp 2010-04-08].
   14. ↑ Watykan: zdjęcie ekskomuniki z biskupĂłw lefebrystĂłw (pol.). Radio Vaticana, 2009-01-24. [dostęp 2009-01-25].
   15. ↑ 15,0 15,1 Bernard Fellay: Kryzys w Kościele. Przyczyny i środki zaradcze. Warszawa: Canon, 1996, ss. 17-25. ISBN 83-86445-09-2.
   16. ↑ 16,0 16,1 Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, ss. 37-41, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   17. ↑ Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, ss. 30-32, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   18. ↑ Mateusz Gaudron: Czy nowy obrządek Mszy jest pełnym wyrazem katolickiej nauki o ofierze Mszy świętej? (pol.). W: Katechizm o kryzysie w Kościele [on-line]. Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X. [dostęp 2010-03-16].
   19. ↑ Mateusz Gaudron: Co rozumie się pod pojęciem ekumenizmu? (pol.). W: Katechizm o kryzysie w Kościele [on-line]. Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X. [dostęp 2010-03-16].
   20. ↑ Mateusz Gaudron: Czego uczy dekret o wolności religijnej Vaticanum II? (pol.). W: Katechizm o kryzysie w Kościele [on-line]. Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X. [dostęp 2010-03-16].
   21. ↑ DÉCRET D'ÉRECTION DE LA ÂŤFRATERNITÉ SACERDOTALE INTERNATIONALE SAINT PIE XÂť (fr.).  Cytat: ĂŠtant donnĂŠ la nĂŠcessitĂŠ urgente de la formation de prĂŞtres zĂŠlĂŠs et gĂŠnĂŠreux conformĂŠment aux directives du dĂŠcret suscitĂŠ
   22. ↑ Statuts De La Fraternite Des Apotres De Jesus Et Marie Ou (Selon Le Titre Public) De La Fraternite Sacerdotale Saint Pie X (fr.).   Cytat: Somme thĂŠologique de saint Thomas d’Aquin et ses principes philosophiques seront l'objet principal des ĂŠtudes au SĂŠminaire
   23. ↑ Statuts De La Fraternite Des Apotres De Jesus Et Marie Ou (Selon Le Titre Public) De La Fraternite Sacerdotale Saint Pie X (fr.).   Cytat: ainsi les sĂŠminaristes ĂŠviteront avec soin les erreurs modernes, en particulier le libĂŠralisme et tous ses succĂŠdanĂŠs
   24. ↑ 24,0 24,1 Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, s. 94, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   25. ↑ Bernard Fellay: Kryzys w Kościele. Przyczyny i środki zaradcze. Warszawa: Canon, 1996, ss. 18-22. ISBN 83-86445-09-2.
   26. ↑ Bernard Fellay: Kryzys w Kościele. Przyczyny i środki zaradcze. Warszawa: Canon, 1996, s. 23. ISBN 83-86445-09-2.
   27. ↑ Kolegialność. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   28. ↑ Reforma liturgiczna. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   29. ↑ Kościół a Liberalizm. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   30. ↑ Jednostronny Ekumenizm. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   31. ↑ Ekumenizm – dzieło diabła. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   32. ↑ Rewolucja w Kościele. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   33. ↑ Wolność religijna. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   34. ↑ Pierwotne Nauczanie. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X. Cytat: Twierdzę zatem, Ĺźe deklaracja o wolności religijnej nie jest zgodna z tym, co było początkowo nauczane. Wszyscy papieĹźe zawsze głosili, iĹź istnieje tylko jedna prawda, Ĺźe Kościół jest prawdą i Ĺźe nie ma Ĺźadnego przyrodzonego prawa wyboru pomiędzy prawdą a fałszem. Otóş wspomniana deklaracja wyraĹşnie mĂłwi, iĹź istnieje takie przyrodzone prawo wyboru – nie tylko prawo cywilne lub jakiekolwiek inne prawo legalne, ale prawo przyrodzone – oparte na „godności ludzkiej osoby”. SobĂłr uprawomocnia postępowanie według własnego widzimisię. Lecz Kościół nigdy nie nauczał czegoś podobnego; odwrotnie – zawsze polecał on, aby opowiadać się tylko za prawdą.

       Oczywiście, w niektĂłrych sytuacjach moĹźna tolerować błąd, lecz nigdy nie ma się prawa go przyjąć..
   35. ↑ Syllabus w centrum kryzysu Kościoła. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   36. ↑ Pojawienie się podziału. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   37. ↑ Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, ss. 95-99, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   38. ↑ Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, ss. 56-58, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   39. ↑ Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, s. 58, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   40. ↑ Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, s. 19, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   41. ↑ Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, ss. 20,98, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   42. ↑ Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, s. 92, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   43. ↑ Karl Stehlin: Ekumenizm – wrĂłg miłości (pol.). [dostęp 2010-03-26].
   44. ↑ Marcel Lefebvre: Ekumenizm – dzieło diabła (pol.). [dostęp 2010-03-26].
   45. ↑ Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, s. 97, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   46. ↑ Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, s. 96, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   47. ↑ Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, ss. 62-64, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   48. ↑ Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, ss. 54-55, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   49. ↑ Mateusz Gaudron: Czy wszystkie religie mają prawo do swobodnego wykonywania praktyk religijnych? (pol.). W: Katechizm o kryzysie w Kościele [on-line]. Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X. [dostęp 2010-03-20].
   50. ↑ Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, s. 62, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   51. ↑ Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, s. 63, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   52. ↑ Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, ss. 65,88, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   53. ↑ SobĂłr Watykański II. Konstytucje, dekrety, deklaracje. Tekst polski. Julian Groblicki, Eugeniusz Florkowski (redaktorzy naukowi). Wyd. 3. Poznań: Pallottinum.
   54. ↑ Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, ss. 65,95, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   55. ↑ Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, s. 118, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   56. ↑ Jan Paweł II: Ecclesia Dei (pol.). Fraternitas Sacerdotalis Sancti Petri, 2 lipca 1988. [dostęp 2010-03-16].
   57. ↑ Tradycjonaliści chcą jedności z Rzymem (pol.). [dostęp 27 stycznia 2009].
   58. ↑ PONTIFICIA COMMISSIO "ECCLESIA DEI" (ang.). web.archive.org. [dostęp 11 listopada 2010].
   59. ↑ 59,0 59,1 Benedykt XVI: List do BiskupĂłw o ÂŤmotu proprioÂť (pol.). Fundacja Opoka. [dostęp 27 stycznia 2009].
   60. ↑ Conditions qui rĂŠsultentd e I'entretien du 4 juin 2008 entre le Cardinal Dario Castrillon Hoyos et I'Evèque Bernard Fellay. (fr.).
   61. ↑ Fiasko dialogu z lefebrystami (pol.). [dostęp 27 stycznia 2009].
   62. ↑ Katoliccy tradycjonaliści o trudnościach w dialogu z Watykanem (pol.). [dostęp 27 stycznia 2009].
   63. ↑ Au sujet de l’ultimatum du cardinal CastrillĂłn Hoyos (fr.). web.archive.org.
   64. ↑ PapieĹź zdjął ekskomunikę z lefebrystĂłw (pol.). wprost.pl, 2009-01-24.
   65. ↑ Kurt Koch: CommuniquĂŠ (fr.). [dostęp 29 stycznia 2009].
   66. ↑ Ecclesiae Uunitatem (łac.). Vatican.va, 2009-07-02. [dostęp 11 sierpnia 2009].  Cytat: Sed doctrinae quaestiones, ut liquet, manent atque, usque dum non enodentur, Fraternitas canonicum in Ecclesia statutum non habet et eius ministri nullum ministerium legitime agere possunt. Quandoquidem quaestiones, quae in praesenti cum Fraternitate tractari debent, essentialiter ad doctrinam spectant.
   67. ↑ Watykan: za dialog z tradycjonalistami odpowiada Kongregacja Nauki Wiary (pol.). Radio Vaticana, 2009-07-09. [dostęp 11 sierpnia 2009].
   68. ↑ Watykan: rozmowy z lefebrystami juĹź niebawem
   69. ↑ [Zawsze wierni] Dyskusje między Stolicą Apostolską a Bractwem Św. Piusa X
   70. ↑ Rozmowy Watykanu z Bractwem św. Piusa X - ekai.pl
   71. ↑ Kapłani Bractwa w Polsce (pol.). [dostęp 17 sierpnia 2009].
   72. ↑ Komunikat Konferencji Episkopatu Polski z 27 listopada 1998 (pol.). [dostęp 27 stycznia 2009].
   73. ↑ Karol Stehlin: Stanowisko Bractwa Św. Piusa X w sprawie komunikatu Konferencji Episkopatu (pol.). [dostęp 27 stycznia 2009].
   74. ↑ Tadeusz Gocłowski: Kurenda nr 2/2008 Kuria Metropolitalna Archidiecezji Gdańskiej (pol.). [dostęp 27 stycznia 2009].

Bibliografia [edytuj]

    1. Codex Iuris canonici auctoritate Joannis Pauli PP. II promulgatus, Kodeks prawa kanonicznego.Przekład polski zatwierdzony przez Konferencję Episkopatu. tekst dwujęzyczny, Edward Sztafrowski (tumaczenie) i komisja naukowa pod redakcją Kazimierza Dynarskiego. Poznań: Pallottinum, 1984.
    2. Bernard Fellay: Kryzys w Kościele. Przyczyny i środki zaradcze. Warszawa: Canon, 1996. ISBN 83-86445-09-2.
    3. ks. Karl Stehlin FSSPX, W obronie Prawdy katolickiej – Dzieło abpa Lefebvre, Te Deum, Warszawa 2001 ISBN 83-87770-16-7
    4. ks. S. Grzechowiak, Ruch arcybiskupa Lefebvre’a – ku rozłamowi w Kościele posoborowym, Gniezno 1998
    5. M. Karas, Bractwo św. Piusa X – katolicki ruch tradycjonalistyczny w dobie posoborowej, „Nomos. Kwartalnik Religioznawczy”, z. 30-31 (2000), s. 79-99
    6. M. Karas, Integryzm Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X. Historia i doktryna rzymskokatolickiego ruchu tradycjonalistycznego, wydawnictwo „Księgarnia Akademicka”, KrakĂłw 2008, stron 154
    7. Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. ChorzĂłw: Canon, 1995, seria: Ĺťywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
    8. ks. bp Zygmunt Pawłowicz, Lefebvre i lefebryści, Gdańsk 1998

Linki zewnętrzne [edytuj]
Portal Katolicyzm
Portal:
Katolicyzm

     * Oficjalny serwis internetowy Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X w Polsce
     * Konsekracja biskupĂłw w Bractwie Świętego Piusa X w EcĂ´ne w 1988 (video)
     * ks. Andrzej Dańczak: Lefebryzm – na czym w istocie polega problem z Bractwem św. Piusa X?. Artykuł na stronie SNE Gdańsk
     * Bractwo walecznie usposobione - Miesięcznki List

Źródło „http://pl.wikipedia.org/wiki/Bractwo_Kap%C5%82a%C5%84skie_%C5%9Awi%C4%99tego_Piusa_X”
Kategorie: Bractwo Świętego Piusa X • Stowarzyszenia życia apostolskiego • Bractwa religijne

Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X (łac. Fraternitas Sacerdotalis Sancti
Pii X, FSSPX, pot. lefebryści

To "pot. lefebryści" wprowadza w błąd. Określenie "lefebrysta" sugeruje
wyznawcę jakiejś nowej fałszywej religii zwanej  "lefebryzmem".

Tymczasem abp Lefebvre nie stworzył ani żadnej nowej, fałszywej religii ani
żadnego równoległego "Kościoła" czyli sekty. Pozostał katolikiem jakim był
zawsze.

Abp Lefebvre stworzył Bractwo Kapłańskie św. Piusa X, które jest
zgromadzeniem katolickich  księży.  Ja nie jestem księdzem tylko zwykłym
katolikiem i nie  należę do Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X.

Utworzone przez abp Lefebvre'a Bractwo Kapłańskie św. Piusa X jest
zgromadzeniem księży katolickich wiernych Tradycji Kościoła Świętego.  Celem
Bractwa jest przechowanie, przez okres obecnego kryzysu, nieskażonego w
formie i w treści katolicyzmu, jaki do roku 1962 był powszechną normą  w
Kościele.

Gdy obecny kryzys w Kościele zakończy się i Kościół w pełni powróci do
swojej własnej Tradycji, Bractwo św. Piusa X nie będzie już potrzebne jako
punkt odniesienia.  Na razie jest potrzebne.

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny.

W dniu 2010-12-25 12:47, abc pisze:

Bractwo KapÂłaĂąskie ÂŚwiĂŞtego Piusa X (Âłac. Fraternitas Sacerdotalis Sancti
> Pii X, FSSPX, pot. lefebryÂści

To "pot. lefebryœci" wprowadza w b³¹d. Okreœlenie "lefebrysta" sugeruje
wyznawcĂŞ jakiejÂś nowej faÂłszywej religii zwanej  "lefebryzmem".

Bo kalecki węszy rozłam w klerze, a jak nie ma go to gotów go wymyślić :)

Użytkownik "Jacek Kawecki" <"BroDmy RP przed pisem"@...pl> napisał w wiadomości news:if4k63$p5o$3usenet.news.interia.pl...

Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X (łac. Fraternitas Sacerdotalis
Sancti Pii X, FSSPX, pot. lefebryści lub lefebvryści, rzadko piusowcy) -
międzynarodowe zgromadzenie zrzeszające tradycjonalistycznych duchownych
Kościoła rzymskokatolickiego. W szerszym znaczeniu obejmuje także osoby
świeckie popierające cele ruchu. Bractwo zrzesza 509 księży, posiada 725
kaplic w 63 krajach na wszystkich zamieszkanych kontynentach, prowadzi
dwie szkoły wyższe, oraz 90 szkół i 7 domów starców[2]. W sześciu
seminariach duchownych Bractwa (Ecône w Szwajcarii, Flavigny-sur-Ozerain
we Francji, Goulburn w Australii, Winona w USA, La Reja w Argentynie
oraz Zaitzkofen w Niemczech) do posługi kapłańskiej przygotowuje się
ponad 215 mężczyzn[2][1]. Obecnym przełożonym FSSPX jest bp Bernard Fellay.
  Historia [edytuj]

Bractwo powstało w łonie Kościoła rzymskokatolickiego z inicjatywy
Marcela Lefebvre'a. Powołane do życia zostało 1 listopada 1970 przez
François Charriere - biskupa Lozanny, Genewy i Fryburga, jako
stowarzyszenie życia apostolskiego na prawie diecezjalnym, czyli jako
stowarzyszenie kleryckie, którego członkowie żyją wspólnie i według
określonych reguł, ale bez ślubów zakonnych[3][4]. Zgodnie z kanonicznym
zwyczajem statut Bractwa został zatwierdzony na czas określony (ad
experimentum)[5].

Jako że pojawiały się częste zarzuty wobec Bractwa, co do
nieakceptowania przez jego członków postanowień Soboru Watykańskiego II,
w październiku 1974 na zlecenie Kongregacji ds. Duchowieństwa odbyła się
wizytacja seminarium w Ecône prowadzonym przez Bractwo. 21 listopada
1974 Lefebvre wydał oświadczenie, w którym podkreślił swoją wierność
Katolickiemu Rzymowi, obrońcy wiary katolickiej, zarzucając jednocześnie
Soborowi Watykańskiemu II i reformom soborowym wywodzący się z herezji
neomodernizm i neoprotestantyzm, twierdząc, że prowadzą one do
zrujnowania Kościoła i dlatego kategorycznie odmawia ich zaakceptowania[6].

21 stycznia 1975 zebrała się Komisja Kardynałów, która po omówieniu
raportu Wizytatorów Apostolskich postanowiła zaprosić abpa Lefebvre'a na
rozmowy. Na spotkaniach, do których doszło 13 lutego i 3 marca 1975, nie
udało się osiągnąć porozumienia. W konsekwencji Komisja Kardynałów 6
maja 1975 przekazała przełożonemu Bractwa pismo, w którym zwrócono
miedzy innymi uwagę na to, że "niedopuszczalne jest(.) poddawanie
zarządzeń papieskich swojemu prywatnemu osądowi oraz samodzielne
decydowanie o tym, które decyzje przyjąć, a które odrzucić". Na mocy
tego dokumentu seminarium w Ecône i Bractwo utraciło podstawę prawną.
Mimo apelacji decyzja została podtrzymana[7].

W czerwcu 1976, pomimo ostrzeżeń kierowanych przez legatów, a także
przez samego papieża, który na konsystorzu wprost upomniał Lefebvra[8],
udzielił on święceń prezbiteratu klerykom Bractwa, bez zgody miejscowego
ordynariusza, co było niezgodne z przepisami Prawa Kanonicznego. W
związku z tym 22 lipca 1976 papież Paweł VI zawiesił działanie Bractwa,
a Marcela Lefebvre'a ukarał suspensą a divinis[9][3].

Po tym akcie jeszcze kilkakrotnie dochodziło do wymiany korespondencji
pomiędzy Pawłem VI i Kurią Rzymską a arcybiskupem Lefebvrem, jednak nie
doprowadziły one do pojednania stron[7].

30 czerwca 1988 Marcel Lefebvre bez zgody papieża konsekrował czterech
biskupów. Dwa dni później Jan Paweł II ogłosił w motu proprio Ecclesia
Dei adflicta[10], że abp Lefebvre i czterej wyświęceni przezeń biskupi
zaciągnęli na siebie ekskomunikę latae sententiae (wiążącą mocą samego
prawa), ponieważ udzielenie święceń biskupich miało miejsce bez mandatu
Stolicy Apostolskiej.

FSSPX nie zaakceptowało tej decyzji, uznając, że ekskomunika była od
samego początku nieważna, gdyż zakazany czyn Lefebvre popełnił sądząc,
że jest w stanie wyższej konieczności związanej z kryzysem w Kościele,
co zgodnie z kodeksem prawa kanonicznego zwalnia go z kary ekskomuniki,
nawet gdyby się mylił[7].

W 2000 wznowione zostały rozmowy z Kurią Rzymską na temat uregulowania
statusu Bractwa oraz wprowadzenia indultu generalnego dla mszy
trydenckiej. Efektem tych rozmów było ogłoszenie w 2003 przez
Pontyfikalną Komisję Ecclesia Dei komunikatu stwierdzającego, iż
katolicy mogą bez grzechu wypełniać swój obowiązek niedzielny
uczestnictwem w mszach sprawowanych przez księży FSSPX[11].

Dialog został zintensyfikowany za pontyfikatu Benedykta XVI, który w
sierpniu 2005 przyjął na audiencji prywatnej bpa Fellaya. Jednak na
pierwszym etapie rozmów nie doszło do porozumienia, które przełożony
Bractwa uzależniał od tego, by cały Kościół nawrócił się[12]. W lipcu
2007 motu proprio Summorum Pontificum dotyczące przywrócenia możliwości
swobodnego odprawiania Mszy w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego, co
między innymi postulowało FSSPX. Według bpa Fellaya wytworzyło to
korzystny klimat do dalszych rozmów, pod warunkiem jednak zdjęcia
ekskomuniki[13].

W czerwcu 2008 Stolica Apostolska przedstawiła Bractwu ultimatum.
Ostateczne ustalenia nie znalazły do tej pory potwierdzenia w
oficjalnych dokumentach Stolicy Apostolskiej, a jedynie przekazywane są
przez sprzeczne depesze prasowe.

W nadziei na osiągnięcie pełnej komunii z Kościołem 21 stycznia 2009
Benedykt XVI zdjął ciążącą na biskupach Bractwa ekskomunikę[14].
Doktryna [edytuj]

Podstawą działania Bractwa jest przekonanie o panującym kryzysie
wewnątrz Kościoła katolickiego, wywołanym przez czynniki zewnętrzne
(masonerię[15] i komunistów[16]) i wewnętrzne (modernizm[15]). Apogeum
kryzysu zostało osiągnięte przez reformy Soboru Watykańskiego II. W
związku z tym Bractwo przypisuje sobie mandat, na podstawie którego,
działając w imię wyższej konieczności, wypowiada posłuszeństwo papieżowi
i odrzuca część postanowień soboru[17], czyniąc to w imię wierności
Tradycji, rozumianej jako niezmienność Magisterium Kościoła, której
sobór ten miał zaprzeczyć. Różnice w nauczaniu Soboru Watykańskiego II a
poprzednimi soborami i postanowieniami papieży, zwłaszcza tych z XIX
wieku, które dotyczą liturgii[18], ekumenizmu[19] i wolności
religijnej[20] są przez Bractwo nie do zaakceptowania.

Według Statusu Bractwa, którego kanoniczna ważność wygasła w 1975,
powodem powstania wspolnoty była naglącą konieczność formowania
gorliwych i wielkodusznych kapłanów[21], kształconych w oparciu głównie
Sumę Teologiczną św. Tomasza z Akwinu[22], celem uniknięcia błędów
współczesnych, szczególnie liberalizmu i jego następstw[23].
Opinia na temat suwerenności Stolicy Apostolskiej [edytuj]

Według Bractwa Stolica Apostolska zatraciła swoją autonomiczność a urząd
papieża został ubezwłasnowolniony[24]. Począwszy od Rewolucji
francuskiej masoneria stopniowo uzależniała hierarchów Kurii Rzymskiej
od siebie, przejmując władzę w Stolicy Apostolskiej[25]. Po rewolucji
październikowej podobne cele obrali komuniści, którzy również
oddziaływali na kardynałów[16]. Główny atak na Kościół przeprowadzony
został przez reformy Soboru Watykańskiego II[26].
Kwestionowanie Soboru [edytuj]

Bractwo zakwestionowało soborowe konstytucje: Konstytucję Dogmatyczną o
Kościele (Lumen gentium)[27] oraz Konstytucję o Liturgii Świętej
(Sacrosanctum concilium)[28], a także Dekret o ekumenizmie (Unitatis
redintegratio)[29][30][31] oraz Deklarację o wolności religijnej
(Dignitatis humanae)[32][33][34].

Dokumenty te, według Bractwa stoją w sprzeczności z Magisterium Kościoła
prezentowanym na przestrzeni wieków, w szczególności wyrażanym w
nauczaniu papieży od schyłku XVIII wieku, aż do Piusa XII, jak też w ich
walce przeciwko modernizmowi[35]. Fakt zatwierdzenia przez Sobór tych
dokumentów tłumaczono m.in. działalnością kardynałów z tzw. frakcji
liberalnej (np. Augustin Bea, Achille Liénart, Julius Döpfner, Leon
Suenes, Giacomo Lercaro). Mieli oni już od momentu rozpoczęcia
przygotowań do soboru podejmować zorganizowane działania, dążące do
marginalizacji kardynałów tradycjonalistów oraz obsadzenia kluczowych
dla efektów prac Soboru funkcji zwolennikami zmian[36]. Poza tym
dokumenty te są przejawem przenikania do Kościoła nurtów związanych z
reformacją i laicyzacją, co zwłaszcza jest dowodem wpływów masonerii na
decyzje podejmowane w Kościele[37].
Nieposłuszeństwo i krytyka papieży [edytuj]

Założyciel Bractwa, abp Lefebvre, przypisując sobie troskę o
Kościół[38], wyrażał sprzeciw wobec postanowień Soboru i papieży.
Odmówił podpisania dokumentów soborowych, do czego miał prawo.
Ostatecznie ściągnął na siebie ekskomunikę za pogwałcenie prawa
dotyczącego udzielonej przez niego sakry. Lefebvre i Bractwo tłumaczy to
zawsze działaniem w stanie wyższej konieczności:
"
Dlatego nie należy się dziwić, że nie udaje się nam porozumieć z Rzymem.
Nie będzie to możliwe tak długo zanim Rzym nie powróci do wiary (...).
"
- Marcel Lefebvre[39]

Ponadto Bractwo krytykowało papieży:

     * Jana XXIII - za uleganie manipulacjom[40],
     * Pawła VI - za liberalizm[41],
     * Jana Pawła II - za laicyzację[42] i niszczenie Kościoła[24].

Ekumenizm i dialog międzyreligijny [edytuj]

Do podstawowych cech charakteryzujących doktrynę Bractwa należy
całkowite odrzucenie jakiegokolwiek dialogu międzyreligijnego i
ekumenicznego[43][44]. Wszystkie wyznania i religie, różne od
katolicyzmu, są ze swej natury złe[45]. Jak ujmuje to dobitnie Lefebvre:
Budda i Luter to słudzy diabła[46]. Idealnym rozwiązaniem, które powinno
być celem działania papieża jest powołanie jak największej liczby państw
wyznaniowych[47], w których katolicyzm będzie religią dominującą i
jedyną akceptowalną[48], i w ktorych inne religie pozbawione będą swoich
praw publicznych[49]. Podstawą tej teorii jest przyjęta przez Bractwo
koncepcja wolności religijnej, według której wolność religijna rozumiana
jest wyłącznie jako nieskrępowane działanie Kościoła[50] w strukturach
politycznych[51]. Deklaracja Soboru Watykańskiego II Dignitatis humanae
wyrażająca przeciwny pogląd, jest według członków Bractwa kolejnym
dowodem na uległość współczesnego Kościoła wobec masonerii[52]. Zawarte
w soborowej deklaracji twierdzenia o prawie każdego człowieka do wyboru
religii z racji swej godności ludzkiej osoby[53] jest w opozycji do
uzyskania jak największego wpływu Kościoła na społeczeństwa i
cywilizację[54]. Wzorem i wykładnią do pojmowania ekumenizmu i wolności
religijnej jest dla członków Bractwa pochodząca z 1864 encyklika Piusa
IX Quanta cura[55].
Liturgia [edytuj]

Bractwo odrzuca zreformowany Mszał Rzymski, wprowadzony przez papieża
Pawła VI w roku 1969, uznając go za ważny, ale niegodny. Twierdzi, że
reforma liturgii sprotestantyzowała obrzędy Mszy św. i usunęła z niej
wiele istotnych elementów. Bractwo krytykuje usunięcie z nowego mszału
modlitw wyrażających ofiarny charakter Mszy. FSSPX krytykuje również
wprowadzenie do liturgii języków narodowych i usunięcie z niej łaciny,
gdyż twierdzi, że wspólny język dla całego Kościoła świadczył o jego
jedności i uniwersalności. Teologowie Bractwa odrzucają również
celebrację mszy w stronę ludu, przypominając, że kapłan, działający w
liturgii in persona Christi ("w osobie Chrystusa"), staje się
przewodnikiem zebranego ludu, prowadząc go do Boga i zarazem uobecniając
Jego tajemnice. Symbolem tego jest zwrócenie kapłana w stronę ołtarza (a
precyzyjniej: w stronę krucyfiksu na tabernakulum). Bractwo, doszukując
się wielu uchybień w zreformowanym rycie mszalnym, celebruje wyłącznie
mszę w formie nadzwyczajnej (trydenckiej) mszy. Współpracuje jednak z
tradycjonalistycznymi kapłanami katolickimi, celebrującymi ryty inne niż
rzymski, np. z Bractwem Świętego Jozafata z Ukrainy.
Status kanoniczny (kalendarium) [edytuj]

     * 1970 - (1 listopada) Powołanie stowarzyszenia życia apostolskiego
na prawie diecezjalnym.
     * 1976 - (22 lipca) suspensa Marcela Lefebvra i zawieszenie
działalności Bractwa.
     * 1988
           o 2 lipca - Jan Paweł II wydał motu proprio Ecclesia Dei, w
którym:[56]
                 + potwierdza ekskomunikę biskupów Bractwa (założyciela
oraz czterech konsekrowanych przez niego biskupow). Kara nie obejmuje
pozostałych duchownych FSSPX ani wiernych[57].
                 + powołuje komisję Ecclesia Dei.
           o 18 lipca - Powstanie Bractwa Kapłańskiego Świętego Piotra.
     * 1999 - Oświadczenie komisji Ecclesia Dei:

     Quote-alpha.png
     Nieważne są sakramenty pokuty i małżeństwa, wymagają one bowiem
stosownej delegacji biskupa miejsca a tych kapłani FSSPX nie mają.
Jeżeli jednak wierny szczerze nie wie o tej przeszkodzie, absolucja
kapłana FSSPX jest ważna[58].

     * 2003 - Oświadczenie komisji Ecclesia Dei[11]:
           o Kapłani FSSPX są ważnie wyświęceni, ale są suspendowani.
           o Msze sprawowane przez nich są ważne, choć czynione wbrew
prawu kościelnemu,
           o Można wypełnić obowiązek niedzielny na Mszy sprawowanej
przez kapłana FSSPX,
           o Nie jest grzechem uczestnictwo we Mszy w kaplicy FSSPX, gdy
wierny nie czyni tego z chęci zdystansowania się od papieża, lecz z
chęci uczestnictwa w mszy w rycie trydenckim.
           o Można złożyć skromną ofiarę na Mszy.
     * 2007
           o Benedykt XVI w liście do biskupów w sprawie motu proprio
Summorum pontificum, wspominając przyczyny powstania motu proprio
Ecclesia Dei, zwrócił uwagę na aktualny brak jedności pomiędzy Bractwem
a papieżem[59]:

         Quote-alpha.png
         W tamtym momencie Papież chciał w taki sposób pomóc przede
wszystkim Bractwu Świętego Piusa X w odnalezieniu pełnej jedności z
Następcą Piotra, starając się uleczyć ranę, odczuwaną coraz boleśniej.
Niestety, do tego pojednania dotąd nie doszło.

     *
           o Papież traktuje sprawę Bractwa SPX jako wewnątrzkościelną[59]:

         Quote-alpha.png
         W ten sposób doszedłem do pozytywnych racji, które skłoniły
mnie, aby niniejszym zaktualizować motu proprio wydane w 1988 roku.
Chodzi o osiągnięcie wewnętrznego pojednania w łonie Kościoła. Patrząc
wstecz na rozłamy, które na przestrzeni wieków raniły Ciało Chrystusa,
ciągle ma się wrażenie, że w krytycznych momentach rodzenia się
podziałów odpowiedzialni za Kościół nie zrobili wystarczająco wiele, aby
zachować lub osiągnąć pojednanie i jedność; odnosi się wrażenie, że
zaniedbania w Kościele po części winne są temu, że te podziały mogły się
utrwalić.

     * 2008
           o 4 czerwca 2008 komisja Ecclesia Dei przedstawiła Bractwu
warunki[60] porozumienia ze Stolicą Apostolską. Warunki te zawierały się
w pięciu punktach i zobowiązywały do:

    1. odpowiedzi proporcjonalnej do hojności Papieża (sprawa dot.
papieskiego dekretu Summorum Pontificum)
    2. unikania wszelkiej publicznej działalności godzącej w szacunek do
osoby Ojca Świętego i sprzecznej z kościelną miłością
    3. unikania podawania się za magisterium wyższe od nauczania Ojca
Świętego i ukazywania Bractwa jako będącego w opozycji do Kościoła
    4. okazania woli uczciwego działania w pełnej kościelnej miłości i w
szacunku dla autorytetu Wikariusza Chrystusa
    5. Ostatni warunek narzucał Bractwu termin odpowiedzi do końca
czerwca 2008.

Przełożony bractwa, bp. Bernard Fellay odpowiedział na ultimatum w dniu
26 czerwca 2008. W komunikacie serwisu Radia Watykańskiego[61] z tego
samego dnia (26 czerwca 2008) zatytułowanym Fiasko dialogu z
lefebrystami potwierdzono poprzednie przecieki prasowe dotyczące
wystosowania przez komisję Ecclesia Dei do FSSPX listu w formie
ultimatum. Radio Watykańskie powołując się na inne agencje prasowe
powieliło informację, że biskup Fellay odrzucił warunki stawiane przez
komisję Stolicy Apostolskiej. Tymczasem rzecznik prasowy FSSPX - ks.
Alaina Lorans, stwierdził, że wymagania postawione przez Stolicę
Apostolską same w sobie nie są problemem[62] i powtórzył oficjalne
stanowisko FSSPX, że Bractwo Świętego Piusa X nie ma ambicji stawiania
się na miejscu magisterium wyższego od nauczania Ojca Świętego, nie
pragnie też przeciwstawiać się Kościołowi[63].

     * 2009
           o 21 stycznia 2009 Benedykt XVI uwolnił od nałożonej w 1988
ekskomuniki obecnego przełożonego FSSPX Bernarda Fellaya oraz trzech
innych biskupów - Alfonsa de Gallarety, Bernarda Tissier de Mallerais
oraz Richarda Williamsona[64]. Zdjęcie ekskomuniki nie jest jednak
równoznaczne z uwolnieniem od suspensy[65].
           o 2 lipca 2009 - Papież wydał motu proprio Ecclesiae
Unitatem, w ktorym samodzielną dotąd komisję Ecclesia Dei przenosi w
struktury Kongregacji Nauki Wiary. Ponadto Benedykt XVI uzależnia
przyznanie statusu kanonicznego od wyjaśnienia przez Bractwo kwestii
doktrynalnych[66][67] oraz przypomina, że do czasu uregulowania statusu
kanonicznego, kapłani Bractwa nie sprawują sakramentów zgodnie z prawem.
           o 26 października 2009 rozpoczęły się rozmowy doktrynalne
Stolicy Apostolskiej i Bractwa[68][69][70].

Działalność w Polsce [edytuj]
Kaplica Bractwa w Toruniu

W Polsce Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X działa od początku lat 90.
XX wieku. Przełożonym Bractwa na terenie Polski jest ks. Karl Stehlin.

Bractwo posiada dwa przeoraty w Warszawie i Gdyni; kościoły w: Warszawie
i w Gdyni; kaplice w: Bajerzu, Chorzowie, Iwoniczu-Zdroju, Krakowie,
Lublinie, Łodzi, Toruniu, Tuchowie, Szczecinie i w Zaczerniu. Do Bractwa
należy również dom rekolekcyjny w Bajerzu. Bractwo opiekuje się dwiema
szkołami: podstawową im. Świętej Rodziny w Warszawie oraz gimnazjum i
liceum ogólnokształcącym im. św. Tomasza z Akwinu w Józefowie, a także
dwiema organizacjami młodzieżowymi Christus Rex oraz Krucjatą
Niepokalanej. Zgromadzenie prowadzi wydawnictwo Te Deum oraz wydaje
miesięcznik Zawsze wierni.
Kapłani Bractwa w Polsce [edytuj]

W 2009 pracowało w Polsce siedmiu prezbiterów Bractwa[71].

     * Karl Stehlin (ur. 1962) - Niemiec, przełożony Bractwa Świętego
Piusa X na Europę Wschodnią
     * Edward Wesołek (ur. 1945) - Polak, były jezuita, w latach
1979-1996 krajowy duszpasterz Cyganów w Polsce; redaktor naczelny
miesięcznika Zawsze wierni
     * Jan Jenkins - Amerykanin, przełożony przeoratu Bractwa Świętego
Piusa X w Warszawie
     * Raivo Kokis (ur. 1976) - Łotysz
     * Marian Kowalski - Polak, prezbiter wyświęcony w roku 2007 w
seminarium Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X w Zaiztkofen
     * Edmund Naujokaitis - Litwin, przełożony przeoratu Bractwa
Świętego Piusa X w Gdyni
     * Łukasz Szydłowski - Polak, prezbiter wyświęcony 27 czerwca 2009 w
seminarium Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X w Zaiztkofen

Stanowisko episkopatu polskiego [edytuj]

Stanowisko Konferencji Episkopatu Polski wobec działalności Bractwa Św.
Piusa X na terenie Polski zostało ogłoszone 27 listopada 1998 roku. W
swoim komunikacie odczytanym w kościołach Konferencja Episkopatu Polski
jednoznacznie określiła, że uważa to zgromadzenie kapłańskie za grupę
schizmatycką[72]. Bractwo wkrótce odpowiedziało na ten komunikat,
wydając swoje oświadczenie w tej sprawie[73].

Podobne stanowisko kilka lat później zajął również arcybiskup
metropolita gdański Tadeusz Gocłowski, który w liście pasterskim z 8
stycznia 2008 roku odczytanym w kościołach archidiecezji gdańskiej 13
stycznia 2008 roku przestrzegał wiernych pod sankcją karną przed
uczestnictwem w nabożeństwach i mszach odprawianych przez Bractwo
Świętego Piusa X[74].
Zobacz też [edytuj]

     * Bractwo Świętego Jana Marii Vianneya
     * Wspólnoty używające mszału przedsoborowego

Przypisy

    1. ? 1,0 1,1 Statystyki Bractwa Św. Piusa X (pol.). [dostęp 28
stycznia 2009].
    2. ? 2,0 2,1 509 księży lefebrystów na świecie (pol.). [dostęp
2009/08/25].
    3. ? 3,0 3,1 Brief History of the priestly Society of St. Pius X
(ang.). [dostęp 28 stycznia 2009].
    4. ? Posłowie. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty
modernizmem. Chorzów: Canon, 1995, seria: Żywa tradycja. ISBN
83-901606-5-X.
    5. ? DÉCRET D'ÉRECTION DE LA <FRATERNITÉ SACERDOTALE INTERNATIONALE
SAINT PIE X> (fr.).
    6. ? Deklaracja Abpa. Marcelego Lefebvre'a z 21 listopada 1974 r.
Cytat: Całym sercem i całą duszą należymy do Rzymu katolickiego, stróża
wiary katolickiej oraz tradycji niezbędnych do jej zachowania, do
wiecznego Rzymu, nauczyciela mądrości i prawdy. Odrzucamy natomiast i
zawsze odrzucaliśmy pójście za Rzymem o tendencji neomodernistycznej i
neoprotestanckiej, która wyraźnie zaznaczyła się podczas Soboru
Watykańskiego II, a po soborze we wszystkich z niego wynikających reformach.
    7. ? 7,0 7,1 7,2 Założenie i rozwój Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X
(1969-1976).
    8. ? Paweł VI: CONCISTORO SEGRETO DEL SANTO PADRE PAOLO VI PER LA
NOMINA DI VENTI CARDINALI (wł.). 1976-05-24. [dostęp 2010-03-26].
    9. ? Watykan: niepowodzenie rozmów z lefebrystami (pol.). [dostęp 28
stycznia 2009].
   10. ? Jan Paweł II: Ecclesia Dei adflicta (ang.). [dostęp 28 stycznia
2009].
   11. ? 11,0 11,1 Latter by Msgr. Camille Perl Regarding Society of St.
Pius X Masses (ang.). web.archive.org. [dostęp 11 listopada 2010].
   12. ? Nie ulegajmy "pokusie oficjalności" (pol.). Zawsze Wierni,
2006-12. [dostęp 2010-03-26].
   13. ? Bernard Fellay: Komunikat Przełożonego Generalnego Bractwa Św.
Piusa X (pol.). Zawsze Wierni, 2007-07-07. [dostęp 2010-04-08].
   14. ? Watykan: zdjęcie ekskomuniki z biskupów lefebrystów (pol.).
Radio Vaticana, 2009-01-24. [dostęp 2009-01-25].
   15. ? 15,0 15,1 Bernard Fellay: Kryzys w Kościele. Przyczyny i środki
zaradcze. Warszawa: Canon, 1996, ss. 17-25. ISBN 83-86445-09-2.
   16. ? 16,0 16,1 Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem.
Chorzów: Canon, 1995, ss. 37-41, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   17. ? Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, ss. 30-32, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   18. ? Mateusz Gaudron: Czy nowy obrządek Mszy jest pełnym wyrazem
katolickiej nauki o ofierze Mszy świętej? (pol.). W: Katechizm o
kryzysie w Kościele [on-line]. Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X.
[dostęp 2010-03-16].
   19. ? Mateusz Gaudron: Co rozumie się pod pojęciem ekumenizmu?
(pol.). W: Katechizm o kryzysie w Kościele [on-line]. Bractwo Kapłańskie
Świętego Piusa X. [dostęp 2010-03-16].
   20. ? Mateusz Gaudron: Czego uczy dekret o wolności religijnej
Vaticanum II? (pol.). W: Katechizm o kryzysie w Kościele [on-line].
Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X. [dostęp 2010-03-16].
   21. ? DÉCRET D'ÉRECTION DE LA <FRATERNITÉ SACERDOTALE INTERNATIONALE
SAINT PIE X> (fr.).  Cytat: étant donné la nécessité urgente de la
formation de pretres zélés et généreux conformément aux directives du
décret suscité
   22. ? Statuts De La Fraternite Des Apotres De Jesus Et Marie Ou
(Selon Le Titre Public) De La Fraternite Sacerdotale Saint Pie X (fr.).
  Cytat: Somme théologique de saint Thomas d'Aquin et ses principes
philosophiques seront l'objet principal des études au Séminaire
   23. ? Statuts De La Fraternite Des Apotres De Jesus Et Marie Ou
(Selon Le Titre Public) De La Fraternite Sacerdotale Saint Pie X (fr.).
  Cytat: ainsi les séminaristes éviteront avec soin les erreurs
modernes, en particulier le libéralisme et tous ses succédanés
   24. ? 24,0 24,1 Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem.
Chorzów: Canon, 1995, s. 94, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   25. ? Bernard Fellay: Kryzys w Kościele. Przyczyny i środki zaradcze.
Warszawa: Canon, 1996, ss. 18-22. ISBN 83-86445-09-2.
   26. ? Bernard Fellay: Kryzys w Kościele. Przyczyny i środki zaradcze.
Warszawa: Canon, 1996, s. 23. ISBN 83-86445-09-2.
   27. ? Kolegialność. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty
modernizmem. Chorzów: Canon, 1995, seria: Żywa tradycja. ISBN
83-901606-5-X.
   28. ? Reforma liturgiczna. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty
modernizmem. Chorzów: Canon, 1995, seria: Żywa tradycja. ISBN
83-901606-5-X.
   29. ? Kościół a Liberalizm. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty
modernizmem. Chorzów: Canon, 1995, seria: Żywa tradycja. ISBN
83-901606-5-X.
   30. ? Jednostronny Ekumenizm. W: Marcel Lefebvre: Kościół
przesiąknięty modernizmem. Chorzów: Canon, 1995, seria: Żywa tradycja.
ISBN 83-901606-5-X.
   31. ? Ekumenizm - dzieło diabła. W: Marcel Lefebvre: Kościół
przesiąknięty modernizmem. Chorzów: Canon, 1995, seria: Żywa tradycja.
ISBN 83-901606-5-X.
   32. ? Rewolucja w Kościele. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty
modernizmem. Chorzów: Canon, 1995, seria: Żywa tradycja. ISBN
83-901606-5-X.
   33. ? Wolność religijna. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty
modernizmem. Chorzów: Canon, 1995, seria: Żywa tradycja. ISBN
83-901606-5-X.
   34. ? Pierwotne Nauczanie. W: Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty
modernizmem. Chorzów: Canon, 1995, seria: Żywa tradycja. ISBN
83-901606-5-X. Cytat: Twierdzę zatem, że deklaracja o wolności
religijnej nie jest zgodna z tym, co było początkowo nauczane. Wszyscy
papieże zawsze głosili, iż istnieje tylko jedna prawda, że Kościół jest
prawdą i że nie ma żadnego przyrodzonego prawa wyboru pomiędzy prawdą a
fałszem. Otóż wspomniana deklaracja wyraźnie mówi, iż istnieje takie
przyrodzone prawo wyboru - nie tylko prawo cywilne lub jakiekolwiek inne
prawo legalne, ale prawo przyrodzone - oparte na "godności ludzkiej
osoby". Sobór uprawomocnia postępowanie według własnego widzimisię. Lecz
Kościół nigdy nie nauczał czegoś podobnego; odwrotnie - zawsze polecał
on, aby opowiadać się tylko za prawdą.

       Oczywiście, w niektórych sytuacjach można tolerować błąd, lecz
nigdy nie ma się prawa go przyjąć..
   35. ? Syllabus w centrum kryzysu Kościoła. W: Marcel Lefebvre:
Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów: Canon, 1995, seria: Żywa
tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   36. ? Pojawienie się podziału. W: Marcel Lefebvre: Kościół
przesiąknięty modernizmem. Chorzów: Canon, 1995, seria: Żywa tradycja.
ISBN 83-901606-5-X.
   37. ? Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, ss. 95-99, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   38. ? Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, ss. 56-58, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   39. ? Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, s. 58, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   40. ? Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, s. 19, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   41. ? Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, ss. 20,98, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   42. ? Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, s. 92, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   43. ? Karl Stehlin: Ekumenizm - wróg miłości (pol.). [dostęp 2010-03-26].
   44. ? Marcel Lefebvre: Ekumenizm - dzieło diabła (pol.). [dostęp
2010-03-26].
   45. ? Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, s. 97, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   46. ? Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, s. 96, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   47. ? Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, ss. 62-64, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   48. ? Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, ss. 54-55, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   49. ? Mateusz Gaudron: Czy wszystkie religie mają prawo do swobodnego
wykonywania praktyk religijnych? (pol.). W: Katechizm o kryzysie w
Kościele [on-line]. Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X. [dostęp
2010-03-20].
   50. ? Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, s. 62, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   51. ? Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, s. 63, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   52. ? Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, ss. 65,88, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   53. ? Sobór Watykański II. Konstytucje, dekrety, deklaracje. Tekst
polski. Julian Groblicki, Eugeniusz Florkowski (redaktorzy naukowi).
Wyd. 3. Poznań: Pallottinum.
   54. ? Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, ss. 65,95, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   55. ? Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, s. 118, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
   56. ? Jan Paweł II: Ecclesia Dei (pol.). Fraternitas Sacerdotalis
Sancti Petri, 2 lipca 1988. [dostęp 2010-03-16].
   57. ? Tradycjonaliści chcą jedności z Rzymem (pol.). [dostęp 27
stycznia 2009].
   58. ? PONTIFICIA COMMISSIO "ECCLESIA DEI" (ang.). web.archive.org.
[dostęp 11 listopada 2010].
   59. ? 59,0 59,1 Benedykt XVI: List do Biskupów o <motu proprio>
(pol.). Fundacja Opoka. [dostęp 27 stycznia 2009].
   60. ? Conditions qui résultentd e I'entretien du 4 juin 2008 entre le
Cardinal Dario Castrillon Hoyos et I'Eveque Bernard Fellay. (fr.).
   61. ? Fiasko dialogu z lefebrystami (pol.). [dostęp 27 stycznia 2009].
   62. ? Katoliccy tradycjonaliści o trudnościach w dialogu z Watykanem
(pol.). [dostęp 27 stycznia 2009].
   63. ? Au sujet de l'ultimatum du cardinal Castrillón Hoyos (fr.).
web.archive.org.
   64. ? Papież zdjął ekskomunikę z lefebrystów (pol.). wprost.pl,
2009-01-24.
   65. ? Kurt Koch: Communiqué (fr.). [dostęp 29 stycznia 2009].
   66. ? Ecclesiae Uunitatem (łac.). Vatican.va, 2009-07-02. [dostęp 11
sierpnia 2009].  Cytat: Sed doctrinae quaestiones, ut liquet, manent
atque, usque dum non enodentur, Fraternitas canonicum in Ecclesia
statutum non habet et eius ministri nullum ministerium legitime agere
possunt. Quandoquidem quaestiones, quae in praesenti cum Fraternitate
tractari debent, essentialiter ad doctrinam spectant.
   67. ? Watykan: za dialog z tradycjonalistami odpowiada Kongregacja
Nauki Wiary (pol.). Radio Vaticana, 2009-07-09. [dostęp 11 sierpnia 2009].
   68. ? Watykan: rozmowy z lefebrystami już niebawem
   69. ? [Zawsze wierni] Dyskusje między Stolicą Apostolską a Bractwem
Św. Piusa X
   70. ? Rozmowy Watykanu z Bractwem św. Piusa X - ekai.pl
   71. ? Kapłani Bractwa w Polsce (pol.). [dostęp 17 sierpnia 2009].
   72. ? Komunikat Konferencji Episkopatu Polski z 27 listopada 1998
(pol.). [dostęp 27 stycznia 2009].
   73. ? Karol Stehlin: Stanowisko Bractwa Św. Piusa X w sprawie
komunikatu Konferencji Episkopatu (pol.). [dostęp 27 stycznia 2009].
   74. ? Tadeusz Gocłowski: Kurenda nr 2/2008 Kuria Metropolitalna
Archidiecezji Gdańskiej (pol.). [dostęp 27 stycznia 2009].

Bibliografia [edytuj]

    1. Codex Iuris canonici auctoritate Joannis Pauli PP. II
promulgatus, Kodeks prawa kanonicznego.Przekład polski zatwierdzony
przez Konferencję Episkopatu. tekst dwujęzyczny, Edward Sztafrowski
(tumaczenie) i komisja naukowa pod redakcją Kazimierza Dynarskiego.
Poznań: Pallottinum, 1984.
    2. Bernard Fellay: Kryzys w Kościele. Przyczyny i środki zaradcze.
Warszawa: Canon, 1996. ISBN 83-86445-09-2.
    3. ks. Karl Stehlin FSSPX, W obronie Prawdy katolickiej - Dzieło
abpa Lefebvre, Te Deum, Warszawa 2001 ISBN 83-87770-16-7
    4. ks. S. Grzechowiak, Ruch arcybiskupa Lefebvre'a - ku rozłamowi w
Kościele posoborowym, Gniezno 1998
    5. M. Karas, Bractwo św. Piusa X - katolicki ruch
tradycjonalistyczny w dobie posoborowej, "Nomos. Kwartalnik
Religioznawczy", z. 30-31 (2000), s. 79-99
    6. M. Karas, Integryzm Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X. Historia i
doktryna rzymskokatolickiego ruchu tradycjonalistycznego, wydawnictwo
"Księgarnia Akademicka", Kraków 2008, stron 154
    7. Marcel Lefebvre: Kościół przesiąknięty modernizmem. Chorzów:
Canon, 1995, seria: Żywa tradycja. ISBN 83-901606-5-X.
    8. ks. bp Zygmunt Pawłowicz, Lefebvre i lefebryści, Gdańsk 1998

Linki zewnętrzne [edytuj]
Portal Katolicyzm
Portal:
Katolicyzm

     * Oficjalny serwis internetowy Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X w
Polsce
     * Konsekracja biskupów w Bractwie Świętego Piusa X w Ecône w 1988
(video)
     * ks. Andrzej Dańczak: Lefebryzm - na czym w istocie polega problem
z Bractwem św. Piusa X?. Artykuł na stronie SNE Gdańsk
     * Bractwo walecznie usposobione - Miesięcznki List

Źródło
"http://pl.wikipedia.org/wiki/Bractwo_Kap%C5%82a%C5%84skie_%C5%9Awi%C4%99tego_Piusa_X"
Kategorie: Bractwo Świętego Piusa X . Stowarzyszenia życia apostolskiego
. Bractwa religijne

Żywię do nich pewną sympatię, choć w Buddzie nie widzę sługi diabła,
ani nawet w Mahomecie, ale z Lutrem bym się już z opinią wstrzymał..
ki diabeł?

Jaksa