Słysząc o nowym pomyśle min. Kudryckiej, zastanawiam się, czy to nie jest
kolejna inicjatywa, która za chwilę będzie wyciszana – niepodobna bowiem, by PO
nagle chciało podciąć gałąź na której siedzi. Na razie napływają wieści, że
Kudrycka chce zapoznać się ze stanem inwentarza na uczelniach pod kątem
„dorabiania sobie na boku” przez kadrę naukową, co w naszym kraju przyjmuje
postać „oblatywania” rozmaitych placówek przez „utytułowanych” gości, którzy
swoimi tytułami „podtrzymują” ten i ów kierunek, swoją wyrozumiałością
wzmacniają „przepustowość uczelni” (tzw. bezstresowa edukacja – minimum pał,
maksimum zadowolenia studentów i władz), a za to wszystko dostają godziwy pieniądz.
Wszystkie strony są zadowolone z takiego obrotu rzeczy, ponieważ studenci nie
muszą się uczyć (stopnie za czesne), placówka naukowa ma wszystko w papierach
jak należy, a przy okazji dostaje kasę od studentów, „oblatywacze” nie muszą się
przygotowywać do zajęć, tylko je klasycznie odbębniają (o ile na nie w ogóle
przyjeżdżają), a kasa leci. Eldorado, słowo daję, któremu mogła kiedyś zagrozić
ustawa lustracyjna dotycząca środowiska akademickiego, lecz tę, jak wiemy, to
środowisko skutecznie oprotestowało, każąc się za pomocą swych najwybitniejszych
jednostek, całować w tylną część ciała. Nie ma w tym zresztą niczego
nadzwyczajnego, wszak proceder „życia z fuch” w szkolnictwie wyższym możliwy
jest właśnie dzięki temu, że jego beneficjenci to w głównej mierze peerelowska
kadra „naukowa”, która tytułów dochrapała się dzięki wsparciu „partii
robotniczej” i odpowiedniej „postawie ideowej”, a która żadnego wkładu w rozwój
nauki nie ma, bo i mieć nie może. To wspomniane wsparcie i ta postawa liczą się
oczywiście po dziś dzień, gdyż wielu z tych, co „obalali komunizm”, jak np.
słynny prof. Reykowski, psycho-socjotechnik Jaruzelskiego, za swoje zasługi w
tymże obalaniu żyje sobie obecnie nawet lepiej niż za komuny.


Eldorado to można by ukrócić dzięki gruntownej kontroli owego „oblatywania”, no
ale przecież to całe zastępy „naukowej korporacji” wsparły PO w „obalaniu
kaczyzmu”, jakże więc tak teraz zaglądać tym wszystkim PO-entuzjastom do
portfeli i garderoby? Jakżeby to wyglądało, gdyby się okazało, że nie tylko
kierunki na poszczególnych uczelniach podtrzymywane są dzięki fikcyjnym
mechanizmom, ale i że tak naprawdę dydaktyka w wielu szkołach polega na udawaniu
uczenia (dotyczy to obu stron – prowadzący udają, że uczą, zaś studenci udają,
że nabywają wiedzę, bo nawet nie kryją, że interesuje ich wyłącznie „papier”)?
Jakżeby to wyglądało, gdyby się okazało, iż cały „wielki sukces polskiego
szkolnictwa” po 1989 r. to jedna gigantyczna potiomkinowska wioska? Jakżeby na
tym tle prezentowały się „instytucje kontrolne”, które przecież także z
całkowitą powagą oblatują rozmaite placówki naukowe i wystawiają swoje
certyfikaty? Jakżeby to było, gdyby i te instytucje przeżerała, aż ciężko
wypowiedzieć to słowo, korupcja? No i kto by się zajął zjawiskiem gnicia w
polskim środowisku naukowym - gnicia na taką skalę?
 Oczywiście nie można winić ludzi, którzy nie mają w nauce nic do powiedzenia,
którzy udają, że są naukowcami, a z racji peerelowskich przywilejów, ciągną swój
wózek dalej, odchowując czujnie kadry przydupasów, które znakomicie się w tym
paradygmacie odnajdują, wiedząc, że bycie miernym, lecz wiernym znakomicie
procentuje na „drodze kariery” (zawsze można zostać dziekanem albo kimś więcej,
jeśli ma się dostatecznie giętki kręgosłup). Oni bowiem nie są w stanie ani
konkurować z naukowcami z prawdziwego zdarzenia (częstokroć nawet nie znają
języków obcych, a o czytaniu literatury wychodzącej na Zachodzie nawet nie chcą
słyszeć), ani rozwijać nauki w naszym kraju – pozostaje więc klasyczne odwalanie
chałtury, za co, jak za objazdowe granie po weselach, są całkiem godziwe
wynagrodzenia. I tak jak zespoły weselne zmuszone są do grania po kilkanaście
godzin, a nawet i po parę dni z rzędu, tak i nasi naukowi chałturnicy biorą na
siebie po setki godzin dydaktycznych i wiele etatów, bo przecież tego się od
nich oczekuje.
  Gdyby Kudrycka chciała teraz ten proceder ukrócić, to nie tylko ściągnęłaby na
siebie błyskawicznie „klątwę” tego środowiska, lecz musiałaby zarazem podważyć
sensowność „reform szkolnictwa wyższego”, które w Polsce postpeerelowskiej
przyjęły generalnie postać uwłaszczania się peerelowskiej nomenklatury
„naukowej”, tworzenia „szkół-krzaków”, pseudorankingów uczelni i właśnie
chałturzenia na niewyobrażalną skalę, a przecież nikt rozsądny nie chce ukręcać
sobie sznura na własną szyję. Spodziewam się więc, że lada chwila nie tylko
Kudrycka o tym pomyśle zapomni, lecz i „polskie wolne media”. Nie można wszak
przerywać wesela, skoro „cała sala tańczy”.

   http://www.dziennik.pl/polityka/article379247/Minister_przeswietla_dochody_profesorow.html


--