.... MSZ to przechowalnia ubeckich wypierdkow :

http://www.warszawskagazeta.pl/polityka/35-polityka/1553-ludzie-urbana-na-dyplomatycznych-salonach

LUDZIE URBANA na dyplomatycznych salonach


  Krzysztof GĂłrecki
  piątek, 21 czerwca 2013 09:46



Po 24 latach zmagania się z przeszłością i prĂłb budowania suwerennej Rzeczypospolitej, w gmachu na Szucha lepiej niĹź gdziekolwiek gołym okiem widać jak wiele jeszcze zostało z epoki PRL. Obsadzenie  stanowi­ska ministra właścicielem „strefy zdekomunizowanej” w Chobielinie nic tu nie zmieniło. Pozostał archaiczny urząd, zdominowany przez układ pra­cownikĂłw i współpracownikĂłw słuĹźb specjalnych o  PRL-owskim rodowo­dzie, synalkĂłw sowieckich generałów, działaczy komunistycznych organi­zacji młodzieĹźowych, ślubnych i nieślubnych potomkĂłw Bieruta.





  Czy wiesz Czytelniku, Ĺźe w MSZ Sikorskiego funkcjonują do dziś ludzie Urbana, Ĺźe suwerenną RP reprezentuje lub raczej przeciw jej interesom agituje wataha dyplomatĂłw, byłych współpracownikĂłw „Goebbelsa stanu wojennego”? Wymieńmy tu (lub – uĹźywając terminologii samego ministra – „dorznijmy) kilku z nich:

  Grzegorz Dziemidowicz – ten wyprĂłbowany i wierny działacz frontu propa­gandowego PRL za prezesury Urbana w Radiokomitecie był jednym z głównych PRL-owskich agitatorĂłw, dyrektorem reĹźimowych programĂłw in­formacyjnych Polskiego Radia i TV, prezenterem „Dziennika TV”. Z porę­ki Geremka  był ambasadorem RP w Kairze i Atenach. Dziś szkoli dla MSZ dyplomatyczny narybek w Collegium Civitas.

  Jacek Kluczkowski – w latach 80. dziennikarz „Sztandaru Młodych”, dorad­ca Kwaśniewskiego, b. ambasador w Kijowie, dziś  z nadania Sikorskiego reprezentuje RP w Astanie. W dyplomacji III RP działali takĹźe czołowi dziennikarze partyjnej w stanie wojennym „Polityki” i tym samym współ­pracownicy Urbana. Daniel Passent i  Krzysztof Mroziewicz, bo o nich mo­wa, w plugawych tekstach szydzili z opozycji i z internowanych w stanie wojennym, byli zawziętymi krytykami zmian, ktĂłre dokonały się w Polsce po 1989 r. Ich teksty zawsze stały w jawnej sprzeczności z deklarowany­mi pryncypiami polityki zagranicznej III RP. Po ulokowaniu Mroziewicza i Passenta w dyplomacji w stopce redakcyjnej „Polityki” pojawił się komuni­kat: Oddelegowani do MSZ.



  Dziennikarze byli, po duchowieństwie katolickim, grupą zawodową podda­ną największej infiltracji komunistycznych słuĹźb. Nasycenie informatora­mi bezpieki było szczegĂłlnie duĹźe w redakcjach zagranicznych, przykła­dem jest tu kariera Macieja GĂłrskiego. Jako funkcjonariusz i szef Cen­trum Prasowego PAI „Interpress” zasłynął z wystąpień w mundurze u bo­ku Urbana, prowadząc mu cotygodniowe konferencje prasowe. W 1989 r. został prezesem „Interpress”, a następnie wysokim urzędnikiem państwo­wym (w latach 1996-2000 ambasadorem w Rzymie, od 2003 r. wicemini­strem obrony narodowej ds. polityczno-wychowawczych i wreszcie amba­sadorem w Atenach). W lipcu 2003 r. w oświadczeniu lustracyjnym przy­znał się, Ĺźe był tajnym i świadomym współpracownikiem organĂłw bezpie­czeństwa PRL. „Interpress” była istotnym elementem propagandy adreso­wanej do zachodniej opinii publicznej. Rozpracowywała korespondentĂłw zagranicznych przybywających do Polski, a takĹźe pracownikĂłw polskich placĂłwek zagranicznych. Stanowiska kierownicze w Agencji objęte były ścisłą nomenklaturą partyjną, a Agencja znajdowała się w sferze zaintere­sowań słuĹźb specjalnych.



  Sikorski, jak przystało na specjalistę od „dorzynania watah”, po objęciu urzędu ministra, nie tylko pozostawił na stanowiskach wszystkich wetera­nĂłw komunistycznej propagandy, ale – co bardzo znamienne – otoczył ich synowską opieką. I tak Maciejowi GĂłrskiemu, było nie było, jednemu z pomagierĂłw współtwĂłrcy stanu wojennego, nie tylko nie pozwolił przejść na  emeryturę (ma się rozumieć „mundurową”), ale „wybłagał”, przywołując jego doświadczenie i fachowość, pozostanie w MSZ. Na co ten ostatni łaskawie przystał. Sikorski zgodził się takĹźe na zatrudnienie w dyplomacji dwĂłch jego synĂłw: Michał GĂłrski juĹź jest konsulem w Mediola­nie; drugi syn – Marcin – II sekretarzem w Oslo  (notabene wnukĂłw Bie­ruta, bo GĂłrski to nieślubny syn Bolesława Bieruta i jego sekretarki Wan­dy GĂłrskiej z PPR). Ale to nie koniec. Dziś Maciej GĂłrski dowodzi rĂłwnieĹź powołanej przez Sikorskiego „Grupie Refleksyjnej”, tj. skupiającemu by­łych ambasadorĂłw zespołowi, mającemu w załoĹźeniu wypracować nową koncepcję funkcjonowania Ministerstwa.



Oddelegowany do MSZ

  Na tę swoistą „listę hańby” Sikorski dopisał ostatnio kolejnego funkcjona­riusza frontu propagandy stanu wojennego – Aleksandra Chećkę, z po­dobnymi jak wcześniej opisany GĂłrski, koneksjami rodzinnymi i dzienni­karskimi. Chećko jest potomkiem czerwonego rodu-dynastii agitatorĂłw PZPR, synem Włodzimierza, funkcyjnego dziennikarza i wysokiej rangi funkcjonariusza prasowego PRL, byłego redaktora naczelnego gazety „Gromada – Rolnik Polski” (nawiasem mĂłwiąc przed nim w latach 1949-1971 funkcję tę pełniła Irena Grosz, z domu Sznajberg, matka zna­nej w MSZ Małgorzaty Lavergne). Na front propagandowy Chećko-junior wstąpił w stanie wojennym, w redakcji „Życia Warszawy”. Burzliwe wyda­rzenia 1989 r. rzuciły go na niemniej waĹźny odcinek tego frontu, w latach 1989-1995 , tj. juĹź w  III RP odnalazł się w „Polityce”,  u boku Daniela Passenta.



  W pierwszej połowie lat 90. była sobie w stolicy wredna, nielubiąca komu­nistĂłw gazeta – „Życie Warszawy”. To ona pisała o „czerwonej pajęczy­nie”, nabytych przez panie Kwaśniewską i Oleksy  razem z państwowymi firmami akcjach „Polisy”, o słynnych wakacjach Kwaśniewskiego z agen­tem. Jej siłę stanowił młody zespół, z ktĂłrego po latach wyrosło wiele gwiazd polskich mediĂłw. Gdy jej właściciel, Włoch Nicola Grauso postano­wił gazetę sprzedać, a dziwnym zrządzeniem losu było to tuĹź po zwycię­stwie wyborczym Kwaśniewskiego, na scenę wkracza biznesmen, produ­cent wody mineralnej Zbigniew Jakubas (dziś właściciel Mennicy Polskiej, ktĂłremu – ma się rozumieć zupełnie przypadkowo – ostatnio w intere­sach ze skarbem państwa zaczęło się nadzwyczaj wprost szczęścić). Po­zbawia Kwaśniewskiego kłopotu, kupuje gazetę, a redakcję zamienia na czerwoną. Pierwszy śmiertelny cios zadaje gazecie powierzając kierowa­nie swoim nowym nabytkiem… Chećce. Większość dotychczasowych dziennikarzy, nie godząc się i na Chećkę, i na zmianę linii politycznej ga­zety, odchodzi z niej z dnia na dzień. Jej nakład spada. Nigdy nie odzy­skuje pozycji. W końcu upada.



  W styczniu 1996 r. na okładce „Życia Warszawy” ukazało się zdjęcie mjr. Grigorija Jakimiszyna. Ilustrowało artykuł pod niebywałym tytułem: „Oto jest głowa zdrajcy”. Chodziło o oficera wywiadu rosyjskiego, ktĂłry podjął współpracę z UOP w kontekście afery „Olina” i działalności szpiegowskiej płk. Ałganowa. Był to jeden z największych skandali w historii dziennikar­stwa III RP. Publikacja, a właściwie machinacja zaprojektowana przez wojskowe słuĹźby specjalne PRL-owskiej proweniencji, zwiększyła fizyczne zagroĹźenie dla człowieka, ktĂłrego ochrona była obowiązkiem Polski, a takĹźe sprzyjała paraliĹźowaniu działań operacyjnych UOP wobec „przyja­ciół” płk. Ałganowa. Broniła natomiast interesu postkomunistycznej sitwy i postawy WSI ws. „Olina”. Dziennikarz Jacek Łęski opublikował swego czasu listę członkĂłw „towarzystwa” PRL-bis, ktĂłrą sam nazwał „Alfabetem SzulerĂłw”. Jej tekst krąży do dziś w internecie. Obok bohaterĂłw i bohate­rek „czerwonej pajęczyny” i wyrobnikĂłw komunistycznej propagandy – Urbana, Rywina, Paradowskiej i Passenta – jest takĹźe na niej Aleksander Chećko. RozłoĹźenie gazety na obie łopatki przyszło mu łatwo. Miał wszyst­kie ku temu potrzebne „atuty”, dyskwalifikujące go jako szefa jakiegokol­wiek przedsięwzięcia: nałóg, nierĂłbstwo, lekcewaĹźenie obowiązkĂłw, nie­zdolność do jakiejkolwiek metodycznej pracy, apodyktyczność i mści­wość.



Urban  bierze wszystko

  Po wykonaniu misji w „Życiu Warszawy”, Chećko wraca do „Polityki” i po­lityki. Po krĂłtkim epizodzie kierowania z ramienia SLD Programem I PR zostaje – znowu w ramach, jak to określił Lenin, „organizatorskiej funkcji prasy” – rzecznikiem prasowym Cimoszewicza. Tym razem w stopce re­dakcyjnej „Polityki” nie ujawniono, tak jak w przypadku Mroziewicza i Pas­senta, rozkazu słuĹźbowego: „oddelegowany do MSZ”. Rzecz ciekawa, w „Polityce” nie publikował samodzielnie, lecz prawie zawsze w tandemie z takimi tuzami redakcji jak Stanisław Podemski, Marek Henzler, wreszcie Janina Paradowska. Z uwagi na dziennikarską, a moĹźe polityczną niedoj­rzałość? Z powodu „skłonności” do zawalania podjętych zobowiązań i ter­minĂłw? Rzecz rĂłwnie ciekawa, Ĺźe Cimoszewicz odwdzięczył się swemu rzecznikowi jedynie – podrzędnym w sumie – stanowiskiem konsula w Belgradzie. CzyĹźby z tych samych powodĂłw?

  W latach PRL funkcje redaktorĂłw naczelnych objęte były ścisłą nomenkla­turą i rozdawane z klucza partyjnego. Przykładem jest kariera ojca Cheć­ki. Kreatorem i nadzorcą systemu propagandowego było najpierw istnieją­ce do 1947 roku Ministerstwo Informacji i Propagandy, następnie odpo­wiednia komĂłrka KC PZPR – Biuro Prasy. Miało ono swoją filię polityczną w ministerstwach, takich jak MSZ. Władze PRL przywiązywały dużą wagę do mediĂłw – i to nie tylko w sferze propagandy. W poufnych raportach dziennikarze informowali o nastrojach społecznych, wizytach zagranicz­nych dziennikarzy itp. Media znajdowały się rĂłwnieĹź w sferze zaintereso­wań słuĹźb specjalnych. Ich kontrolą zajmował się Departament III, ale w niektĂłrych okresach i przypadkach takĹźe inne piony, m.​in. Departament II. W prasie chłopskiej „specjalizowała się” natomiast bezpieka wojsko­wa. Nasycenie informatorami bezpieki było szczegĂłlnie duĹźe w redak­cjach zagranicznych, przykładem jest kariera późniejszych ambasadorĂłw – Macieja GĂłrskiego i płk Mirosława Wojciechowskiego (szefa „Inter­press” i prezesa Radiokomitetu). Nie ma wydajniejszej agentury niĹź dzien­nikarska. W tym zawodzie moĹźna pytać, ile się chce i gadać, co chce bez wzbudzania podejrzeń. Przez media najłatwiej teĹź dezinformować, organi­zować nagonki, niszczyć przeciwnikĂłw, prowokować, szantaĹźować i… wy­nagradzać. Takiego narzędzia nie wyrzekły się takĹźe „nasze” specsłuĹźby. KaĹźdy, nawet niezbyt uwaĹźny obserwator polskich mediĂłw, bez kłopotu dostrzeĹźe, Ĺźe nie mają one najmniejszych kłopotĂłw, by publikować w nich, co chcą,. Przykładem mĂłgłby być ewidentnie inspirowany przez WSI, wybielający Oleksego i broniący interesu postkomunistycznej mafii artykuł w organie Chećki. W stanie wojennym znaczna część środowiska dziennikarskiego dokonała „jedynego słusznego wyboru”, dogadała się z trepami z wojska, albo wręcz załoĹźyła mundury. Dzisiaj stali się demiur­gami prasy III RP. Wydaje się do dzisiaj ich pracodawcą jest Urban i (po­dobno rozwiązane) WSI. Gruba kreska i takĹźe, jak się okazuje tacy jak Sikorski. właściciele „strefy zdekomunizowanej” nie tylko umoĹźliwili im kontynuowanie błyskotliwej kariery, ale dali nowe moĹźliwości.



Dyplomaci PRL i PRL-bis

  PotomkĂłw czerwonych dynastii, takich jak Chećko, w MSZ jest co niemia­ra. Ĺťaden z  nich nie trafił tam przypadkiem, dzięki szczęściu lub talento­wi. Ich obecność w dyplomacji to następstwo zapobiegliwości Kiszczaka i jego towarzyszy. Odtajnione dokumenty MSW i II Zarządu Sztabu Gene­ralnego wskazują jednoznacznie, Ĺźe w latach 1987-1988, tj. w okresie przygotowań tzw. transformacji, na rok przed obradami okrągłego stołu,  powstały tajne komĂłrki, m.​in. biuro „Z” – odpowiedzialne za media. A w ślad za tym stosowne rozkazy nakazujące obsadzanie redakcji mediĂłw odpowiednimi ludĹşmi – młodymi wĂłwczas dziennikarzami, ktĂłrzy po kilku latach mieli zostać (i zostawali) medialnymi „autorytetami”. Role w tym „komuszym teatrze” obsadzono bardzo starannie, a ludzie Kiszczaka za­dbali, by nic i nikt nie zakłócił takiego scenariusza.



  Promotorem kariery Chećki w MSZ był dyrektor generalny Jarosław Czu­biński (dziś juĹź ambasador RP w Wilnie), kolega inkryminowanego z Uni­wersytetu Warszawskiego oraz – przypadkowo oczywiście – syn prokura­tora generalnego i szefa wojsk MSW w czasach PRL, a takĹźe – w po­wszechnym odczuciu – kadrowy oficer WSI). Chećko formalnie dyrekto­rem Centrum Operacyjnego MSZ (pod tą tajemniczą, ale i niefortunną na­zwą kryje się komĂłrka zajmująca się zarządzaniem kryzysowym) zosta­je w wyniku rozstrzygniętego konkursu. O stanowisko ubiegał się tylko on. Zdaniem wtajemniczonych jedynym kandydatem był z prostego powo­du – po prostu było pewne, Ĺźe konkurs wygra i wszyscy o tym wiedzieli juĹź w momencie jego ogłoszenia. Po co ktoś inny miałby ubiegać się o stanowisko, czynić starania, pisać koncepcje pracy, skoro z gĂłry był  na przegranej pozycji. Czubiński anulował dyskwalifikującą go przy ubiega­niu się o takie stanowisko mocno złą opinię poprzedniego przełoĹźonego z Belgradu. Zignorował takĹźe wymogi konkursowe odnoszące się do znajo­mości językĂłw obcych. Chećko o tym, Ĺźe konkurs wygra rozpowiadał juĹź w przeddzień jego ogłoszenia. WaĹźniejsze, Ĺźe juĹź od początku swojej pra­cy w ministerstwie, pozyskał niezwykłe zaufanie resortowych oficerĂłw WSI.



Człowiek spraw przegranych

  Przy okazji, Chećko to jeden z najgorszych urzędnikĂłw, jakich zna gmach na Szucha. Ma wszystkie dyskwalifikujące go, szczegĂłlnie jako szefa centrum zarządzania kryzysowego, cechy: niepunktualność, lekce­waĹźenie podjętych zobowiązań, niezdolność do jakiejkolwiek metodycz­nej pracy, zwłaszcza w sytuacjach kryzysowych. Zadania kierowania Cen­trum Operacyjnym nie udĹşwignął. Tak jak nie poradził sobie wcześniej z innymi, a te ktĂłre  mu powierzono stały się obrazem nędzy i rozpaczy. Coraz dłuĹźsze są okresy paraliĹźu decyzyjnego i organizacyjnego, kiedy dla zarządzania kryzysowego (i tym samym dla Sikorskiego) jest nieosią­galny. Ktoś z jego podwładnych makabrycznie określił sytuację: „Jeszcze pół litra i byle do jutra”. Podsumowaniem zdolności Chećki do zarządza­nia kryzysowego był tragiczny wypadek polskiego autokaru wiozącego gĂłrnicze rodziny z dziećmi pod Nowym Sadem w Serbii w lipcu 2008 r. Chećko, wĂłwczas konsul w Belgradzie, całkowicie sparaliĹźowany stra­chem przed zrobieniem czegokolwiek, zamknął się w swym gabinecie, nie odpowiadał na telefony, nie był w stanie pozbierać się w sobie. W rela­cji petentĂłw konsulatu, zza drzwi jego gabinetu roznosiła swĂłj charaktery­styczny aromat rakija śliwkowa. Całość akcji ratunkowej prowadzić mu­siał sam ambasador (na szczęście konsularnik z wieloletnim doświadcze­niem). Fachowiec od sytuacji kryzysowych według relacji pracujących z nim to klasyczny alkoholik. W pracy ma zwyczaj pojawiać się około połu­dnia. Zawsze przy tym nabzdyczony. Zawsze w oparach taniej wody ko­lońskiej. Nie zawsze jednak maskującej woń alkoholu. Lata stresu i napię­cia robią swoje. Środowisko dziennikarskie PRL, z ktĂłrego się wywodzi, poraĹźki  w pracy propagandowej, a takĹźe wyrzuty sumienia zapijało dużą ilością niezbędnej do znieczulenia wĂłdki. Nałóg często eliminował z frontu propagandy, chociaĹź – jak się okazuje – pomagał na innych frontach. Cią­gle jednak dają znać o sobie charakterystyczne dla tego nałogu zachowa­nia i objawy: pamiętliwość, małpia złośliwość, chorobliwe zmiany nastro­jĂłw, często furiackie podejście do otoczenia.



  Chciałoby się wiedzieć, czemu lub komu Chećko i jemu podobni zawdzię­czają tak błyskotliwą, w sumie, karierę. Kto ich promuje? Kto wytycza „ścieĹźkę kadrową”? Do sukcesĂłw zawodowych dochodzi się w MSZ wielo­ma drogami, chociaĹź Ĺźadna nie prowadzi przez ciężką pracę. Tu w awan­sowaniu nie liczy się wiedza, kompetencje, osiągnięcia zawodowe, talent, predyspozycje. Liczą się gry nieformalne, umiejętność przypodobania się ministrowi, donosicielstwo, intryganctwo. Miernoty są na te metody wręcz skazani. Ich determinacja jest przy tym bardzo wysoka. Ryszard Kapu­ściński w „Cesarzu” pisze: „w sytuacjach zagroĹźenia   miernota przemie­nia się w bestię”. Blef, granie kogoś, kim się nie jest. Tak naprawdę tacy, jak tu opisani, to Dyzmy. Dyzmy polskiej dyplomacji, Dyzmy polskiego dziennikarstwa. Recenzent satyrycznej powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowi­cza o takim tytule, o jej bohaterze pisał: dzięki zbiegom okoliczności, a takĹźe zachowaniu uznanym za wysoce oryginalne, robi oszałamiającą ka­rierę, zostaje nawet ministrem. Choć szef policji i główny antagonista Dyzmy znają prawdę o nim – milczą. Demistyfikacja Dyzmy groziłaby bo­wiem kompromitacją najwyĹźszych sfer i stosunkĂłw panujących w Ăłwcze­snym polskim establishmencie. A Dyzmę czekają nowe zaszczyty …



Nominacja – prowokacja

  Dziś do Ĺźyciorysu Chećki dorzucić moĹźemy kolejną cegiełkę. W MSZ za­padła decyzja. Ma zostać ambasadorem RP w Serbii. Szkoda tylko pla­cĂłwki w Belgradzie i jej pracownikĂłw. Awans Chećki jest dowodem na pewną prawidłowość, ktĂłra w PRL-bis przyjęła się juĹź na dobre – sztanda­rowa postać minionego systemu reprezentuje za granicą suwerenną RP. Jest teĹź dowodem, Ĺźe Urban, symbol zakłamania, cynizmu i podłości, nie­wahający się, pełen buty i pogardy wyszydzać wszystkiego, co w Polsce było i jest szlachetne, znowu triumfuje, Ĺźe wraca na medialne salony z gromadką swych wychowankĂłw, gotowych na kaĹźdą nikczemność. Dziś promotorem kariery Chećki jest dyrektor generalny MSZ Mirosław Gajew­ski, tylko przypadkiem „robiący” w dyplomacji wyszkolony w Moskwie re­prezentant utajnionej części administracji publicznej. Ktoś powiedział, Ĺźe tu jest „WSI-bis”, chociaĹź w mundurach dyrektorzy nie chodzą. Mają nato­miast miejsce procesy charakterystyczne dla instytucji niecywilnych, a techniki bezpieczniackie zdominowały wewnętrzną kulturę urzędniczą. Swego rodzaju signum temporis jest, Ĺźe na jednego z głównych zauszni­kĂłw i doradcĂłw Sikorskiego odpowiedzialnych za politykę kadrową wysu­nął się absolwent sławetnego moskiewskiego MGIMO, oĹźeniony w dodat­ku z poznaną w Moskwie sowiecką obywatelką sowieckiego wĂłwczas Ka­zachstanu. KrĂłtko mĂłwiąc, dyplomata o solidnych  referencjach tajniaka, ktĂłre nawet za komuny mogły imponować. Gajewski to jeden z licznych w otoczeniu Sikorskiego butnych, pełnych pogardy do wszystkiego, co nie w mundurze, przekonanych o swej wyjątkowej pozycji i misji, wojsko­wych trepĂłw. Powstaje pytanie, w czym doradza ministrowi rezydent taj­nej policji politycznej? Czym przekonał go do potrzeby korzystania ze swych „specjalistycznych usług”? Jak udowodnił, Ĺźe jest „fachowcem” nie do zastąpienia?

   Doświadczenie wskazuje, Ĺźe obejmowanie waĹźnych funkcji przez kolejne generacje komunistycznych propagandystĂłw, zdobywanie zaszczytnych tytułów nie jest w MSZ zbyt trudne. Wystarczy spełniać jeden z trzech wa­runkĂłw: odpowiedni rodowĂłd, powiązania ze specsłuĹźbami i praca „pod Urbanem”. Te trzy „zalety” często chodzą razem, a ideałem jest ich połą­czenie. Takim trzygwiazdkowym dyplomatą, ktĂłrego owe wszystkie „przy­padłości” dopadły wydaje się bohater tego tekstu. A propos nałogĂłw dy­plomatĂłw Sikorskiego. KaĹźdy, kto z racji pełnionego stanowiska musi mieć dostęp do informacji stanowiących tajemnicę, podlega prześwietle­niu przez ABW. Poczesne miejsce w trakcie takiej procedury zajmują (a właściwie zajmować powinny) informacje o tym, czy delikwent ma kon­takt z narkotykami, czy naduĹźywa alkoholu. Stosowna ustawa wyraĹşnie mĂłwi, Ĺźe tacy certyfikatĂłw bezpieczeństwa dostać nie powinni. Przyszły ambasador w Belgradzie alkoholu wyraĹşnie naduĹźywa. Daje gwarancję, Ĺźe w Serbii wzrośnie, i to znacznie, poziom spoĹźycia rakii.



  MSZ to dziwny twĂłr. Trudno znaleźć inny przykład, gdzie słuĹźby specjal­ne i powiązane z nimi środowiska byłyby rĂłwnie i powszechnie dominują­ce. Jedyna przychodząca na myśl analogia to MSZ Putina. Po 24 latach zmagania się z przeszłością i prĂłb budowania suwerennej Rzeczypospoli­tej, w gmachu na Szucha lepiej niĹź gdziekolwiek gołym okiem widać, jak wiele jeszcze zostało z epoki PRL. Obsadzenie stanowiska ministra właści­cielem „strefy zdekomunizowanej” w Chobielinie nic tu nie zmieniło. Pozo­stał archaiczny urząd, zdominowany przez układ pracownikĂłw i współpra­cownikĂłw słuĹźb specjalnych o PRL-owskim rodowodzie, synalkĂłw sowiec­kich generałów, działaczy komunistycznych organizacji młodzieĹźowych, ślubnych i nieślubnych potomkĂłw Bieruta. Chećko, Czubiński, Gajewski – te nazwiska mĂłwią same za siebie. Proweniencja osĂłb z otoczenia Sikor­skiego, demonstracyjne wręcz promowanie „dyplomatĂłw” przywołują­cych najgorsze skojarzenia z okresem PRL wzbudzają najwyĹźszy niepo­kĂłj. Szokują skandaliczne przypadki awansowania na ambasadorĂłw ma­łych cichych konfidentĂłw i pospolitych pijaczyn; szokuje zuchwałość, na ktĂłrą nie pozwoliłby sobie nawet ich wcześniejszy patron – Cimoszewicz i jego wojskowe otoczenie.

--
Istnieją trzy etapy ujawniania prawdy :
najpierw jest ona wyszydzana,
potem spotyka się z gwałtownym oporem,
a na końcu jest traktowana jak oczywistość.

http://telewizjarepublika.pl/
http://www.tv-trwam.pl/index.php?section=live

Użytkownik "u2" <u_2@o2.pl> napisał w wiadomości news:51caefbc$0$1229$65785112news.neostrada.pl...

... MSZ to przechowalnia ubeckich wypierdkow :

Co słychać u Orbana, osiągnął już komunizm nad Dunajem?


--
UĹźywam bezpatnej wersji SPAMfighter.
Jesteśmy wspólnotą 6 milionów użytkowników walczących ze spamem.
SPAMfighter do tej pory usunął 471 e-maili spam.
.. Pobierz SPAMfighter za darmo: http://www.spamfighter.com/len

Tej wiadomości nie ma w wersji Professional