..................... rozstrzygnie się pod Warszawą.

            I jak purpurowo-złoty sen bohaterski wypływają z mgieł
przeszłości nazwy: Ostrołęka...Wawer... Grochów....

            Chwila dziejowa powtarza się z zadziwiającą dokładnością.
Starymi szlakami wali na Warszawę czerwona armia sowieckiej Rosyi, aby
u jej przedmieść rozprysnąć się o wytrwałość i moc polskiej obrony.

            Wykorzystując, przewagę liczebną i zmęczenie naszej armii,
armia sowiecka posuwa się koncentrycznie pod Warszawę.

            Północne, prawe jej skrzydło zajęło Ciechanów, centrum
operuje na linii Drohiczyn - Siedlce, lewe skrzydło zdąża od Brześcia
na Łuków.

            Widocznem jednak staje się , że pochód bolszewików nie
odbywa się już w tak szybkiem tempie, jak poprzednio. Masy
przeciwnika, które nas dzięki swemu ciężarowi liczebnemu, teraz idą
tylko siłą bezwładności.

            Według wiarygodnych relacyi tylko konnica bolszewicka
przedstawia się jako tako, natomiast piechota jest  zdemoralizowana,
wyczerpana i obdarta.

            O duchu zaś, jaki ją ożywia, świadczyć może niedawny
wypadek, kiedy na froncie grupy gen. Sikorskiego bolszewicy wysłali
doń delegatów z propozycją, że są gotowi  poddać się natychmiast. Jest
to bardzo ważne.

            Bo w decydujących walkach, jakie rozegrają się pod
Warszawą, właśnie tylko piechota będzie miała rozstrzygające
znaczenie. Tu już nie będzie tych szerokich przestrzeni, tego
cieniutkiego, niemal pajęczynowego frontu, gdzie kawalerya rosyjska
mogła w każdym punkcie niemal się przerywać i hulać bezkarnie. Wobec
zwartej obronnej linii, wobec fortów przedpola warszawskiego,
znaczenie jej zredukuje się do minimum.



"Ilustrowany Kuryer Codzienny", 12 sierpnia 1920 r.