Mammoth, Szwecja / Dania / Niemcy 2009

Dwie historie jakich wiele. Kochające się małżeństwo i ich malutka córka
żyją sobie w wielkim mieście. Ponieważ dzisiaj świat pędzi szybko do
przodu, a my musimy za nim nadążyć – więc nie mają dla siebie zbytnio
czasu. On utknął gdzieś na drugim końcu świata w nudnych biznesowych
negocjacjach, ona spędza całe noce na dyżurach w szpitalu, a ich córka
zaczyna być bardziej związana ze swoją nianią niż z matką. Druga opowieść
koncentruje się na rodzinie niani, która zostawiła syna na Filipinach, a
sama wyemigrowała za chlebem. Możemy zobaczyć jak rozłąka zaczyna odciskać
swoje piętno na tej rodzinie i jakie to piętno ma efekt. Wkrótce będziemy
mogli się przekonać, że im dalej od siebie odpływamy, tym smutniejsze są
tego skutki. I nie wiadomo czy będzie je można naprawić...

Ojoj, ojoj, ojoj...  Spore rozczarowanie. Lukas Moodysson swoimi
poprzednimi filmami pokazał że potrafi wnikliwie i głęboko się przypatrywać
ludziom i sytuacjom z ich życia. A jego filmy – nawet jeśli się niezbyt
komuś podobają – to nie pozostawiają widza obojętnym. Co prawda akurat ten
film zapowiadał sporo zmian, bowiem jest to pierwszy jego film nakręcony po
„amerykańsku”, z rozmachem, znanymi gwiazdami w obsadzie i w wielu
egzotycznych lokacjach. Na dodatek troszkę wcześniej reżyser i scenarzysta
w jednej osobie zapowiedział że zaczyna być za stary na ocenianie ludzi – i
niestety to odcisnęło na filmie spore piętno. Po pierwsze film jest mdły –
prześlizguje się po przełomowych momentach w życiu bohaterów, ale nie
korzysta z okazji by się zatrzymać i im przypatrzeć. Tylko idzie dalej,
zmierzając do finału – który jest stekiem banałów, uproszczeń i chyba
myślenia życzeniowego autora. Tytuł filmu chyba powinien brzmieć „rodzina
jest najważniejsza”. Tylko po co marnować na taką konkluzję ponad dwie
godziny?

A przecież można było wykorzystać okazje, jakie opowiadana historia
dostarczała – choćby to co się dzieje z bohaterem granym przez Gael García
Bernala w egzotycznej scenerii. Przeszedł daleką drogę od znudzonego
bogacza po świadomego swojej odpowiedzialności wobec rodziny człowieka.
Chyba przeszedł taką drogę – bowiem w filmie jest to bardziej pokazane jako
folder reklamowy tamtejszych plaĹź dla znudzonych Ĺźyciem zachodnich
turystĂłw... Albo sytuacja jego Ĺźony, granej przez Michelle Williams, ktĂłra
w pewnym momencie zdaje sobie sprawę, że traci córkę – tamta powoli zaczyna
traktować nianię jak matkę, a nią samą jak jakąś ciocię która czasem wpada
i jest miło, ale nie warto się nią zbytnio przejmować. I kiedy ta sytuacja
jest zarysowana – nagle mamy skok, i jest mocno posypany lukrem finał z
jedyną słuszną konkluzją. Wielka szkoda tego tematu. Nie wiem czy porażka tego filmu tkwi w zbyt
wielu ciekawych tematach o jakich chciał nam  Lukas Moodysson, przez co o
żadnym dobrze nie opowiedział, czy też w jego zachłyśnięciu się
możliwościami jakie daje „wysokobudżetowe” kino. No ale nie ważne, film
jest niestety do zapomnienia chwilkę po wyjściu z kinowej sali. Mam
nadzieję, że to tylko chwilowa obniżka jego formy.

Moja ocena: 4/10 (i to po znajomości)




--
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Agent abelincoln nadaje:

szpitalu, a ich córka zaczyna być bardziej związana ze swoją nianią
niż z matką. Druga opowieść koncentruje się na rodzinie niani, która
zostawiła syna na Filipinach, a sama wyemigrowała za chlebem.

Przypomina się "Zakochany Paryż" i świetna nowelka Waltera Sallesa ("Loin de 16e") o młodej matce, zostawiającej co rano na dalekich przedmieściach małe dziecko, by piastować potomka bogaczy. Nowelka była świetna bo trwa niecałe 5 minut.

Przeczytałem pierwsze zdanie i to do połowy.

Recenzja nie polega na opowiadaniu treści. Zwłaszcza bez uprzedzenia.

MN

Dnia Fri, 13 Mar 2009 13:48:39 +0100, Marcin Narzynski napisał(a):

Recenzja nie polega na opowiadaniu treści. Zwłaszcza bez uprzedzenia.

Hmmm, zawsze mi się wydawało że opisywanie i ocenianie jakiegoś "dzieła"
musi zawierać coś o nim samym.... Szczególnie jeśli nie jest ono
powszechnie znane. No ale - są tutaj tacy którzy czytać rackę zaczynają (i
kończą) na ostatnim zdaniu, to mogą być i tacy co kończą na pierwszym ;-)


--
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

Hmmm, zawsze mi się wydawało że opisywanie i ocenianie jakiegoś "dzieła"
musi zawierać coś o nim samym.... Szczególnie jeśli nie jest ono
powszechnie znane. No ale - są tutaj tacy którzy czytać rackę zaczynają (i
kończą) na ostatnim zdaniu, to mogą być i tacy co kończą na pierwszym ;-)

Jeśli widzę wielgachny akapit, który zaczyna się od opisu czegoś w filmie, to po prostu przerywam czytanie w obawie, że dowiem się, jak zaskakujące jest zakończenie i jak nietypowa akcja w środku. Zresztą popatrz jam mało masz komentarzy do wątku - zapewne większość czytających zrobiła to, co ja.

Agent Marcin Narzynski nadaje:

Jeśli widzę wielgachny akapit, który zaczyna się od opisu czegoś w
filmie, to po prostu przerywam czytanie w obawie, że dowiem się, jak
zaskakujące jest zakończenie i jak nietypowa akcja w środku.

A tytuł można wymienić?

Dnia Fri, 13 Mar 2009 19:21:06 +0100, Marcin Narzynski napisał(a):

jest zakończenie i jak nietypowa akcja w środku. Zresztą popatrz jam mało masz komentarzy do wątku - zapewne większość czytających zrobiła to, co ja.

Zapewne tak jest. Ale pozostanę przy zwoim zdaniu, że warto najpierw
powiedzieć co się ocenia. A jesli trafiłbyś kiedyś na moją reckę (w archwium grupy jest ich pewnie
kilkadziesiąt, w przyszłości też się jakieś trafią) to zaczynaj czytać od
drugiego akapitu - rzeczy spoilerowate są prawie zawsze zarotowane, a opis
jest zawsze w pierwszym...

--
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl