On 2014-02-27, johnny <johnny@plusnet.pl> wrote:

Po raz kolejny próbuję ogarnąć lalunię. Już byłem skłonny ją sprzedać i wrócić do czopera. Ale kurde podoba mi się ta moja Kawusia i jakoś nie umiem się z nią rozstać. Stąd kolejne szanse, kolejne próby. Dziś na ten przykład wybrałem się na górskie serpentyny, by sprawdzić jak sobie radze w winklach. I wiecie co... szkoda gadać. Na winklach wyprzedzają mnie gimbusy na skuterkach. Boję się mocniej pochylić. Mam wrażenie, że motocykl zaraz się na mnie przewróci, zatem wchodzę w zakręt prawie pionowo i tak też wychodzę. Masakra. Na czoperku nie bałem się pochylić, czasami asekuracyjnie wyciągnąłem nogę do przodu. Pozatem z czoperka miałem widok na jezdnię z perspektywy żaby, tu z lotu ptaka. Pozycja z nogami do tyłu jakoś też mi nie leży. Słowem jeżdzę jak cipa.
I tak sobie myślę, czy to jeszcze choroba wieku dziecięcego czy może takie ostrożne podejście jest oznaką mądrości ;-), a te upragnione "czysta na ha" przyjdzie po czasie. Albo też nie mam się co więcej czarować, bo strach przed pochyleniem motocykla jest nieuleczalny i mam se dać spokój ze "ścigami" i wrócić do armatury? Zatem poradzcie proszę czy jest nadzieja? Co robić? Jak żyć i dlaczego tak drogo? ;-)

Zrobi sie cieplej to przejedz sie na jakis tor kartingowy, poprzycierasz
troche tym i owym i juz bal sie nie bedziesz. Na torze duzo latwiej sie przelamac ;-)

--
Artur

W dniu 2014-02-28 09:45, AZ pisze:

On 2014-02-27, johnny <johnny@plusnet.pl> wrote:

Po raz kolejny próbuję ogarnąć lalunię. Już byłem skłonny ją sprzedać i
wrócić do czopera. Ale kurde podoba mi się ta moja Kawusia i jakoś nie
umiem się z nią rozstać. Stąd kolejne szanse, kolejne próby. Dziś na ten
przykład wybrałem się na górskie serpentyny, by sprawdzić jak sobie
radze w winklach. I wiecie co... szkoda gadać. Na winklach wyprzedzają
mnie gimbusy na skuterkach. Boję się mocniej pochylić. Mam wrażenie, że
motocykl zaraz się na mnie przewróci, zatem wchodzę w zakręt prawie
pionowo i tak też wychodzę. Masakra. Na czoperku nie bałem się pochylić,
czasami asekuracyjnie wyciągnąłem nogę do przodu. Pozatem z czoperka
miałem widok na jezdnię z perspektywy żaby, tu z lotu ptaka. Pozycja z
nogami do tyłu jakoś też mi nie leży. Słowem jeżdzę jak cipa.
I tak sobie myślę, czy to jeszcze choroba wieku dziecięcego czy może
takie ostrożne podejście jest oznaką mądrości ;-), a te upragnione
"czysta na ha" przyjdzie po czasie. Albo też nie mam się co więcej
czarować, bo strach przed pochyleniem motocykla jest nieuleczalny i mam
se dać spokój ze "ścigami" i wrócić do armatury? Zatem poradzcie proszę
czy jest nadzieja? Co robić? Jak żyć i dlaczego tak drogo? ;-)

Zrobi sie cieplej to przejedz sie na jakis tor kartingowy, poprzycierasz
troche tym i owym i juz bal sie nie bedziesz. Na torze duzo latwiej sie
przelamac ;-)

Dokładnie, oraz temperatura, nie wiem jakie masz opony, ale w niedzielę czułem że za zimne jeszcze były na głębsze pochyły, dopiero po paru kilometrowym zygzakowaniu, i przebieżce ponad 2,3zet. Przestałem czuć ucieczkę tyłu w głębszym zakręcie.

Krótko mówiąc, na początek na jakiś tor, i dobrze rozgrzać opony. I blokada w końcu zejdzie:)
A z ciekawostek dropsa to ja miałem podobnie, w młodości po epoce WSK,Junaków, JAW ,CB 250,CB 400 four itp. nie miałem problemów z pochylaniem się. Potem miałem kilka egzemplarzy armatury, i jeśli chodzi o zakręty cofnąłem się! :) Na szczęście od ponad 15 lat wróciłem znowu do sportowo -turystycznych,i jest już w miarę ok; Czego i Tobie życzę. :)


--
z Komsomolskim "Czuwaj" :)
Tomek
"Four wheels move the body, two wheels move the soul.."
XX' Czarnula