Żyjemy w stanie permanentnej satysfakcji zmysłowej. Być może nasze życie
obiektywnie nie jest wcale łatwe: bezrobocie, choroby, rozwody, samobojstwa
etc. stały się chlebem powszednim.

Ale każdy z nas, z samego faktu życia w tym właśnie systemie i w tym
społeczeństwie może być śmiało przyrownany do chorego na raka, ktory pod
koszulą nosi zainstalowaną przez onkologow pompkę z morfiną. Jeżeli tylko
zaczyna bardziej boleć, może wtedy sam podwyższyć dozę.

Nigdy nie cierpi. Jego śmierć nawet jest łagodna; boli zresztą nie tyle
choroba co leczenie, gdyż to przecież chemioterapia zadaje choremu bol.

Mieszkańcy dużych miast - a takimi jesteśmy wszyscy, albo bezpośrednio albo
dzięki iluzji stowrzonej przez internet - zawsze odczuwają pełną
satysfakcję. Dostęp do przyjemności jest permanentny i prawie za darmo.

Typ człowieka, ktory się aktualnie upowszechnia jest nastawiony wyłącznie na
przyjemność. Działanie dla dobra wspolnego zakłada pewien stopień
odczuwalnego braku.  Tylko brak każe nam otworzyć się na innych. Jakże może
otworzyć się na innych ktoś, kto nie odczuwa żadnego braku?

Człowiek wspołczesny jest na tyle zaćpany, że w ogole nie musi działać
wspolnie z innymi. Może np. cały dzień spędzić przed internetem. Cale jego
"działanie" sprowadza się wyłącznie do wysiłkow podejmowanych w
celu konserwacji stanu permanentej przyjemności, co tłumaczy pogoń za
dyplomami wyższych uczelni i znaczenie nadane pracy.

Tylko nienawiść do innych i intryganctwo są w stanie zmącić spokoj
wspołczesnego człowieka i dlatego - choć precież też odczuwają przyjemność -
członkowie sieci wpływow sa zawsze bardzo aktywni.

Skutecznym remedium na opisaną chorobę jest medytacja rzeczy ostatecznych
człowieka. Są to: śmierć, Niebo albo piekło.

Więcej http://www.konserwatyzm.pl/artykul/11585/klopoty-z-dobrem-wsplnym

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny.