Wprost: Nie polezie orzel w GWna
Marek Krol

"Sen Wyspianskiego o Polsce wolnej, zal do wspĂłlczesnej, bĂłl, sarkazm, ten
porachunek poetycki z wlasnym pokoleniem Wajda przetlumaczyl na jezyk
filmu,
a raczej na wrzask i belkot. Inteligencje tych czasĂłw przedstawil nam jako
bande niezdolnych do czynu kabotynĂłw, ktĂłrym w pijackim zamecie cos tam we
lbach sie majaczylo. Kazal nam zapomniec, ze z tego srodowiska, z tej
ziemi,
juz za lat 30 wyszli pierwsi od lat polscy zolnierze". W czasach, z ktĂłrych
pochodzi ten cytat, nie nalezalo przypominac, ze zolnierze ci to legiony
Pilsudskiego. Nie napisal tych slĂłw jakis wyznawca kaczyzmu czy ideolog
PiS.
To fragment felietonu z poczatku lat 70. Antoniego Slonimskiego.

Nikt tak konsekwentnie nie zwalczal w tamtych czasach popieranego przez
partie i rzad zjawiska wajdalizmu jak twĂłrca tego zapomnianego okreslenia -
Antoni Slonimski. Co bylo istota wajdalizmu, wyjasnia nastepny cytat z
felietonu Slonimskiego. "Niechec swoja do romantycznych kart naszej
historii
wyrazil juz Wajda w ÂťPopiolachÂŤ Zeromskiego. Juz nam pokazal, ze
napoleonidzi, ktĂłrzy niesli do Polski sztandary wolnosci i hasla rewolucji
francuskiej, to byly zalosne lachudry, kondotierzy spraw przegranych,
niepochowane trupy ziemi jalowej". Mijaly lata i wydawac by sie moglo, ze
wajdalizm rĂłsl w sile. Wizja Polski jako brzydkiej panny na arenie
miedzynarodowej, niezbyt lubianego czlonka rodziny europejskiej,
zdominowala, wydawalo sie, serca i umysly PolakĂłw. Katastrofa, w ktĂłrej
zginal prezydent Lech Kaczynski i znaczaca czesc elit przeciwstawiajaca sie
takiej wizji Polski zdegradowanej, ich tragiczna smierc, mogla ostatecznie
pogrzebac ducha Wernyhory. Ku zaskoczeniu salonu i jego autorytetĂłw
tysiace,
a moze setki tysiecy PolakĂłw w ostatnim tygodniu noc i dzien skladalo hold
prezydentowi i jego zonie Marii, pierwszej parze najjasniejszej
Rzeczypospolitej.

Mimo ze wczesniej sam Donald Tusk zdegradowal prezydenture do zyrandola i
czerwonego dywanu, powtarzajac, ze prezydent nie jest mu do niczego
potrzebny, mimo nieustannego ponizania prezydenta przez Komorowskiego,
Niesiolowskiego i Palikota, mimo tego wszystkiego Lech Kaczynski doczekal
sie wdziecznosci i szacunku PolakĂłw. Byl z nich dumny i jako pierwszy
obywatel kochal, szanowal i wierzyl w wielkosc swoich rodakĂłw. I dlatego,
choc ponizany i niedoceniany za zycia, po tragicznej smierci stal sie
wielkim symbolem dumnej Polski. A symbole w Polsce sa bardzo niebezpieczne,
bo moga zniszczyc wieloletni dorobek postepowych polskich EuropejczykĂłw,
ukrywajacych brzydka panne w katach salonĂłw Brukseli, Paryza czy Berlina.

Nie dosc, ze wbrew zaleceniom Polacy zaczeli sie narodowo balamucic, to
jeszcze ten pochĂłwek pary prezydenckiej na Wawelu. To byl kolejny policzek
dla postepowego salonu i zagrozenie, ze prawicowo-romantyczna hydra,
demony,
jak je nazwal Kazimierz Kutz, urosna w sile. Bezideowe palikmioty nie mogly
na cos takiego pozwolic. Redaktor Adam chwycil zdenerwowany za telefon i
zadzwonil do Andrzeja do Krakowa. "A. a. Aaandrzej naa... na. napisz list.
Zde. zde. zdewaweluj Kaczora. Ty ma. ma. masz sukces z ty. tym ÂťKatyniemÂŤ,
to. tobie wolno. A my w. w. w ÂťGazecieÂŤ cie po. po. poprzemy". Trudno
odmĂłwic racjonalnosci dzialaniu redaktora, ktĂłry pokochal jak nikt inny
organizacyjna funkcje prasy. Niestety, poparcie bylo niewielkie, bo Polacy
nie dorosli do poziomu wajdalizmu historii.

Niezaleznie od opinii i ocen prezydenta Kaczynskiego, Polacy pozegnali
swojego prezydenta, podkreslam: swojego prezydenta, po krĂłlewsku. Jestem z
tego dumny, bo moi rodacy jeszcze raz potwierdzili to, o czym w "Weselu"
tak
dobitnie pisal Stanislaw Wyspianski: "Ptok ptokowi nie jednaki./ Czlek
czlekowi nie dorĂłwna,/ dusa dusy zajrzy w oczy,/ nie polezie orzel w
gĂłwna".
A dzisiaj juz wiemy: nie polezie orzel w GWna, drodzy redaktorzy.