Nowy prezydent USA jest ,,nie do zniesienia". Gdyby nie było Donalda Trumpa,
nie do zniesienia byłyby same Stany Zjednoczone. Bo w oczach Martina
Schulza, kandydata na kanclerza z ramienia niemieckich socjaldemokratów
(SPD), w Europie zawsze było za dużo Ameryki. Za mało było natomiast Europy
w Europie.

Schulz marzył o powstaniu Stanów Zjednoczonych Europy, które konkurowałyby
z tymi prawdziwymi zza oceanu, a i z Chińczykami, z Hindusami, i z kim tam
jeszcze. Niestety, nie wyszło, bo durni Europejczycy nie pojmują, że w
kupie siła, państw narodowych im się zachciewa. Więc Schulz, do niedawna
przewodniczący europarlamentu, opuszcza Brukselę. Pewnie ma świadomość, że
wszyscy mieli go tam już powyżej dziurek od nosa. Więc może zechcą go
Niemcy...? Na to w każdym razie liczy, skoro zdecydował się wystartować w
wyborach przeciw kanclerz Angeli Merkel.

Kim był, zanim zabłysnął w rodzinnym mieście, a potem dał się poznać w
całej Unii Europejskiej? Był ,,niezbyt grzecznym chłopcem", jak dziś mówi
sam o sobie. Po prawdzie, do opowiadania o swej wcześniejszej ,,karierze" ma
niewiele. Urodził się w Hehlrath pod Akwizgranem, przerwał naukę w
gimnazjum, trochę kopał w piłkę w lokalnym klubie ,,Rhenania 05", nabawił
się jednak kontuzji kolana i marzenia o sławie na murawie diabli wzięli.
Pił. Dużo pił. Nie miał pracy i przez pewien czas żył z zasiłków. Z pomocą
rodziny i urzędu dla bezrobotnych wziął się w garść, zrobił kurs sprzedawcy
książek i jakoś się wydźwignął.

Złośliwcy twierdzą, że to dobry podkład, aby zostać politykiem zielonych,
czy lewicy. Schulz wybrał SPD, do której wstąpił już w wieku dziewiętnastu
lat. I tej właśnie partii zawdzięcza wszystko. To dzięki niej został radnym
w nadreńskim Würselen, a później burmistrzem tego 38 tys. miasteczka pod
Akwizgranem (Aachen), wreszcie - europosłem i szefem europarlamentu.

Co można powiedzieć o jego osiągnięciach w Würselen? Z jego inicjatywy, na
której chadecy nie zostawili suchej nitki, powstał np. park rozrywki
Aquana. Ludzie się cieszyli, bo ludzi mało obchodziło, że kasa magistratu
świeciła pustkami i, że wpędził miasto w jeszcze większe długi. ,,So weit so
gut..." / i to by było tyle dobrego, jak mawiają Niemcy. Stamtąd, SPD
wykatapultowała Schulza do Brukseli. Niezbadane są wyroki nieba...

Nie chodzi bynajmniej o wykształcenie byłego już szefa europarlamentu, a po
prawdzie, jego brak. Matury nie miało także kilku znanych rodaków Schulza,
jak np. były prezydent Niemiec, też socjaldemokrata Johannes Rau, który za
wagarowanie został relegowany z gimnazjum i także był absolwentem kursu dla
księgarzy, czy malarz oznakowania poziomego na jezdniach, handlarz
starzyzną i fotograf po kursie przysposobienia zawodowego Joschka Fischer,
rebeliant pokolenia '68, który karierę polityczną zaczynał na ulicy od
rzucania kamieniami w policjantów, aż znalazł przytulisko w partii
Zielonych, został ich liderem, szefem niemieckiej dyplomacji i
wicekanclerzem w koalicyjnym rządzie SPD-Zielonych. Ten ostatni zasłynął w
Niemczech z powodu zwrócenia się do wiceprzewodniczącego Bundestagu
Richarda Stücklena słowami: ,,Z przyzwoleniem, pan jest dupkiem!". Również
Schulz nigdy nie przebierał w słowach, przez co popadał w konflikty z
eurodeputowanymi, a na dodatek wykazywał skłonności autorytarne i ostro
strofował przywódców państw członkowskich wspólnoty.

Gdy w drodze kompromisu lewicy i chadeków w PE został szefem tego organu,
sam zapowiadał: ,,Nie będę wygodnym przewodniczącym europarlamentu". I nie
był. Jeszcze jako wiceprzewodniczący socjalistów w PE zbeształ premiera
Włoch Silvia Berlusconiego (gdy ten przybył wygłosić przemówienie z okazji
objęcia prezydencji przez Włochy w UE), że jest jak ,,wirus" zarażający
europejską demokrację, i chce zaszczepić w Europie mafijne struktury.
Premier zareagował na to ofertą: ,,We Włoszech kręcony jest film o obozie
koncentracyjnym, zgłoszę pana do roli kapo". Faktycznie, w teleserialu pt.
,,Klatka pełna bohaterów" jeden ze strażników nazywał się Schulz. Drugi raz
prawdziwy Schulz podpadł Włochom za utrącenie kandydatury byłego ministra
do spraw europejskich Rocca Buttiglione na komisarza UE, z powodu jego
konserwatywnych poglądów dotyczących rodziny i homoseksualizmu.

Schulz nigdy nie miał nic przeciw różnym poglądom, pod tym wszakże
warunkiem, że musiały być takie jak... jego. Gdy prezydent Czech Vaclav
Klaus, założyciel konserwatywno-liberalnej Obywatelskiej Partii
Demokratycznej (ODS), zaczął napomykać o interesach swego kraju, o
wartościach moralnych i decyzjach podejmowanych przez Brukselę ponad
głowami obywateli państw wspólnoty, Schulz uznał go za odszczepieńca i
zdrajcę. Wybrał się nawet do Pragi, aby udzielić Klausowi lekcji, co mu
wolno, a z czym nie powinien się wychylać podczas czeskiej prezydencji w
UE.

Czechy nie były jedynym krajem ,,kopanym" przez niedoszłego piłkarza
Schulza. Gdy Irlandczycy odrzucili w referendum tzw. eurokonstytucję,
zagroził im ,,sankcjami ekonomicznymi", podobnie jak ,,niegodnym" Węgrom,
którzy wybrali na premiera Viktora Orbána. Gdy Brytyjczycy postanowili
przeprowadzić referendum o przynależności do UE, Schulz pozwolił sobie na
takie tyrady, że poseł Godfrey Bloom krzyknął do niego po niemiecku: ,,Ein
Volk, ein Reich, ein Führer...!", i nazwał go od ,,faszystą", który ,,chce
stworzyć jakieś europejskie superpaństwo". Nawiasem mówiąc, Brytyjczyk
został postawiony przez prowadzącego obrady Jerzego Buzka przed wyborem:
albo opuści salę, albo wyprowadzą go strażnicy. Bloom wyszedł sam.

O ,,popisach" Schulza przy mównicy i poza długo by mówić. W naszym kraju ten
niemiecki polityk, obecnie kandydat SPD na kanclerza, zasłynął już
kilkanaście lat temu. Gdy urzędy premiera i prezydenta objęli Lech i
Jarosław Kaczyńscy, Schulz wypalił bez ogródek:

    Bracia Kaczyńscy nigdy nie będą naszymi partnerami,

ponieważ:

    reprezentują wszystko to, co my zwalczamy.

Schulz był na unijnej scenie jednym z najgłośniejszych, antypisowskich
chórzystów, którzy bezczelnie wtrącali się w wewnętrzne sprawy Polski i
przypisywali ,,bliźniakom Kaczyńskim" wszelkie zło tego świata:
totalitaryzm, nacjonalizm, ksenofobię, antysemityzm, homofobię, brakowało
tylko oskarżeń o plagi szarańczy i wylęgi much tse-tse. Najbardziej
irytowała Schulza zapowiedź rządu PiS, że będzie bronił polskich spraw. Aby
nie narażać się ogółowi Polaków, podkreślał łaskawie, że generalnie nas
lubi, bo jego żona pochodzi z lubuskiej Szprotawy (po niemiecku Sprottau),
i wierzy, że... ,,naród polski jest na tyle mądry, iż odeśle go szybko do
lamusa". Jedną z przyczyn słownych napaści Schulza był np. zamiar rozliczenia się
PiS z komunizmem w Polsce i zapowiedź lustracji, co de facto zostało w
kraju Schulza zrealizowane w majestacie prawa i z całą bezwzględnością.
Mało kto dziś pamięta, jak zaciekle Schulz bronił wówczas europosła
Bronisława Geremka, który nie chciał poddać się temu procesowi, oberwało
się także za ,,karierowiczostwo" Danucie Hübner, która - jak mówił -
,,wszystko zawdzięczała lewicy", a do europarlamentu wystartowała z listy
PO. Schulz należał też do przeciwników wzmacniania siły obronnej naszego
kraju i wzywał kanclerz Angelę Merkel, aby ,,przeciwstawiła się budowie
amerykańskiej tarczy antyrakietowej" przez USA na terenie Polski i Czech.
Chciał jednakże uchodzić za obrońcę interesów naszego kraju i domagał się
od chadeckiej szefowej rządu RFN wypełnienia treścią Trójkąta Weimarskiego:

    Oś Paryża-Berlina i Warszawy ma egzystencjalne znaczenie dla Europy!

-- przekonywał Schulz. Jakoś wcześniej, gdy jego towarzysz partyjny z SPD,
kanclerz Gerhard Schröder klecił jawnie antyamerykańską oś Berlina-Paryża i
Moskwy, a potem połączył Niemcy z Rosją gazową okrężnicą na dnie Bałtyku,
nie przyszło mu  do głowy krytykowanie lekceważenia naszego kraju.

Z jaką unią żegna się dziś Martin Schulz, co zostawia po sobie? Gdy
obejmował stanowisko szefa europarlamentu, grzmiał przy mównicy i na użytek
mediów, że ,,wzmocni rolę unijnych instytucji". Jak przypomniał dziennik
,,Augsburger Allgemeine", porównywał Europę do ,,chlewu", w którym on,
Schulz, posprząta. Zapowiadał m.in. ograniczenie wpływów USA, zahamowanie
tendencji narodowych w Europie, gdzie porządek prawny miał stanowić jakiś
nadparlament, a za sprawy gospodarcze tego superpaństwa, zatrudnienie i
rozwój miała odpowiadać jakaś nadkomisja, tzn. istniejąca Komisja UE,
przekształcona w europejski rząd gospodarczy. Co z tego wyszło? To widać,
słychać i czuć...

Schulz zdecydował się zejść z unijnych parkietów w Brukseli i Strasburgu.
Słuszny wybór. Forsowany przez niego, lewicowy paradygmat i przekształcenie
europarlamentu w trybunę jednej, własnej frakcji nie wyszło. Co gorsza,
unia popadła w największy kryzys egzystencjalny w jej dziejach. Wkład
Schulza w tym dziele jest niezaprzeczalny. Za nieco ponad pół roku ten były
szef europarlamentu stanie w szrankach przeciw kanclerz Angeli Merkel,
której politykę de facto aktywnie wspierał w UE, także w kwestii uchodźców
islamskich, co przyczyniło się do jeszcze większych podziałów w Europie.

    Jestem oryginałem

-- mówi Schulz sam o sobie, a Merkel ,,to nie Niemcy", cokolwiek w jego
ustach miałoby to znaczyć. Na początek kandydat Schulz proponuje
,,nadrobienie zaległości w dochodach" obywateli republiki. Od czegoś trzeba
zacząć, każdy chce więcej zarabiać. A poza tym? Więcej lewicy w lewicy. Dla
odsunięcia chadeków od władzy lider SPD nie wyklucza współpracy z
postkomunistami z partii Lewicy. Zahaczony, czy zawiązałby z nimi koalicję,
odparł: ,,Trzeba ich pytać"...

Tymczasem pytanie brzmi, dlaczego ,,socis" wystawili akurat jego? Dlatego,
że jest to ,,bardziej wyrazista postać", argumentuje szef SPD Sigmar
Gabriel, który też chciał walczyć z Merkel, jednak wietrząc porażkę swej
partii i własną ustąpił miejsca ,,pit bullowi" z Brukseli. I, jak nie
patrzeć, ,,oryginał" Schulz to  doprawdy ,,bardziej wyrazista postać"