Walka, jaką zgotowali po wojnie komuniści była obliczona na zastraszenie
całego polskiego społeczeństwa podczas dziesiątków tysięcy obław i
pacyfikacji, w tysiącach aresztów, domów zamienionych na katownie bezpieki.

 Wołam cię, obcy człowieku,
Co kości odkopiesz białe:
Kiedy wystygną już boje,
Szkielet mój będzie miał w ręku
Sztandar ojczyzny mojej.

Krzysztof Kamil Baczyński, Wiatr

Walka, jaką zgotowali po wojnie społeczeństwu polskiemu komuniści, nie była
przykładem normalnej walki politycznej z przeciwnikami o odmiennych
poglądach, innej wizji państwa. Nie rozstrzygano też o jej wyniku w trakcie
programowych dysput czy też kartką do głosowania w lokalach wyborczych, ale
na polach tysięcy potyczek, dziesiątków tysięcy obław i pacyfikacji, w
tysiącach piwnic – aresztów, domów zamienionych na katownie komunistycznej
bezpieki. Była to wojna totalna obliczona na całkowite zastraszenie całego
polskiego społeczeństwa.

Władzy nigdy nie oddamy

Jak zauważył podczas jednej z audycji w Radiu Wolna Europa były pułkownik
komunistycznej bezpieki Józef Światło, „reżim komunistyczny uważa każdego
człowieka za swego potencjalnego wroga. Żadna zasługa w przeszłości wobec
reżimu nie chroni nikogo od prześladowania, jeżeli interes rządzącej kliki
tego wymaga”. Interes kliki wymagał zaś, aby przedstawicieli społeczeństwa
polskiego – zidentyfikowanych jako „wrogów” – pozbyć się definitywnie, raz
na zawsze. Zapowiedź owej rozprawy – równoznacznej z fizyczną eliminacją –
widoczna była już w okresie II wojny światowej, w wielu rozkazach dowódców
GL-AL nawołujących wprost do wytępienia „ścierwa spod znaku AK”. Zdziwienia
w tym kontekście co do sposobu „uprawiania polityki” nie budziło też
stanowisko sekretarza KC PPR Władysława Gomułki zaprezentowane podczas
czerwcowych negocjacji w Moskwie w 1945 r.: „Władzy raz zdobytej nie oddamy
nigdy. Zniszczymy wszystkich bandytów reakcyjnych bez skrupułów. Możecie
jeszcze krzyczeć, że leje się krew narodu polskiego, że NKWD rządzi Polską,
lecz to nie zawróci nas z drogi”.

Władze komunistyczne zabrały się do niszczenia owych „bandytów reakcyjnych”
(dzięki zasadniczemu wsparciu Sowietów) z bardzo dużym zapałem i żelazną
wprost konsekwencją, sięgając po wszelkie dostępne im środki i sposoby.
Dzięki przygotowanym uprzednio aktom prawnym wypchnęły poza nawias
uczestników konspiracji niepodległościowej, poprzez masowe represje
„wygnały” do lasów tysiące konspiratorów, a następnie skierowały przeciwko
nim: brygady KBW, dywizje ludowego WP wyposażone w lotnictwo, artylerię i
broń pancerną, a także wyspecjalizowane w mordowaniu na zlecenie władz
partyjnych (PPR) szwadrony śmierci, takie jak Władysława Rypińskiego, grupy
pozorowane czy też formacje likwidacyjne – złożone z agentów wewnętrznych
UB.

50 tysięcy ofiar

Wynik tak zaprojektowanych zmagań, określanych bardzo często przez ich
planistów jako „pacyfikacje najszlachetniej pojęte”, mógł być i był tylko
jeden. Lasy (zwłaszcza Białostocczyzny, Lubelszczyzny, Podlasia,
Podkarpacia, Mazowsza i Podhala) pokryły się tysiącami bezimiennych grobów
„leśnych”, członków ich rodzin, współpracowników i Bogu ducha winnych
ludzi, których jedyną „winą” czy raczej „pechem” było znalezienie się w
nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie. Dowódca oddziałów WiN z
Lubelszczyzny kapitan Zdzisław Broński „Uskok” w swoim dzienniku, będącym
jednym z najbardziej wstrząsających świadectw pierwszych powojennych lat,
zanotował znamienną konstatację: „Na terenie gminy Ludwin i Spiczyn przez
pięć lat okupacji nie zginęło tylu Polaków, ilu zginęło przez pięć miesięcy
’demokratycznej niepodległości’”. Ile było tych ofiar – do dzisiaj nie
udało się rzetelnie policzyć. Sam komunistyczny resort bezpieczeństwa
szacował je na ponad 8600. Z pewnością jest to jednak wielokrotność tej
liczby. Jak wielka – do dzisiaj nie wiadomo.

Akcje zbrojne grup operacyjnych to jednak tylko jeden – może najbardziej
spektakularny – sposób „niszczenia” wroga, jakim posługiwała się władza
komunistyczna. Najwięcej ofiar wiązało się z bieżącą działalnością
terenowych organów bezpieczeństwa publicznego, komunistycznego polskiego
„archipelagu Gułag”. To ponad 21 tysięcy zmarłych i zamordowanych w obozach
NKWD w Rembertowie, Sokołowie Podlaskim, Ciechanowie, Działdowie, Poznaniu,
obozach pracy w Myślenicach, Świętochłowicach, w Warszawie na tzw.
Gęsiówce, w więzieniach, aresztach Warszawy, Gdańska, Krakowa, Rawicza,
Wronek, Inowrocławia, Fordonu i wielu, wielu innych. I wreszcie kategoria
skazanych i zamordowanych w majestacie komunistycznego prawa – w ramach z
góry wyreżyserowanych spektakli mających uzasadnić konieczność takich
„rozwiązań”. To kolejne blisko 5000 tysięcy ofiar sądów wojskowych
(garnizonowych i rejonowych), w znacznej części związanych z nurtem
niepodległościowym.

Mapa pamięci

Jaki był wspólny mianownik tych wszystkich komunistycznych zbrodni
obliczanych w pierwszej powojennej dekadzie na 40-50 tysięcy osób? To
sposób traktowania przez funkcjonariuszy UB, GZI, żołnierzy KBW owych
„wrogów”, charakteryzujący się planowym ich odhumanizowaniem, zmieniający
ludzi w „ścierwa”, „szumowiny”, „zaplute karły”, „pomioty sanacyjnych
panów”. Pozwalający na znieważanie i bezczeszczenie zwłok zamordowanych
strzałem w tył głowy. Czerpiący żywcem z zachowań przeniesionych z Rosji
sowieckiej. Nieprzypadkowo zdjęcia zabitych przez NKWD/MWD partyzantów
litewskich, łotewskich, odartych z ubrań, rzuconych gdzieś pod płotem dla
postrachu są identyczne z polskimi spod Mławy, Nowego Targu czy Sokółki.
Wroga trzeba było wręcz pohańbić, zabierając jego godność, a tym samym
podmiotowość. Nie dość na tym, trzeba było także zabić go w wymiarze
społecznym, publicznym. Pogrzebać w wymiarze zbiorowej pamięci.
Nieprzypadkowo koronną zasadą komunistycznej bezpieki było odmawianie
rodzinom niezbywalnego, zdawać by się mogło, prawa do godnego pochówku
swoich bliskich (nie wszyscy mieli tyle „szczęścia” co rodzina , Jana
Rodowicza „Anoda, której dane było odkopać go dzięki bezinteresownej pomocy
grabarza z Powązek). Przytłaczająca większość ofiar owych zbrodni nie ma do
dzisiaj własnych grobów. Nie zostali bowiem nigdy pochowani, ale zakopani
potajemnie, nocą, bez trumien, nadzy bądź też celowo przebrani w niemieckie
mundury, przysypani wapnem dla zatarcia śladów.

Zabitych w trakcie obław zakopywano na miejscu w lasach, w przydrożnych
dołach, dawnych okopach, bunkrach (jak w Bąkowej Górze pod Radomskiem). Do
dzisiaj nie wiemy, gdzie leĹźy ponad 600 ludzi zamordowanych podczas
wspĂłlnej lipcowej akcji z 1945 r. NKWD, Smiersza i polskiego UB w Puszczy
Augustowskiej, kilkunastu żołnierzy konspiracyjnego Wojska Polskiego z
oddziału „Jura” wystrzelanych przez bezpiekę pod Garwolinem. Już nigdy nie
dowiemy się, gdzie na Lubelszczyźnie leży ofiara jednej z wielu podobnych
zbrodni, opisana w 1957 r. przez funkcjonariusza MBP B. Szymańskiego:
„Kobietę tę Wróblewski, Szewczyk i Dominiak [sic! Dominik] wsadzili do
samochodu i wszyscy skierowaliśmy się do tego samego lasu [gdzie wcześniej
dokonano podobnej zbrodni]. W lesie kobietę wyprowadzili z samochodu i
rozkazali jej iść na przedzie w głąb lasu. Wróblewski, Szewczyk i Dominiak
poszli za nią, a kiedy odeszli 8-10 metrów od samochodu, któryś z nich
wystrzelił do niej z pistoletu i ona upadła. W tym samym miejscu oni
zakopali ją do niedużego dołu”. Już nigdy nie dowiemy się też, w którym to
lasku pod Legionowem ci sami funkcjonariusze 10 kwietnia 1945 r.
zamordowali i zakopali przedwojennego naczelnika więzienia w Rawiczu
Zygmunta Grabowskiego.

Zacieranie śladów

Część zwłok z akcji w terenie, w celu identyfikacji przez rodziny,
przywożono do siedzib powiatowych i wojewódzkich Urzędów Bezpieczeństwa po
to, by po obfotografowaniu utopić je w dołach kloacznych (jak np. w
Augustowie), zatopić w pobliskich rzekach (jak np. w Kozienicach czy
Ostrołęce) czy też zakopać na podwórkach owych siedzib lub w doraźnie
wybranych, ustronnych miejscach, oddalonych zaledwie o kilka kilometrĂłw od
miast powiatowych. To samo czyniono z zakatowanymi w trakcie śledztw
ofiarami rzekomych samobĂłjstw, ucieczek, doraĹşnych egzekucji. LeĹźeli oni
bądź też leżą nadal w bezpośrednim otoczeniu znacznej części z 289
powiatowych i 19 wojewódzkich Urzędów Bezpieczeństwa w całej Polsce.
„Wiadomo mi, że na terenie tamtejszego UB – potwierdzał były szef PUBP w
Wysokiem Mazowieckiem Józef Szkudelski – zakopano wielu ludzi, przeważnie
zabitych w czasie akcji. Nie przywiązywano do tych spraw szczególnej wagi.
Za mojej kadencji zakopano tam trzech ludzi, ’Hankę’ Brzozowskiego,
’Krakusa’ Niemyskiego, ’Ponurego’. O ile sobie przypominam, zakopano ich za
magazynami – garażami. Chodziło wówczas o to, aby ciała te nie zostały
wydobyte przez ludność”.

Ten sam cel przyświecał kierownictwu MBP przy ustalaniu zasad postępowania
z ofiarami zbrodni sądowych bądź też zmarłymi w aresztach śledczych.
Charakterystyczne, iż w placówkach o największej liczbie ofiar, takich jak
Mokotów (Rakowiecka) – co najmniej 600, Montelupich – 172, więzienie przy
Szosie Południowej w Białymstoku – 320, planowo nie prowadzono ewidencji
pozwalającej na zidentyfikowanie pochówków konkretnych osób w konkretnych
kwaterach (wyjątkiem było tu więzienie przy ul. Kleczkowskiej we Wrocławiu
prowadzące taką dokumentację odnośnie do cmentarza Osobowickiego).

Nie znaczy to, że miejsca owych tajnych pochówków pozostawiano same sobie –
bez jakiegokolwiek dozoru. Charakterystyczne, iĹź w przypadku ofiar
Mokotowa, zarówno początkowa lokalizacja przy cmentarzu na Służewcu, jak i
później na Powązkach Wojskowych znajdowały się niedaleko obiektów
wykorzystywanych przez bezpiekę. Nie dość na tym, konsekwencja i dbałość
komunistycznych władz w zacieraniu śladów owych zbrodni jest czytelnym
aktem oskarżenia wykraczającym poza ramy ekipy stalinowskiej w Polsce. Nie
przypadkiem na przełomie lat 60. i 70. zburzono budynki „Toledo” (więzienia
karno-śledczego Warszawa III) i wywieziono podczas robót ziemnych
znalezione kości, być może gdzieś na wysypisko śmieci; rozebrano
pozostałości KL Warschau (tzw. Gęsiówki). Nie przypadkiem także w latach
60. dokonano zarówno na Służewcu, jak i na Powązkach „wyrównania terenu”,
nawożąc na owe tajne kwatery kilka metrów ziemi, do której zaczęto później
chować ludzi, licząc, że w ten sposób „ostempluje się” – wzorem sowieckim –
ostatecznie pamięć o zakopanych tam ludziach. „Przeminą lata – mówił już w
1938 r. prokurator Andriej Wyszyński – groby tych znienawidzonych zdrajców
zarosną chwastem i zielskiem, okryte wieczną pogardą uczciwych ludzi
radzieckich, całego narodu radzieckiego. A nad nami, nad naszym szczęśliwym
krajem będzie nadal jasno i radośnie świecić słońce”.

Dziś wiemy już, że wizja ta szczęśliwie dla nas, Polaków, się nie
sprawdziła. Dzięki determinacji prof. Krzysztofa Szwagrzyka i jego zespołu,
współpracy IPN z ROPWiM, powoli – przynajmniej w kilku miejscach, jak na
warszawskiej Łączce, udało się nam „dokopać” do pogrzebanej kiedyś przez
komunistów pamięci… o bohaterach.

Dr Tomasz Łabuszewski, IPN Warszawa

PiS-owski PSYCHOPATA podpisyjący się "Mark Woydak" (używający również innych
ksywek) piszacy z mx05.eternal-september.org uzywajacy czytnika
40tude_Dialog/2.0.15.1pl to OSZOŁOM PODSZYWANIEC. Fakt, ze podszywa sie pod
moje dane swiadczy o daleko posunietej chorobie alkoholowej. Tani alkohol i
marne wina dokonaly calkowitego spustoszenia w mĂłzgu tego osobnika. Nie ma
juz dla niego ratunku! Módlmy się bracia i siostry! Wspierajmy go w tych
cięzkich chwilach! Nie ma nikogo oporócz nas! Nawet zdychający pies i
wyleniały ze starości kot go opuścili! Módlmy się bracia i siostry! Nadzieja na pełny
powrót do zdrowia tego osobnika jest niewielka ale spełnijmy chrześciański
obowiązek! Wnośmy modły za PiS-owskiego chorego psychicznie brata!

MW

--

Użytkownik "Mark Woydak" <mark.woydak@forst.gmx.de> napisał w wiadomości news:1x6i1div2ygfq$.1nansm9ws8rz4$.dlg40tude.net...

Walka, jaką zgotowali po wojnie komuniści była obliczona na zastraszenie
całego polskiego społeczeństwa podczas dziesiątków tysięcy obław i
pacyfikacji, w tysiącach aresztów, domów zamienionych na katownie bezpieki.



Wołam cię, obcy człowieku,
Co kości odkopiesz białe:
Kiedy wystygną już boje,
Szkielet mój będzie miał w ręku
Sztandar ojczyzny mojej.

Krzysztof Kamil Baczyński, Wiatr

Walka, jaką zgotowali po wojnie społeczeństwu polskiemu komuniści, nie była
przykładem normalnej walki politycznej z przeciwnikami o odmiennych
poglądach, innej wizji państwa. Nie rozstrzygano też o jej wyniku w trakcie
programowych dysput czy też kartką do głosowania w lokalach wyborczych, ale
na polach tysięcy potyczek, dziesiątków tysięcy obław i pacyfikacji, w
tysiącach piwnic – aresztów, domów zamienionych na katownie komunistycznej
bezpieki. Była to wojna totalna obliczona na całkowite zastraszenie całego
polskiego społeczeństwa.

Władzy nigdy nie oddamy

Jak zauważył podczas jednej z audycji w Radiu Wolna Europa były pułkownik
komunistycznej bezpieki Józef Światło, „reżim komunistyczny uważa każdego
człowieka za swego potencjalnego wroga. Żadna zasługa w przeszłości wobec
reżimu nie chroni nikogo od prześladowania, jeżeli interes rządzącej kliki
tego wymaga”. Interes kliki wymagał zaś, aby przedstawicieli społeczeństwa
polskiego – zidentyfikowanych jako „wrogów” – pozbyć się definitywnie, raz
na zawsze. Zapowiedź owej rozprawy – równoznacznej z fizyczną eliminacją –
widoczna była już w okresie II wojny światowej, w wielu rozkazach dowódców
GL-AL nawołujących wprost do wytępienia „ścierwa spod znaku AK”. Zdziwienia
w tym kontekście co do sposobu „uprawiania polityki” nie budziło też
stanowisko sekretarza KC PPR Władysława Gomułki zaprezentowane podczas
czerwcowych negocjacji w Moskwie w 1945 r.: „Władzy raz zdobytej nie oddamy
nigdy. Zniszczymy wszystkich bandytów reakcyjnych bez skrupułów. Możecie
jeszcze krzyczeć, że leje się krew narodu polskiego, że NKWD rządzi Polską,
lecz to nie zawróci nas z drogi”.

Władze komunistyczne zabrały się do niszczenia owych „bandytĂłw  reakcyjnych”
(dzięki zasadniczemu wsparciu Sowietów) z bardzo dużym zapałem i żelazną
wprost konsekwencją, sięgając po wszelkie dostępne im środki i sposoby.
Dzięki przygotowanym uprzednio aktom prawnym wypchnęły poza nawias
uczestników konspiracji niepodległościowej, poprzez masowe represje
„wygnały” do lasów tysiące konspiratorów, a następnie skierowały przeciwko
nim: brygady KBW, dywizje ludowego WP wyposażone w lotnictwo, artylerię i
broń pancerną, a także wyspecjalizowane w mordowaniu na zlecenie władz
partyjnych (PPR) szwadrony śmierci, takie jak Władysława Rypińskiego, grupy
pozorowane czy też formacje likwidacyjne – złożone z agentów wewnętrznych
UB.

50 tysięcy ofiar

Wynik tak zaprojektowanych zmagań, określanych bardzo często przez ich
planistów jako „pacyfikacje najszlachetniej pojęte”, mógł być i był tylko
jeden. Lasy (zwłaszcza Białostocczyzny, Lubelszczyzny, Podlasia,
Podkarpacia, Mazowsza i Podhala) pokryły się tysiącami bezimiennych grobów
„leśnych”, członków ich rodzin, współpracowników i Bogu ducha winnych
ludzi, których jedyną „winą” czy raczej „pechem” było znalezienie się w
nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie. Dowódca oddziałów WiN z
Lubelszczyzny kapitan Zdzisław Broński „Uskok” w swoim dzienniku, będącym
jednym z najbardziej wstrząsających świadectw pierwszych powojennych lat,
zanotował znamienną konstatację: „Na terenie gminy Ludwin i Spiczyn przez
pięć lat okupacji nie zginęło tylu Polaków, ilu zginęło przez pięć miesięcy
’demokratycznej niepodległości’”. Ile było tych ofiar – do dzisiaj nie
udało się rzetelnie policzyć. Sam komunistyczny resort bezpieczeństwa
szacował je na ponad 8600. Z pewnością jest to jednak wielokrotność tej
liczby. Jak wielka – do dzisiaj nie wiadomo.

Akcje zbrojne grup operacyjnych to jednak tylko jeden – może najbardziej
spektakularny – sposób „niszczenia” wroga, jakim posługiwała się władza
komunistyczna. Najwięcej ofiar wiązało się z bieżącą działalnością
terenowych organów bezpieczeństwa publicznego, komunistycznego polskiego
„archipelagu Gułag”. To ponad 21 tysięcy zmarłych i zamordowanych w obozach
NKWD w Rembertowie, Sokołowie Podlaskim, Ciechanowie, Działdowie, Poznaniu,
obozach pracy w Myślenicach, Świętochłowicach, w Warszawie na tzw.
Gęsiówce, w więzieniach, aresztach Warszawy, Gdańska, Krakowa, Rawicza,
Wronek, Inowrocławia, Fordonu i wielu, wielu innych. I wreszcie kategoria
skazanych i zamordowanych w majestacie komunistycznego prawa – w ramach z
góry wyreżyserowanych spektakli mających uzasadnić konieczność takich
„rozwiązań”. To kolejne blisko 5000 tysięcy ofiar sądów wojskowych
(garnizonowych i rejonowych), w znacznej części związanych z nurtem
niepodległościowym.

Mapa pamięci

Jaki był wspólny mianownik tych wszystkich komunistycznych zbrodni
obliczanych w pierwszej powojennej dekadzie na 40-50 tysięcy osób? To
sposób traktowania przez funkcjonariuszy UB, GZI, żołnierzy KBW owych
„wrogów”, charakteryzujący się planowym ich odhumanizowaniem, zmieniający
ludzi w „ścierwa”, „szumowiny”, „zaplute karły”, „pomioty sanacyjnych
panów”. Pozwalający na znieważanie i bezczeszczenie zwłok zamordowanych
strzałem w tył głowy. Czerpiący żywcem z zachowań przeniesionych z Rosji
sowieckiej. Nieprzypadkowo zdjęcia zabitych przez NKWD/MWD partyzantów
litewskich, łotewskich, odartych z ubrań, rzuconych gdzieś pod płotem dla
postrachu są identyczne z polskimi spod Mławy, Nowego Targu czy Sokółki.
Wroga trzeba było wręcz pohańbić, zabierając jego godność, a tym samym
podmiotowość. Nie dość na tym, trzeba było także zabić go w wymiarze
społecznym, publicznym. Pogrzebać w wymiarze zbiorowej pamięci.
Nieprzypadkowo koronną zasadą komunistycznej bezpieki było odmawianie
rodzinom niezbywalnego, zdawać by się mogło, prawa do godnego pochówku
swoich bliskich (nie wszyscy mieli tyle „szczęścia” co rodzina , Jana
Rodowicza „Anoda, której dane było odkopać go dzięki bezinteresownej pomocy
grabarza z Powązek). Przytłaczająca większość ofiar owych zbrodni nie ma do
dzisiaj własnych grobów. Nie zostali bowiem nigdy pochowani, ale zakopani
potajemnie, nocą, bez trumien, nadzy bądź też celowo przebrani w niemieckie
mundury, przysypani wapnem dla zatarcia śladów.

Zabitych w trakcie obław zakopywano na miejscu w lasach, w przydrożnych
dołach, dawnych okopach, bunkrach (jak w Bąkowej Górze pod Radomskiem). Do
dzisiaj nie wiemy, gdzie leĹźy ponad 600 ludzi zamordowanych podczas
wspĂłlnej lipcowej akcji z 1945 r. NKWD, Smiersza i polskiego UB w Puszczy
Augustowskiej, kilkunastu żołnierzy konspiracyjnego Wojska Polskiego z
oddziału „Jura” wystrzelanych przez bezpiekę pod Garwolinem. Już nigdy nie
dowiemy się, gdzie na Lubelszczyźnie leży ofiara jednej z wielu podobnych
zbrodni, opisana w 1957 r. przez funkcjonariusza MBP B. Szymańskiego:
„Kobietę tę Wróblewski, Szewczyk i Dominiak [sic! Dominik] wsadzili do
samochodu i wszyscy skierowaliśmy się do tego samego lasu [gdzie wcześniej
dokonano podobnej zbrodni]. W lesie kobietę wyprowadzili z samochodu i
rozkazali jej iść na przedzie w głąb lasu. Wróblewski, Szewczyk i Dominiak
poszli za nią, a kiedy odeszli 8-10 metrów od samochodu, któryś z nich
wystrzelił do niej z pistoletu i ona upadła. W tym samym miejscu oni
zakopali ją do niedużego dołu”. Już nigdy nie dowiemy się też, w którym to
lasku pod Legionowem ci sami funkcjonariusze 10 kwietnia 1945 r.
zamordowali i zakopali przedwojennego naczelnika więzienia w Rawiczu
Zygmunta Grabowskiego.

Zacieranie śladów

Część zwłok z akcji w terenie, w celu identyfikacji przez rodziny,
przywożono do siedzib powiatowych i wojewódzkich Urzędów Bezpieczeństwa po
to, by po obfotografowaniu utopić je w dołach kloacznych (jak np. w
Augustowie), zatopić w pobliskich rzekach (jak np. w Kozienicach czy
Ostrołęce) czy też zakopać na podwórkach owych siedzib lub w doraźnie
wybranych, ustronnych miejscach, oddalonych zaledwie o kilka kilometrĂłw od
miast powiatowych. To samo czyniono z zakatowanymi w trakcie śledztw
ofiarami rzekomych samobĂłjstw, ucieczek, doraĹşnych egzekucji. LeĹźeli oni
bądź też leżą nadal w bezpośrednim otoczeniu znacznej części z 289
powiatowych i 19 wojewódzkich Urzędów Bezpieczeństwa w całej Polsce.
„Wiadomo mi, że na terenie tamtejszego UB – potwierdzał były szef PUBP w
Wysokiem Mazowieckiem Józef Szkudelski – zakopano wielu ludzi, przeważnie
zabitych w czasie akcji. Nie przywiązywano do tych spraw szczególnej wagi.
Za mojej kadencji zakopano tam trzech ludzi, ’Hankę’ Brzozowskiego,
’Krakusa’ Niemyskiego, ’Ponurego’. O ile sobie przypominam, zakopano ich za
magazynami – garażami. Chodziło wówczas o to, aby ciała te nie zostały
wydobyte przez ludność”.

Ten sam cel przyświecał kierownictwu MBP przy ustalaniu zasad postępowania
z ofiarami zbrodni sądowych bądź też zmarłymi w aresztach śledczych.
Charakterystyczne, iż w placówkach o największej liczbie ofiar, takich jak
Mokotów (Rakowiecka) – co najmniej 600, Montelupich – 172, więzienie przy
Szosie Południowej w Białymstoku – 320, planowo nie prowadzono ewidencji
pozwalającej na zidentyfikowanie pochówków konkretnych osób w konkretnych
kwaterach (wyjątkiem było tu więzienie przy ul. Kleczkowskiej we Wrocławiu
prowadzące taką dokumentację odnośnie do cmentarza Osobowickiego).

Nie znaczy to, że miejsca owych tajnych pochówków pozostawiano same sobie –
bez jakiegokolwiek dozoru. Charakterystyczne, iĹź w przypadku ofiar
Mokotowa, zarówno początkowa lokalizacja przy cmentarzu na Służewcu, jak i
później na Powązkach Wojskowych znajdowały się niedaleko obiektów
wykorzystywanych przez bezpiekę. Nie dość na tym, konsekwencja i dbałość
komunistycznych władz w zacieraniu śladów owych zbrodni jest czytelnym
aktem oskarżenia wykraczającym poza ramy ekipy stalinowskiej w Polsce. Nie
przypadkiem na przełomie lat 60. i 70. zburzono budynki „Toledo” (więzienia
karno-śledczego Warszawa III) i wywieziono podczas robót ziemnych
znalezione kości, być może gdzieś na wysypisko śmieci; rozebrano
pozostałości KL Warschau (tzw. Gęsiówki). Nie przypadkiem także w latach
60. dokonano zarówno na Służewcu, jak i na Powązkach „wyrównania terenu”,
nawożąc na owe tajne kwatery kilka metrów ziemi, do której zaczęto później
chować ludzi, licząc, że w ten sposób „ostempluje się” – wzorem sowieckim –
ostatecznie pamięć o zakopanych tam ludziach. „Przeminą lata – mówił już w
1938 r. prokurator Andriej Wyszyński – groby tych znienawidzonych zdrajców
zarosną chwastem i zielskiem, okryte wieczną pogardą uczciwych ludzi
radzieckich, całego narodu radzieckiego. A nad nami, nad naszym szczęśliwym
krajem będzie nadal jasno i radośnie świecić słońce”.

Dziś wiemy już, że wizja ta szczęśliwie dla nas, Polaków, się nie
sprawdziła. Dzięki determinacji prof. Krzysztofa Szwagrzyka i jego zespołu,
współpracy IPN z ROPWiM, powoli – przynajmniej w kilku miejscach, jak na
warszawskiej Łączce, udało się nam „dokopać” do pogrzebanej kiedyś przez
komunistów pamięci… o bohaterach.

Dr Tomasz Łabuszewski, IPN Warszawa