Selekcja negatywna

W ósmy rok swoich rządów Platforma Obywatelska wchodzi z nowym rządem. A właściwie tylko z nowym premierem i trojgiem całkiem nowych ministrów. Ale w tym gabinecie nie ma już ani jednej osoby, która przetrwałaby na ministerialnym stołku cały okres rządów PO-PSL.

Są resorty, w których ministrowie zmieniali się wielokrotnie, są też posady bardziej stabilne, co jednak nie ma nic wspólnego z rzeczywistymi kompetencjami czy osiągnięciami danego ministra, lecz stanowi odzwierciedlenie aktualnych układów partyjno-towarzyskich. Przyjrzyjmy się bliżej temu rządowi, a zobaczymy, że główną zasadą doboru jego członków jest selekcja negatywna.

Kancelaria Prezesa Rady MinistrĂłw

Przez większą część rządów Donalda Tuska szefem jego kancelarii był Tomasz Arabski, dziennikarz i działacz katolicki z Gdańska. Jego urzędowaniu towarzyszyły dziwne wydarzenia: organizacja oddzielnych wizyt premiera i prezydenta w Katyniu w kwietniu 2010 r., co zakończyło się tragedią smoleńską, organizowanie pogrzebów ofiar tej katastrofy, a kilka miesięcy wcześniej samobójstwo dyrektora generalnego kancelarii. Arabski nie poniósł jednak żadnej odpowiedzialności, a wręcz otrzymał nagrodę w postaci funkcji ambasadora w Hiszpanii, dokąd wyjechał wiosną 2013 r. Wcześniej kandydował do Sejmu z drugiego miejsca gdańskiej listy PO, ale nie był w stanie zdobyć mandatu. Następcą Arabskiego w kancelarii premiera został Jacek Cichocki, bliski współpracownik Bartłomieja Sienkiewicza z Ośrodka Studiów Wschodnich, wywodzący się z warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. W czasie pierwszej kadencji Tuska był on sekretarzem Kolegium ds. Służb Specjalnych, a potem ministrem spraw wewnętrznych, który przejął nadzór nad służbami. Wszystko wskazuje na to, że ten najbliższy współpracownik Tuska i jeden z najlepiej poinformowanych ludzi w rządzie będzie też „prawą ręką” Ewy Kopacz, której wiedza o funkcjonowaniu administracji rządowej jest bardzo ograniczona. W dodatku został znów nadzorcą służb specjalnych, które nowa premier od razu po odejściu Sienkiewicza „wyjęła” z MSW.

Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji

Ten resort sztucznie stworzono jesienią 2011 r. dla Michała Boniego, który wcześniej był ministrem bez teki, a zarazem jedną z najbardziej wpływowych postaci w pierwszym rządzie Tuska. Czy jednak połączenie nadzoru nad wojewodami, stosunkami państwa z Kościołem, pocztą i wszystkim, co wiąże się z komputerami i Internetem, to dobry pomysł? Boni żadnymi osiągnięciami w tym resorcie się nie wykazał i po dwóch latach wybrał synekurę w europarlamencie. Jego następca, ściągnięty z Brukseli młody europoseł Rafał Trzaskowski, chyba nawet nie zdążył nic zrobić, bo po 10 miesiącach właśnie zastąpił go Andrzej Halicki, jeden z najważniejszych „schetynowców”, co oznacza, że nowe ministerstwo ostatecznie padło ofiarą wewnątrzpartyjnych targów. Trzaskowski zaś, ponieważ powrotu do europarlamentu już nie ma, został sekretarzem stanu ds. europejskich w MSZ, czyli „buforem” pomiędzy urzędującym w Brukseli Tuskiem a nowym ministrem spraw zagranicznych, którzy – jak wiadomo – od dawna za sobą nie przepadają.

Ministerstwo Edukacji Narodowej

To najbardziej „kobiecy” resort w rządach PO: najpierw kierowała nim Katarzyna Hall, potem Krystyna Szumilas, a od niemal roku – Joanna Kluzik-Rostkowska. Każda z tych pań okazała się wielkim nieporozumieniem na czele polskiej oświaty, podobnie jak forsowane przez nie na siłę „reformy”: obniżenie wieku szkolnego, zmiany podstawy programowej, darmowy podręcznik o wyraźnym zabarwieniu ideologicznym. Obecna szefowa MEN „wsławiła się” także groźbami pod adresem nauczycieli, którzy zdecydowaliby się podpisać Deklarację Wiary, czemu zresztą trudno się dziwić, skoro jako jedna z trojga ministrów w rządzie Ewy Kopacz zrezygnowała przy zaprzysiężeniu z formuły „Tak mi dopomóż Bóg”. Należy więc się spodziewać, że w resorcie edukacji nadal będzie dominować kierunek ateistyczno-feministyczny.

Ministerstwo FinansĂłw

Przez 6 lat rządów PO tym kluczowym resortem kierował Jacek Rostowski – ekonomista ściągnięty z Londynu, gdzie spędził większość życia, a Polskę znający jedynie jako współtwórca „planu „Balcerowicza”. Przez ostatnie miesiące swego urzędowania Rostowski posiadał nawet tytuł wicepremiera, co jednak nie uchroniło go przed dymisją, która była tyleż skutkiem sławetnej rozmowy ministra Sienkiewicza z prezesem NBP Markiem Belką, co rezultatem fatalnej polityki finansowej Rostowskiego, polegającej na gigantycznym zadłużaniu państwa i podnoszeniu wszelkich możliwych podatków. Gdy w połowie ubiegłego roku trzeba było nowelizować budżet, a potem jeszcze likwidować system OFE, „sztukmistrz z Londynu” musiał w końcu odejść. Kandydował do europarlamentu, lecz nawet pierwsze miejsce na liście nie dało mu mandatu, toteż pogłoski o jego możliwym wejściu do rządu Ewy Kopacz szybko przeciął nawet prezydent Komorowski. Następca Rostowskiego, Mateusz Szczurek, to jeden z najmniej znanych ministrów tego rządu. Ten młody ekonomista, przez całą swoją karierę związany z holenderską grupą finansową ING, wyraźnie nie ma ambicji politycznych – nie bryluje w mediach, a w Sejmie wystąpił zaledwie kilka razy, referując ustawy budżetowe. Jego zadaniem jest pilnowanie, by rządowi wystarczyło pieniędzy zarówno na bieżące funkcjonowanie państwa, jak i na realizację – skromnych przecież – obietnic wobec emerytów i rodzin wielodzietnych, które premier Tusk wygłosił kilka dni przed wyborem na szefa Rady Europejskiej.

Ministerstwo Gospodarki

To domena kolejnych liderów PSL i zarazem wicepremierów – najpierw Waldemara Pawlaka, a od niemal dwóch lat Janusza Piechocińskiego. Ten ostatni, w przeciwieństwie do poprzednika, należy do najbardziej „medialnych” członków rządu: wypowiada się wszędzie i na każdy temat, jeździ na wszelkie imprezy, konferencje, targi itd. Z tej hiperaktywności niewiele jednak wynika, co najlepiej widać na przykładzie górnictwa, które podlega właśnie pod resort Piechocińskiego. Żadnej poprawy nie widać też w polityce energetycznej, której najbardziej wymownym symbolem była zeszłoroczna afera wokół tajnej umowy z Gazpromem w sprawie budowy drugiej nitki gazociągu jamalskiego. Do dziś nie wiadomo, czy PSL-owski wicepremier wiedział o tej umowie, czy nie miał o niej pojęcia – zresztą każda z wersji ewidentnie go kompromituje. Ale posady stracili wówczas tylko minister skarbu i szefowa PGNiG, a Piechociński jak trwał na stanowisku, tak trwa.

Ministerstwo Infrastruktury i Rozwoju

Ten resort przeżywał w ostatniej dekadzie najwięcej zmian organizacyjnych: za rządów SLD powołano Ministerstwo Infrastruktury, które za czasów PiS podzielono na trzy odrębne (transport, budownictwo i gospodarka morska), a po dojściu do władzy PO znów połączono w jeden resort infrastruktury, by po 4 latach zmienić jego nazwę na Ministerstwo Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, zaś rok temu połączyć je z resortem rozwoju regionalnego w ogromne Ministerstwo Infrastruktury i Rozwoju. Te zmiany miały niewątpliwie na celu „zacieranie śladów” po kolejnych skompromitowanych ministrach: Cezarym Grabarczyku i Sławomirze Nowaku. Gdy ten ostatni musiał opuścić rząd z powodu swego zamiłowania do drogich zegarków, schedę po nim przejęła wicepremier Elżbieta Bieńkowska, która dotąd zajmowała się tylko dzieleniem funduszy z Unii Europejskiej. A teraz, gdy i ona odchodzi do Brukseli, ten gigantyczny resort (zatrudniający ostatnio aż 9 wiceministrów, w tym skompromitowanego „aferą podkarpacką” Zbigniewa Rynasiewicza) przypadł Marii Wasiak, koleżance Ewy Kopacz jeszcze z radomskiej Unii Wolności. Pani Wasiak przez kilkanaście lat zasiadała we władzach PKP i jakichś szczególnych sukcesów nie osiągnęła, co oczywiście nie przeszkadzało, by państwowa spółka wypłaciła jej 510 tys. zł odprawy.



Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Jednym z najdłużej urzędujących ministrów w rządzie Tuska był Bogdan Zdrojewski, ale i na niego w końcu przyszedł czas, gdy po lotniskowej kompromitacji Jacka Protasiewicza musiał stanąć na czele dolnośląskiej listy PO w eurowyborach. Oczywiście bez problemu wygrał – tak jak zawsze wygrywał w swoim regionie – ale za to stracił resort kultury, którego był najdłużej urzędującym szefem w całej historii III RP. Jego następczynią w czerwcu br. została dotychczasowa wiceminister Małgorzata Omilanowska, która niewątpliwie gwarantuje zachowanie dotychczasowych układów towarzysko-politycznych w tym resorcie. Chodzi oczywiście o dominację środowisk lewicowo-liberalnych, które pod rządami Zdrojewskiego otrzymywały większość ministerialnych dotacji na wydawnictwa, imprezy itd., a ich przedstawiciele obsadzali dyrektorskie stanowiska w kluczowych instytucjach kultury.

Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa WyĹźszego

Przez 6 lat tym resortem kierowała Barbara Kudrycka, która zdołała skutecznie zrazić do siebie większość środowisk naukowych i akademickich. Forsowała bowiem takie „reformy”, jak promowanie wybranych uczelni (tzw. Krajowych Naukowych Ośrodków Wiodących – KNOW) kosztem pozostałych, uproszczenie zasad habilitacji, radykalne ograniczenie wieloetatowości pracowników naukowych i możliwości bezpłatnego studiowania na dwóch kierunkach. Jej następczyni chyba nie ma już takich aspiracji, a także medialno-politycznego temperamentu, więc słychać o niej znacznie mniej. Lena Kolarska-Bobińska jest bowiem jedną z najbardziej wpływowych postaci zakulisowego „salonu” warszawskiego. Rodzinnie wywodzi się ze środowiska „dzieci KPP” (jej ojciec był „dąbrowszczakiem” na wojnie w Hiszpanii), jest żoną wieloletniego korespondenta brytyjskiego dziennika „Financial Times”, w czasach PRL bez problemu wyjeżdżała na zachodnie stypendia, w latach 90. stała na czele rządowego CBOS, a później kierowała Instytutem Spraw Publicznych, założonym przez Fundację Batorego. W tym kontekście nie dziwi fakt, że również i ona nie użyła przy zaprzysiężeniu formuły „Tak mi dopomóż Bóg”, co oznacza, że oba resorty zajmujące się szkolnictwem znajdują się pod kontrolą ateistek o liberalno-lewicowych poglądach.



Ministerstwo Obrony Narodowej

Pierwszym szefem tego resortu w rządzie Tuska był Bogdan Klich, który w młodości działał w pacyfistycznym Ruchu „Wolność i Pokój”. Jako minister zrealizował sztandarowy postulat tej organizacji, znosząc pobór do wojska i redukując armię do poziomu kilkakrotnie mniejszego niż w czasach PRL. Jednak to nie za faktyczne rozbrojenie Polski Klich stracił stanowisko, lecz z powodu katastrofy smoleńskiej – jako cywilny zwierzchnik lotnictwa wojskowego. Krakowskiego polityka, który jest dziś senatorem PO, zastąpił Tomasz Siemoniak, wcześniej wiceszef MSWiA. To oczywiście taki sam amator w sprawach wojskowych, tyle że mający nieco lepszych doradców, którzy mu uświadomili, że na armii już bardziej oszczędzać się nie da. Dlatego przygotował szeroko zakrojony program uzbrojenia wojska, jednak w praktyce na razie niewiele z tego wynika. Urzędowanie Siemoniaka obciąża za to tajemnicza afera wokół konfliktu dwóch generałów – wiceministra Waldemara Skrzypczaka i szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego Janusza Noska, którzy rok temu stracili stanowiska. W rządzie Ewy Kopacz szef MON został wicepremierem, co w naszych czasach jest decyzją kuriozalną, ale dobrze wpisuje się w „wojenną” propagandę strachu, uprawianą przez Platformę od wielu miesięcy. To także gest pod adresem prezydenta Komorowskiego, który zawsze interesował się armią, a Siemoniak podobno jest jego ulubieńcem.



Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej

Władysław Kosiniak-Kamysz oczywiście utrzymał stanowisko również w nowym rządzie, gdyż pełni funkcję wiceprezesa PSL, a wielu widzi w nim nawet przyszłego następcę Janusza Piechocińskiego, do czego predystynuje go nie tylko młody wiek, ale przede wszystkim pochodzenie z najbardziej wpływowej PSL-owskiej „dynastii”. Jako minister nie ma się jednak czym pochwalić, bo ani bezrobocie, ani poziom ubóstwa jakoś nie spadają, a kolejne spektakularne „reformy”, jak wydłużenie urlopów macierzyńskich czy likwidacja systemu OFE, propagandowo wykorzystał premier Tusk. Niedoświadczony minister musiał za to wziąć współodpowiedzialność za takie porażki tego rządu, jak wydłużenie wieku emerytalnego czy zablokowanie prac Komisji Trójstronnej, gdzie od dawna trwa konflikt rządu ze związkami zawodowymi.



Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Tym resortem od 7 lat rządzi Marek Sawicki, choć przez pewien czas zastępował go w fotelu ministra inny polityk PSL, Stanisław Kalemba. W marcu br. Sawicki triumfalnie powrócił, bo wcześniej udało mu się odsunąć od władzy w stronnictwie Waldemara Pawlaka, który latem 2012 r. pozbawił go miejsca w rządzie pod pretekstem ujawnienia „taśm Serafina”. Sawicki jako minister żadnych sukcesów nie odnotował, a niedawne wprowadzenie embarga na eksport owoców i warzyw do Rosji jest jego największą porażką. Stanowiska jednak nie straci, także dlatego, że mistrzowsko opanował sztukę obsadzania stołków w agencjach i spółkach rolnych ludźmi PSL-u i członkami ich rodzin, co zresztą w przypadku tej partii jest normą i głównym celem jej istnienia.



Ministerstwo Skarbu Państwa

W rządzie Tuska tym resortem kierowało trzech kolejnych ministrów: Aleksander Grad, Mikołaj Budzanowski, a obecnie Włodzimierz Karpiński, lider PO na Lubelszczyźnie. Do niedawna głównym zadaniem ministra skarbu była wyprzedaż majątku państwowego (rekordzistą pod tym względem był Grad), ale ponieważ coraz mniej tego majątku zostało, Karpiński zajmuje się głównie zarządzaniem pozostałymi jeszcze w jego gestii spółkami. A czyni to poprzez obsadzanie stanowisk w zarządach i radach nadzorczych „swoimi” ludźmi – takimi, jak Igor Ostachowicz, główny propagandysta Tuska, którego w ubiegłą środę minister skarbu powołał na lukratywną synekurę członka zarządu PKN Orlen. Głównym powodem wejścia Karpińskiego do rządu było jego doświadczenie w branży azotowej (przed laty zasiadał w zarządzie zakładów w Puławach), co miało związek z obroną tej branży przed inwazją rosyjskiego kapitału. Jednak mimo konsolidacji Grupy Azoty Rosjanie i tak skupują jej akcje, zaś resort skarbu niewiele może na to poradzić.



Ministerstwo Sportu i Turystyki

To ministerstwo od początku było nieporozumieniem, jednak utrzymywano je ze względów prestiżowych (zwłaszcza w kontekście Euro 2012). Za rządów premiera Tuska – tak przecież lubiącego sport – resort ten stał się „gorącym kartoflem”, przerzucanym z rąk po rąk. Jego kolejnymi szefami byli: Mirosław Drzewiecki, Adam Giersz (obaj to dawni koledzy Tuska z KLD), Joanna Mucha i Andrzej Biernat. O ile nominacja Muchy okazała się kompletną porażką ze względu na jej ignorancję w sprawach sportu, o tyle Biernat – jako wieloletni nauczyciel WF-u i poseł z doświadczeniem w Komisji Kultury Fizycznej i Sportu – niewątpliwie jest bardziej kompetentny. Tyle że fotel ministerialny dostał i utrzymał także w nowym rządzie głównie dlatego, że jest – obok Cezarego Grabarczyka – liderem tzw. spółdzielni, czyli tej frakcji w PO, która od lat walczyła ze Schetyną i podlizywała się Tuskowi.



Ministerstwo Sprawiedliwości

W tym resorcie trwa największa karuzela kadrowa. Od początku rządów PO kierowało nim aż pięciu ministrów: Zbigniew Ćwiąkalski, Andrzej Czuma, Krzysztof Kwiatkowski, Jarosław Gowin i Marek Biernacki. Ten ostatni, jako ideowy konserwatysta i człowiek spoza platformianych koterii, nie miał szans na utrzymanie się w rządzie Ewy Kopacz. Zastąpił go Cezary Grabarczyk, wywodzący się z KLD wyjątkowo sprawny gracz wewnątrzpartyjny, dzięki czemu był już ministrem infrastruktury i wicemarszałkiem Sejmu. Swoje urzędowanie rozpoczął od krytyki poprzednika i jego zastępcy, Michała Królikowskiego, który od wielu miesięcy był obiektem wściekłej nagonki ze strony lewicowo-liberalnych mediów jako prawnik niewstydzący się swych katolickich przekonań (w ubiegłym tygodniu Królikowski też odszedł z resortu). Grabarczyk będzie musiał zmierzyć się teraz z przygotowaną wcześniej „reformą” sądownictwa na wzór amerykański, która jest szczególnie niebezpieczna dla osób niezamożnych, oraz z problemem prokuratury, formalnie niezależnej już od rządu, ale faktycznie niepodlegającej nawet prokuratorowi generalnemu, z którym zresztą Biernacki ostro walczył.



Ministerstwo Spraw Wewnętrznych

Pierwszym szefem MSWiA w ekipie Tuska był Grzegorz Schetyna, dodatkowo noszący tytuł wicepremiera. Stracił to stanowisko po dwóch latach, w wyniku „afery hazardowej”, a zastąpił go Jerzy Miller, który jednak dał się zapamiętać głównie jako szef komisji badającej przyczyny katastrofy smoleńskiej (dziś jest znowu wojewodą małopolskim). Po wyborach w 2011 r. z resortu wyłączono administrację, a dodano nadzór nad służbami specjalnymi i taką władzę mieli kolejno Jacek Cichocki i Bartłomiej Sienkiewicz. Ten ostatni, niegdyś współtwórca UOP i czołowy ideolog Platformy, zapewne nadal byłby ministrem, gdyby nie „afera taśmowa”, której stał się głównym bohaterem. Zastąpiła go przyjaciółka nowej pani premier, Teresa Piotrowska, bydgoska posłanka PO, dawna działaczka PAX-u i ZChN-u, nie mająca dotąd nic wspólnego z formacjami mundurowymi. Nic dziwnego, że od razu odebrano jej nadzór nad służbami specjalnymi, co wskazuje, że Piotrowska będzie w tym rządzie raczej figurantką niż istotnym ministrem.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych

Największą niespodzianką ostatnich tygodni stało się odejście z rządu Radosława Sikorskiego, który był najdłużej urzędującym ministrem spraw zagranicznych w III RP. Sikorski odszedł jednak nie dlatego, że Ewa Kopacz nie chciała go mianować wicepremierem, lecz ze względu na „aferę taśmową” i w ogóle kompromitację jego „twitterowej” dyplomacji, opartej na skrajnym egocentryzmie, nieustannej bufonadzie i oczywistej niekompetencji. Promowane przez niego Partnerstwo Wschodnie doprowadziło do wojny domowej na Ukrainie, podlizywanie się Niemcom okazało się ślepą uliczką w kontekście cichych układów niemiecko-rosyjskich, a relacje z Ameryką najlepiej określił sam Sikorski w nagranej rozmowie z Jackiem Rostowskim. W tym kontekście stanowisko marszałka Sejmu stanowi nie polityczną degradację – jak to przedstawiają główne media – lecz niezasłużoną nagrodę dla skompromitowanego ministra. Grzegorz Schetyna oczywiście nie umie tak biegle mówić po angielsku i nie ma żony z Waszyngtonu, ale wcale nie musi być gorszym ministrem od poprzednika, tym bardziej, że nie jest tak infantylny i ma opinię człowieka do konkretnych zadań, a nie takiego, który co chwila dzieli się ze światem swoimi przemyśleniami. Zresztą w relacjach z innymi krajami, z Unią i NATO, Schetyna będzie mocno ograniczony przez prezydenta, panią premier i Donalda Tuska w Brukseli, jego rzeczywistą władzą będzie więc polityka personalna, zwłaszcza nominacje nowych ambasadorów, które w okresie przedwyborczym stanowią łakomy kąsek dla rządzących.

Ministerstwo Środowiska

O tym resorcie słychać najmniej, bo też i jego kolejni szefowie nie byli zawodowymi politykami: Maciej Nowicki, Andrzej Kraszewski, Marcin Korolec, a obecnie Maciej Grabowski, ekonomista pochodzący z kręgu „gdańskich liberałów” (czyli z matecznika Tuska). Jednak rzeczywista waga tego ministerstwa jest niemała – wystarczy uświadomić sobie, że zajmuje się ono sprawami związanymi z pakietem klimatycznym oraz z wydobyciem gazu łupkowego. I właśnie w związku z łupkami, zwłaszcza z ich opodatkowaniem, Grabowski przeszedł do tego resortu z Ministerstwa Finansów, gdzie przez 5 lat był zastępcą Rostowskiego. Jednak perspektywa „rewolucji łupkowej” nad Wisłą coraz bardziej się oddala, w czym niemały udział ma polityka rządu PO-PSL.

Ministerstwo Zdrowia

Brak zmian w tym resorcie to największe rozczarowanie w rządzie Ewy Kopacz. Prawdopodobnie jednak nowa premier nie ma zamiaru ponosić osobistej odpowiedzialności za tę najtrudniejszą przecież „działkę”, którą już dobrze poznała, albo po prostu nie ma odpowiednich kandydatów. Niewykluczone zresztą, że za jakiś czas potraktuje Bartosza Arłukowicza jak „kozła ofiarnego”, gdy wybuchnie kolejny skandal w służbie zdrowia. Na razie pozostaje minister, który od początku swego urzędowania niczego w tej dziedzinie nie poprawił, a jego sławne już pakiety „kolejkowy” i „onkologiczny” mają wyłącznie propagandowy charakter. Na dodatek Arłukowicz jest człowiekiem o wyraźnie lewicowych przekonaniach (czemu ostatnio znów dał wyraz, rezygnując z formuły „Tak mi dopomóż Bóg” przy zaprzysiężeniu), dlatego będzie usilnie wdrażał program finansowania in vitro i przepychał w Sejmie przygotowany ostatnio, rządowy projekt ustawy legalizującej takie zapłodnienia.

W dniu .10.2014 o 18:09 Mark Woydak <markwoydak@outlook.com> pisze:

Selekcja negatywna

Do budy parszywy kundlu.


--
stevep
-- -- -
UĹźywam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/

Ta GNIDA podpisująca się "Mark Woydak" z adresem markwoydak@outlook.com
używający czytnika: Mozilla/5.0 (Windows NT 6.1; WOW64; rv:29.0)
Gecko/20100101 Firefox/29.0 SeaMonkey/2.26 to suwalski kundel KANALIA PODSZYWACZ.

MW

Użytkownik "Mark Woydak" <markwoydak@outlook.com> napisał w wiadomości news:m1rev1$905$2dont-email.me...

Selekcja negatywna

W ósmy rok swoich rządów Platforma Obywatelska wchodzi z nowym rządem. A właściwie tylko z nowym premierem i trojgiem całkiem nowych ministrów. Ale w tym gabinecie nie ma już ani jednej osoby, która przetrwałaby na ministerialnym stołku cały okres rządów PO-PSL.

Są resorty, w których ministrowie zmieniali się wielokrotnie, są też posady bardziej stabilne, co jednak nie ma nic wspólnego z rzeczywistymi kompetencjami czy osiągnięciami danego ministra, lecz stanowi odzwierciedlenie aktualnych układów partyjno-towarzyskich. Przyjrzyjmy się bliżej temu rządowi, a zobaczymy, że główną zasadą doboru jego członków jest selekcja negatywna.

Kancelaria Prezesa Rady MinistrĂłw

Przez większą część rządów Donalda Tuska szefem jego kancelarii był Tomasz Arabski, dziennikarz i działacz katolicki z Gdańska. Jego urzędowaniu towarzyszyły dziwne wydarzenia: organizacja oddzielnych wizyt premiera i prezydenta w Katyniu w kwietniu 2010 r., co zakończyło się tragedią smoleńską, organizowanie pogrzebów ofiar tej katastrofy, a kilka miesięcy wcześniej samobójstwo dyrektora generalnego kancelarii. Arabski nie poniósł jednak żadnej odpowiedzialności, a wręcz otrzymał nagrodę w postaci funkcji ambasadora w Hiszpanii, dokąd wyjechał wiosną 2013 r. Wcześniej kandydował do Sejmu z drugiego miejsca gdańskiej listy PO, ale nie był w stanie zdobyć mandatu. Następcą Arabskiego w kancelarii premiera został Jacek Cichocki, bliski współpracownik Bartłomieja Sienkiewicza z Ośrodka Studiów Wschodnich, wywodzący się z warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. W czasie pierwszej kadencji Tuska był on sekretarzem Kolegium ds. Służb Specjalnych, a potem ministrem spraw wewnętrznych, który przejął nadzór nad służbami. Wszystko wskazuje na to, że ten najbliższy współpracownik Tuska i jeden z najlepiej poinformowanych ludzi w rządzie będzie też „prawą ręką” Ewy Kopacz, której wiedza o funkcjonowaniu administracji rządowej jest bardzo ograniczona. W dodatku został znów nadzorcą służb specjalnych, które nowa premier od razu po odejściu Sienkiewicza „wyjęła” z MSW.

Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji

Ten resort sztucznie stworzono jesienią 2011 r. dla Michała Boniego, który wcześniej był ministrem bez teki, a zarazem jedną z najbardziej wpływowych postaci w pierwszym rządzie Tuska. Czy jednak połączenie nadzoru nad wojewodami, stosunkami państwa z Kościołem, pocztą i wszystkim, co wiąże się z komputerami i Internetem, to dobry pomysł? Boni żadnymi osiągnięciami w tym resorcie się nie wykazał i po dwóch latach wybrał synekurę w europarlamencie. Jego następca, ściągnięty z Brukseli młody europoseł Rafał Trzaskowski, chyba nawet nie zdążył nic zrobić, bo po 10 miesiącach właśnie zastąpił go Andrzej Halicki, jeden z najważniejszych „schetynowców”, co oznacza, że nowe ministerstwo ostatecznie padło ofiarą wewnątrzpartyjnych targów. Trzaskowski zaś, ponieważ powrotu do europarlamentu już nie ma, został sekretarzem stanu ds. europejskich w MSZ, czyli „buforem” pomiędzy urzędującym w Brukseli Tuskiem a nowym ministrem spraw zagranicznych, którzy – jak wiadomo – od dawna za sobą nie przepadają.

Ministerstwo Edukacji Narodowej

To najbardziej „kobiecy” resort w rządach PO: najpierw kierowała nim Katarzyna Hall, potem Krystyna Szumilas, a od niemal roku – Joanna Kluzik-Rostkowska. Każda z tych pań okazała się wielkim nieporozumieniem na czele polskiej oświaty, podobnie jak forsowane przez nie na siłę „reformy”: obniżenie wieku szkolnego, zmiany podstawy programowej, darmowy podręcznik o wyraźnym zabarwieniu ideologicznym. Obecna szefowa MEN „wsławiła się” także groźbami pod adresem nauczycieli, którzy zdecydowaliby się podpisać Deklarację Wiary, czemu zresztą trudno się dziwić, skoro jako jedna z trojga ministrów w rządzie Ewy Kopacz zrezygnowała przy zaprzysiężeniu z formuły „Tak mi dopomóż Bóg”. Należy więc się spodziewać, że w resorcie edukacji nadal będzie dominować kierunek ateistyczno-feministyczny.

Ministerstwo FinansĂłw

Przez 6 lat rządów PO tym kluczowym resortem kierował Jacek Rostowski – ekonomista ściągnięty z Londynu, gdzie spędził większość życia, a Polskę znający jedynie jako współtwórca „planu „Balcerowicza”. Przez ostatnie miesiące swego urzędowania Rostowski posiadał nawet tytuł wicepremiera, co jednak nie uchroniło go przed dymisją, która była tyleż skutkiem sławetnej rozmowy ministra Sienkiewicza z prezesem NBP Markiem Belką, co rezultatem fatalnej polityki finansowej Rostowskiego, polegającej na gigantycznym zadłużaniu państwa i podnoszeniu wszelkich możliwych podatków. Gdy w połowie ubiegłego roku trzeba było nowelizować budżet, a potem jeszcze likwidować system OFE, „sztukmistrz z Londynu” musiał w końcu odejść. Kandydował do europarlamentu, lecz nawet pierwsze miejsce na liście nie dało mu mandatu, toteż pogłoski o jego możliwym wejściu do rządu Ewy Kopacz szybko przeciął nawet prezydent Komorowski. Następca Rostowskiego, Mateusz Szczurek, to jeden z najmniej znanych ministrów tego rządu. Ten młody ekonomista, przez całą swoją karierę związany z holenderską grupą finansową ING, wyraźnie nie ma ambicji politycznych – nie bryluje w mediach, a w Sejmie wystąpił zaledwie kilka razy, referując ustawy budżetowe. Jego zadaniem jest pilnowanie, by rządowi wystarczyło pieniędzy zarówno na bieżące funkcjonowanie państwa, jak i na realizację – skromnych przecież – obietnic wobec emerytów i rodzin wielodzietnych, które premier Tusk wygłosił kilka dni przed wyborem na szefa Rady Europejskiej.

Ministerstwo Gospodarki

To domena kolejnych liderów PSL i zarazem wicepremierów – najpierw Waldemara Pawlaka, a od niemal dwóch lat Janusza Piechocińskiego. Ten ostatni, w przeciwieństwie do poprzednika, należy do najbardziej „medialnych” członków rządu: wypowiada się wszędzie i na każdy temat, jeździ na wszelkie imprezy, konferencje, targi itd. Z tej hiperaktywności niewiele jednak wynika, co najlepiej widać na przykładzie górnictwa, które podlega właśnie pod resort Piechocińskiego. Żadnej poprawy nie widać też w polityce energetycznej, której najbardziej wymownym symbolem była zeszłoroczna afera wokół tajnej umowy z Gazpromem w sprawie budowy drugiej nitki gazociągu jamalskiego. Do dziś nie wiadomo, czy PSL-owski wicepremier wiedział o tej umowie, czy nie miał o niej pojęcia – zresztą każda z wersji ewidentnie go kompromituje. Ale posady stracili wówczas tylko minister skarbu i szefowa PGNiG, a Piechociński jak trwał na stanowisku, tak trwa.

Ministerstwo Infrastruktury i Rozwoju

Ten resort przeżywał w ostatniej dekadzie najwięcej zmian organizacyjnych: za rządów SLD powołano Ministerstwo Infrastruktury, które za czasów PiS podzielono na trzy odrębne (transport, budownictwo i gospodarka morska), a po dojściu do władzy PO znów połączono w jeden resort infrastruktury, by po 4 latach zmienić jego nazwę na Ministerstwo Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, zaś rok temu połączyć je z resortem rozwoju regionalnego w ogromne Ministerstwo Infrastruktury i Rozwoju. Te zmiany miały niewątpliwie na celu „zacieranie śladów” po kolejnych skompromitowanych ministrach: Cezarym Grabarczyku i Sławomirze Nowaku. Gdy ten ostatni musiał opuścić rząd z powodu swego zamiłowania do drogich zegarków, schedę po nim przejęła wicepremier Elżbieta Bieńkowska, która dotąd zajmowała się tylko dzieleniem funduszy z Unii Europejskiej. A teraz, gdy i ona odchodzi do Brukseli, ten gigantyczny resort (zatrudniający ostatnio aż 9 wiceministrów, w tym skompromitowanego „aferą podkarpacką” Zbigniewa Rynasiewicza) przypadł Marii Wasiak, koleżance Ewy Kopacz jeszcze z radomskiej Unii Wolności. Pani Wasiak przez kilkanaście lat zasiadała we władzach PKP i jakichś szczególnych sukcesów nie osiągnęła, co oczywiście nie przeszkadzało, by państwowa spółka wypłaciła jej 510 tys. zł odprawy.



Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Jednym z najdłużej urzędujących ministrów w rządzie Tuska był Bogdan Zdrojewski, ale i na niego w końcu przyszedł czas, gdy po lotniskowej kompromitacji Jacka Protasiewicza musiał stanąć na czele dolnośląskiej listy PO w eurowyborach. Oczywiście bez problemu wygrał – tak jak zawsze wygrywał w swoim regionie – ale za to stracił resort kultury, którego był najdłużej urzędującym szefem w całej historii III RP. Jego następczynią w czerwcu br. została dotychczasowa wiceminister Małgorzata Omilanowska, która niewątpliwie gwarantuje zachowanie dotychczasowych układów towarzysko-politycznych w tym resorcie. Chodzi oczywiście o dominację środowisk lewicowo-liberalnych, które pod rządami Zdrojewskiego otrzymywały większość ministerialnych dotacji na wydawnictwa, imprezy itd., a ich przedstawiciele obsadzali dyrektorskie stanowiska w kluczowych instytucjach kultury.

Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa WyĹźszego

Przez 6 lat tym resortem kierowała Barbara Kudrycka, która zdołała skutecznie zrazić do siebie większość środowisk naukowych i akademickich. Forsowała bowiem takie „reformy”, jak promowanie wybranych uczelni (tzw. Krajowych Naukowych Ośrodków Wiodących – KNOW) kosztem pozostałych, uproszczenie zasad habilitacji, radykalne ograniczenie wieloetatowości pracowników naukowych i możliwości bezpłatnego studiowania na dwóch kierunkach. Jej następczyni chyba nie ma już takich aspiracji, a także medialno-politycznego temperamentu, więc słychać o niej znacznie mniej. Lena Kolarska-Bobińska jest bowiem jedną z najbardziej wpływowych postaci zakulisowego „salonu” warszawskiego. Rodzinnie wywodzi się ze środowiska „dzieci KPP” (jej ojciec był „dąbrowszczakiem” na wojnie w Hiszpanii), jest żoną wieloletniego korespondenta brytyjskiego dziennika „Financial Times”, w czasach PRL bez problemu wyjeżdżała na zachodnie stypendia, w latach 90. stała na czele rządowego CBOS, a później kierowała Instytutem Spraw Publicznych, założonym przez Fundację Batorego. W tym kontekście nie dziwi fakt, że również i ona nie użyła przy zaprzysiężeniu formuły „Tak mi dopomóż Bóg”, co oznacza, że oba resorty zajmujące się szkolnictwem znajdują się pod kontrolą ateistek o liberalno-lewicowych poglądach.



Ministerstwo Obrony Narodowej

Pierwszym szefem tego resortu w rządzie Tuska był Bogdan Klich, który w młodości działał w pacyfistycznym Ruchu „Wolność i Pokój”. Jako minister zrealizował sztandarowy postulat tej organizacji, znosząc pobór do wojska i redukując armię do poziomu kilkakrotnie mniejszego niż w czasach PRL. Jednak to nie za faktyczne rozbrojenie Polski Klich stracił stanowisko, lecz z powodu katastrofy smoleńskiej – jako cywilny zwierzchnik lotnictwa wojskowego. Krakowskiego polityka, który jest dziś senatorem PO, zastąpił Tomasz Siemoniak, wcześniej wiceszef MSWiA. To oczywiście taki sam amator w sprawach wojskowych, tyle że mający nieco lepszych doradców, którzy mu uświadomili, że na armii już bardziej oszczędzać się nie da. Dlatego przygotował szeroko zakrojony program uzbrojenia wojska, jednak w praktyce na razie niewiele z tego wynika. Urzędowanie Siemoniaka obciąża za to tajemnicza afera wokół konfliktu dwóch generałów – wiceministra Waldemara Skrzypczaka i szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego Janusza Noska, którzy rok temu stracili stanowiska. W rządzie Ewy Kopacz szef MON został wicepremierem, co w naszych czasach jest decyzją kuriozalną, ale dobrze wpisuje się w „wojenną” propagandę strachu, uprawianą przez Platformę od wielu miesięcy. To także gest pod adresem prezydenta Komorowskiego, który zawsze interesował się armią, a Siemoniak podobno jest jego ulubieńcem.



Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej

Władysław Kosiniak-Kamysz oczywiście utrzymał stanowisko również w nowym rządzie, gdyż pełni funkcję wiceprezesa PSL, a wielu widzi w nim nawet przyszłego następcę Janusza Piechocińskiego, do czego predystynuje go nie tylko młody wiek, ale przede wszystkim pochodzenie z najbardziej wpływowej PSL-owskiej „dynastii”. Jako minister nie ma się jednak czym pochwalić, bo ani bezrobocie, ani poziom ubóstwa jakoś nie spadają, a kolejne spektakularne „reformy”, jak wydłużenie urlopów macierzyńskich czy likwidacja systemu OFE, propagandowo wykorzystał premier Tusk. Niedoświadczony minister musiał za to wziąć współodpowiedzialność za takie porażki tego rządu, jak wydłużenie wieku emerytalnego czy zablokowanie prac Komisji Trójstronnej, gdzie od dawna trwa konflikt rządu ze związkami zawodowymi.



Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Tym resortem od 7 lat rządzi Marek Sawicki, choć przez pewien czas zastępował go w fotelu ministra inny polityk PSL, Stanisław Kalemba. W marcu br. Sawicki triumfalnie powrócił, bo wcześniej udało mu się odsunąć od władzy w stronnictwie Waldemara Pawlaka, który latem 2012 r. pozbawił go miejsca w rządzie pod pretekstem ujawnienia „taśm Serafina”. Sawicki jako minister żadnych sukcesów nie odnotował, a niedawne wprowadzenie embarga na eksport owoców i warzyw do Rosji jest jego największą porażką. Stanowiska jednak nie straci, także dlatego, że mistrzowsko opanował sztukę obsadzania stołków w agencjach i spółkach rolnych ludźmi PSL-u i członkami ich rodzin, co zresztą w przypadku tej partii jest normą i głównym celem jej istnienia.



Ministerstwo Skarbu Państwa

W rządzie Tuska tym resortem kierowało trzech kolejnych ministrów: Aleksander Grad, Mikołaj Budzanowski, a obecnie Włodzimierz Karpiński, lider PO na Lubelszczyźnie. Do niedawna głównym zadaniem ministra skarbu była wyprzedaż majątku państwowego (rekordzistą pod tym względem był Grad), ale ponieważ coraz mniej tego majątku zostało, Karpiński zajmuje się głównie zarządzaniem pozostałymi jeszcze w jego gestii spółkami. A czyni to poprzez obsadzanie stanowisk w zarządach i radach nadzorczych „swoimi” ludźmi – takimi, jak Igor Ostachowicz, główny propagandysta Tuska, którego w ubiegłą środę minister skarbu powołał na lukratywną synekurę członka zarządu PKN Orlen. Głównym powodem wejścia Karpińskiego do rządu było jego doświadczenie w branży azotowej (przed laty zasiadał w zarządzie zakładów w Puławach), co miało związek z obroną tej branży przed inwazją rosyjskiego kapitału. Jednak mimo konsolidacji Grupy Azoty Rosjanie i tak skupują jej akcje, zaś resort skarbu niewiele może na to poradzić.



Ministerstwo Sportu i Turystyki

To ministerstwo od początku było nieporozumieniem, jednak utrzymywano je ze względów prestiżowych (zwłaszcza w kontekście Euro 2012). Za rządów premiera Tuska – tak przecież lubiącego sport – resort ten stał się „gorącym kartoflem”, przerzucanym z rąk po rąk. Jego kolejnymi szefami byli: Mirosław Drzewiecki, Adam Giersz (obaj to dawni koledzy Tuska z KLD), Joanna Mucha i Andrzej Biernat. O ile nominacja Muchy okazała się kompletną porażką ze względu na jej ignorancję w sprawach sportu, o tyle Biernat – jako wieloletni nauczyciel WF-u i poseł z doświadczeniem w Komisji Kultury Fizycznej i Sportu – niewątpliwie jest bardziej kompetentny. Tyle że fotel ministerialny dostał i utrzymał także w nowym rządzie głównie dlatego, że jest – obok Cezarego Grabarczyka – liderem tzw. spółdzielni, czyli tej frakcji w PO, która od lat walczyła ze Schetyną i podlizywała się Tuskowi.



Ministerstwo Sprawiedliwości

W tym resorcie trwa największa karuzela kadrowa. Od początku rządów PO kierowało nim aż pięciu ministrów: Zbigniew Ćwiąkalski, Andrzej Czuma, Krzysztof Kwiatkowski, Jarosław Gowin i Marek Biernacki. Ten ostatni, jako ideowy konserwatysta i człowiek spoza platformianych koterii, nie miał szans na utrzymanie się w rządzie Ewy Kopacz. Zastąpił go Cezary Grabarczyk, wywodzący się z KLD wyjątkowo sprawny gracz wewnątrzpartyjny, dzięki czemu był już ministrem infrastruktury i wicemarszałkiem Sejmu. Swoje urzędowanie rozpoczął od krytyki poprzednika i jego zastępcy, Michała Królikowskiego, który od wielu miesięcy był obiektem wściekłej nagonki ze strony lewicowo-liberalnych mediów jako prawnik niewstydzący się swych katolickich przekonań (w ubiegłym tygodniu Królikowski też odszedł z resortu). Grabarczyk będzie musiał zmierzyć się teraz z przygotowaną wcześniej „reformą” sądownictwa na wzór amerykański, która jest szczególnie niebezpieczna dla osób niezamożnych, oraz z problemem prokuratury, formalnie niezależnej już od rządu, ale faktycznie niepodlegającej nawet prokuratorowi generalnemu, z którym zresztą Biernacki ostro walczył.



Ministerstwo Spraw Wewnętrznych

Pierwszym szefem MSWiA w ekipie Tuska był Grzegorz Schetyna, dodatkowo noszący tytuł wicepremiera. Stracił to stanowisko po dwóch latach, w wyniku „afery hazardowej”, a zastąpił go Jerzy Miller, który jednak dał się zapamiętać głównie jako szef komisji badającej przyczyny katastrofy smoleńskiej (dziś jest znowu wojewodą małopolskim). Po wyborach w 2011 r. z resortu wyłączono administrację, a dodano nadzór nad służbami specjalnymi i taką władzę mieli kolejno Jacek Cichocki i Bartłomiej Sienkiewicz. Ten ostatni, niegdyś współtwórca UOP i czołowy ideolog Platformy, zapewne nadal byłby ministrem, gdyby nie „afera taśmowa”, której stał się głównym bohaterem. Zastąpiła go przyjaciółka nowej pani premier, Teresa Piotrowska, bydgoska posłanka PO, dawna działaczka PAX-u i ZChN-u, nie mająca dotąd nic wspólnego z formacjami mundurowymi. Nic dziwnego, że od razu odebrano jej nadzór nad służbami specjalnymi, co wskazuje, że Piotrowska będzie w tym rządzie raczej figurantką niż istotnym ministrem.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych

Największą niespodzianką ostatnich tygodni stało się odejście z rządu Radosława Sikorskiego, który był najdłużej urzędującym ministrem spraw zagranicznych w III RP. Sikorski odszedł jednak nie dlatego, że Ewa Kopacz nie chciała go mianować wicepremierem, lecz ze względu na „aferę taśmową” i w ogóle kompromitację jego „twitterowej” dyplomacji, opartej na skrajnym egocentryzmie, nieustannej bufonadzie i oczywistej niekompetencji. Promowane przez niego Partnerstwo Wschodnie doprowadziło do wojny domowej na Ukrainie, podlizywanie się Niemcom okazało się ślepą uliczką w kontekście cichych układów niemiecko-rosyjskich, a relacje z Ameryką najlepiej określił sam Sikorski w nagranej rozmowie z Jackiem Rostowskim. W tym kontekście stanowisko marszałka Sejmu stanowi nie polityczną degradację – jak to przedstawiają główne media – lecz niezasłużoną nagrodę dla skompromitowanego ministra. Grzegorz Schetyna oczywiście nie umie tak biegle mówić po angielsku i nie ma żony z Waszyngtonu, ale wcale nie musi być gorszym ministrem od poprzednika, tym bardziej, że nie jest tak infantylny i ma opinię człowieka do konkretnych zadań, a nie takiego, który co chwila dzieli się ze światem swoimi przemyśleniami. Zresztą w relacjach z innymi krajami, z Unią i NATO, Schetyna będzie mocno ograniczony przez prezydenta, panią premier i Donalda Tuska w Brukseli, jego rzeczywistą władzą będzie więc polityka personalna, zwłaszcza nominacje nowych ambasadorów, które w okresie przedwyborczym stanowią łakomy kąsek dla rządzących.

Ministerstwo Środowiska

O tym resorcie słychać najmniej, bo też i jego kolejni szefowie nie byli zawodowymi politykami: Maciej Nowicki, Andrzej Kraszewski, Marcin Korolec, a obecnie Maciej Grabowski, ekonomista pochodzący z kręgu „gdańskich liberałów” (czyli z matecznika Tuska). Jednak rzeczywista waga tego ministerstwa jest niemała – wystarczy uświadomić sobie, że zajmuje się ono sprawami związanymi z pakietem klimatycznym oraz z wydobyciem gazu łupkowego. I właśnie w związku z łupkami, zwłaszcza z ich opodatkowaniem, Grabowski przeszedł do tego resortu z Ministerstwa Finansów, gdzie przez 5 lat był zastępcą Rostowskiego. Jednak perspektywa „rewolucji łupkowej” nad Wisłą coraz bardziej się oddala, w czym niemały udział ma polityka rządu PO-PSL.

Ministerstwo Zdrowia

Brak zmian w tym resorcie to największe rozczarowanie w rządzie Ewy Kopacz. Prawdopodobnie jednak nowa premier nie ma zamiaru ponosić osobistej odpowiedzialności za tę najtrudniejszą przecież „działkę”, którą już dobrze poznała, albo po prostu nie ma odpowiednich kandydatów. Niewykluczone zresztą, że za jakiś czas potraktuje Bartosza Arłukowicza jak „kozła ofiarnego”, gdy wybuchnie kolejny skandal w służbie zdrowia. Na razie pozostaje minister, który od początku swego urzędowania niczego w tej dziedzinie nie poprawił, a jego sławne już pakiety „kolejkowy” i „onkologiczny” mają wyłącznie propagandowy charakter. Na dodatek Arłukowicz jest człowiekiem o wyraźnie lewicowych przekonaniach (czemu ostatnio znów dał wyraz, rezygnując z formuły „Tak mi dopomóż Bóg” przy zaprzysiężeniu), dlatego będzie usilnie wdrażał program finansowania in vitro i przepychał w Sejmie przygotowany ostatnio, rządowy projekt ustawy legalizującej takie zapłodnienia.