(...)Przyjechałem do Oświęcimia, a także w ten rej on Polski, aby zbierać
materiały do tej książki.
Usłyszałem o pewnej żydowskiej dziewczynie, Loli, która po półtorarocznym
pobycie w Oświęcimiu odwróciła Holocaust do góry nogami, zostając
komendantką dużego więzienia dla Niemców w Gliwicach, o trzydzieści mil od
swego obozu, tudzież naśladując w pewien sposób SS-manki z Oświęcimia i
zapragnąłem o niej napisać.
Lola nie przebywała już w Polsce, lecz rozmawiając o niej z Żydami, Polakami
i Niemcami, studiując dokumenty w pełnej pajęczyn piwnicy w Polsce, jak
również w betonowym zamku nad Renem, stopniowo zdałem sobie sprawę z tego,
że prawda jest dużo, dużo obszerniejsza niż sprawa Loli.
Dowiedziałem się, że setki Żydów, którzy we wczesnych latach czterdziestych
przeszli przez rampę w Oświęcimiu (bądź licznych podobnych miejscach) umiały
wyobrazić sobie to, czego ja nie potrafiłem i, w rzeczywistości, dokonywały
rzeczy, których w latach trzydziestych nie mogłyby sobie nawet wyobrazić.
Kiedy Holocaust dobiegł końca, jak stwierdziłem, pewna liczba Żydów została,
podobnie jak Lola, komendantami więzień.
Zorientowałem się, że Żydzi ci byli czasem równie okrutni, jak ich
odpowiednicy w Oświęcimiu, a nawet założyli organizację, która kierowała
tymi więzieniami, oraz - o czym także się przekonałem - obozami
koncentracyjnymi dla niemieckich cywilów w Polsce i administrowanej przez
Polskę części Niemiec.
Raz jeszcze poczułem, że staję wobec czegoś zbyt wielkiego dla jednego,
małego, trzyfuntowego mózgu, albowiem pojąłem, że istotnie, Holocaust miał
miejsce.  Niemcy zabijali Żydów, lecz zdarzyła się także druga okropność,
ukryta przez tych, którzy jej dokonali: kiedy to Żydzi zabijali Niemców.
Bóg wie, że mieli do tego powody, ale ja dowiedziałem się, że w roku 1945
zgładzili oni ogromną liczbę Niemców - nie nazistów, nie żołnierzy Hitlera,
tylko niemieckich cywilów - mężczyzn, kobiety, dzieci, niemowlęta, których
jedyną zbrodnią było to, że byli Niemcami.
Na skutek gniewu Żydów, jak by on nie był zrozumiały, Niemcy utracili więcej
cywilów niż w Dreźnie, więcej, lub tyle samo co Japończycy w Hiroszimie,
Amerykanie w Pearl Harbour, Brytyjczycy w Bitwie o Anglię, czy wreszcie sami
Żydzi we wszystkich pogromach w Polsce - tego właśnie się dowiedziałem, i
byłem porażony tą wiedzą.
To nie był Holocaust, ani moralny ekwiwalent Holocaustu, lecz byłem świadom,
że jeśli o tym opowiem, zostanie to uznane za, hm, nazwijmy to hucpą,
ponieważ mogłem się domyślić co powie świat.
Mimo to czułem, że zrobię rzecz słuszną, zarówno jako reporter, jak i
człowiek będący Żydem.
Nie jestem znawcą Biblii, lecz uczęszczałem do szkółki sobotniej (uznawano
mnie za "nad wyraz religijnego") i wiem, że Tora każe nam dawać świadectwo
prawdzie, w istocie mówi nam
Ona, iż grzeszy, zaś my wiemy o tym i nie mówimy, także ponosimy winę.
Owi mężczyźni (a także kobieta, jak powiada uczony), którzy napisali Torę,
nie ukrywali żydowskich występków.
Nawet, kiedy Abraham, ojciec narodu żydowskiego, popełnił grzech - Bóg kazał
mu iść do Izraela, a on miast tego udał się do Egiptu -Tora o tym
opowiedziała. Doniosła też, że Juda, którego imię jest źródłem słowa "Żyd",
współżył z nierządnicą, i że Mojżesz, nawet sam Mojżesz, zgrzeszył przeciw
Panu, który potem nie pozwolił mu wejść do Ziemi Obiecanej. Ludzie, którzy
napisali Torę (czy też, jak chcą ortodoksyjni Żydzi, Bóg, który ją napisał)
uważali, że my, Żydzi, nie możemy obwieszczać "Nie pożądaj", "Nie kradnij",
"Nie zabijaj", jeżeli sami to robimy, a potem ukrywamy, toteż zbierając
materiały w Europie poczułem, że muszę zdać relację z tego, co czynili
żydowscy komendanci, o ile nasz naród ma zachować jakikolwiek autorytet
moralny.
Spodziewałem się, że część Żydów zapyta mnie: - Jak Żyd mógł napisać tę
książkę? -
I wiedziałem, że moja odpowiedź musi brzmieć: -Nie Jak Żyd mógłby jej nie
napisać?
Kiedy wróciłem z Europy i rozpocząłem pisanie, postanowiłem jednak
skoncentrować się na osobistej historii Loli i jej otoczenia.
Napisanie całej oficjalnej historii, takiej, jaką w latach sześćdziesiątych
opracowali Niemcy, z niemieckiego punktu widzenia, w trzytomowym dzielenie
wspominając ani razu o Żydach, wymagałoby zatrudnienia batalionu historyków,
którzy mimo wszystko zapewne nie wyjawiliby całej prawdy o tajnej
organizacji z 1945 roku.
Co do mnie, to nie chciałem napisać czegoś w rodzaju:
- Żydzi zrobili to
- Żydzi zrobili tamto
- No i czy ci Żydzi nie byli po prostu okropni?
- tak samo, jak nie pisałem w ten sposób w moich trzech książkach o amerykańskich żołnierzach w Wietnamie, i jak sądzę, nie napisałbym, gdybym kiedykolwiek miał to robić, o niemieckim SS.
Postanowiłem, że w Oko za oko nie wspomnę, iż jakiś Żyd bił Niemca, torturował Niemca, albo zabił Niemca, dopóki czytelnik nie będzie w stanie zrozumieć dlaczego ów Żyd to zrobił, a nawet pomyśleć:
Gdybym ja był na jego miejscu, sam bym tak postąpił, i z całego serca wierzę, że to mi się udało.
Zdecydowałem też, że Oko za oko nie będzie jedynie książką o Żydach, którzy odeszli od Tory, ale także o tych, którzy skłonili ich do powrotu, i mam
nadzieję, że to także mi się udało.
I wreszcie ufam, że Oko za oko jest czymś więcej niż tylko opowieścią o żydowskiej zemście: historią żydowskiego odkupienia.
Słówko dla tych czytelników, którzy, żyjąc w latach dziewięć­dziesiątych, czują się w sposób zrozumiały zagubieni pośród dokumentów, paradokumentów i
beletrystyki bazującej na faktach.
Postacie z książki "Oko za oko" są autentyczne.
Opisane wypadki zdarzyły się naprawdę.
Cytowane wypowiedzi, za wyjątkiem trzech pomniejszych przypadków, które
odnotowuję w Przypisach, nie są rekonstrukcjami, ale tym, co ludzie naprawdę
sobie przypomnieli, bądź też, bardzo rzadko, musieliby powiedzieć, zaś myśli
opisane w książce, są tym, co ludzie mi opowiedzieli, lub - bardzo rzadko -
tym, co musieliby pomyśleć.
Na końcu książki znajduje się ponad dziewięć­dziesiąt stron Przypisów i
Źródeł, które zawierają między innymi dokumentację liczby Żydów, należących
do organizacji kierującej więzieniami dla Niemców, stanowisk jakie zajmowali
ci Żydzi, liczby więzień i obozów koncentracyjnych dla Niemców, oraz osób,
które straciły w nich życie, a także liczby Niemców, którzy zginęli w ogóle.
Jeśli pomimo to czytelnik, lub czytelniczka, nadal czuje, że stoi na jakiejś
dziwnej rampie w Polsce i myśli: "Nie mogę w to uwierzyć", jestem w stanie
ich zrozumieć, ponieważ sam byłem na owej rampie.
Mogę tylko zapewnić, że jestem rzetelnym reporterem i książka Oko za oko
zawiera prawdę.
John Sack sierpień 1993
źródło John Sack "Oko za oko - Przemilczana historia Żydów, którzy w 1945 r.
mścili się na Niemcach"
http://www.naszawitryna.pl/ksiazki_103.html
http://new-arch.rp.pl/artykul/116507_Lola_Potok_i_inni.html
http://forum.gazeta.pl/forum/w,12217,8154184,8174407,Artykul.html
http://www.ihr.org/jhr/v20/v20n1p-9_Sack.html

Dnia Wed, 26 Sep 2012 09:20:29 +0200, mkarwan napisał(a):

Path: eternal-september.org!mx04.eternal-september.org!feeder.eternal-september.org!news.mixmin.net!feed.xsnews.nl!border-1.ams.xsnews.nl!plix.pl!newsfeed2.plix.pl!news.nask.pl!news.nask.org.pl!news.interia.pl!not-for-mail
From: "mkarwan" <mkarwan@poczta.onet.pl>
Newsgroups: pl.soc.polityka
Subject: Oko za oko
Date: Wed, 26 Sep 2012 09:20:29 +0200
Organization: INTERIA.PL S.A.
Lines: 113
Message-ID: <k3uac0$tja$1@usenet.news.interia.pl>
NNTP-Posting-Host: host-82-160-95-243.tvkstella.pl
Mime-Version: 1.0
Content-Type: text/plain;
format=flowed;
charset="iso-8859-2";
reply-type=original
Content-Transfer-Encoding: 8bit
X-Trace: usenet.news.interia.pl 1348644032 30314 82.160.95.243 (26 Sep 2012 07:20:32 GMT)
X-Complaints-To: usenet@firma.interia.pl
NNTP-Posting-Date: Wed, 26 Sep 2012 07:20:32 +0000 (UTC)
X-Priority: 3
X-MSMail-Priority: Normal
X-Newsreader: Microsoft Outlook Express 6.00.2900.5931
X-MimeOLE: Produced By Microsoft MimeOLE V6.00.2900.6157
Xref: mx04.eternal-september.org pl.soc.polityka:437000
X-Antivirus: avast! (VPS 120926-0, 2012-09-26), Inbound message
X-Antivirus-Status: Clean

(...)Przyjechałem do O¶więcimia, a także w ten rej on Polski, aby zbierać
materiały do tej ksi±żki.
Usłyszałem o pewnej żydowskiej dziewczynie, Loli, która po półtorarocznym
pobycie w O¶więcimiu odwróciła Holocaust do góry nogami, zostaj±c
komendantk± dużego więzienia dla Niemców w Gliwicach, o trzydzie¶ci mil od
swego obozu, tudzież na¶laduj±c w pewien sposób SS-manki z O¶więcimia i
zapragn±łem o niej napisać.
Lola nie przebywała już w Polsce, lecz rozmawiaj±c o niej z Żydami, Polakami
i Niemcami, studiuj±c dokumenty w pełnej pajęczyn piwnicy w Polsce, jak
również w betonowym zamku nad Renem, stopniowo zdałem sobie sprawę z tego,
Ĺźe prawda jest duĹźo, duĹźo obszerniejsza niĹź sprawa Loli.
Dowiedziałem się, że setki Żydów, którzy we wczesnych latach czterdziestych
przeszli przez rampę w O¶więcimiu (b±dĽ licznych podobnych miejscach) umiały
wyobrazić sobie to, czego ja nie potrafiłem i, w rzeczywisto¶ci, dokonywały
rzeczy, których w latach trzydziestych nie mogłyby sobie nawet wyobrazić.
Kiedy Holocaust dobiegł końca, jak stwierdziłem, pewna liczba Żydów została,
podobnie jak Lola, komendantami więzień.
Zorientowałem się, że Żydzi ci byli czasem równie okrutni, jak ich
odpowiednicy w O¶więcimiu, a nawet założyli organizację, która kierowała
tymi więzieniami, oraz - o czym także się przekonałem - obozami
koncentracyjnymi dla niemieckich cywilĂłw w Polsce i administrowanej przez
Polskę czę¶ci Niemiec.
Raz jeszcze poczułem, że staję wobec czego¶ zbyt wielkiego dla jednego,
małego, trzyfuntowego mózgu, albowiem poj±łem, że istotnie, Holocaust miał
miejsce.  Niemcy zabijali ĹťydĂłw, lecz zdarzyła się takĹźe druga okropno¶ć,
ukryta przez tych, ktĂłrzy jej dokonali: kiedy to Ĺťydzi zabijali NiemcĂłw.
Bóg wie, że mieli do tego powody, ale ja dowiedziałem się, że w roku 1945
zgładzili oni ogromn± liczbę Niemców - nie nazistów, nie żołnierzy Hitlera,
tylko niemieckich cywilów - mężczyzn, kobiety, dzieci, niemowlęta, których
jedyn± zbrodni± było to, że byli Niemcami.
Na skutek gniewu Żydów, jak by on nie był zrozumiały, Niemcy utracili więcej
cywilów niż w DreĽnie, więcej, lub tyle samo co Japończycy w Hiroszimie,
Amerykanie w Pearl Harbour, Brytyjczycy w Bitwie o Anglię, czy wreszcie sami
Żydzi we wszystkich pogromach w Polsce - tego wła¶nie się dowiedziałem, i
byłem porażony t± wiedz±.
To nie był Holocaust, ani moralny ekwiwalent Holocaustu, lecz byłem ¶wiadom,
Ĺźe jeÂśli o tym opowiem, zostanie to uznane za, hm, nazwijmy to hucpÂą,
ponieważ mogłem się domy¶lić co powie ¶wiat.
Mimo to czułem, że zrobię rzecz słuszn±, zarówno jako reporter, jak i
człowiek będ±cy Żydem.
Nie jestem znawc± Biblii, lecz uczęszczałem do szkółki sobotniej (uznawano
mnie za "nad wyraz religijnego") i wiem, że Tora każe nam dawać ¶wiadectwo
prawdzie, w istocie mĂłwi nam
Ona, iż grzeszy, za¶ my wiemy o tym i nie mówimy, także ponosimy winę.
Owi mężczyĽni (a także kobieta, jak powiada uczony), którzy napisali Torę,
nie ukrywali żydowskich występków.
Nawet, kiedy Abraham, ojciec narodu żydowskiego, popełnił grzech - Bóg kazał
mu i¶ć do Izraela, a on miast tego udał się do Egiptu -Tora o tym
opowiedziała. Doniosła też, że Juda, którego imię jest Ľródłem słowa "Żyd",
współżył z nierz±dnic±, i że Mojżesz, nawet sam Mojżesz, zgrzeszył przeciw
Panu, który potem nie pozwolił mu wej¶ć do Ziemi Obiecanej. Ludzie, którzy
napisali Torę (czy też, jak chc± ortodoksyjni Żydzi, Bóg, który j± napisał)
uważali, że my, Żydzi, nie możemy obwieszczać "Nie poż±daj", "Nie kradnij",
"Nie zabijaj", jeĹźeli sami to robimy, a potem ukrywamy, toteĹź zbierajÂąc
materiały w Europie poczułem, że muszę zdać relację z tego, co czynili
żydowscy komendanci, o ile nasz naród ma zachować jakikolwiek autorytet
moralny.
Spodziewałem się, że czę¶ć Żydów zapyta mnie: - Jak Żyd mógł napisać tę
ksi±żkę? -
I wiedziałem, że moja odpowiedĽ musi brzmieć: -Nie Jak Żyd mógłby jej nie
napisać?
Kiedy wróciłem z Europy i rozpocz±łem pisanie, postanowiłem jednak
skoncentrować się na osobistej historii Loli i jej otoczenia.
Napisanie całej oficjalnej historii, takiej, jak± w latach sze¶ćdziesi±tych
opracowali Niemcy, z niemieckiego punktu widzenia, w trzytomowym dzielenie
wspominaj±c ani razu o Żydach, wymagałoby zatrudnienia batalionu historyków,
którzy mimo wszystko zapewne nie wyjawiliby całej prawdy o tajnej
organizacji z 1945 roku.
Co do mnie, to nie chciałem napisać czego¶ w rodzaju:
- Ĺťydzi zrobili to
- Ĺťydzi zrobili tamto
- No i czy ci Ĺťydzi nie byli po prostu okropni?
- tak samo, jak nie pisałem w ten sposób w moich trzech ksi±żkach o amerykańskich żołnierzach w Wietnamie, i jak s±dzę, nie napisałbym, gdybym kiedykolwiek miał to robić, o niemieckim SS.
Postanowiłem, że w Oko za oko nie wspomnę, iż jaki¶ Żyd bił Niemca, torturował Niemca, albo zabił Niemca, dopóki czytelnik nie będzie w stanie zrozumieć dlaczego ów Żyd to zrobił, a nawet pomy¶leć:
Gdybym ja był na jego miejscu, sam bym tak post±pił, i z całego serca wierzę, że to mi się udało.
Zdecydowałem też, że Oko za oko nie będzie jedynie ksi±żk± o Żydach, którzy odeszli od Tory, ale także o tych, którzy skłonili ich do powrotu, i mam
nadzieję, że to także mi się udało.
I wreszcie ufam, że Oko za oko jest czym¶ więcej niż tylko opowie¶ci± o żydowskiej zem¶cie: histori± żydowskiego odkupienia.
Słówko dla tych czytelników, którzy, żyj±c w latach dziewięć­dziesi±tych, czuj± się w sposób zrozumiały zagubieni po¶ród dokumentów, paradokumentów i
beletrystyki bazujÂącej na faktach.
Postacie z ksi¹şki "Oko za oko" s¹ autentyczne.
Opisane wypadki zdarzyły się naprawdę.
Cytowane wypowiedzi, za wyjÂątkiem trzech pomniejszych przypadkĂłw, ktĂłre
odnotowuję w Przypisach, nie s± rekonstrukcjami, ale tym, co ludzie naprawdę
sobie przypomnieli, b±dĽ też, bardzo rzadko, musieliby powiedzieć, za¶ my¶li
opisane w ksi¹şce, s¹ tym, co ludzie mi opowiedzieli, lub - bardzo rzadko -
tym, co musieliby pomy¶leć.
Na końcu ksi±żki znajduje się ponad dziewięć­dziesi±t stron Przypisów i
¬ródeł, które zawieraj± między innymi dokumentację liczby Żydów, należ±cych
do organizacji kieruj±cej więzieniami dla Niemców, stanowisk jakie zajmowali
ci Żydzi, liczby więzień i obozów koncentracyjnych dla Niemców, oraz osób,
które straciły w nich życie, a także liczby Niemców, którzy zginęli w ogóle.
JeÂśli pomimo to czytelnik, lub czytelniczka, nadal czuje, Ĺźe stoi na jakiejÂś
dziwnej rampie w Polsce i my¶li: "Nie mogę w to uwierzyć", jestem w stanie
ich zrozumieć, ponieważ sam byłem na owej rampie.
Mogę tylko zapewnić, że jestem rzetelnym reporterem i ksi±żka Oko za oko
zawiera prawdę.
John Sack sierpień 1993
Ľródło John Sack "Oko za oko - Przemilczana historia Żydów, którzy w 1945 r.
m¶cili się na Niemcach"
http://www.naszawitryna.pl/ksiazki_103.html
http://new-arch.rp.pl/artykul/116507_Lola_Potok_i_inni.html
http://forum.gazeta.pl/forum/w,12217,8154184,8174407,Artykul.html
http://www.ihr.org/jhr/v20/v20n1p-9_Sack.html

No.
--
"Na nich jest lekarstwo, ci którzy chcą aby był spokój niech piszą do
abuse. Im więcej takich donosów tym szybciej będzie spokój. Samo się nie
zrobi" - mkarwan - (c) Grzegorz Z.