Podpisał „lojalkę” w stanie wojennym. Zobowiązał się do
zachowania w tajemnicy swoich rozmów i kontaktów ze Służbą
Bezpieczeństwa. Opisał służbom specjalnym, z kim i dlaczego utrzymuje
kontakty, podał również nazwiska tych osób. Jeden z jego
współpracowników był funkcjonariuszem SB, inny zaś ważnym działaczem
PZPR, który wiele lat spędził w ZSRR. Te fakty dotyczą Janusza Palikota,
posła Platformy Obywatelskiej - pisze "Gazeta Polska".

Ten kontrowersyjny parlamentarzysta w swoich wypowiedziach chętnie
posługuje się insynuacjami, półprawdami i kłamstwami. Kiedy zaś idzie o
jego przeszłość, zachowuje wyjątkową powściągliwość, podając jedynie te
fakty, które są dla niego wygodne. Sprawdziliśmy przeszłość Janusza
Palikota i początki jego biznesowej kariery. Z ogólnodostępnych
dokumentów wyłania się obraz zupełnie inny od tego, jaki Palikot sam
przedstawia w mediach.

Róşne wersje

Janusz Palikot bezpardonowo atakował śp. Janusza Kurtykę, prezesa
Instytutu Pamięci Narodowej, który 10 kwietnia zginął w katastrofie
smoleńskiej. We wrześniu 2008 r. Palikot w Radiu Zet, mówiąc o zasobach
IPN, stwierdził: „Moim zdaniem trzeba spalić to esbeckie
szambo”.

Czy na opinię Palikota miała wpływ zawartość jego teczki znajdującej się
w Instytucie Pamięci Narodowej? Nie wiadomo. Jedno jest pewne –
wersje, które prezentuje w mediach na temat przebiegu wydarzeń ze stanu
wojennego, różnią się od zawartości dokumentów na jego temat.

„(...) Przegrana skłoniła go jednak do zajęcia się polityką na
poważnie. Odbył rozmowę z Donaldem Tuskiem i okazało się, że o sprawach
najważniejszych myślą podobnie. Nie bez znaczenia był zapewne fakt, że
obaj mają opozycyjne doświadczenia z czasów PRL. Palikot, choć o kilka
lat młodszy, był w chwili wybuchu stanu wojennego zaangażowany w
działalność opozycyjną. Aresztowany, trafił na krótko do zamojskiego
więzienia. Z dumą podkreśla, że nie dał się złamać i niczego nie
podpisał. Jednak tych, którzy wówczas podpisali, jest w stanie
zrozumieć. – Nocne przesłuchania z lampą świecącą w oczy. W celi
wybite okno, a na dworze siarczysty mrĂłz. Trudno było wytrzymać –
wspomina. Dlatego jest za lustracją, ale rozsądną i przeciw wrzucaniu
wszystkich do jednego worka (...) – czytamy w artykule pt.
„DuĹźy Chłopiec” w tygodniku „Polityka” z marca
2007 r.


Tymczasem książce pt. „Płoną koty w Biłgoraju” sytuację ze
stanu wojennego przedstawia juĹź nieco inaczej:

„(...) W grudniu dostałem instrukcję, aby podpisać dokument o
podporządkowaniu się prawu stanu wojennego i działać dalej. Tak też
zrobiłem. W konsekwencji zostałem ponownie zatrzymany i aresztowany i
trafiłem na komendę w Zamościu, gdzie brutalnie zmuszano mnie do
podpisania deklaracji współpracy z SB, grożąc celą z wodą po kolana,
nasyłając facetĂłw – stare ubeckie metody – ktĂłrzy mieli
napędzić mi strachu. Nie będę ukrywał, bałem się, ale jednak niczego nie
podpisałem; po prostu miałem szczęście, bo po czterech dniach SB
przestało się mną interesować, po tym jak zmusiło do współpracy mojego
kolegę. Bezpieka liczyła, że przy jego pomocy rozpracuje naszą siatkę.
Uniknąłem więc hańby dzięki temu, że on się załamał. Jednak kolega
przyznał mi się, że podpisał zobowiązanie do współpracy, ja zaś
namĂłwiłem go, by powiedział o tym rĂłwnieĹź innym, i to go ocaliło –
nikt go nie potępiał za słabość. Odzyskałem więc wolność wraz z innymi
aresztowanymi (...)” – czytamy w „Płoną koty w
Biłgoraju”.

Jak było naprawdę? Według dokumentów zachowanych w IPN, Janusz Palikot
17 grudnia 1981 r. własnoręcznie napisał tzw. lojalkę, o której wspomina
w swojej książce. W dokumencie zatytułowanym „Oświadczenie”
czytamy:

„Ja niĹźej podpisany Palikot Janusz oświadczam, Ĺźe w okresie stanu
wojny nie będę podejmował działań sprzecznych z postanowieniami dekretu
o stanie wojennym. Stwierdzam, że dotychczas nie spotkałem się z
ulotkami o wrogiej treści i ktĂłrych nie posiadam” Podpisano:
„Janusz Palikot”.

Z archiwów wynika, że nie był to jednak jedyny dokument popisany przez
niego dla SB. Obecny polityk Platformy Obywatelskiej nigdzie nie
wspomina o zobowiązaniu, które według dokumentów znajdujących się w IPN,
podpisał w styczniu 1982 r.:

„Zobowiązanie. Ja niĹźej podpisany Janusz Palikot zobowiązuję się
do zachowania w ścisłej tajemnicy treści prowadzonych rozmów oraz
utrzymywanych kontaktĂłw ze SłuĹźbą Bezpieczeństwa. Palikot Janusz”.

Opisał SB swoją działalność

W katalogach zamieszczonych na stronie internetowej IPN znajduje się
informacja na temat Janusza Palikota. Czytamy w niej m.in.: „14
grudnia 1981 roku został zarejestrowany jako osoba rozpracowywana w
ramach SOR kryptonim »Apel« (nr rej 61 27) w związku z
podejrzeniem o drukowanie i kolportaż ulotek na terenie miasta Biłgoraj.
Sprawę zakończono przeprowadzeniem rozmowy profilaktyczno-ostrzegawczej
i w dniu 16.01 1984 zdjęto z ewidencji. Materiały złożono w archiwum
wydziału C WUSW w Zamościu pod nr 918/II i zmikrofilmowano, zniszczono w
dniu 30.10.1989 r.”.

Dużo więcej można dowiedzieć się z zachowanych dokumentów, które
znajdują się w teczce Janusza Palikota. Są tam nie tylko przytoczone
powyżej oświadczenie i zobowiązanie, ale także własnoręcznie napisany
przez niego tuĹź po wprowadzeniu stanu wojennego kilkustronicowy
dokument.

(...)

Jak to możliwe, że nikomu nieznany, biedny chłopak z Biłgoraju w ciągu
paru lat stał się jednym z najbogatszych ludzi w Polsce, co umożliwiło
mu start w wielką politykę? Kim są ludzie, dzięki którym Janusz Palikot
zrobił karierę? – o tym w następnym numerze „Gazety
Polskiej”.

Dorota Kania