Jest paradoks, nazywany "paradoksem łysego". Jego sens jest taki, że
trudno wskazać precyzyjnie, kiedy kogoś można już nazwać łysym.
Paradoks ów mówi, że najczęściej, konstatujemy że ktoś jest łysym, jak
już zbyt późno na środki zaradcze. Bo kiedy człowiek z bujną czupryną
staje się łysym? Jak straci jeden włos? Sto włosów? Tysiąc? Sto
tysięcy? [...]Stary, znany paradoks. PO w polskich warunkach jednak
ten paradoks twórczo rozwinęła. Ma znakomity sposób na przyspieszenie
łysienia, no u tych co mogą być na łysienie podatni. [...]
 W swoim życiu nie widziałam tak spoconego niewinnego, jak pan
Chlebowski, tak szlochającej, że zdradzała męża i brała łapówki jak
pani Sawicka. Tak szybko (od środy do soboty), zmieniającej przyjaciół
jak pan Kluzik-Rostkowska. Tak sprawnie dochodzącego do niebywale
zaskakujących konkluzji, jak pan Sekuła. Ci wspomniani, odwoływali się
do rozumu? Ale tam. Do pragnień, że na chleb im brakło, sypiali pod
mostem, i musieli się sprzedać? Aż tak źle nie mieli. To do czego? Do
uczuć? Pewno tak. [...]
Zabierają nam powolutku wrażliwość na poczucie przyzwoitości. Robią to
tak, że niby dziwią się, że co, jedno łajdactwo tak bulwersuje?
Drugie? Odwołują do uczuć, każąc zapomnieć powoli o wartościach. O tym
co dobre, szlachetne. Aż obudzimy się "zupełnie łysi" Taki paradoks..
Duży naród, daje sobie odbierać to co go łączy. Co stanowi tkankę
scalającą. Odbierają nam dumę, poczucie przyzwoitości. Czemu na to
pozwalamy? Bo jak w tym paradoksie trudno wskazać, kiedy jedno nasze
ustępstwo dla nikczemności, dla braku potępienia Jaruzelskiego jako
puczysty, dla pijanego Kwaśniewskiego, dla braku szacunku dla
prezydenta Lecha Kaczyńskiego, robi z nas motłoch. Z Polaków dumnych z
tradycji narodowych, ze swego przywiązania do honoru, Ojczyzny, Boga,
robią z nas bezradne stado.
http://bez-nazwy.salon24.pl/348074,po-jak-preparat-na-lysienie
J-23