Ustawa z dnia 18 marca 1921 roku
  o zwalczaniu przestępstw z chęci zysku, popełnionych przez urzędnikĂłw.
  (Dz. U. Nr 30 poz. 177)


  Art. 1. Urzędnik, winny popełnienia w związku z urzędowaniem i z pogwałceniem obowiązkĂłw urzędowych i słuĹźbowych:

  kradzieĹźy lub przywłaszczenia (sprzeniewierzenia), albo udziału w tychĹźe (art. 51 k. k. ros. Z r. 1903, § 5 austr. u. k. z r. 1852, §§ 47 – 49 niem. k. k. z r. 1871), jeśli mienie skradzione lub przywłaszczone (sprzeniewierzone) było mu dostępne lub powierzone z powodu słuĹźby lub stanowiska słuĹźbowego;

  oszustwa lub udziału w niem (art. 51 k. k. ros. Z r. 1903, § 5 austr. u. k. z r. 1852, §§ 47 – 49 niem. k. k. z r. 1871), jeśli oszustwo popełniono w ten sposĂłb, Ĺźe winny w zamiarze osiągnięcia dla siebie lub osoby trzeciej nieprawnej korzyści majątkowej wyrządził innemu szkodę majątkową przez wprowadzenie w błąd lub utrzymywanie w błędzie za pomocą przedstawienia okoliczności fałszywych, albo przekręcania lub ukrywania prawdziwych - będzie karany śmiercią przez rozstrzelanie.

  Art. 2. Urzędnik, winny:

  przyjęcia bądĹş podarunku lub innej korzyści majątkowej, bądĹş obietnicy takiego podarunku lub innej korzyści majątkowej, danych w zamiarze skłonienia go do pogwałcenia obowiązkĂłw urzędowych lub słuĹźbowych, albo żądania takiego podarunku lub korzyści majątkowej;

  innego przestępstwa słuĹźbowego, popełnionego z chęci zysku i z pogwałceniem obowiązkĂłw urzędowych lub słuĹźbowych w b. dzielnicach rosyjskiej i pruskiej, a w b. dzielnicy austriackiej naduĹźycia władzy urzędowej, popełnionego z chęci zysku
  - będzie karany śmiercią przez rozstrzelanie.

  Art. 3. Urzędnik winny przyjęcia w związku z rozstrzyganiem spraw urzędowych lub słuĹźbowych bądĹş podarunku lub innej korzyści majątkowej, bądĹş obietnicy takiego podarunku lub korzyści majątkowej, danych be zamiaru skłonienia go do pogwałcenia obowiązkĂłw urzędowych lub słuĹźbowych, albo żądania takiego podarunku lub korzyści majątkowej, ulegnie karze ciężkiego więzienia (domu karnego) od lat 4 do 15.

  Art. 4. Winny udziału w przestępstwach, przewidzianych a art. 1 i w ust. 2 art. 2 tej ustawy, o ile udział taki nie pociąga za sobą kary surowszej w myśl art. 1, będzie karany ciężkim więzieniem (domem karnym) od 4 do 15 lat; jeśli zaś winny dopuszcza się takiego przestępstwa zawodowo – będzie karany śmiercią przez rozstrzelanie.

  Art. 5. Kto osobiście lub za pośrednictwem osĂłb trzecich,chociaĹźby bezskutecznie, skłania urzędnika za pomocą podarunku, bądĹş innej korzyści majątkowej, bądĹş obietnicy tychĹźe do pogwałcenia obowiązkĂłw urzędowych lub słuĹźbowych, lub dopuszcza się udziału w przestępstwie, przewidzianem w ust. 1 art. 2 niniejszej ustawy – będzie karany ciężkim więzieniem (domem karnym) od 4 do 15 lat; jeśli zaś winny dopuszcza się takiego przestępstwa zawodowo – będzie krany śmiercią przez rozstrzelanie.
  Kto osobiście lub za pośrednictwem osĂłb trzecich,chociaĹźby bezskutecznie, skłania urzędnika do przestępstwa, przewidzianego w art. 3 niniejszej ustawy, lub w tem ostatniem przestępstwie dopuszcza się udziału, będzie karany więzieniem (w b. dzielnicy austriackiej – ścisłym aresztem) od 1 miesiąca do 1 roku.
  Jednak będzie wolny od kary ten, kto przyczyni się do wykrycia lub udowodnienia dokonanego przekupienia, zanim władza, powołana do ścigania, dowie się o jego czynie.

  Art. 6. Przepisy ustaw karnych dzielnicowych o prawie nadzwyczajnego łagodzenia lub zamiany kary nie stosują się do przestępstw, przewidzianych w niniejszej ustawie; wszakĹźe w wypadkach mniejszej wagi lub w razie uznania okoliczności łagodzących sad wymierzy za przestępstwa, przewidziane w art. 1 – 5 ustawy niniejszej, w miejsce kary śmierci, karę ciężkiego więzienia (domu karnego) od lat 4 do 15, karę zaś ciężkiego więzienia (domu karnego) od lat 4 do 15 wyznaczy w rozmiarze od 1 roku do 4 lat.

  Art. 7. Przestępstwa, wymienione w art. 1 – 4 i cz. 1 art. 5 niniejszej ustawy, uwaĹźane będą za zbrodnie; przestępstwo, przewidziane w cz. 2 art. 5 za występek.
  Usiłowanie będzie karane na rĂłwni z dokonaniem.
  Karom za udział, przewidzianym w art. 4 i 5 niniejszej ustawy, ulegają rĂłwnieĹź osoby, nie będące urzędnikami.

  Art. 8. W wypadku przestępstw, przewidzianych w art. 2, 3 i 5 niniejszej ustawy, naleĹźy otrzymany podarunek lub wartość tegoĹź uznać za przepadłe na rzecz Skarbu Państwa.
  Art. 9. Urzędnikiem w rozumieniu ustawy jest ten, kogo odpowiednia ustawa karna w chwili popełnienia przestępstwa za urzędnika uwaĹźa (art. 636 cz. 4 k. k. ros. Z r. 1903, § 101 austr. u. k. z r. 1852 i § 359 niem. k. k. z r. 1871).

  Art. 10. Ustawa niniejsza nie stosuje się do osĂłb, ktĂłre w chwili popełnienia przestępstwa nie ukończyły lat 21; nie dotyczy to przestępstwa, przewidzianego w cz. 2 art. 5 ustawy niniejszej.

  Art. 11. Przepisy ustawy niniejszej nie stosują się do udziału, przewidzianego w § 49a niem. k. k. z r. 1871, tudzieĹź do wypadkĂłw, przewidzianych z art. 151 cz. 3 k. k. ros. Z r. 1903 i w § 9 austr. u. k. z r. 1852).

  Art. 12. Przepisy szczegĂłlne ustaw karnych, stanowiące o karach łagodniejszych lub o bezkarności kradzieĹźy lub przywłaszczenia (sprzeniewierzenia), nie będą stosowane do urzędnikĂłw, odpowiadających według ustawy niniejszej. Jeśli jednak winny kradzieĹźy lub przywłaszczenia (sprzeniewierzenia) dobrowolnie zwrĂłcił mienie kradzione lub przywłaszczone (sprzeniewierzone), albo w inny sposĂłb wynagrodził szkodę, zanim jego wina ujawniona została przed władzą do ścigania przestępstw powołaną, - wolny będzie od kary.

  Art. 13. Sprawy o przestępstwa, przewidziane w ustawie niniejszej, o ile nie stosuje się postępowania uproszczonego, rozpoznawane będą co do winy i kary we wszystkich instancjach przez sad karny w składzie 3 sędziĂłw państwowych.
  W b. dzielnicy rosyjskiej wyroki sadu pierwszej instancji we wszystkich sprawach, do ktĂłrych stosuje się niniejsza ustawa, są ostateczne i mogą być zaskarĹźone jedynie przy odpowiednim zastosowaniu przepisĂłw o zaskarĹźeniu wyrokĂłw w drodze kasacji.
  JeĹźeli przestępstwo jest zbrodnią, naleĹźy wyznaczyć oskarĹźonemu obrońcę z urzędu, o ile nie ma on obrońcy z wyboru.
  W b. dzielnicy austriackiej stosuje się odpowiednio przepis § 341 proc. kar.

  Art. 14. Winni przestępstw, popełnionych przed wejściem w Ĺźycie ustawy niniejszej, ulegną karze w myśl ustaw dotychczasowych, o ile przepisy ustawy niniejszej nie przewidują łagodniejszej kary.
  Art. 15. Do osĂłb wojskowych naleĹźy stosować ustawę z dnia 1 sierpnia 1919 r. (Dz. Pr. Nr 64, poz. 386) ze zmianami, zawartymi w ustawie z dnia 17 grudnia 1920 roku (Dz. Ust. z1921 r. Nr 2, poz. 4).
  Przepisy ustawy niniejszej stosują się odpowiednio i w wypadkach, gdy przestępstw, przewidzianych w art. 4 i 5 dopuszczono się odnośnie do osĂłb, podlegających sadownictwu wojskowemu.

  Art. 16. Rada MinistrĂłw władna będzie uchylić moc obowiązującą ustawy niniejszej uchwałą, zatwierdzoną przez Naczelnika Państwa i ogłoszoną w Dzienniku Ustaw. Z chwilą wejścia w Ĺźycie tej uchwały postanowienia ustaw karnych, uchylone, zmienione, lub ograniczone w swem działaniu skutkiem przepisĂłw ustawy niniejszej, odzyskują moc prawną.

  Art. 17. Ustawa niniejsza wchodzi w Ĺźycie z dniem jej ogłoszenia; rĂłwnocześnie traci moc ustawa z dnia 30 stycznia 1920 r. w przedmiocie odpowiedzialności urzędnikĂłw za przestępstwa, popełnione z chęci zysku (Dz. Ust. Nr 11, poz. 60) tudzieĹź rozporządzenie Rady Obrony Państwa z dnia 6 sierpnia 1920 r. (Dz. Ust. Nr 73, poz. 501) w przedmiocie poddania przestępstw, popełnionych przez urzędnikĂłw z chęci zysku, orzecznictwu sądĂłw doraĹşnych, oraz oparte na nim rozporządzenie Rady MinistrĂłw z dnia 16 lutego 1921 r. (Dz. Ust. Nr 18, poz. 101).

  Art. 18. Wykonanie tej ustawy naleĹźy do Ministra Sprawiedliwości, a w b. dzielnicy pruskiej – do Ministra b. Dzielnicy Pruskiej w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości.

  Marszałek: Trąmpczyński
  Prezydent MinistrĂłw: Witos
  Minister Sprawiedliwości: w. z. Dr. J. Morawski
  Minister b. Dzielnicy Pruskiej: W. Kucharski zwiń