# Od wielu lat Jarosław Kaczyński zbiera głosy niezadowolonych wyborcĂłw.  Jednak ta obserwacja stanowi dopiero połowę prawdy. Bo rĂłwnolegle prowadzi  drugą, znacznie ciekawszą grę – on sam tych niezadowolonych tworzy. I jest  w tym wirtuozem.
Powiększ

W starych, dobrych dla populistĂłw latach 90. Kaczyński nie musiał tego  robić. Z powodu recesji i bezrobocia sfrustrowana była większość  społeczeństwa, niezadowolonych wystarczało dla wszystkich – i dla prawicy,  i dla lewicy. Dziś jest inaczej, liczba niezadowolonych szybko topnieje,  tymczasem ambicje i potrzeby Kaczyńskiego stale rosną. Więc  niezadowolonych musi tworzyć, musi ich produkować na masową wręcz skalę.  Dlatego do umysłów zadowolonych z Ĺźycia PolakĂłw wprowadza wirus  metafizycznego niepokoju. Uczy ich się bać, uczy ich gniewu.

Powszechnie uwaĹźa się, Ĺźe Kaczyński zaraĹźa ludzi swoimi obsesjami. Za tą  diagnozą kryje się wątpliwa przesłanka, Ĺźe Kaczyński jest paranoikiem,  miotanym przez własne fobie, a cały jego polityczny fenomen da się  sprowadzić do nerwic. Tymczasem z powodĂłw, o ktĂłrych będzie niĹźej mowa,  Kaczyński wydaje się duĹźo stabilniejszą osobowością. Owszem, jest  podejrzliwy, ulega głębokim personalnym uprzedzeniom, jednak tzw. fobie,  ktĂłre poznaje opinia publiczna, stanowią na zimno skonstruowane role. Nie  są to osobiste przekonania Kaczyńskiego, ale skierowane do świata  komunikaty, ktĂłrych celem jest rozbudzenie w ludziach pożądanego gniewu.  Przy czym charakterystyczne jest to, Ĺźe tkanką tego gniewu nie są emocje  samego Kaczyńskiego, bo jak kaĹźdy inteligent jest zbyt ekscentryczną  postacią, by swoimi emocjami mĂłc zarazić masy. On postępuje odwrotnie,  przygląda się społecznej duszy, wychwytuje wraĹźliwe punkty i potem w nie  uderza. Jak kaĹźdy zręczny populista swoje toĹźsamości polityczne buduje nie  na własnych emocjach, ale na emocjach cudzych. Ta postawa Kaczyńskiego ma  swoją historię, ktĂłrą warto przypomnieć, bo wyjaśnia przyjętą metodę.

Kłopot Kaczyńskiego zrodził się w 1989 r., kiedy zabłysła jego gwiazda i  kiedy okazało się, Ĺźe w swoim środowisku nie ma szans na szybki awans. Tym  środowiskiem była bowiem warszawska lewicowa inteligencja, pełna gwiazd i  liderĂłw, w ktĂłrej prym wiedli Geremek, Kuroń, Michnik, Celiński. Po kilku  latach, po konflikcie z nimi, Kaczyński będzie dowodzić, Ĺźe od zawsze był  prawicowcem, a lewica korowska pochodziła z innej planety, ale to  nieprawda. Kaczyński wyrĂłsł z tego samego świata, prawicowe środowiska,  owszem, poznał, ale mocno go rozczarowały, Kaczyński nie znosił wĂłwczas  klerykalizmu, w ogĂłle jego stosunek do religii był chłodny, większość  znajomych nie wiedziała nawet, Ĺźe jest wierzący. Nie lubił tradycji  endeckiej, szydził takĹźe z romantycznego patriotyzmu, z czołobitnego  stosunku do narodowej tradycji. Antykomunizmu nie uczył się z papieskich  encyklik ani z książek Hayeka, ale na seminariach byłego marksisty  Stanisława Ehrlicha.

Powiedzmy to dobitnie – Kaczyński był typowym działaczem postępowej  opozycji. Owszem miało znaczenie, Ĺźe jego droga nie wiodła przez Marzec,  Ĺźe lęk przed antysemityzmem nie był jego traumą, ale późniejsze  podkreślanie róşnicy między nim a środowiskiem Geremka było zbudowaną post  factum ideologią.

W 1989 r. konflikt Kaczyńskiego z własnym środowiskiem nie miał w sobie  nic merytorycznego. Po prostu Kaczyński był piekielnie ambitny, tymczasem  starsi nie mieli zamiaru awansować młodego wilczka, ktĂłrego niecodzienny  talent wszyscy juĹź dostrzegli. Mimo poparcia ze strony Wałęsy, Geremek  zablokował jego wybĂłr na marszałka Senatu, Mazowiecki zaś nie dał mu  funkcji ministra. Kaczyński nie chciał czekać, nie chciał z mozołem bić  się o awans w środowiskowej hierarchii, więc poszedł własną drogą. ZałoĹźył  Porozumienie Centrum, ogłosił się chadekiem. Michnik szydził wĂłwczas, Ĺźe  znał Kaczyńskiego od lat i dopiero teraz dowiedział się, Ĺźe jest  chadekiem, sam Lech Kaczyński przyznawał, Ĺźe do tej pory jego brat był  centrystą.

Tymczasem Jarosław Kaczyński rozumował inaczej: skoro jego sektor poglądĂłw  był juĹź zajęty przez innych, to wywiesił obce sobie sztandary. Poszedł w  prawo, bo tam wyborcĂłw było najwięcej. Jak sam potem wyznał, chciał sobie  wykuć przestrzeń między lewicą korowską a narodowym katolicyzmem, ktĂłrego  nie cierpiał.

Chadecki kierunek był jednak ślepą uliczką, wtedy prawicowy elektorat  wymagał bardziej siermiężnej oferty. W drugiej połowie lat 90., gdy PC  coraz wyraĹşniej szło na dno, Kaczyński zlecił szerokie badania opinii  publicznej. Dowiedział się z nich, Ĺźe wszystkie odmiany centryzmu, takĹźe  chadeckość, są w Polsce niszowymi ofertami. Agonia PC była momentem  przełomowym, wtedy raz na zawsze Kaczyński porzucił potrzebę łączenia  politycznych sztandarĂłw z osobistymi przekonaniami. W jego umyśle retoryka  polityczna – to wszystko, co mĂłwi na konferencjach, w wywiadach, w  dyskusjach partyjnych – stała się tylko narzędziem. Drabiną do władzy. To,  co naprawdę zrobi z tą władzą, było juĹź inną kwestią, ktĂłrą się z nikim  nie dzielił.

Ten kierunek politycznej ewolucji był do przewidzenia juĹź od 1989 r. JuĹź  wtedy było widać jego skłonność do traktowania polityki jako gry, w ktĂłrej  nowe potrzeby dyktują nowe hasła. W ten sposĂłb powstawały teorie kolejnych  układĂłw, ktĂłrych patronami byli wpierw Geremek, potem Mazowiecki, Wałęsa,  Kwaśniewski. Najbardziej szokujące dla otoczenia było tempo wymiany  sztandarĂłw. Na przykład, po wielkiej kampanii na rzecz przyspieszenia, w  ktĂłrej wrogami demokracji byli Mazowiecki, Geremek i Kuroń, doszło do  konfliktu z Wałęsą. I Kaczyński w ciągu dosłownie kilku dni zmienił  diagnozę, oznajmił, Ĺźe wrogiem demokracji jest Wałęsa, a lekarstwem jest  koalicja z Unią. Premier Olszewski nie wierzył własnym uszom, gdy  Kaczyński, tuĹź po powołaniu „rządu przełomu”, przyszedł do niego z  żądaniem koalicji z Unią, z zupełnie nowymi sztandarami. I z Geremkiem  jako szefem MSZ.

W grze Kaczyńskiego nie było Ĺźadnych stałych poglądĂłw, stałe były tylko  interesy. Kaczyński z całą swoją intelektualną pomysłowością wzmacniał je  sugestywnymi hasłami, w ktĂłre sam z reguły nie wierzył.. Na przykład 4  czerwca 1992 r. postawił głośną tezę o rekomunizacji państwa, w związku z  tym, Ĺźe Olszewski został obalony z pomocą postkomunistycznego PSL, a  Pawlak został premierem. Wyznawcy Kaczyńskiego tezę kupili, jednak jej  autor wiedział, Ĺźe rząd Olszewskiego powstał właśnie dzięki głosom PSL. Bo  to sam Kaczyński, nie mogąc przepchnąć kandydatury Olszewskiego, jako  pierwszy solidarnościowy polityk zerwał z izolacją PSL, poszedł do Pawlaka  i poprosił go o wsparcie.

I tak zostało do dziś, jego słowa są tylko narzędziami. Platforma przez  lata opisywana była jako obĂłz odbudowy III RP. Jednak gdy Kaczyński  zrozumiał, Ĺźe PiS nie jest w stanie w pojedynkę przejąć władzy,  koalicyjnym partnerem do walki z III RP okazał się SLD, dotąd opisywany  jako symbol tejĹźe III RP.

Kto sądzi, Ĺźe Kaczyński jest tak zaślepiony swoimi fobiami, Ĺźe nie widzi w  tym logicznej sprzeczności, ten się grubo myli. Jest odwrotnie, poglądy,  ktĂłre głosi Kaczyński, są tak dalece nie jego, są tak nieszczere, Ĺźe w  Ĺźonglowaniu nimi czasem się pomyli i potem musi się łapać lewą ręką za  prawe ucho.

Rysem charakterystycznym retoryki szefa PiS zawsze była przesada. I w  diagnozach, i w oskarĹźeniach. Brała się ona jednak nie tyle z histerycznej  natury prezesa, ile z przyjętej metody, ktĂłrej schemat nie zmienił się  przez te 20 lat. Kaczyński zawsze, nawet gdy był słaby, atakował  najsilniejszego aktualnie gracza. Atakował z pozycji nie tyle krytyki, co  totalnej kontestacji. KaĹźdego wroga definiował jako największe zło i  ĹşrĂłdło nie tyle błędĂłw, ile politycznej katastrofy. #
Ze strony:
http://tiny.pl/h5vrl

--
stevep
UĹźywam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/