# Od momentu, kiedy państwa Zachodu postanowiły uporządkować na nowo  relacje z Północną Afryką, czyli takĹźe dostęp do ĹşrĂłdeł surowcĂłw, los  Muammara Kaddafiego był przesądzony. Od dnia, kiedy NATO i Amerykanie  postanowili przetestować nowy system i rozpoznania i dowodzenia w  powietrzu średniego szczebla – los przywĂłdcy Libii był przypieczętowany.  Od kiedy „wyprĂłbowani” przyjaciele, Nicolas Sarkozy i Silvio Berlusconi  odwrĂłcili się od niego – wiadomo było, Ĺźe śmierć jego jest nieunikniona. A  los satrapĂłw we własnej ojczyĹşnie często jest podobny, Ĺźe przywołam tylko  Saddama Husseina i Nicolae Ceausescu.

Tak, po operetkowym, ale rĂłwnocześnie krwawym Kaddafim nikt nie płacze.  Ani jego narĂłd, ani dawni i nowi sprzymierzeńcy. Warto jedna pamiętać, Ĺźe  przywĂłdca Libijskiej Arabskiej DĹźamahirji był swego czasu przyjacielem  Związku Radzieckiego i państw (takĹźe arabskich) z nim powiązanych. Potem  stał się wrogiem Zachodu, pierwszym terrorystą świata. Kiedy jednak  okazało się, Ĺźe istnieje inny terroryzm, Al Kaida, Kaddafi stał się znĂłw  przyjacielem. Tym bardziej, Ĺźe zasobnym ropą. Pułkownik przez ponad 40 lat  swoich rządĂłw kłócił i godził się ze wszystkimi na około, aspirował do  przywĂłdztwa arabskiego, był ścigany amerykańskimi bombami, a następnie  witany z honorami. Wewnątrz kraju rządził Ĺźelazną ręką, trzymającą  wieloplemienne państwo w całości, pieniędzmi i przywilejami z ropy, a  korupcja była ograniczona do jego klanu. To on i jego rodzina byli władzą,  beneficjentami i instytucjami państwa.

Tylko naiwni mogą sądzić, Ĺźe Kaddafiego obalił lud libijski. Dokonali tego  jego byli współpracownicy, ktĂłrzy w odpowiednim momencie poczuli wiatr  wiosennej rewolucji tunezyjskiej i idący za nią płomień w Egipcie, Syrii,  Jemenie. Tunezja przeprowadza pierwsze wolne wybory, ktĂłre będą miernikiem  tego, czy standardy demokratyczne, te zachodnie, zostaną zaszczepione w  pierwszym kraju arabskim. Czy rząd zostanie powołany, czy będzie realna  opozycja, czy będą wolne media i czy za jakiś czas znĂłw jakiś major lub  pułkownik nie postanowi przerwać chaosu i korupcji. Ale Tunezja to państwo  dość jednolite, do tego mające doświadczenia i wsparcie Francji. Libia,  państwo wielu plemion i klanĂłw, zamieszkałe przez ArabĂłw i BerberĂłw, moĹźe  nie przetrwać do wyborĂłw, zapowiadanych przez władze tymczasowe za 8  miesięcy.

ZabĂłjstwo Kaddafiego to klasyczna śmierć XXI wieku. Przed kamerą telefonu  komĂłrkowego, bez sądu, z wyjącym uzbrojonym tłumem. Bez sądu, bez  osądzenia win. Mogłoby się okazać przecieĹź, Ĺźe nie uda się Kaddafiego  zakneblować, a miałby on chyba duĹźo więcej do powiedzenia przed  trybunałem, niĹź Saddam. Będą protesty, ale szybko o nich zapomnimy, a na  twarzach zachodnich przywĂłdcĂłw zagości błogi spokĂłj. A miejsce Kaddafiego  zajmie inny przywĂłdca, o ktĂłrym za kilka lat w zaciszu gabinetĂłw Brukseli,  Rzymu, Waszyngtonu będzie się spokojnie mĂłwiło, Ĺźe „moĹźe to i sukinsyn,  ale nasz ”. Tylko na ulicach Benghazi i Trypolisu wszystko pozostanie po  staremu… #
Ze strony:
http://tiny.pl/h116d

--
stevep
UĹźywam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/