Nikt nie wie, jak to dokładnie wyglądało i wielkiej doprawdy odwagi potrzeba, żeby sobie to wyobrazić.
W nocy z 10 na 11 lipca 1943 roku trzej młodzi mężczyźni, pobici i okrwawieni zostali przywiązani do koni za ręce i nogi.
Ktoś krzyknął "wio", albo "hej", albo tylko strzelił batem.
Konie ruszyły gwałtownie z miejsca.
Wszystko trwało zaledwie kilka minut.
Jednym z tych przywiązanych był Zygmunt Rumel polski poeta i żołnierz Batalionów Chłopskich.

Tamtego lata lasy na Wołyniu pełne były już żołnierzy z tryzubami na czapkach, zbiegłych z niemieckiej policji funkcjonariuszy, chłopów pospiesznie uzbrojonych w pistolety lub tylko w widły.
Szykowała się wielka akcja.
Dowództwo Ukraińskiej Powstańczej Armii zdecydowało, że tego właśnie lata powinna rozpocząć się akcja oczyszczania ziem uważanych za rdzennie ukraińskie z elementu polskiego.
Oczyszczanie to polegać miało na fizycznej likwidacji mieszkańców polskich wsi, na niszczeniu zabudowań i kościołów.
Zbliżał się radziecki front i należało zdążyć z likwidacją Polaków zanim Rosjanie pojawią się na Ukrainie.
Dowództwo UPA spekulowało, całkowicie bezpodstawnie, że Armia Czerwona, gdy dotoczy się na ziemie ukraińskie będzie wyczerpana i słaba.
Wtedy, wobec nieobecności na Ukrainie obcych elementów, łatwiej będzie walczyć z Rosjanami a nawet och pokonać.
"Chciejstwo" i czysta fantastyka tego projektu przewyższa o całe niebo wszystkie nierealne projekty polityczne konstruowane w Polsce i świadczyło o jakimś uporczywym niezrozumieniu przez kierownictwo ukraińskiej partyzantki wydarzeń rozgrywających się wokół, świadczyło także o tym, że nie docierała do ludzi takich jak Stefan Bandera skala tych wydarzeń i ich konsekwencje.
Trzeba było mieć wiele złudzeń dotyczących Józefa Stalina i jego metod prowadzenia wojny, żeby wmówić sobie, że wymordowanie tysięcy Polaków może zmienić cokolwiek w relacjach pomiędzy nadciągającymi armiami rosyjskimi a organizacjami ukraińskimi.
Pojedyncze morderstwa na Polakach zaczęły się na Ukrainie jeszcze w 1942 roku, stopniowo terror nasilał się i zbliżał coraz bardziej do skupisk ludności polskiej w zachodniej części Wołynia.

W lipcu 1943 roku podjęto ostatnią próbę porozumienia się z Ukraińcami.
Delegat rządu Polskiego na Emigracji Kazimierz Banach wydał rozkaz dwóm oficerom z delegatury BCH na Wołyniu aby udali się z delegacją do wsi Wołczak, gdzie mieli nawiązać kontakt z dowódca UPA północ Jurijem Stemaszczukiem.
Razem z Rumlem w drogę wyruszył oficer do zadań specjalnych Krzysztof Markiewicz.
Spotkanie z Ukraińcami i rozmowy były przez dowództwo UPA na Wołyniu potwierdzone listownie. Rumel i Markiewicz nie jechali więc "na ślepo" bez żadnych realnych szans na powodzenie.
Pierwsze wstępne spotkanie delegaci rządu polskiego odbyli 7 lipca w okolicach wsi Świniarzyn, ze strony ukraińskiej wystąpił wtedy najprawdopodobniej oficer nazwiskiem Szabatura, który po wojnie pod zmienionym nazwiskiem był komendantem UB w Szprotawie (dziś Lubuskie).
Drugie spotkanie z Ukraińcami miało odbyć się we wsi Kustycze 9 lipca.
Rumel i Markiewicz pojechali na nie w pełnym umundurowaniu w towarzystwie wynajętego woźnicy Witolda Dąbrowskiego.
Wtedy właśnie zamiast rozmów spotkała ich śmierć.
Rozerwano ich końmi nad jeziorem w Kustyczach i tam pochowano.
Mogiła, w której spoczywają ich szczątki nie jest oznaczona do dziś.

Następnego dnia 10 lipca 1943 roku na Wołyniu rozpętało się piekło.
Do wsi polskich zajeżdżały wozy wyładowane żołnierzami UPA, którzy zabijali wszystkich bez wyjątku.
Nieliczni, którzy zdołali ujść z życiem zawdzięczają to tym Ukraińcom, którzy nie dali się zmanipulować banderowskiej propagandzie lub po prostu pomagali Polakom kierując się chrześcijańskim miłosierdziem.
Żona i córka zamordowanego Zygmunta Rumla uratowały się z rzezi dzięki pomocy Ukraińca, który przyjaźnił się z zamordowanym.
Zawiózł on kobietę wraz z dzieckiem z Wołynia aż do Warszawy najzwyklejszym chłopskim wozem, wcześniej kazał im zmienić nieco wygląd, tak żeby wyglądały, jak proste wiejskie kobiety.

Jarosław Iwaszkiewicz napisał, że Rumel był jednym z diamentów, którymi strzelano do wroga.
Zygmunt Rumel, urodził się w Krzemieńcu i tam chodził do szkoły.
Jego ojciec był osadnikiem wojskowym.
Był bardzo zdolnym uczniem i jego talent ujawnił się bardzo wcześnie.
Podczas spotkania matki Zygmunta z Leopoldem Staffem, ten miał powiedzieć: niech pani strzeże tego chłopca, to będzie wielki poeta.
Nie został jednak Zygmunt Rumel wielkim poetą.
Jego nazwisko wymienia się rzadko, a wiersze poszły w zapomnienie.
Nie mówi się o nim w szkole, ani na studiach.
Pozostaje jedną z wielu tragicznych ofiar wojny.

Encyklopedie wymieniają dwa jego dzieła - "Poemat o roku 1963" i wiersz "Dwie matki".
Ten ostatni utwór wpisuje się w długą tradycję polskiej poezji zafascynowanej Ukrainą.
"Dwie matki" to wiersz wyznanie, w którym poeta mówi o swoim przywiązaniu i miłości do Polski i Ukrainy.
W połączeniu ze śmiercią autora wiersz ten może być rozumiany, jako metafora rozstania się Polski z Kresami i całą tradycją Rzeczpospolitej Obojga Narodów, która rozpoczęła się od wielkich politycznych planów obejmujących połowę wschodniej Europy, a skończyła się krwią rozlaną na jeziorem w Kustyczach w nocy z 10 na 11 lipca 1943 roku.
Synowie drugiej matki Zygmunta Rumla, jego metaforyczni przyrodni bracia nie chcieli już bowiem słuchać pieśni śpiewanych przez romantycznych Polaków, nie chcieli brać pod uwagę ich planów związanych z "drugą matką".
Mieli własne, nieznane Rumlowi i innym, wiersze, mieli własną legendę, własne mity i własną broń.
Ta ostatnia miała dać im wolność i sławę, przyniosła jednak tylko wstyd.
Dziś nikt nie wspomina na Ukrainie poety Zygmunta Rumla, autora wiersza "Dwie matki", nikt nie nazywa także ludobójstwa po imieniu.
Mówi się o "antypolskiej akcji", która usunęła Polaków z "naszej ziemi".
Ci którzy zacięli batem konie w lipcową noc nad kuszyckim jeziorem, mówią o sobie - rycerze.
Być może nawet tak myślą.
Pewnie dlatego, że nigdy nie mieli dwóch matek.

Dwie Matki
"Dwie mi Matki-Ojczyzny hołubiły głowę -
Jedna grzebień bursztynu czesała we włos
Druga rafy porohów piorąc koralowe
Zawodziła na lirach dolę ślepą - los...

Jedna oczom tańczyła pasem złotolitym,
Czerep drugą obijał - pijany jak trzos -
Jedna boso garnęła smutek za błękitem -
Druga kurem jej piała buntowniczych kos

Dwie mnie Matki-Ojczyzny wyuczyły mowy -
W warkocz krwisty plecionej jagodami ros -
Bym się sercem przełamał bólem w dwie połowy -
By serce rozdwojone płakało jak głos..."
(Z.J.Rumel - lipiec 1941)

źródło
http://coryllus.salon24.pl/206793,poeta-rozerwany-konmi
http://salve.salon24.pl/520904,zygmunt-jan-rumel-zolnierz-i-poeta-w-70-rocznice-smierci
http://rumel.bppragapd.pl/

Cóż to towarzyszu Karwan?
Czyżby temat Żydów wam wycofano, żeście się  przerzucili na UPA? Napiszcie coś jeszcze o generale Walterze, skoro generał Wojciech również nieakualny...
Partyjne pozdrowienia dla oficera prowadzącego i całego zespołu!
-kolektyw




Użytkownik "mkarwan" <mkarwan@poczta.onet.pl> napisał w wiadomości
news:lfmthd$vud$1usenet.news.interia.pl...

Nikt nie wie, jak to dokładnie wyglądało i wielkiej doprawdy odwagi potrzeba,
żeby sobie to wyobrazić.
W nocy z 10 na 11 lipca 1943 roku trzej młodzi mężczyźni, pobici i okrwawieni
zostali przywiązani do koni za ręce i nogi.
Ktoś krzyknął "wio", albo "hej", albo tylko strzelił batem.
Konie ruszyły gwałtownie z miejsca.
Wszystko trwało zaledwie kilka minut.
Jednym z tych przywiązanych był Zygmunt Rumel polski poeta i żołnierz
Batalionów Chłopskich.

Tamtego lata lasy na Wołyniu pełne były już żołnierzy z tryzubami na czapkach,
zbiegłych z niemieckiej policji funkcjonariuszy, chłopów pospiesznie
uzbrojonych w pistolety lub tylko w widły.
Szykowała się wielka akcja.
Dowództwo Ukraińskiej Powstańczej Armii zdecydowało, że tego właśnie lata
powinna rozpocząć się akcja oczyszczania ziem uważanych za rdzennie ukraińskie
z elementu polskiego.
Oczyszczanie to polegać miało na fizycznej likwidacji mieszkańców polskich
wsi, na niszczeniu zabudowań i kościołów.
Zbliżał się radziecki front i należało zdążyć z likwidacją Polaków zanim
Rosjanie pojawią się na Ukrainie.
Dowództwo UPA spekulowało, całkowicie bezpodstawnie, że Armia Czerwona, gdy
dotoczy się na ziemie ukraińskie będzie wyczerpana i słaba.
Wtedy, wobec nieobecności na Ukrainie obcych elementów, łatwiej będzie walczyć
z Rosjanami a nawet och pokonać.
"Chciejstwo" i czysta fantastyka tego projektu przewyższa o całe niebo
wszystkie nierealne projekty polityczne konstruowane w Polsce i świadczyło o
jakimś uporczywym niezrozumieniu przez kierownictwo ukraińskiej partyzantki
wydarzeń rozgrywających się wokół, świadczyło także o tym, że nie docierała do
ludzi takich jak Stefan Bandera skala tych wydarzeń i ich konsekwencje.
Trzeba było mieć wiele złudzeń dotyczących Józefa Stalina i jego metod
prowadzenia wojny, żeby wmówić sobie, że wymordowanie tysięcy Polaków może
zmienić cokolwiek w relacjach pomiędzy nadciągającymi armiami rosyjskimi a
organizacjami ukraińskimi.
Pojedyncze morderstwa na Polakach zaczęły się na Ukrainie jeszcze w 1942 roku,
stopniowo terror nasilał się i zbliżał coraz bardziej do skupisk ludności
polskiej w zachodniej części Wołynia.

W lipcu 1943 roku podjęto ostatnią próbę porozumienia się z Ukraińcami.
Delegat rządu Polskiego na Emigracji Kazimierz Banach wydał rozkaz dwóm
oficerom z delegatury BCH na Wołyniu aby udali się z delegacją do wsi Wołczak,
gdzie mieli nawiązać kontakt z dowódca UPA północ Jurijem Stemaszczukiem.
Razem z Rumlem w drogę wyruszył oficer do zadań specjalnych Krzysztof
Markiewicz.
Spotkanie z Ukraińcami i rozmowy były przez dowództwo UPA na Wołyniu
potwierdzone listownie. Rumel i Markiewicz nie jechali więc "na ślepo" bez
żadnych realnych szans na powodzenie.
Pierwsze wstępne spotkanie delegaci rządu polskiego odbyli 7 lipca w okolicach
wsi Świniarzyn, ze strony ukraińskiej wystąpił wtedy najprawdopodobniej oficer
nazwiskiem Szabatura, który po wojnie pod zmienionym nazwiskiem był
komendantem UB w Szprotawie (dziś Lubuskie).
Drugie spotkanie z Ukraińcami miało odbyć się we wsi Kustycze 9 lipca.
Rumel i Markiewicz pojechali na nie w pełnym umundurowaniu w towarzystwie
wynajętego woźnicy Witolda Dąbrowskiego.
Wtedy właśnie zamiast rozmów spotkała ich śmierć.
Rozerwano ich końmi nad jeziorem w Kustyczach i tam pochowano.
Mogiła, w której spoczywają ich szczątki nie jest oznaczona do dziś.

Następnego dnia 10 lipca 1943 roku na Wołyniu rozpętało się piekło.
Do wsi polskich zajeżdżały wozy wyładowane żołnierzami UPA, którzy zabijali
wszystkich bez wyjątku.
Nieliczni, którzy zdołali ujść z życiem zawdzięczają to tym Ukraińcom, którzy
nie dali się zmanipulować banderowskiej propagandzie lub po prostu pomagali
Polakom kierując się chrześcijańskim miłosierdziem.
Żona i córka zamordowanego Zygmunta Rumla uratowały się z rzezi dzięki pomocy
Ukraińca, który przyjaźnił się z zamordowanym.
Zawiózł on kobietę wraz z dzieckiem z Wołynia aż do Warszawy najzwyklejszym
chłopskim wozem, wcześniej kazał im zmienić nieco wygląd, tak żeby wyglądały,
jak proste wiejskie kobiety.

Jarosław Iwaszkiewicz napisał, że Rumel był jednym z diamentów, którymi
strzelano do wroga.
Zygmunt Rumel, urodził się w Krzemieńcu i tam chodził do szkoły.
Jego ojciec był osadnikiem wojskowym.
Był bardzo zdolnym uczniem i jego talent ujawnił się bardzo wcześnie.
Podczas spotkania matki Zygmunta z Leopoldem Staffem, ten miał powiedzieć:
niech pani strzeże tego chłopca, to będzie wielki poeta.
Nie został jednak Zygmunt Rumel wielkim poetą.
Jego nazwisko wymienia się rzadko, a wiersze poszły w zapomnienie.
Nie mówi się o nim w szkole, ani na studiach.
Pozostaje jedną z wielu tragicznych ofiar wojny.

Encyklopedie wymieniają dwa jego dzieła - "Poemat o roku 1963" i wiersz "Dwie
matki".
Ten ostatni utwór wpisuje się w długą tradycję polskiej poezji zafascynowanej
Ukrainą.
"Dwie matki" to wiersz wyznanie, w którym poeta mówi o swoim przywiązaniu i
miłości do Polski i Ukrainy.
W połączeniu ze śmiercią autora wiersz ten może być rozumiany, jako metafora
rozstania się Polski z Kresami i całą tradycją Rzeczpospolitej Obojga Narodów,
która rozpoczęła się od wielkich politycznych planów obejmujących połowę
wschodniej Europy, a skończyła się krwią rozlaną na jeziorem w Kustyczach w
nocy z 10 na 11 lipca 1943 roku.
Synowie drugiej matki Zygmunta Rumla, jego metaforyczni przyrodni bracia nie
chcieli już bowiem słuchać pieśni śpiewanych przez romantycznych Polaków, nie
chcieli brać pod uwagę ich planów związanych z "drugą matką".
Mieli własne, nieznane Rumlowi i innym, wiersze, mieli własną legendę, własne
mity i własną broń.
Ta ostatnia miała dać im wolność i sławę, przyniosła jednak tylko wstyd.
Dziś nikt nie wspomina na Ukrainie poety Zygmunta Rumla, autora wiersza "Dwie
matki", nikt nie nazywa także ludobójstwa po imieniu.
Mówi się o "antypolskiej akcji", która usunęła Polaków z "naszej ziemi".
Ci którzy zacięli batem konie w lipcową noc nad kuszyckim jeziorem, mówią o
sobie - rycerze.
Być może nawet tak myślą.
Pewnie dlatego, że nigdy nie mieli dwóch matek.

Dwie Matki
"Dwie mi Matki-Ojczyzny hołubiły głowę -
Jedna grzebień bursztynu czesała we włos
Druga rafy porohów piorąc koralowe
Zawodziła na lirach dolę ślepą - los...

Jedna oczom tańczyła pasem złotolitym,
Czerep drugą obijał - pijany jak trzos -
Jedna boso garnęła smutek za błękitem -
Druga kurem jej piała buntowniczych kos

Dwie mnie Matki-Ojczyzny wyuczyły mowy -
W warkocz krwisty plecionej jagodami ros -
Bym się sercem przełamał bólem w dwie połowy -
By serce rozdwojone płakało jak głos..."
(Z.J.Rumel - lipiec 1941)

źródło
http://coryllus.salon24.pl/206793,poeta-rozerwany-konmi
http://salve.salon24.pl/520904,zygmunt-jan-rumel-zolnierz-i-poeta-w-70-rocznice-smierci
http://rumel.bppragapd.pl/

Użytkownik "mkarwan" <mkarwan@poczta.onet.pl> napisał w wiadomości news:lfmthd$vud$1usenet.news.interia.pl...

Nikt nie wie, jak to dokładnie wyglądało i wielkiej doprawdy odwagi potrzeba, żeby sobie to wyobrazić.
W nocy z 10 na 11 lipca 1943 roku trzej młodzi mężczyźni, pobici i okrwawieni zostali przywiązani do koni za ręce i nogi.
Ktoś krzyknął "wio", albo "hej", albo tylko strzelił batem.
Konie ruszyły gwałtownie z miejsca.
Wszystko trwało zaledwie kilka minut.
Jednym z tych przywiązanych był Zygmunt Rumel polski poeta i żołnierz Batalionów Chłopskich.

Tamtego lata lasy na Wołyniu pełne były już żołnierzy z tryzubami na czapkach, zbiegłych z niemieckiej policji funkcjonariuszy, chłopów pospiesznie uzbrojonych w pistolety lub tylko w widły.
Szykowała się wielka akcja.
Dowództwo Ukraińskiej Powstańczej Armii zdecydowało, że tego właśnie lata powinna rozpocząć się akcja oczyszczania ziem uważanych za rdzennie ukraińskie z elementu polskiego.

No to teraz Putin ich oczyści.

MW