Tak mi się dzisiaj przypomniało jakoś, jak w 1987 roku, mieszkając na Heimie w Erlenbachu, dzwoniliśmy do Polski do rodziny z ówczesnych niemieckich automatów..., na "wędkę".Dawne duże pięć marek niemieckił, nadpiłowywało się delikatnie pilniczkiem do paznokci na dwóch przeciwległych krawędziach, i przewiązywało je  cieńką żyłką z siatki od cebuli, którą dostawaliśmy w "Packungsessen" (dwa razy w tygodniu paczki w kartonie z minimalnym jedzeniem). I tak wrzucało się takie przewiązane pięć marek do automatu, na liczniku było nabite 5 DM i dzwoniło do mamy, taty, żony, dzieci, kochanki itd.... Żyłka była lekko naprężona, żeby po skończeniu rozmowy, jak licznik doleci do końca, pięć marek nie wleciało do kasetki. Tak więc, po skończeniu rozmowy i "skasowaniu" tych pięć marek, podbijało się je delikatnie do góry pociągając żyłką, aż przeskoczyło przez blokadę i wyciągało spowrotem, wrzucało i dzwoniło kolejny raz... i tak całymi nocami. często bywało tak, że żyłka się zrywała i pięć marek wlatywało do kasetki z urwaną żyłką i nadpiłowanymi krawędziami. Potem od nas uczyli się tego dzwonienia Irańczycy, Turki, kurdowie, Słowak z Węgier i inni cudzoziemcy. Niemieckia policja była bezsilna, pewno nie chciało im się czatwoać przed każdym automatem i co jakiś czas wymieniano automaty na inne, nowsze, które nie dało się w ten sposób oszukać. Pamiętam, że na setki marek tak wydzwanialiśmy za darmo do Polski..
Najlepszy numer zrobili koledzy, którzy podłączyli się zesłuchawką w piwnicy do skrzynki z przyłączem do telefonu naszej Hausmeistrowej. Była wtedy afera, bo policja miała już namiar i posypała skrzynkę fluoroscencyjnym proszkiem. Potem było najście na Heim, prześwietlanie dłoni ultrafioletową lampką i dwóch Polaków pociągnięto do sądu... i tak z nich nic nie mogli ściągnąć, bo nie mieli pozwolenia na pracę i wszystko i tak pokrywali Niemcy, a nas, chroniła konwencja genewska na postępowaniu azylowym...

boukun