# Pamięci Narodowej, dostała dyscyplinarkę za złożenie nieprawdziwego oświadczenia lustracyjnego. Napisała, że nie współpracowała, ale w jej teczce było co innego.
Powiększ

Irena Gietka, teraz walczy w sądzie o przywrócenie dobrego imienia (oraz przywrócenie do pracy).
Czytaj także

Łukasz Kamiński prezesem IPN

Wskazany przez Radę IPN kandydat na prezesa dr Łukasz Kamiński uzyskał poparcie Sejmu prawie...
IPN czeka na szefa

Po rocznym bezkrólewiu dobiega końca procedura wyboru nowego prezesa IPN. Przez wiele miesięcy...

Napisała, że nie współpracowała ze Służbą Bezpieczeństwa PRL, tymczasem z jej odnalezionej w archiwum teczki wynikało, że była zarejestrowanym kontaktem operacyjnym SB, nosiła pseudonim Iwona. W IPN pracowała od samego początku, prawie 10 lat. Robiła swoje, nie rzucając się specjalnie w oczy; dostawała nagrody za dobrą pracę (ostatnią od prezesa Janusza Kurtyki) i nawet odznaczenie państwowe z rąk prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Z dnia na dzień spadła w otchłań. Dyscyplinarne wypowiedzenie, niesława.

Był grudzień 1986 r., gdy chorąży SB Tadeusz Michałowski złożył wniosek o zgodę na "opracowanie kandydata na kontakt operacyjny (k.o.)" Ireny Gietki, zastępcy kierownika wydziału społeczno-administracyjnego Urzędu Dzielnicowego Warszawa Praga Północ, prawniczki, niezamężnej, niewyjeżdżającej za granicę, interesującej się kinem, książkami i lubiącej gotować. Kandydatka "posiada dobrą prezencję, ma łatwość nawiązywania kontaktów, jest sumienna i zdyscyplinowana, cicha i spokojna, kulturalna, posiada poczucie humoru". Cel pozyskania: ułatwianie możliwości operacyjnego dotarcia do ewidencji ludności, spraw meldunkowych oraz informacji z terenu wydziału społeczno-administracyjnego, czyli opiniowanie pracowników.

Po rozmowie z wytypowaną chorąży pisał: "G.I. stwierdziła, że ma duży szacunek dla pracy resortu spraw wewnętrznych". Funkcjonariusz relacjonuje, że opowiedziała mu o swojej rodzinie i o tym, że ma dużo pracy w związku z komputeryzacją urzędu; poprosił o przygotowanie na następne spotkanie wykazów zameldowań cudzoziemców. Na zakończenie polecił jej podpisać zobowiązanie o zachowaniu treści rozmowy w tajemnicy.

Przełożonym przedstawił scenariusz rozmowy pozyskaniowej, jaką zamierzał przeprowadzić: najpierw tematy ogólne, potem nawiązanie do faktu, że wszystko, co kandydatka w życiu osiągnęła (studia, mieszkanie spółdzielcze), zawdzięcza "socjalistycznym zasadom ustrojowym naszego państwa". Kiedy wyczuje - zapowiadał - że kandydatka jest przychylna, zaproponuje jej współpracę i pobierze zobowiązanie do współpracy.

W kolejnych notatkach k.o. Iwona ani razu nie wystąpiła jako źródło konkretnych informacji. Chorąży Michałowski nieustannie powtarzał, co ma być zadaniem współpracowniczki, nadmieniał, że Iwona podchodzi do współpracy z zaangażowaniem i poczuciem odpowiedzialności za kraj, opisywał jej narzekania, że ma coraz więcej pracy i coraz mniej czasu. Tak, jakby zrzynał te frazy ze swoich poprzednich raportów. A po tzw. rozmowie pozyskaniowej napisał szczerze, że nie uzyskał od G.I. żadnych informacji.

3 stycznia 1989 r. Michałowski poprosił o zgodę na wydatkowanie z funduszu operacyjnego niedużej kwoty na kwiaty dla Iwony z okazji jej urodzin. Irena Gietka twierdzi, że nigdy kwiatów od esbeka nie dostała.

Najważniejsza notatka (jest koronnym dowodem obrony) została sporządzona 7 sierpnia 1989 r. Zapisano w niej, że zwyczajowe półgodzinne spotkanie odbył już nie chorąży, ale porucznik Michałowski w pokoju służbowym w Urzędzie Dzielnicowym Praga Północ. Iwona miała go poinformować, że w miejscu pracy panuje spokój, ale dużo mówi się o urynkowieniu gospodarki. Nowe ceny są szokiem, a towarów w sklepach jak nie było, tak nie ma.

We wrześniu 1989 r. por. Michałowskiego zastąpił podporucznik Janusz Węgrzyn, który cztery miesiące wcześniej skończył Wyższą Szkołę Oficerską w Legionowie. W swoich notatkach Iwonę oceniał identycznie jak poprzednik. Jednak już w listopadzie poprosił o zgodę na rozwiązanie współpracy i wyrejestrowanie Iwony, ponieważ kobieta odeszła z pracy - jak twierdził - we wrześniu.

To prawda, odeszła z urzędu, ale już 15 lutego 1989 r. Michałowski nie mógł więc odbyć z nią spotkania w pokoju służbowym 7 sierpnia, a Węgrzyn - we wrześniu. Napisali fałszywe notatki i raporty. Ten drugi, dzisiaj ważny świadek prokuratora Biura Lustracyjnego IPN Jarosława Skroka, Ireny Gietki nawet na oczy nie widział. #
Ze strony:
http://tiny.pl/hf8gh

--
stevep