W dniu niedziela, 29 czerwca 2014 18:01:22 UTC+2 użytkownik Michał napisał:

'Chwalić się' najwyraźniej pochodzi od 'chwały'. Odnosząc to do polskich powstań można się zapytać czy jest się czym chwalić?

 Ci spośród Żydów, którzy poparli Polaków w czasie ich niewoli stanowili mniejszość, począwszy od Berka Joselewicza poprzez rabi-nów Abrahama Kohna (otrutego w 1848 r. przez ortodoksyjnego [5] Żyda za swą manifestacyjną propolskość) i Meiselsa do Askenazego czy Feldmana.

Do niesamowitych rozmiarów dochodziło niekiedy identyfiko-wanie się Żydów z zaborcami Polski. Historyk żydowski Jakub Schall wspominał, że w 1848 r. Żydzi poznańscy stanowczo odrzucili wezwania do powstania polskiego, twierdząc, że czują się Niemcami i że ze sprawą polską nie mają dosłownie nic wspólnego.

To całkowite identyfikowanie się z Prusami i niechęć do Polski ce-chowało konsekwentnie poznańskich Żydów i wciągu następnego półwiecza. Jeszcze w 1910 r. na 26 422 Żydów pruskich 26 400 podało się przy spisie ludności za Niemców, a tylko 22 za Polaków (por. M. Stecka "Żydzi w Polsce", Warszawa 1921, s. 45). W zaborze rosyjskim tylko raz na kilka lat doszło do prawdziwego przełomu i "bratania się" polsko-żydowskiego w okresie bezpośrednio przed Powstaniem Styczniowym (by przypomnieć choćby piękną postać Żyda Michała Landego, który z krzyżem w ręku zginął od kuł carskich żołdaków w czasie patriotycznej manifestacji). Wkrótce po klęsce powstania, gdy rozsrożył się terror rosyjski w Polsce, większość Żydów uznała, że nie warto dłużej dzielić losu pokonanych Polaków i błyskawicznie się od nich zdystansowała. Szczególne oburzenie w polskich środowiskach wywoływało wykupywanie przez niektórych Żydów za bezcen ma-jątków, skonfiskowanych przez władze carskie rodzinom polskim, zamieszanym w powstanie 1863 r.

Poparcie przez wielką część Żydów zaborców Polski: Rosjan i Prusaków doprowadziło do maksymalnego rozczarowania u pol-skich twórców w swoim czasie najbardziej nawet przychylnie usto-sunkowanych do Żydów, od Bolesława Prusa po Aleksandra Świętochowskiego. Jakże wymowne pod tym względem są "Kroniki" Prusa z lat 1909-1910. Prus pisał wówczas: (...) Stosunek niektórych grup żydowskich do Polaków jest nie tylko niegodziwy, ale wprost - nie-przyzwoity (...) "litwacy" (tj. Żydzi przybyli z Rosji - J.R.N.) odgrywają rolę rusyfikatorów u nas, nawet obrażają nas, a Żydzi poznańscy wręcz głoszą, że zawsze walczyli przeciw Polakom w interesie Niemiec (...). Ileż to razy wobec Polaków i Rosjan socjaliści żydowscy czy nacjonaliści wykrzy-kiwali, że "Polska jest trupem gnijącym", a "Polacy rasą znikczemniałą". (...) Kiedy cala imigracja niemiecka, choćby sprzed stu lat, stała się naszą krwią, kością, sercem i duszą, masy żydowskie po wielu wiekach są nam obcymi; więcej nawet - niektóre grupy żydowskie przypominają armię, która toczy z nami walkę w celu wytępienia czy wygnania większej części [6] nas, a zamienienia reszty na swoich lenników, jeżeli nie niewolników! (...) (cyt. za: B. Prus "Kroniki", t. XX, Warszawa 1970, s. 147,271,272). http://www.jerzyrobertnowak.com/ksiazki/kogo_musza_przeprosic_zydzi.htm

W dniu .06.2014 o 23:11 <leming.show@gmail.com> pisze:

W dniu niedziela, 29 czerwca 2014 18:01:22 UTC+2 użytkownik Michał  napisał:

'Chwalić się' najwyraźniej pochodzi od 'chwały'. Odnosząc to do

polskich powstań można się zapytać czy jest się czym chwalić?

 Ci spośród Żydów, którzy poparli Polaków w czasie ich niewoli stanowili  mniejszość, począwszy od Berka Joselewicza poprzez rabi-nów Abrahama  Kohna (otrutego w 1848 r. przez ortodoksyjnego [5] Żyda za swą  manifestacyjną propolskość) i Meiselsa do Askenazego czy Feldmana.

Do niesamowitych rozmiarów dochodziło niekiedy identyfiko-wanie się  Żydów z zaborcami Polski. Historyk żydowski Jakub Schall wspominał, że w  1848 r. Żydzi poznańscy stanowczo odrzucili wezwania do powstania  polskiego, twierdząc, że czują się Niemcami i że ze sprawą polską nie  mają dosłownie nic wspólnego.

To całkowite identyfikowanie się z Prusami i niechęć do Polski  ce-chowało konsekwentnie poznańskich Żydów i wciągu następnego  półwiecza. Jeszcze w 1910 r. na 26 422 Żydów pruskich 26 400 podało się  przy spisie ludności za Niemców, a tylko 22 za Polaków (por. M. Stecka  "Żydzi w Polsce", Warszawa 1921, s. 45). W zaborze rosyjskim tylko raz  na kilka lat doszło do prawdziwego przełomu i "bratania się"  polsko-żydowskiego w okresie bezpośrednio przed Powstaniem Styczniowym  (by przypomnieć choćby piękną postać Żyda Michała Landego, który z  krzyżem w ręku zginął od kuł carskich żołdaków w czasie patriotycznej  manifestacji). Wkrótce po klęsce powstania, gdy rozsrożył się terror  rosyjski w Polsce, większość Żydów uznała, że nie warto dłużej dzielić  losu pokonanych Polaków i błyskawicznie się od nich zdystansowała.  Szczególne oburzenie w polskich środowiskach wywoływało wykupywanie  przez niektórych Żydów za bezcen ma-jątków, skonfiskowanych przez władze  carskie rodzinom polskim, zamieszanym w powstanie 1863 r.

Poparcie przez wielką część Żydów zaborców Polski: Rosjan i Prusaków  doprowadziło do maksymalnego rozczarowania u pol-skich twórców w swoim  czasie najbardziej nawet przychylnie usto-sunkowanych do Żydów, od  Bolesława Prusa po Aleksandra Świętochowskiego. Jakże wymowne pod tym  względem są "Kroniki" Prusa z lat 1909-1910. Prus pisał wówczas: (...)  Stosunek niektórych grup żydowskich do Polaków jest nie tylko  niegodziwy, ale wprost - nie-przyzwoity (...) "litwacy" (tj. Żydzi  przybyli z Rosji - J.R.N.) odgrywają rolę rusyfikatorów u nas, nawet  obrażają nas, a Żydzi poznańscy wręcz głoszą, że zawsze walczyli przeciw  Polakom w interesie Niemiec (...). Ileż to razy wobec Polaków i Rosjan  socjaliści żydowscy czy nacjonaliści wykrzy-kiwali, że "Polska jest  trupem gnijącym", a "Polacy rasą znikczemniałą". (...) Kiedy cala  imigracja niemiecka, choćby sprzed stu lat, stała się naszą krwią,  kością, sercem i duszą, masy żydowskie po wielu wiekach są nam obcymi;  więcej nawet - niektóre grupy żydowskie przypominają armię, która toczy  z nami walkę w celu wytępienia czy wygnania większej części [6] nas, a  zamienienia reszty na swoich lenników, jeżeli nie niewolników! (....)  (cyt. za: B. Prus "Kroniki", t. XX, Warszawa 1970, s. 147,271,272).

http://www.jerzyrobertnowak.com/ksiazki/kogo_musza_przeprosic_zydzi.htm

Po co cytujesz tego kretyna?
--
stevep
-- -- -
Używam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/