http://raczek.salon24.pl/216876,relacja-spod-krzyza

Jedną z bardziej groźnych grup byli prowokatorzy. Ci ludzie potrafili przyjść, włączyć się do modlitwy, śpiewać, a nawet płakać, aby potem w odpowiednim momencie (np. przy dużej widowni lub w obecności kamer) zacząć lżyć, przeklinać i zachowywać się w sposób zupełnie nienormalny. Jeden z takich mężczyzn leżał kilkanaście minut wśród zniczy, rzekomo płacząc i zawodząc, a potem zaczął rzucać mięsem na lewo i prawo. Czasem takie osoby próbują kręcić się wokół nieformalnych twarzy, liderów, bądź najaktywniejszych uczestników protestu, aby zdobyć ich zaufanie i zaatakować w najmniej spodziewanej chwili. Na wszelki wypadek oglądaliśmy zdjęcia takich prowokatorów, aby przez pomyłkę nie dać się wmanipulować w ich show.

Najliczniejszą grupę za dnia stanowili szczekacze. To dosyć osobliwe zjawisko, polegające na tym, aby w sile 5 – 6 osób otoczyć kogoś o odmiennych poglądach i zarzucać go pytaniami, bez dawania szansy na odpowiedź na którekolwiek z nich. Obrazki młodych dziewczyn, napierających słownie na starszą kobietę przywodziły mi na myśl tylko takie skojarzenie – sfora ujadających psów. Im nie chodziło o poznanie motywów. Nie chcieli tego. Dziewczyny, których przykładem się tu podpieram miały gotowe tezy i tematy, z których od Krzyża potrafiły przeskoczyć nawet do dyskusji nad istnieniem Boga oraz wyższością wykształconej młodzieży nad starszymi ludźmi. Hau, hau, hau - słyszałem wokół siebie. Jedna przez drugą, jeden przez drugiego. Mocniej, głośniej, odważniej. „A czemu to, a czemu tamto? A czy pani? A czy pani mąż? A czy uważa pani? Ale przyzna mi pani racje, że...?” Niektórzy rozmówcy odchodzili, co czasem nie było łatwe, bo sfora nie chciała wypuścić dobrze rozgrzanej ofiary. Czasem atakowani nie wytrzymywali inwektyw pod własnym adresem i reagowali złością, przekleństwem. Wydawało się, że dzikie stado tylko na to czeka! Prawie słyszałem wycie do księżyca, kiedy starsza kobieta odepchnęła od siebie ręce przytrzymujących ją dziewczyn i powiedziała dosadnie – WON! Co godne odnotowania, każdy z takich szczekaczy, grupowych, bądź indywidualnych, z którym rozmawiałem, po pięciu minutach rozmowy wiercił się, jak na rozżarzonych węglach i przy pierwszej lepszej okazji po prostu ode mnie uciekał. Dziewczyny, o których pisałem wcześniej każdego następnego dnia poznawały mnie i pozdrawiały wesołym „cześć!”, ale żadna nie chciała ze mną rozmawiać. A kiedy podchodziłem do nich, gdy atakowały koleją osobę zwyczajnie dawały sobie spokój i zmieniały miejsce. Również pewien arogancki rudzielec przetrwał dialog ze mną przez zaledwie trzy minuty. Po prostu odszedł w trakcie dyskusji w stronę grupy, gdzie średnia wieku przekraczała spokojnie 60 lat. Był pod Pałacem każdego dnia. Cel miał prosty – szczekać.

Wieczorem szczekacze stawali się bardziej napastliwi. Podchodzili do grupy modlących się i bez wstydu pukali w plecy, pociągali za rękawy, zaczepiali. „Proszę pani, chcemy porozmawiać. Czemu pani nie chce z nami rozmawiać? Proszę nam wyjaśnić! Ale czemu nas Pani ignoruje?!” – prowokowali. Również wieczorem dochodziło do eskalacji różnych form agresji. Nagminne były wykwintne wyzwiska kierowane w kierunku modlących się - „mohery, oszołomy, pejsy, pedały, debile, fanatycy, szantażyści”, jak również skandowane hasła – „krzyż do kościoła” lub pojedyncze okrzyki w stylu „je*ać krzyż” lub „niech każdy postawi tu swój krzyż!”. To przykre, że „młodzi, wykształceni, z dużych miast”, ośmieleni alkoholem urządzali sobie rozrywkę kosztem ludzi starszych. Jest to znamienne i trzeba to podkreślić - nawet najbardziej fanatyczne modlitwy i przykuwanie się do Krzyża nie może być porównywane do słownej i fizycznej agresji. To są dwie zupełnie różne rzeczy, które niektórzy z moich rozmówców starali się postawić na tym samym poziomie, argumentując, że po każdej ze stron mamy do czynienia z przypadkami skrajnymi. Fałsz! Godzinne śpiewanie pieśni religijnej na kolanach nie jest tym samym, co splunięcie komuś w twarz lub kopanie zniczy.

Agresja fizyczna pojawia się nocą. To wtedy dochodzi do najbardziej przerażających scen, które potem określa się ładnym słowem - zamieszki. Nic z tego. To nie zamieszki. Czasem to prawdziwa walka. A raczej obrona. I strach. Poczucie osamotnienia. Bezsilności i złości. Dlaczego oni to robią? W czym my im przeszkadzamy? To napięcie pod Krzyżem trwa od około północy do trzeciej, czwartej nad ranem. W weekendy dłużej. Jest więcej chętnych do pokazania, co to nie ja i więcej chętnych do oglądania takiego występu. Jest więcej alkoholu we krwi i o dziwo mniej policji. I tylko po stronie Krzyża wciąż te same osoby. Ci sami ludzie, którzy nie mogą skoczyć do „Przekąsek, zakąsek” naprzeciwko, aby zjeść kanapkę, strzelić dwie kolejki wódki i wrócić. Muszą być, bo w każdej chwili wataha zapijaczonej sitwy może wylecieć z tłumu i rzucić się na modlące się kobiety albo młodych chłopców trzymających transparenty. Trzeba mieć oczy dookoła głowy. Ciągle w napięciu. Aby zrozumieć atmosferę spod Krzyża, trzeba tam być w nocy. Ja byłem trzy noce i podziwiam tych, którzy są tam każdego dnia po zmroku.

Plac przed Pałacem Prezydenckim przyciąga też wariatów. Byłem świadkiem, jak pijany, a może pod wpływem narkotyków młody człowiek biegał nocą bez koszulki, wykrzykując jakieś niezrozumiałe słowa, wykonując dwuznaczne gesty, tarzając się po chodniku i zapraszając wszystkich do walki. Bezzębny tańczący bezdomny wspaniale wpisywał się w ten korowód groteski ze wczesnych godzin porannych. A w tle wciąż pobrzmiewała cicha melodia jakiegoś Psalmu...

W pamięć zapadła mi taka scena – chłopak z dziewczyną idą wzdłuż Pałacu. Dostrzegają tablicę z napisem „Jarosławie Kaczyński – opamiętaj się”. Przystają, chłopak mówi – „To nasz team.” „Ale o co chodzi?” – pyta jego partnerka. „Nie wiem, ale to nasz team, tu są nasi ludzie...”.

JEST TĘCZOWO

Młody mężczyzna piał z oburzenia, bo stare dewotki nie pozwoliły mu złożyć obok Krzyża tęczowej flagi, będącej symbolem homoseksualistów. Zapytany, czy pochodzi z tego środowiska, odparł, że jest heteroseksualny, ale flagę złożyć ma prawo. Jak widać osoby pełniące wartę przy Krzyżu uznały inaczej. Mógłbym napisać, że pod Pałacem nie pojawił się nikt „godzien” tego, by takie tęczowe kolory reprezentować, ale musiałbym skłamać. Otóż popołudniową porą w środę lub w czwartek dwójka młodych, może 15, 16-letnich chłopców zaczęła się publicznie całować w tłumie modlących się osób. Ponieważ spowodowali raczej ogólne rozbawienie, aniżeli sondowaną agresję oddalili się pospiesznie. Rozbawienie wprowadził również młody mężczyzna w krótkich spodenkach, który nocą z czwartku na piątek około 3 nad ranem położył się na chodniku twarzą do ziemi, informując, że medytuje. Do jego spontanicznej akcji dołączyli za kilka chwil inni postępowi obywatele i po chwili chodnik zaściełało około sześciu „młodych, z dużych miast”. Nie piszę wykształconych, bo na pewno takimi nie byli. Zachęcali innych okrzykami „Kładź się z nami!”, zamawiali „zimnego Lecha” i „kaczkę po smoleńsku”. Skandowali „nie zabierajcie pałacu sprzed krzyża” i poruszeni spadającym gwałtownie zainteresowaniem gapiów po prostu wstali i poszli. Nad innymi przypadkami lekkiej i cięższej anormalności nie będę się już rozwodził. Dość wspomnieć ludzi, którzy śpiewali biesiadne piosenki, aby przekrzyczeć modlitwy lub traktowali to miejsce, jako swoją scenę do żenujących, postalkoholowych wybryków.

TURECKIE KEBABY

Ludzie przychodzą pod Pałac z gotowymi hasłami – wytrychami. Nie interesują ich rzeczywiste motywy i głębszy sens całego zjawiska. „Jestem Żydem, ten krzyż mnie obraża” – słyszałem niejednokrotnie. Pomijam alogiczny argument o tym, że Krzyż może obrażać uczucia religijne innych wyznań. Kiedy po wysłuchaniu zarzutów o tym, że Krzyż jest symbolem katolicyzmu mówiłem, że wśród zniczy leży m.in. Gwiazda Dawida, moi rozmówcy na chwilę speszeni - milkli. Przecież gdyby w kwietniu pod Pałacem stanął również krzyż prawosławny, to stałby tam do dzisiaj. Nikt nie śmiałby go usunąć. Ale nikt takiego nie postawił... Czy to się komuś podoba, czy nie Polska jest krajem katolickim i dlatego ludzie czuwają przy Krzyżu, a nie przy półksiężycu. Najbardziej zadziwiające były zarzuty ateistów, którzy wprost mówili, że skoro nie wierzą, to ten symbol razi ich uczucia. Nie, nie stali w tych kolejkach do Pałacu w kwietniu. Nie stali, bo trzeba być nienormalnym, żeby stać kilkanaście godzin. Po co? Tak, ludzie mają prawo mieć swoje symbole, ale ten akurat powinien być w Kościele. Rozmowy pod Pałacem ocierały się często o absurd. Oto ateiści pouczają wierzących, jak należy się zachować. Niewierzący ganią katolików wysługując się przykładami wysokich w hierarchii kapłanów. Młodsi próbują udowodnić starszym, jak ci bardzo się mylą. Żadna z tych awanturujących się osób ani razu nie zadała sobie trudu, aby poznać przyczyny, dla których ludzie stoją pod Krzyżem dniami i nocami. Nie. Oni przychodzili, rzucali kilkoma pytaniami, zarzutami. Było to o tyle zabawne, że zbiór tych haseł - wytrychów ograniczał się do kilku, tak więc po dniu rozmów moje kolejne dialogi odbywały się tak naprawdę na zasadzie odtwarzania w kółko tej samej płyty. Zadziwiające było, że większość moich rozmówców zgadzała się, że pod Pałacem Prezydenckim powinna stanąć płyta, bądź pomnik upamiętniający tragedię 10 kwietnia. Rozumieli to i zgadzali się z tym. Pewien młody chłopak powiedział do mnie – „To skandujmy – chcemy tablicy!”. Odparłem, że może śmiało stanąć obok ludzi spod Krzyża, bo oni również m.in. tego chcą. Ale kiedy mówiłem im, że pomimo trójstronnych ustaleń pomiędzy Harcerstwem, Kurią i Kancelarią Prezydenta konserwator zabytków stwierdził, że nic w tym miejscu postawić nie można – milczeli. Milczeli lub mówili, że prawa trzeba przestrzegać, bo jeśli konserwator powiedział, że nie można, to znaczy, że nie można. Nie rozumieli, że ludzie pod Krzyżem zostali oszukani, bo najpierw obiecano im trwałe upamiętnienie katastrofy i zrywu narodowego, a potem, kiedy zgodzili się na przeniesienie Krzyża zasłoniono się decyzją urzędnika. Prawo ma służyć ludziom. Sytuacja, w której znalazła się Polska w chwili obecnej daje możliwość do tworzenia nowych standardów. Niestety, to na Węgrzech, a nie w Polsce stanął pierwszy pomnik poświecony smoleńskiej katastrofie. Bo u nas o sprawach narodowych decyduje konserwator zabytków.

Słyszałem też głosy, które twierdziły, że przecież te tragicznie zmarłe osoby mają już swoje groby. Że jest Wawel, Świątynia Opatrzności. Że po co mnożyć te byty. Po co pomniki, tablice? Pytałem się wtedy, czy wiedzą, gdzie jest grób śp. kapitana Protasiuka. Nie wiedzieli. Ja też nie wiem. A chciałbym, aby w miejscu, w którym po 10 kwietnia stałem dziesięć godzin w nieprawdopodobnej kolejce do Pałacu Prezydenckiego, była możliwość zatrzymania się, chwili refleksji i oddania hołdu wszystkim ofiarom tej tragedii. Chciałbym, by było to miejsce dostępne, otwarte, w honorowym punkcie – bo tak się należy. Słyszałem wtedy, że pamięć należy nosić w sercu, a to świeckie miejsce zostawić takim, jakim jest. „A czy gdy umrą twoi rodzice nie postawisz im pomnika, płyty? Czy będziesz nosił pamięć o nich tylko w sercu?” – próbowałem dociec. Milczeli. Niepewni. „Ale żeby czcić te osoby, trzeba wiedzieć, kto to był! No niech Pani wymieni nazwiska chociaż 15 osób. Niech Pani wymieni nazwisko jakiegoś borowca! Pani tu przychodzi ich wspominać, a Pani nikogo nie zna, Pani nikogo nie pamięta! No jak się nazywał borowiec, chociaż jeden!” – grzmiał postawny pięćdziesięcioletni jegomość. Adresatka tych gromów, niska starsza kobieta stała osaczona przez gęstniejący tłum. „No jak się nazywał?” – pytał oskarżycielsko. Stałem za jego plecami. „Janosik” – odpowiedziałem. Odwrócił się przez ramię, spojrzał na mnie, uśmiechnął się, zaliczając mnie pewnie do swoich zwolenników i przyznając mi rację powiedział – „No właśnie, Janosik. A ta Pani nic nie wie”. „Czyli uważa Pan, że nie możemy pamiętać i składać hołdu osobom, których nie znamy z nazwiska?” – zapytałem. „Oczywiście, że nie” – odparł bez chwili namysłu. Poprosiłem go, aby wymienił nazwiska dwóch oficerów spośród ponad 22 tysięcy zamordowanych w Katyniu. Przez kilka sekund wpatrywał się we mnie szeroko otwartymi oczami. Ciszę przerwał głos jego ofiary – „No właśnie, niech Pan wymieni!”.

Jednak najbardziej utkwił mi w pamięci głos młodego człowieka, który starał się mnie przekonać, że sytuacja z Krzyżem jest analogiczna do rozstawienia przed Pałacem budek z tureckimi kebabami. „Bo rozstawiać nie wolno, a oni i tak by sobie rozstawili. I by sprzedawali te kebaby. I byliby chętni na te kebaby. I ich przeciwnicy”. A więc wypisz wymaluj – chodzi o to samo, prawda?

ZATAŃCZYĆ WŚRÓD ZNICZY

„Jestem pedałem i szukam sobie chłopaka na noc” – tak uzasadniał pewien pijany oprych to, że obmacywał mężczyznę, który zapytał się go, po co tu przyszedł. Krótkie spodenki, tatuaże, ogolona głowa. Kiedy obmacywanie nie przyniosło żadnych rezultatów i nie udało się nikogo sprowokować pijany agresor ordynarnie splunął w twarz chłopakowi, którego przed momentem dotykał. Tego tłum znieść już nie mógł. Zaczęła się słowna awantura, przepychanki. Gdy awanturnik zorientował się, że jego bohaterskie zachowania rejestruje kamera Ewy Stankiewicz bez chwili wahania rzucił się w kierunku ekipy. Na szczęście został przytrzymany przez kilku rosłych mężczyzn. Witamy pod Pałacem nocą! „Kiedy rozum śpi, budzą się demony” – powiedział bardzo dumny z siebie jeden z przeciwników Krzyża do obrończyni. O tak, to prawda. Demony najczęściej wyzierają z pobliskiej knajpki z przekąskami i niedalekich dyskotek. Przychodzą ładnie ubrane, atrakcyjne, młode. Za takimi demonami niejeden mężczyzna obejrzałby się na ulicy. I to właśnie tacy ludzie uformowali się w mały oddział i ruszyli szturmem w stronę transparentów W. Bonkowskiego, który pojawił się pod Pałacem w czwartek w nocy. To nie był atak dresiarni, pijaków i menelstwa. To młodzi, piękni i bogaci. Na szpilkach, w spodniach w kant, z karnetami do solarium w kieszeni. To oni osaczyli młodego chłopaka, który trzymał jeden z końców transparentu i krzyczeli, jak w amoku, wyzywając go od najgorszych. Strefa intymna? Zapomnij. Oni stali pięć centymetrów od jego twarzy. Hau, hau, hau! A on nic. I wtedy jeden ze sfory nie wytrzymał i go pochnął. Na odsiecz ruszyli inni obrońcy. Zaczęła się przepychanka. „Pisowiec bije kobietę, damski bokser! Damski bokser!” – zaczął drzeć się prowokator, który wcześniej zaatakował trzymającego transparent. „Dlaczego mnie bijesz, ty gnoju, ty szmato!” – darła się wysoka dziewczyna w kusej spódniczce. Oczy pałały chęcią walki. „Damski bokser!”. Widziałem wszystko. Nikt dziewczyny nie uderzył. Sama pchała się w największą kotłowaninę i sama swoimi pazurami atakowała na lewo i prawo. Ta scena, w której pijana grupka prowokuje awanturę, aby potem krzyczeć, że fanatycy biją niewinne kobiety chyba najlepiej oddaje istotę każdej nocnej warty przed Pałacem. Nocą nie ma dialogów, rozmów. Siła argumentów nie ma szans w starciu z argumentem siły, bo tej drugiej jest po prostu więcej... Nie mogę tu nie zauważyć jednej rzeczy. Kiedy przeciwnicy Krzyża od kilku dni stali z transparentami, które głosiły, że obrona Krzyża jest dziełem szatana, które nawoływały Jarosława Kaczyńskiego do opamiętania się i które krzyczały „Precz z Krzyżakami!” nie dochodziło do fizycznych napaści na osoby, które te transparenty trzymały. Transparenty Bonkowskiego zostały zaatakowane po 30 minutach od pojawienia się. Zostały zaatakowane w dzikim szale agresji i nienawiści napędzanym najniższymi ludzkimi instynktami i podlewanym suto piwem i wódką.

Noce przed Pałacem powinny być obiektem badań socjologicznych. To zjawisko powinni oglądać i analizować studenci, doktoranci lub ludzie zainteresowani zachowaniami społecznymi. Bo to nie są normalne zachowania. Nie jest normą, kiedy grupa kilkunastu umięśnionych facetów przedziera się przez modlące się staruszki i zbiera z ziemi kartki z modlitwami, zdjęciami i apelami, a potem z nieskrywaną dumą drze je nad swoimi głowami w geście zwycięstwa. Około godziny 4 rano w piątek chodnik przed Pałacem był usłany porwanymi szczątkami papieru, z których smutno spozierały m.in. takie słowa jak: Jezus Chrystus lub Jan Paweł II. Nie jest normalne, kiedy pijany mężczyzna wskakuje pomiędzy znicze, aby tańczyć w pijackim widzie. Nie można godzić się na to, aby grupa starszych, modlących się ludzi była narażana na realną agresję ze strony ograniczonego umysłowo motłochu, tylko dlatego, że ktoś nie ma woli, by upamiętnić w tym miejscu Prezydenta Lecha Kaczyńskiego i pozostałe ofiary smoleńskiej tragedii. Nie można.

TU NAM NIC NIE ZROBIĄ!

Policja niby jest, ale jej nie ma. We wtorkową noc nie było jej wcale. W środę na ulicy przed Pałacem stał kilkuosobowy kordon złoĹźony z samych policjantek. Kiedy po opisanym wcześniej ataku na kamerę i interwencji tłumu, ktĂłry powstrzymywał agresora, ludzie krzyczeli do owych funkcjonariuszek, aby pomogły, te stały niewzruszone. Podszedłem bezpośrednio do jednej i powiedziałem, Ĺźeby podeszła, bo moĹźe stać się krzywda. Zareagowała, weszła w tłum, wezwała patrol. Sytuacja się uspokoiła. Jej koleĹźanka mĂłwiła  – „Nie idĹş tam, przecieĹź widzisz, Ĺźe to scenka dla nas. Nie idĹş, jesteśmy same!”. Policja agresorĂłw spisuje i za kilka chwil wypuszcza. Nie reaguje na zgłoszenia dotyczące osĂłb, ktĂłre chodzą przed Pałacem z otwartymi puszkami piwa albo butelkami wĂłdki. „To zadanie dla straĹźy miejskiej” – mĂłwią. Nie czułem się tam bezpiecznie. Nikt się nie czuje. Policji nie ma. MoĹźe kręcą się gdzieś w pobliĹźu, czekając, aĹź tłum zacznie się prać na tyle mocno, aby moĹźna było spacyfikować tę imprezę. Nie wiem. Ja jako obywatel w państwie prawa czułem się pod Pałacem zagroĹźony. Tłum szalał, wyrywali transparenty, grozili, popychali, a policja stała po drugiej stronie łańcucha razem z BOR-em i po prostu się przyglądała z kamiennymi twarzami. W czwartkową noc kordonu policji na ulicy juĹź nie było. Raz na jakiś czas pojawiał się większy patrol w odblaskowych kamizelkach, widziałem teĹź dwĂłch policjantĂłw w czarnych koszulkach bezpośrednio w tłumie. Ale to wszystko zawsze po fakcie. Sądziłem, Ĺźe słuĹźby prewencyjne mają za zadanie zapobiegać. Swoją obecnością powinny dawać do zrozumienia, Ĺźe na większe awantury miejsca tu nie ma. A tymczasem ten plac zdawał się być wyjęty spod prawa. MoĹźna się było lać, wyzywać, chlać i awanturować. „Nie moĹźemy się wtrącać, nie moĹźemy wchodzić w tłum, bo mamy broń” – powiedział jeden z policjantĂłw. Na prośby podania numerĂłw słuĹźbowych reagowali „niesłyszeniem”. ”Tu nam nic nie zrobią” – przekonywał kolegę młody, podpity nastolatek, zachęcając go do tego, aby nie krył się z tym, Ĺźe idzie z puszką piwa. Rzeczywiście. Pod Pałacem niektĂłrzy mogli się czuć bezpiecznie. Policja nie robiła tym razem Ĺźadnych większych problemĂłw...

BUSY Z PIWEM I KRZYĹť Z PUSZEK

„Przyjechali trzema busami, szłam obok, to widziałam, w środku zgrzewki piwa. Pewnie dostali, jako zapłatę. Wyszli razem, ale w tłum weszli osobno, jakby się nie znali.” – tak opisywała pewna kobieta noc z poniedziałku na wtorek. Najpierw nie dawałem wiary, ale potem, przez te trzy dni słyszałem o tym do wielu innych osób. A więc nawet jeśli legendarne puszki w zgrzewkach są tylko pewnym wyolbrzymieniem, to faktem jest, że pod Pałac zjeżdżają zorganizowane grupy, których celem jest dezorganizacja i prowokacja. W chwili obecnej na portalu facebook grupa przeciwników Krzyża zapowiada, że 9 sierpnia o godzinie 23 będzie chciała „pokojowo przenieść Krzyż”. Podobno uzyskała już zgodę Prezydenta Miasta Warszawy. Na swoich stronach apeluje do policji i służb porządkowych, aby te nie wtrącały się w tą obywatelską inicjatywę. Afiszują się poparciem radia Tok FM i telewizji TVN Warszawa. Organizator akcji, zanim zainteresowali się nim obrońcy Krzyża oraz media, szczycił się na swoich stronach zdjęciami z bronią stylizowanymi na fotografie osób, które w różnych miejscach globu dokonały masakr w miejscach publicznych. A wszystkiemu milcząco przygląda się Kancelaria Prezydenta. Według ludzi, którzy są pod Pałacem dzień i noc Bronisław Komorowski chce rozwiązać problem czyimiś rękami. Trwa mobilizacja zwolenników obu frakcji, ludzie deklarują przyjazd ze wszystkich stron naszego kraju. Zgoda przecież buduje.

Również na facebook’u skrzyknęli się organizatorzy akcji stworzenia krzyża z puszek po piwie Lech. Wypełniając wolę swojego przewodnika duchowego Janusza Palikota („ożywiajcie i zwyciężajcie, krzyże z puszek piwa stawiajcie”), młodzi ludzie, określając się dumnie, jako studenci „siłą swoich gardeł i mięśni” sprofanowali symbol religijny, dekorując go puszkami po piwie. Z takim gadżetem udali się w czwartkową noc pod Pałac Prezydencki, gdzie od razu stali się sensacją i obiektem największego zainteresowania. I na tym tak naprawdę cały ten szokujący show się skończył. Po kilku niemrawych okrzykach w stylu – „Macie nowy – dajcie stary!” i próbie zaśpiewania jakiejś piosenki młodzi ludzie oparli swoje dzieło o barierki i oddalili się. Potem słyszałem od jednego z nich, że „ich symbol” upadł, bo nie było odpowiedniej agitacji wśród młodych, by pełnić przy nim wartę. Znamienne jest, że ten puszkowy wytwór ich głębokiej wrażliwości zakończył swój żywot ze złamanymi ramionami pod jednym ze śmietników. Ci młodzi ludzie pokazali, że ani na milimetr nie rozumieją, na czym polega to trwanie przy Krzyżu, o co w tym wszystkim chodzi. Było wesoło przez kilka minut. Kiedy zgasły światła kamer, nie opłacało się już być przy swoim „dziele”. Misja spełniona. Jak bardzo to wszystko wymowne... Niemniej wymowny może być również finał tego skandalicznego wybryku. Na forach dyskusyjnych trwa zbieranie materiału dowodowego w celu złożenia zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa. Organizatorzy znani są z imienia i nazwiska, po sieci krążą nagrania video oraz zdjęcia, również z przygotowań, które dumni, młodzi, postępowi umieścili na stronie tego „wydarzenia”. O tym, że zrozumieli, że popełnili przestępstwo niech świadczy fakt, że kilka godzin po akcji cała grupa na portalu facebook wraz z całą zawartością została skasowana. Ale czy w kraju, w którym czołowi politycy partii rządzącej nawołują do tego typu zachowań, a zawieszenie na krzyżu męskich genitaliów jest przejawem sztuki można się spodziewać nagany dla takiego postępowania? Duża część społeczeństwa mimo wszystko wierzy, że tak.

A PANI JEST ZA CZY PRZECIW?

„A powtórzyłbyś to przed dziennikarzem i kamerą z imienia i nazwiska?” – zapytał Krzysiek, jeden z obrońców Krzyża. „Dawajcie tu jakiegoś dziennikarza!” – krzyczał rozzuchwalony, otyły młodzian. Bo skąd o trzeciej w nocy pod Pałacem dziennikarz? Pobiegłem do Ewy Stankiewicz. Kilka sekund później przed zaskoczonym awanturnikiem wyrosła kamera, operator, dokumentalistka. „No śmiało” – zachęcał Krzysiek. Chłopak miał trochę oporów przed podaniem swoich danych, ale kiedy Krzysiek przedstawił się do kamery, temu nie pozostało nic innego. „Uważam, że całe to miejsce powinno zostać zrównane z ziemią. Hammer down! Jak w Ameryce. Powinno się spuścić napalm, potraktować ich wszystkich napalmem. I mielibyśmy spokój. Dziękuję!”. Swój groteskowy występ zakończył szczerząc zęby. Kamera została wyłączona. „A teraz chcę od Pani na piśmie, że nie wykorzysta Pani tego nigdzie.” – rzucił w stronę Ewy. „Czyli się Pan nie zgadza?” – zapytała. „Nie zgadzam się”. „To po co się Pan wypowiadał przed kamerą?”. „Bo mam z tego bekę. A jak zobaczę gdzieś tą wypowiedź, to pozwę Panią do sądu.” Rozmawialiśmy z nim potem jeszcze jakiś czas. Próbowaliśmy. Absolwent Łódzkiej Szkoły Filmowej. Pracownik reklamy. Arogancki i cyniczny. Był w jakimś stopniu przerażający w tym, co mówił. On wierzył, że ma rację. Potrafił się wysławiać, dbać o formy grzecznościowe, słuchać. Stwarzał dobre pozory. Ale rozmowy z nim nie było. Beton.

Chcemy sfilmować grupkę nastolatek, która stoi pod transparentem o dziele szatana. „Niech nas Pani nie filmuje” – zasłaniają twarze młode dziewczyny. „My nie mamy nic do powiedzenia, niech Pani z nim rozmawia” – wskazują na radnego PO, który trzyma transparent. „My tu się tylko kręcimy, wspieramy naszą akcję”. Mimo wszystko decydują się na kilka słów do kamery. Tak samo jak prawie 30-letni chłopak, z którym ekipa Ewy rozmawiała prawie 20 minut. Wyjaśniał, odpowiadał na pytania. Stojąca obok żona co chwila próbowała odciągnąć go od kamery. „Czy możemy wykorzystać Pana nagranie do filmu?”. „A do jakiego filmu?”. „Dokumentalnego”. „A Pani jest za czy przeciw?”. „Ja jestem za.”. „No to nie możecie”. „No ale przecież Pan jest przeciw, więc będzie można pokazać zdanie drugiej strony, nie uważa Pan?” – próbowali go przekonać. „Na razie nie daję zgody, jak już to zrobicie, to wyślijcie mi maila, mogę zostawić tylko maila.” Byłem świadkiem wielu takich rozmów. Zadziwiał fakt, że ludzie, którzy przecież tak jednoznacznie i odważnie wypowiadali swoje opinie do kamery, potem nie zezwalali na ich użycie w dokumencie. Doszedłem do wniosku, że po prostu uznali, że nie warto się ośmieszać...

HARCERSKI KRZYĹť

Jednym z częstszych argumentów, jakie słyszałem pod Pałacem, był ten, który mówił, że Krzyż postawili harcerze i że harcerzom należy go oddać. To prawda. Postawiony przez harcerzy, którzy niemalże zastępując policję i straż miejską w pierwszych chwilach i dniach po kwietniowej katastrofie uznali absolutnie oddolnie, że miejsce, w którym ludzie klękają, modlą się i zapalają znicze powinno być opatrzone właśnie tym znakiem – Krzyżem. To konkretni harcerze, konkretni ludzie, w konkretnej stolarni, konkretnej nocy przygotowali ten Krzyż. To oni go postawili. Nie zrobił tego ani p.o. Prezydenta, ani Premier, ani Urząd Miasta, ani tym bardziej Komendant jakiejkolwiek harcerskiej organizacji. Dwóch, trzech może czterech harcerzy uznało, że Krzyż w tym miejscu jest niezbędny. I jak się okazało – był. Krzyż nie przeszkadzał nikomu. Stał niewzruszony przez cały kwiecień, maj i czerwiec. I choć żałoba narodowa trwała około dwóch tygodni, to nikt Krzyża po tym czasie nie zdemontował. I o ile za akcją postawienia Krzyża stali właśnie szeregowi harcerze, tak decyzję o jego przeniesieniu podjął Komendant harcerstwa. Tajemnicą poliszynela jest fakt, że harcerze, którzy mieli uczestniczyć w uroczystościach trzeciego sierpnia, zostali dosłownie ściągnięci z obozów harcerskich i bez absolutnie żadnej wiedzy o panujących pod Pałacem nastrojach przyszli uroczyście ubrani odprowadzić Krzyż do Kościoła Św. Anny. I to ci harcerze szli ze spuszczonymi głowami, widząc, jak na całą tą uroczystość reagują zwykli ludzie, dla których to zwykłych ludzi, oni, zwykli harcerze postawili cztery miesiące temu ten zwykły, drewniany Krzyż. I to te harcerki chowały twarze w dłoniach i ukrywały łzy, kiedy jeden z obrońców pytał ich przez megafon – „Harcerze! W co daliście się wmanipulować? Czy tak chcecie zaczynać wasze młode życia? Przyszliście odbierać Polakom Krzyż? Skoro teraz odbieracie nam Krzyż, to co odbierzecie za kilka lat?” Ten Krzyż przestał być Krzyżem harcerzy już dawno temu. Praktycznie na samym początku. To Krzyż całego Narodu, który gromadził się pod Pałacem Prezydenckim w dniach po katastrofie. On już nie ma fizycznego właściciela. Stał się co najmniej naszym dziedzictwem narodowym. Jeśli ktoś nie jest w stanie tego zrozumieć, niech spróbuje porozmawiać z tymi, którzy Go tam postawili...

CHCEMY PRAWDY

Ludzie sprzed Pałacu, którzy pilnują Krzyża chcą Prawdy. Bo to brak Prawdy podzielił Polaków. Nie Krzyż. Krzyż nie może dzielić. Nigdy nie dzielił. Ten Krzyż to wyraz protestu przeciwko nieudolnym działaniom rządu RP, który w obliczu katastrofy smoleńskiej nie zdał egzaminu. To protest przeciwko wygładzaniu rzeczywistości i marginalizowaniu rzeczywistego znaczenia rzeczy, zjawisk i wydarzeń. Ci ludzie nie godzą się na to, że w ich kraju, w ich stolicy nie ma pierwszego na świecie pomnika ku czci pamięci ofiar katastrofy. Ci ludzie czują się poniżeni, że pierwszy taki pomnik powstał na Węgrzech. Krzyż symbolizuje w tym kontekście niezwykle szerokie spektrum wartości. I to jest jego mocą. Bo gromadzą się przy nim zarówno starsi ludzie, którzy go po prostu bronią, jak również ludzie, którzy krzyczą władzy w twarz, że nie pozwolą sobie na to, aby zapomnieć o 10.04, i że są gotowi na wiele poświęceń, aby sprawę wyjaśnienia tej tragedii doprowadzić do końca. I nie jest ważne, czy są wśród nich tacy, którzy wierzą w zamach, czy w tragiczny wypadek pośrednio spowodowany potwornymi zaniedbaniami Kancelarii Premiera. Wszyscy ci ludzie żądają Prawdy. Chcą wiedzieć. I pamiętać. Są głosem, którego nikt do tej pory nie chciał wysłuchać. A to niespotykane w kraju „władzy ludu”. Wspólne oświadczenie wydane przez Kancelarię Prezydenta, Kurię Metropolitalną i Harcerstwo nie uwzględniało czwartej strony – tej która stała pod Krzyżem. Dlaczego nikt nie zaprosi tych ludzi na rozmowę, do dyskusji? Dlaczego? Oni są na to gotowi, czekają, wybrali między sobą reprezentantów, mają ustalone stanowisko. Chcą jedynie, by ich wysłuchano. Przecież nie zależy im na tym, aby kolejne tygodnie sierpnia spędzać na Krakowskim Przedmieściu. Ci najżarliwsi obrońcy są często spoza stolicy. Przyjechali na dzień, dwa, zostali na tydzień. Jedzą w barach, śpią kątem u znajomych, wydają majątek na telefony komórkowe, marnują swoje wakacje, urlopy, zawalają obowiązki. Ale mówią jednocześnie, że będą tu tak długo, jak będzie to konieczne. Byłem tam z nimi, w samym środku. Rozmawialiśmy, ustalaliśmy, pisaliśmy. W tym dało się czuć klimat strajków lat 80-tych – tak przynajmniej mówili ci, którzy odczuwali w tych dniach to, co 30 lat temu. Bardzo sobie cenię, że mogłem ten powiew wolności poczuć na własnej skórze.

POLSKA PODZIELONA?

„Krzyż podzielił Polaków” – to prawda. Podzielił ich na tych, którzy w zgodzie z sumieniem, w obronie godności i polskiego honoru postanowili upomnieć się przed Pałacem Prezydenckim o Prawdę i Pamięć. I na tych, którzy pytają, dlaczego pod Pałacem nie ma półksiężyców. Podzielił na tych, którzy modląc się pod Krzyżem wierzą, że pomagają Ojczyźnie. I na tych, którzy plują starszym w twarz. Podzielił na tych, którzy przez wiele dni z rzędu potrafią przy Krzyżu czuwać. I na tych, którzy przychodzą pod Krzyż pomiędzy jedną, a drugą kolejką wódki. Podzielił na Bohaterów. I na motłoch, o którym nikt nie będzie chciał pamiętać za kilka lat...

Jestem dumny z tego, że poznałem pod Krzyżem tyle wartościowych osób. Studentów, urzędników, przedsiębiorców. Jestem dumny z tego, że mogę ich nazywać moimi Przyjaciółmi. Jestem dumny z tego, że stałem właśnie po Tej stronie. Bo czyż mógłbym za kilkanaście lat powiedzieć moim dzieciom, że w 2010 roku - w roku, w którym zginął Prezydent Polski, razem z pijanymi kolegami poszedłem pod poświęcony Krzyż, aby walczyć z modlącymi się starszymi ludźmi? Że im ubliżałem, nie dawałem dojść do słowa, wyśmiewałem i poniżałem, plułem w twarz, prowokowałem, zaczepiałem, bawiłem się ich kosztem... „Tato, a dlaczego?!”.

No właśnie... dlaczego?

Dnia Tue, 10 Aug 2010 15:41:16 +0200, in napisał(a):

http://raczek.salon24.pl/216876,relacja-spod-krzyza

Jedną z bardziej groźnych grup byli prowokatorzy. Ci ludzie potrafili przyjść, włączyć się do modlitwy, śpiewać, a nawet płakać, aby potem w odpowiednim momencie (np. przy dużej widowni lub w obecności kamer) zacząć lżyć, przeklinać i zachowywać się w sposób zupełnie nienormalny.

To zupełnie zwyczajne zachowanie u wierzących.


--
"Zostawcie kżyża mjastu"

W dniu 2010-08-10 16:03, Grzegorz Z. pisze:

Dnia Tue, 10 Aug 2010 15:41:16 +0200, in napisał(a):

http://raczek.salon24.pl/216876,relacja-spod-krzyza

Jedną z bardziej groźnych grup byli prowokatorzy. Ci ludzie potrafili
przyjść, włączyć się do modlitwy, śpiewać, a nawet płakać, aby potem w
odpowiednim momencie (np. przy dużej widowni lub w obecności kamer)
zacząć lżyć, przeklinać i zachowywać się w sposób zupełnie nienormalny.

To zupełnie zwyczajne zachowanie u wierzących.

Zgadza się to się nazywa religijna ekstaza. Niektórzy rzucają mięchem, inni jeszcze mówią nieznanymi językami. Kościół mówi że to dar od boga jest. Więc nie widzę problemu. Obrońców bóg obdarował sowicie, i taki efekt.

Użytkownik Klin > napisał:

http://raczek.salon24.pl/216876,relacja-spod-krzyza

Jedną z bardziej groźnych grup byli prowokatorzy. Ci ludzie potrafili
przyjść, włączyć się do modlitwy, śpiewać, a nawet płakać, aby potem w
odpowiednim momencie (np. przy dużej widowni lub w obecności kamer)
zacząć lżyć, przeklinać i zachowywać się w sposób zupełnie nienormalny.
Jeden z takich mężczyzn leżał kilkanaście minut wśród zniczy, rzekomo
płacząc i zawodząc, a potem zaczął rzucać mięsem na lewo i prawo. Czasem
takie osoby próbują kręcić się wokół nieformalnych twarzy, liderów, bądź
najaktywniejszych uczestników protestu, aby zdobyć ich zaufanie i
zaatakować w najmniej spodziewanej chwili. Na wszelki wypadek
oglądaliśmy zdjęcia takich prowokatorów, aby przez pomyłkę nie dać się
wmanipulować w ich show.

Najliczniejszą grupę za dnia stanowili szczekacze. To dosyć osobliwe
zjawisko, polegające na tym, aby w sile 5 – 6 osób otoczyć kogoś o
odmiennych poglądach i zarzucać go pytaniami, bez dawania szansy na
odpowiedź na którekolwiek z nich. Obrazki młodych dziewczyn,
napierających słownie na starszą kobietę przywodziły mi na myśl tylko
takie skojarzenie – sfora ujadających psów. Im nie chodziło o poznanie
motywów. Nie chcieli tego. Dziewczyny, których przykładem się tu
podpieram miały gotowe tezy i tematy, z których od Krzyża potrafiły
przeskoczyć nawet do dyskusji nad istnieniem Boga oraz wyższością
wykształconej młodzieży nad starszymi ludźmi. Hau, hau, hau - słyszałem
wokół siebie. Jedna przez drugą, jeden przez drugiego. Mocniej,
głośniej, odważniej. „A czemu to, a czemu tamto? A czy pani? A czy pani
mąż? A czy uważa pani? Ale przyzna mi pani racje, że...?” Niektórzy
rozmówcy odchodzili, co czasem nie było łatwe, bo sfora nie chciała
wypuścić dobrze rozgrzanej ofiary. Czasem atakowani nie wytrzymywali
inwektyw pod własnym adresem i reagowali złością, przekleństwem.
Wydawało się, że dzikie stado tylko na to czeka! Prawie słyszałem wycie
do księżyca, kiedy starsza kobieta odepchnęła od siebie ręce
przytrzymujących ją dziewczyn i powiedziała dosadnie – WON! Co godne
odnotowania, każdy z takich szczekaczy, grupowych, bądź indywidualnych,
z którym rozmawiałem, po pięciu minutach rozmowy wiercił się, jak na
rozżarzonych węglach i przy pierwszej lepszej okazji po prostu ode mnie
uciekał. Dziewczyny, o których pisałem wcześniej każdego następnego dnia
poznawały mnie i pozdrawiały wesołym „cześć!”, ale żadna nie chciała ze
mną rozmawiać. A kiedy podchodziłem do nich, gdy atakowały koleją osobę
zwyczajnie dawały sobie spokój i zmieniały miejsce. Również pewien
arogancki rudzielec przetrwał dialog ze mną przez zaledwie trzy minuty.
Po prostu odszedł w trakcie dyskusji w stronę grupy, gdzie średnia wieku
przekraczała spokojnie 60 lat. Był pod Pałacem każdego dnia. Cel miał
prosty – szczekać.

Wieczorem szczekacze stawali się bardziej napastliwi. Podchodzili do
grupy modlących się i bez wstydu pukali w plecy, pociągali za rękawy,
zaczepiali. „Proszę pani, chcemy porozmawiać. Czemu pani nie chce z nami
rozmawiać? Proszę nam wyjaśnić! Ale czemu nas Pani ignoruje?!” –
prowokowali. Również wieczorem dochodziło do eskalacji różnych form
agresji. Nagminne były wykwintne wyzwiska kierowane w kierunku modlących
się - „mohery, oszołomy, pejsy, pedały, debile, fanatycy, szantażyści”,
jak również skandowane hasła – „krzyż do kościoła” lub pojedyncze
okrzyki w stylu „je*ać krzyż” lub „niech każdy postawi tu swój krzyż!”.
To przykre, że „młodzi, wykształceni, z dużych miast”, ośmieleni
alkoholem urządzali sobie rozrywkę kosztem ludzi starszych. Jest to
znamienne i trzeba to podkreślić - nawet najbardziej fanatyczne modlitwy
i przykuwanie się do Krzyża nie może być porównywane do słownej i
fizycznej agresji. To są dwie zupełnie różne rzeczy, które niektórzy z
moich rozmówców starali się postawić na tym samym poziomie,
argumentując, że po każdej ze stron mamy do czynienia z przypadkami
skrajnymi. Fałsz! Godzinne śpiewanie pieśni religijnej na kolanach nie
jest tym samym, co splunięcie komuś w twarz lub kopanie zniczy.

Agresja fizyczna pojawia się nocą. To wtedy dochodzi do najbardziej
przerażających scen, które potem określa się ładnym słowem - zamieszki.
Nic z tego. To nie zamieszki. Czasem to prawdziwa walka. A raczej
obrona. I strach. Poczucie osamotnienia. Bezsilności i złości. Dlaczego
oni to robią? W czym my im przeszkadzamy? To napięcie pod Krzyżem trwa
od około północy do trzeciej, czwartej nad ranem. W weekendy dłużej.
Jest więcej chętnych do pokazania, co to nie ja i więcej chętnych do
oglądania takiego występu. Jest więcej alkoholu we krwi i o dziwo mniej
policji. I tylko po stronie Krzyża wciąż te same osoby. Ci sami ludzie,
którzy nie mogą skoczyć do „Przekąsek, zakąsek” naprzeciwko, aby zjeść
kanapkę, strzelić dwie kolejki wódki i wrócić. Muszą być, bo w każdej
chwili wataha zapijaczonej sitwy może wylecieć z tłumu i rzucić się na
modlące się kobiety albo młodych chłopców trzymających transparenty.
Trzeba mieć oczy dookoła głowy. Ciągle w napięciu. Aby zrozumieć
atmosferę spod Krzyża, trzeba tam być w nocy. Ja byłem trzy noce i
podziwiam tych, którzy są tam każdego dnia po zmroku.

Plac przed Pałacem Prezydenckim przyciąga też wariatów. Byłem świadkiem,
jak pijany, a może pod wpływem narkotyków młody człowiek biegał nocą bez
koszulki, wykrzykując jakieś niezrozumiałe słowa, wykonując dwuznaczne
gesty, tarzając się po chodniku i zapraszając wszystkich do walki.
Bezzębny tańczący bezdomny wspaniale wpisywał się w ten korowód groteski
ze wczesnych godzin porannych. A w tle wciąż pobrzmiewała cicha melodia
jakiegoś Psalmu...

W pamięć zapadła mi taka scena – chłopak z dziewczyną idą wzdłuż Pałacu.
Dostrzegają tablicę z napisem „Jarosławie Kaczyński – opamiętaj się”.
Przystają, chłopak mówi – „To nasz team.” „Ale o co chodzi?” – pyta jego
partnerka. „Nie wiem, ale to nasz team, tu są nasi ludzie...”.

JEST TĘCZOWO

Młody mężczyzna piał z oburzenia, bo stare dewotki nie pozwoliły mu
złożyć obok Krzyża tęczowej flagi, będącej symbolem homoseksualistów.
Zapytany, czy pochodzi z tego środowiska, odparł, że jest
heteroseksualny, ale flagę złożyć ma prawo. Jak widać osoby pełniące
wartę przy Krzyżu uznały inaczej. Mógłbym napisać, że pod Pałacem nie
pojawił się nikt „godzien” tego, by takie tęczowe kolory reprezentować,
ale musiałbym skłamać. Otóż popołudniową porą w środę lub w czwartek
dwójka młodych, może 15, 16-letnich chłopców zaczęła się publicznie
całować w tłumie modlących się osób. Ponieważ spowodowali raczej ogólne
rozbawienie, aniżeli sondowaną agresję oddalili się pospiesznie.
Rozbawienie wprowadził również młody mężczyzna w krótkich spodenkach,
który nocą z czwartku na piątek około 3 nad ranem położył się na
chodniku twarzą do ziemi, informując, że medytuje. Do jego spontanicznej
akcji dołączyli za kilka chwil inni postępowi obywatele i po chwili
chodnik zaściełało około sześciu „młodych, z dużych miast”. Nie piszę
wykształconych, bo na pewno takimi nie byli. Zachęcali innych okrzykami
„Kładź się z nami!”, zamawiali „zimnego Lecha” i „kaczkę po smoleńsku”.
Skandowali „nie zabierajcie pałacu sprzed krzyża” i poruszeni spadającym
gwałtownie zainteresowaniem gapiów po prostu wstali i poszli. Nad innymi
przypadkami lekkiej i cięższej anormalności nie będę się już rozwodził.
Dość wspomnieć ludzi, którzy śpiewali biesiadne piosenki, aby
przekrzyczeć modlitwy lub traktowali to miejsce, jako swoją scenę do
żenujących, postalkoholowych wybryków.

TURECKIE KEBABY

Ludzie przychodzą pod Pałac z gotowymi hasłami – wytrychami. Nie
interesują ich rzeczywiste motywy i głębszy sens całego zjawiska.
„Jestem Żydem, ten krzyż mnie obraża” – słyszałem niejednokrotnie.
Pomijam alogiczny argument o tym, że Krzyż może obrażać uczucia
religijne innych wyznań. Kiedy po wysłuchaniu zarzutów o tym, że Krzyż
jest symbolem katolicyzmu mówiłem, że wśród zniczy leży m.in. Gwiazda
Dawida, moi rozmówcy na chwilę speszeni - milkli. Przecież gdyby w
kwietniu pod Pałacem stanął również krzyż prawosławny, to stałby tam do
dzisiaj. Nikt nie śmiałby go usunąć. Ale nikt takiego nie postawił...
Czy to się komuś podoba, czy nie Polska jest krajem katolickim i dlatego
ludzie czuwają przy Krzyżu, a nie przy półksiężycu. Najbardziej
zadziwiające były zarzuty ateistów, którzy wprost mówili, że skoro nie
wierzą, to ten symbol razi ich uczucia. Nie, nie stali w tych kolejkach
do Pałacu w kwietniu. Nie stali, bo trzeba być nienormalnym, żeby stać
kilkanaście godzin. Po co? Tak, ludzie mają prawo mieć swoje symbole,
ale ten akurat powinien być w Kościele. Rozmowy pod Pałacem ocierały się
często o absurd. Oto ateiści pouczają wierzących, jak należy się
zachować. Niewierzący ganią katolików wysługując się przykładami
wysokich w hierarchii kapłanów. Młodsi próbują udowodnić starszym, jak
ci bardzo się mylą. Żadna z tych awanturujących się osób ani razu nie
zadała sobie trudu, aby poznać przyczyny, dla których ludzie stoją pod
KrzyĹźem dniami i nocami. Nie. Oni przychodzili, rzucali kilkoma
pytaniami, zarzutami. Było to o tyle zabawne, że zbiór tych haseł -
wytrychów ograniczał się do kilku, tak więc po dniu rozmów moje kolejne
dialogi odbywały się tak naprawdę na zasadzie odtwarzania w kółko tej
samej płyty. Zadziwiające było, że większość moich rozmówców zgadzała
się, że pod Pałacem Prezydenckim powinna stanąć płyta, bądź pomnik
upamiętniający tragedię 10 kwietnia. Rozumieli to i zgadzali się z tym.
Pewien młody chłopak powiedział do mnie – „To skandujmy – chcemy
tablicy!”. Odparłem, że może śmiało stanąć obok ludzi spod Krzyża, bo
oni również m.in. tego chcą. Ale kiedy mówiłem im, że pomimo
trójstronnych ustaleń pomiędzy Harcerstwem, Kurią i Kancelarią
Prezydenta konserwator zabytków stwierdził, że nic w tym miejscu
postawić nie można – milczeli. Milczeli lub mówili, że prawa trzeba
przestrzegać, bo jeśli konserwator powiedział, że nie można, to znaczy,
Ĺźe nie moĹźna. Nie rozumieli, Ĺźe ludzie pod KrzyĹźem zostali oszukani, bo
najpierw obiecano im trwałe upamiętnienie katastrofy i zrywu narodowego,
a potem, kiedy zgodzili się na przeniesienie Krzyża zasłoniono się
decyzją urzędnika. Prawo ma służyć ludziom. Sytuacja, w której znalazła
się Polska w chwili obecnej daje możliwość do tworzenia nowych
standardów. Niestety, to na Węgrzech, a nie w Polsce stanął pierwszy
pomnik poświecony smoleńskiej katastrofie. Bo u nas o sprawach
narodowych decyduje konserwator zabytkĂłw.

Słyszałem też głosy, które twierdziły, że przecież te tragicznie zmarłe
osoby mają już swoje groby. Że jest Wawel, Świątynia Opatrzności. Że po
co mnożyć te byty. Po co pomniki, tablice? Pytałem się wtedy, czy
wiedzą, gdzie jest grób śp. kapitana Protasiuka. Nie wiedzieli. Ja też
nie wiem. A chciałbym, aby w miejscu, w którym po 10 kwietnia stałem
dziesięć godzin w nieprawdopodobnej kolejce do Pałacu Prezydenckiego,
była możliwość zatrzymania się, chwili refleksji i oddania hołdu
wszystkim ofiarom tej tragedii. Chciałbym, by było to miejsce dostępne,
otwarte, w honorowym punkcie – bo tak się należy. Słyszałem wtedy, że
pamięć należy nosić w sercu, a to świeckie miejsce zostawić takim, jakim
jest. „A czy gdy umrą twoi rodzice nie postawisz im pomnika, płyty? Czy
będziesz nosił pamięć o nich tylko w sercu?” – próbowałem dociec.
Milczeli. Niepewni. „Ale żeby czcić te osoby, trzeba wiedzieć, kto to
był! No niech Pani wymieni nazwiska chociaż 15 osób. Niech Pani wymieni
nazwisko jakiegoś borowca! Pani tu przychodzi ich wspominać, a Pani
nikogo nie zna, Pani nikogo nie pamięta! No jak się nazywał borowiec,
chociaż jeden!” – grzmiał postawny pięćdziesięcioletni jegomość.
Adresatka tych gromów, niska starsza kobieta stała osaczona przez
gęstniejący tłum. „No jak się nazywał?” – pytał oskarżycielsko. Stałem
za jego plecami. „Janosik” – odpowiedziałem. Odwrócił się przez ramię,
spojrzał na mnie, uśmiechnął się, zaliczając mnie pewnie do swoich
zwolenników i przyznając mi rację powiedział – „No właśnie, Janosik. A
ta Pani nic nie wie”. „Czyli uważa Pan, że nie możemy pamiętać i składać
hołdu osobom, których nie znamy z nazwiska?” – zapytałem. „Oczywiście,
że nie” – odparł bez chwili namysłu. Poprosiłem go, aby wymienił
nazwiska dwóch oficerów spośród ponad 22 tysięcy zamordowanych w
Katyniu. Przez kilka sekund wpatrywał się we mnie szeroko otwartymi
oczami. Ciszę przerwał głos jego ofiary – „No właśnie, niech Pan wymieni!”.

Jednak najbardziej utkwił mi w pamięci głos młodego człowieka, który
starał się mnie przekonać, że sytuacja z Krzyżem jest analogiczna do
rozstawienia przed Pałacem budek z tureckimi kebabami. „Bo rozstawiać
nie wolno, a oni i tak by sobie rozstawili. I by sprzedawali te kebaby.
I byliby chętni na te kebaby. I ich przeciwnicy”. A więc wypisz wymaluj
– chodzi o to samo, prawda?

ZATAŃCZYĆ WŚRÓD ZNICZY

„Jestem pedałem i szukam sobie chłopaka na noc” – tak uzasadniał pewien
pijany oprych to, że obmacywał mężczyznę, który zapytał się go, po co tu
przyszedł. Krótkie spodenki, tatuaże, ogolona głowa. Kiedy obmacywanie
nie przyniosło żadnych rezultatów i nie udało się nikogo sprowokować
pijany agresor ordynarnie splunął w twarz chłopakowi, którego przed
momentem dotykał. Tego tłum znieść już nie mógł. Zaczęła się słowna
awantura, przepychanki. Gdy awanturnik zorientował się, że jego
bohaterskie zachowania rejestruje kamera Ewy Stankiewicz bez chwili
wahania rzucił się w kierunku ekipy. Na szczęście został przytrzymany
przez kilku rosłych mężczyzn. Witamy pod Pałacem nocą! „Kiedy rozum śpi,
budzą się demony” – powiedział bardzo dumny z siebie jeden z
przeciwników Krzyża do obrończyni. O tak, to prawda. Demony najczęściej
wyzierają z pobliskiej knajpki z przekąskami i niedalekich dyskotek.
Przychodzą ładnie ubrane, atrakcyjne, młode. Za takimi demonami niejeden
mężczyzna obejrzałby się na ulicy. I to właśnie tacy ludzie uformowali
się w mały oddział i ruszyli szturmem w stronę transparentów W.
Bonkowskiego, który pojawił się pod Pałacem w czwartek w nocy. To nie
był atak dresiarni, pijaków i menelstwa. To młodzi, piękni i bogaci. Na
szpilkach, w spodniach w kant, z karnetami do solarium w kieszeni. To
oni osaczyli młodego chłopaka, który trzymał jeden z końców transparentu
i krzyczeli, jak w amoku, wyzywając go od najgorszych. Strefa intymna?
Zapomnij. Oni stali pięć centymetrów od jego twarzy. Hau, hau, hau! A on
nic. I wtedy jeden ze sfory nie wytrzymał i go pochnął. Na odsiecz
ruszyli inni obrońcy. Zaczęła się przepychanka. „Pisowiec bije kobietę,
damski bokser! Damski bokser!” – zaczął drzeć się prowokator, który
wcześniej zaatakował trzymającego transparent. „Dlaczego mnie bijesz, ty
gnoju, ty szmato!” – darła się wysoka dziewczyna w kusej spódniczce.
Oczy pałały chęcią walki. „Damski bokser!”. Widziałem wszystko. Nikt
dziewczyny nie uderzył. Sama pchała się w największą kotłowaninę i sama
swoimi pazurami atakowała na lewo i prawo. Ta scena, w której pijana
grupka prowokuje awanturę, aby potem krzyczeć, że fanatycy biją niewinne
kobiety chyba najlepiej oddaje istotę każdej nocnej warty przed Pałacem.
Nocą nie ma dialogów, rozmów. Siła argumentów nie ma szans w starciu z
argumentem siły, bo tej drugiej jest po prostu więcej... Nie mogę tu nie
zauważyć jednej rzeczy. Kiedy przeciwnicy Krzyża od kilku dni stali z
transparentami, które głosiły, że obrona Krzyża jest dziełem szatana,
które nawoływały Jarosława Kaczyńskiego do opamiętania się i które
krzyczały „Precz z Krzyżakami!” nie dochodziło do fizycznych napaści na
osoby, które te transparenty trzymały. Transparenty Bonkowskiego zostały
zaatakowane po 30 minutach od pojawienia się. Zostały zaatakowane w
dzikim szale agresji i nienawiści napędzanym najniższymi ludzkimi
instynktami i podlewanym suto piwem i wódką.

Noce przed Pałacem powinny być obiektem badań socjologicznych. To
zjawisko powinni oglądać i analizować studenci, doktoranci lub ludzie
zainteresowani zachowaniami społecznymi. Bo to nie są normalne
zachowania. Nie jest normą, kiedy grupa kilkunastu umięśnionych facetów
przedziera się przez modlące się staruszki i zbiera z ziemi kartki z
modlitwami, zdjęciami i apelami, a potem z nieskrywaną dumą drze je nad
swoimi głowami w geście zwycięstwa. Około godziny 4 rano w piątek
chodnik przed Pałacem był usłany porwanymi szczątkami papieru, z których
smutno spozierały m.in. takie słowa jak: Jezus Chrystus lub Jan Paweł
II. Nie jest normalne, kiedy pijany mężczyzna wskakuje pomiędzy znicze,
aby tańczyć w pijackim widzie. Nie można godzić się na to, aby grupa
starszych, modlących się ludzi była narażana na realną agresję ze strony
ograniczonego umysłowo motłochu, tylko dlatego, że ktoś nie ma woli, by
upamiętnić w tym miejscu Prezydenta Lecha Kaczyńskiego i pozostałe
ofiary smoleńskiej tragedii. Nie można.

TU NAM NIC NIE ZROBIĄ!

Policja niby jest, ale jej nie ma. We wtorkową noc nie było jej wcale. W
środę na ulicy przed Pałacem stał kilkuosobowy kordon złożony z samych
policjantek. Kiedy po opisanym wcześniej ataku na kamerę i interwencji
tłumu, który powstrzymywał agresora, ludzie krzyczeli do owych
funkcjonariuszek, aby pomogły, te stały niewzruszone. Podszedłem
bezpośrednio do jednej i powiedziałem, żeby podeszła, bo może stać się
krzywda. Zareagowała, weszła w tłum, wezwała patrol. Sytuacja się
uspokoiła. Jej koleżanka mówiła – „Nie idź tam, przecież widzisz, że to
scenka dla nas. Nie idź, jesteśmy same!”. Policja agresorów spisuje i za
kilka chwil wypuszcza. Nie reaguje na zgłoszenia dotyczące osób, które
chodzą przed Pałacem z otwartymi puszkami piwa albo butelkami wódki. „To
zadanie dla straży miejskiej” – mówią. Nie czułem się tam bezpiecznie.
Nikt się nie czuje. Policji nie ma. Może kręcą się gdzieś w pobliżu,
czekając, aż tłum zacznie się prać na tyle mocno, aby można było
spacyfikować tę imprezę. Nie wiem. Ja jako obywatel w państwie prawa
czułem się pod Pałacem zagrożony. Tłum szalał, wyrywali transparenty,
grozili, popychali, a policja stała po drugiej stronie łańcucha razem z
BOR-em i po prostu się przyglądała z kamiennymi twarzami. W czwartkową
noc kordonu policji na ulicy już nie było. Raz na jakiś czas pojawiał
się większy patrol w odblaskowych kamizelkach, widziałem też dwóch
policjantów w czarnych koszulkach bezpośrednio w tłumie. Ale to wszystko
zawsze po fakcie. Sądziłem, że służby prewencyjne mają za zadanie
zapobiegać. Swoją obecnością powinny dawać do zrozumienia, że na większe
awantury miejsca tu nie ma. A tymczasem ten plac zdawał się być wyjęty
spod prawa. Można się było lać, wyzywać, chlać i awanturować. „Nie
możemy się wtrącać, nie możemy wchodzić w tłum, bo mamy broń” –
powiedział jeden z policjantów. Na prośby podania numerów służbowych
reagowali „niesłyszeniem”. ”Tu nam nic nie zrobią” – przekonywał kolegę
młody, podpity nastolatek, zachęcając go do tego, aby nie krył się z
tym, że idzie z puszką piwa. Rzeczywiście. Pod Pałacem niektórzy mogli
się czuć bezpiecznie. Policja nie robiła tym razem żadnych większych
problemĂłw...

BUSY Z PIWEM I KRZYĹť Z PUSZEK

„Przyjechali trzema busami, szłam obok, to widziałam, w środku zgrzewki
piwa. Pewnie dostali, jako zapłatę. Wyszli razem, ale w tłum weszli
osobno, jakby się nie znali.” – tak opisywała pewna kobieta noc z
poniedziałku na wtorek. Najpierw nie dawałem wiary, ale potem, przez te
trzy dni słyszałem o tym do wielu innych osób. A więc nawet jeśli
legendarne puszki w zgrzewkach są tylko pewnym wyolbrzymieniem, to
faktem jest, że pod Pałac zjeżdżają zorganizowane grupy, których celem
jest dezorganizacja i prowokacja. W chwili obecnej na portalu facebook
grupa przeciwników Krzyża zapowiada, że 9 sierpnia o godzinie 23 będzie
chciała „pokojowo przenieść Krzyż”. Podobno uzyskała już zgodę
Prezydenta Miasta Warszawy. Na swoich stronach apeluje do policji i
służb porządkowych, aby te nie wtrącały się w tą obywatelską inicjatywę.
Afiszują się poparciem radia Tok FM i telewizji TVN Warszawa.
Organizator akcji, zanim zainteresowali się nim obrońcy Krzyża oraz
media, szczycił się na swoich stronach zdjęciami z bronią stylizowanymi
na fotografie osób, które w różnych miejscach globu dokonały masakr w
miejscach publicznych. A wszystkiemu milcząco przygląda się Kancelaria
Prezydenta. Według ludzi, którzy są pod Pałacem dzień i noc Bronisław
Komorowski chce rozwiązać problem czyimiś rękami. Trwa mobilizacja
zwolenników obu frakcji, ludzie deklarują przyjazd ze wszystkich stron
naszego kraju. Zgoda przecieĹź buduje.

Również na facebook’u skrzyknęli się organizatorzy akcji stworzenia
krzyża z puszek po piwie Lech. Wypełniając wolę swojego przewodnika
duchowego Janusza Palikota („ożywiajcie i zwyciężajcie, krzyże z puszek
piwa stawiajcie”), młodzi ludzie, określając się dumnie, jako studenci
„siłą swoich gardeł i mięśni” sprofanowali symbol religijny, dekorując
go puszkami po piwie. Z takim gadżetem udali się w czwartkową noc pod
Pałac Prezydencki, gdzie od razu stali się sensacją i obiektem
największego zainteresowania. I na tym tak naprawdę cały ten szokujący
show się skończył. Po kilku niemrawych okrzykach w stylu – „Macie nowy –
dajcie stary!” i próbie zaśpiewania jakiejś piosenki młodzi ludzie
oparli swoje dzieło o barierki i oddalili się. Potem słyszałem od
jednego z nich, że „ich symbol” upadł, bo nie było odpowiedniej agitacji
wśród młodych, by pełnić przy nim wartę. Znamienne jest, że ten puszkowy
wytwór ich głębokiej wrażliwości zakończył swój żywot ze złamanymi
ramionami pod jednym ze śmietników. Ci młodzi ludzie pokazali, że ani na
milimetr nie rozumieją, na czym polega to trwanie przy Krzyżu, o co w
tym wszystkim chodzi. Było wesoło przez kilka minut. Kiedy zgasły
światła kamer, nie opłacało się już być przy swoim „dziele”. Misja
spełniona. Jak bardzo to wszystko wymowne... Niemniej wymowny może być
również finał tego skandalicznego wybryku. Na forach dyskusyjnych trwa
zbieranie materiału dowodowego w celu złożenia zawiadomienia o
popełnieniu przestępstwa. Organizatorzy znani są z imienia i nazwiska,
po sieci krążą nagrania video oraz zdjęcia, również z przygotowań, które
dumni, młodzi, postępowi umieścili na stronie tego „wydarzenia”. O tym,
że zrozumieli, że popełnili przestępstwo niech świadczy fakt, że kilka
godzin po akcji cała grupa na portalu facebook wraz z całą zawartością
została skasowana. Ale czy w kraju, w którym czołowi politycy partii
rządzącej nawołują do tego typu zachowań, a zawieszenie na krzyżu
męskich genitaliów jest przejawem sztuki można się spodziewać nagany dla
takiego postępowania? Duża część społeczeństwa mimo wszystko wierzy, że
tak.

A PANI JEST ZA CZY PRZECIW?

„A powtórzyłbyś to przed dziennikarzem i kamerą z imienia i nazwiska?” –
zapytał Krzysiek, jeden z obrońców Krzyża. „Dawajcie tu jakiegoś
dziennikarza!” – krzyczał rozzuchwalony, otyły młodzian. Bo skąd o
trzeciej w nocy pod Pałacem dziennikarz? Pobiegłem do Ewy Stankiewicz.
Kilka sekund później przed zaskoczonym awanturnikiem wyrosła kamera,
operator, dokumentalistka. „No śmiało” – zachęcał Krzysiek. Chłopak miał
trochę oporów przed podaniem swoich danych, ale kiedy Krzysiek
przedstawił się do kamery, temu nie pozostało nic innego. „Uważam, że
całe to miejsce powinno zostać zrównane z ziemią. Hammer down! Jak w
Ameryce. Powinno się spuścić napalm, potraktować ich wszystkich
napalmem. I mielibyśmy spokój. Dziękuję!”. Swój groteskowy występ
zakończył szczerząc zęby. Kamera została wyłączona. „A teraz chcę od
Pani na piśmie, że nie wykorzysta Pani tego nigdzie.” – rzucił w stronę
Ewy. „Czyli się Pan nie zgadza?” – zapytała. „Nie zgadzam się”. „To po
co się Pan wypowiadał przed kamerą?”. „Bo mam z tego bekę. A jak zobaczę
gdzieś tą wypowiedź, to pozwę Panią do sądu.” Rozmawialiśmy z nim potem
jeszcze jakiś czas. Próbowaliśmy. Absolwent Łódzkiej Szkoły Filmowej.
Pracownik reklamy. Arogancki i cyniczny. Był w jakimś stopniu
przerażający w tym, co mówił. On wierzył, że ma rację. Potrafił się
wysławiać, dbać o formy grzecznościowe, słuchać. Stwarzał dobre pozory.
Ale rozmowy z nim nie było. Beton.

Chcemy sfilmować grupkę nastolatek, która stoi pod transparentem o
dziele szatana. „Niech nas Pani nie filmuje” – zasłaniają twarze młode
dziewczyny. „My nie mamy nic do powiedzenia, niech Pani z nim rozmawia”
– wskazują na radnego PO, który trzyma transparent. „My tu się tylko
kręcimy, wspieramy naszą akcję”. Mimo wszystko decydują się na kilka
słów do kamery. Tak samo jak prawie 30-letni chłopak, z którym ekipa Ewy
rozmawiała prawie 20 minut. Wyjaśniał, odpowiadał na pytania. Stojąca
obok żona co chwila próbowała odciągnąć go od kamery. „Czy możemy
wykorzystać Pana nagranie do filmu?”. „A do jakiego filmu?”.
„Dokumentalnego”. „A Pani jest za czy przeciw?”. „Ja jestem za.”. „No to
nie możecie”. „No ale przecież Pan jest przeciw, więc będzie można
pokazać zdanie drugiej strony, nie uważa Pan?” – próbowali go przekonać.
„Na razie nie daję zgody, jak już to zrobicie, to wyślijcie mi maila,
mogę zostawić tylko maila.” Byłem świadkiem wielu takich rozmów.
Zadziwiał fakt, że ludzie, którzy przecież tak jednoznacznie i odważnie
wypowiadali swoje opinie do kamery, potem nie zezwalali na ich uĹźycie w
dokumencie. Doszedłem do wniosku, że po prostu uznali, że nie warto się
ośmieszać...

HARCERSKI KRZYĹť

Jednym z częstszych argumentów, jakie słyszałem pod Pałacem, był ten,
który mówił, że Krzyż postawili harcerze i że harcerzom należy go oddać.
To prawda. Postawiony przez harcerzy, którzy niemalże zastępując policję
i straż miejską w pierwszych chwilach i dniach po kwietniowej
katastrofie uznali absolutnie oddolnie, Ĺźe miejsce, w ktĂłrym ludzie
klękają, modlą się i zapalają znicze powinno być opatrzone właśnie tym
znakiem – Krzyżem. To konkretni harcerze, konkretni ludzie, w konkretnej
stolarni, konkretnej nocy przygotowali ten KrzyĹź. To oni go postawili.
Nie zrobił tego ani p.o. Prezydenta, ani Premier, ani Urząd Miasta, ani
tym bardziej Komendant jakiejkolwiek harcerskiej organizacji. DwĂłch,
trzech może czterech harcerzy uznało, że Krzyż w tym miejscu jest
niezbędny. I jak się okazało – był. Krzyż nie przeszkadzał nikomu. Stał
niewzruszony przez cały kwiecień, maj i czerwiec. I choć żałoba narodowa
trwała około dwóch tygodni, to nikt Krzyża po tym czasie nie
zdemontował. I o ile za akcją postawienia Krzyża stali właśnie szeregowi
harcerze, tak decyzję o jego przeniesieniu podjął Komendant harcerstwa.
Tajemnicą poliszynela jest fakt, że harcerze, którzy mieli uczestniczyć
w uroczystościach trzeciego sierpnia, zostali dosłownie ściągnięci z
obozów harcerskich i bez absolutnie żadnej wiedzy o panujących pod
Pałacem nastrojach przyszli uroczyście ubrani odprowadzić Krzyż do
Kościoła Św. Anny. I to ci harcerze szli ze spuszczonymi głowami,
widząc, jak na całą tą uroczystość reagują zwykli ludzie, dla których to
zwykłych ludzi, oni, zwykli harcerze postawili cztery miesiące temu ten
zwykły, drewniany Krzyż. I to te harcerki chowały twarze w dłoniach i
ukrywały łzy, kiedy jeden z obrońców pytał ich przez megafon –
„Harcerze! W co daliście się wmanipulować? Czy tak chcecie zaczynać
wasze młode życia? Przyszliście odbierać Polakom Krzyż? Skoro teraz
odbieracie nam Krzyż, to co odbierzecie za kilka lat?” Ten Krzyż
przestał być Krzyżem harcerzy już dawno temu. Praktycznie na samym
początku. To Krzyż całego Narodu, który gromadził się pod Pałacem
Prezydenckim w dniach po katastrofie. On juĹź nie ma fizycznego
właściciela. Stał się co najmniej naszym dziedzictwem narodowym. Jeśli
ktoś nie jest w stanie tego zrozumieć, niech spróbuje porozmawiać z
tymi, ktĂłrzy Go tam postawili...

CHCEMY PRAWDY

Ludzie sprzed Pałacu, którzy pilnują Krzyża chcą Prawdy. Bo to brak
Prawdy podzielił Polaków. Nie Krzyż. Krzyż nie może dzielić. Nigdy nie
dzielił. Ten Krzyż to wyraz protestu przeciwko nieudolnym działaniom
rządu RP, który w obliczu katastrofy smoleńskiej nie zdał egzaminu. To
protest przeciwko wygładzaniu rzeczywistości i marginalizowaniu
rzeczywistego znaczenia rzeczy, zjawisk i wydarzeń. Ci ludzie nie godzą
się na to, że w ich kraju, w ich stolicy nie ma pierwszego na świecie
pomnika ku czci pamięci ofiar katastrofy. Ci ludzie czują się poniżeni,
że pierwszy taki pomnik powstał na Węgrzech. Krzyż symbolizuje w tym
kontekście niezwykle szerokie spektrum wartości. I to jest jego mocą. Bo
gromadzą się przy nim zarówno starsi ludzie, którzy go po prostu bronią,
jak również ludzie, którzy krzyczą władzy w twarz, że nie pozwolą sobie
na to, aby zapomnieć o 10.04, i że są gotowi na wiele poświęceń, aby
sprawę wyjaśnienia tej tragedii doprowadzić do końca. I nie jest ważne,
czy są wśród nich tacy, którzy wierzą w zamach, czy w tragiczny wypadek
pośrednio spowodowany potwornymi zaniedbaniami Kancelarii Premiera.
Wszyscy ci ludzie żądają Prawdy. Chcą wiedzieć. I pamiętać. Są głosem,
którego nikt do tej pory nie chciał wysłuchać. A to niespotykane w kraju
„władzy ludu”. Wspólne oświadczenie wydane przez Kancelarię Prezydenta,
Kurię Metropolitalną i Harcerstwo nie uwzględniało czwartej strony – tej
która stała pod Krzyżem. Dlaczego nikt nie zaprosi tych ludzi na
rozmowę, do dyskusji? Dlaczego? Oni są na to gotowi, czekają, wybrali
między sobą reprezentantów, mają ustalone stanowisko. Chcą jedynie, by
ich wysłuchano. Przecież nie zależy im na tym, aby kolejne tygodnie
sierpnia spędzać na Krakowskim Przedmieściu. Ci najżarliwsi obrońcy są
często spoza stolicy. Przyjechali na dzień, dwa, zostali na tydzień.
Jedzą w barach, śpią kątem u znajomych, wydają majątek na telefony
komórkowe, marnują swoje wakacje, urlopy, zawalają obowiązki. Ale mówią
jednocześnie, że będą tu tak długo, jak będzie to konieczne. Byłem tam z
nimi, w samym środku. Rozmawialiśmy, ustalaliśmy, pisaliśmy. W tym dało
się czuć klimat strajków lat 80-tych – tak przynajmniej mówili ci,
którzy odczuwali w tych dniach to, co 30 lat temu. Bardzo sobie cenię,
że mogłem ten powiew wolności poczuć na własnej skórze.

POLSKA PODZIELONA?

„Krzyż podzielił Polaków” – to prawda. Podzielił ich na tych, którzy w
zgodzie z sumieniem, w obronie godności i polskiego honoru postanowili
upomnieć się przed Pałacem Prezydenckim o Prawdę i Pamięć. I na tych,
którzy pytają, dlaczego pod Pałacem nie ma półksiężyców. Podzielił na
tych, którzy modląc się pod Krzyżem wierzą, że pomagają Ojczyźnie. I na
tych, którzy plują starszym w twarz. Podzielił na tych, którzy przez
wiele dni z rzędu potrafią przy Krzyżu czuwać. I na tych, którzy
przychodzą pod Krzyż pomiędzy jedną, a drugą kolejką wódki. Podzielił na
Bohaterów. I na motłoch, o którym nikt nie będzie chciał pamiętać za
kilka lat...

Jestem dumny z tego, że poznałem pod Krzyżem tyle wartościowych osób.
Studentów, urzędników, przedsiębiorców. Jestem dumny z tego, że mogę ich
nazywać moimi Przyjaciółmi. Jestem dumny z tego, że stałem właśnie po
Tej stronie. Bo czyż mógłbym za kilkanaście lat powiedzieć moim
dzieciom, że w 2010 roku - w roku, w którym zginął Prezydent Polski,
razem z pijanymi kolegami poszedłem pod poświęcony Krzyż, aby walczyć z
modlącymi się starszymi ludźmi? Że im ubliżałem, nie dawałem dojść do
słowa, wyśmiewałem i poniżałem, plułem w twarz, prowokowałem,
zaczepiałem, bawiłem się ich kosztem... „Tato, a dlaczego?!”.

No właśnie... dlaczego?