# No nareszcie! Nareszcie odbył się premierowy pokaz PiS-kształtnych "taśm prawdy". Po serii wystąpień PiS-szturmowców hofmaniacych ludziom w głowach brudzińszczyzną i Błaszczakiem, wreszcie to zobaczyliśmy dokonanie "tu-jest-polskiej" kinematografii. Rzecz mocna i godna co najmniej nagrody prezesa, Złotego Kota Alika.

Scenariusz jak u Bergmana. Prostota wyrazu. Minimum środków i rekwizytów. Za to przekaz - ten to dopiero drze duszę i zmusza do refleksji.  Do tego autentyzm postaci nikogo nie może postawić obojętnym.

Najpierw emerytka. Wiek 74 lata. Tak napisali na kartonie, który pani dzierży w ręku. Sama prawda. Wygląda na tyle. Dla mnie bomba chociaż, przyznam, że w reklamie kleju do protez była lepsza. Ja tam Złotego Alika za tę role bym nie dał.

Teraz mama. Z dzieciątkiem na ręku. Wygląda całkiem, całkiem. No może nie tak dobrze jak w "taśmach prawdy" o serku Almette. Tam scenografia była o niebo lepsza. I ścieżka dźwiękowa na sielska nutę. Serek kupiłem. Kawałka kartonu raczej nie kupię.

Potem była studentka  , rolnik po manicurze (karton palcyma pianisty trzymał), oldboy-kibol w szaliczku i, na samiutkim końcu, biznesmen.

Ten ostatni był naprawdę autentyk. Garnitur, tablecik zamiast kartonu, fryzura jak z Business Centre Club. I, co najważniejsze, znałem gościa. No, może nie osobiście ale co by nie powiedzieć, życie mu niemal zawdzięczam. To dzięki niemu poznałem espumisan, do którego mnie przekonał i pozwolił pożegnać wzdęcia. On wskazał mi jak rozstać się ze zgagą i niestrawnością dzięki renie i nauczył hasła: "już w porządku mój żołądku". Nikt inny jak on pokazał mi w czym prać skarpety i udowodnił wyższość płynu do mycia naczyń "Jarcyś" nad innym, droższym a gorszym. On mnie,mówiąc krótko, przekonał, uleczył i wskazał jak żyć.

Tu film się skończył. Były jeszcze podziękowania, jak mniemam, dla sponsorów: panie premierze Tusk,dziękujemy. I tyle.

Dla mnie film był przeciętny; raczej produkcyjniak niż kino ambitne. Sensacji też w tym niewiele a sfera moralno-obyczajowa zbyt wypłaszczona w kierunku do nieutulonego żalu i początków depresji. Mówiąc krótko, nawet w Gdyni, w kategorii krótki metraż bez szans. A co dopiero mówić o szansach na sukces kasowy. Kompletna klapa! #
Ze strony:
http://tiny.pl/hfb1w

--
stevep