# Im bliĹźej wyborĂłw, tym bardziej nieustanny atak IV RP na III, ktĂłry trwa  juĹź wiele lat, a nasilił się po przegranych przez Jarosława Kaczyńskiego  wyborach prezydenckich, wchodzi w fazę ekstremalną i wojenną. Na wojnie  zaś nie mają zastosowania prawa i obyczaje z czasĂłw pokoju, nie zna ona  kompromisu i ugadywania się, pozostaje tylko dramatyczny wybĂłr: albo my,  albo oni.

Propaganda wojenna rządzi się Ĺźelaznymi zasadami. Wszystko, co robi wrĂłg,  jest złe, on sam pozbawiony jest jakichkolwiek cnĂłt i cech pozytywnych,  zagraĹźa wszystkiemu, co kochamy, lubimy i szanujemy. Reprezentuje świat i  wartości, ktĂłre są całkowicie przeciwstawne wartościom, w ktĂłre wierzymy i  ktĂłre chcemy urzeczywistnić.

Wedle tych zasad i tej logiki w państwie rządzonym przez wroga nic,  dosłownie nic, nie jest dobre i słuszne, na ziemi, w powietrzu i na  wodzie. Jeśli nawet coś tam zadziałało, coś się niby udało, to za rządĂłw  poprzednikĂłw i nie zdążono teraz jeszcze tego popsuć.. Polska jest zatem –  słyszymy – „Titanikiem” tuĹź przed zatonięciem, za chwilę zdechnie z głodu,  zostanie rozdarta przez rozmaite kondominia, zdeprawowana duchowo i  moralnie.

Wedle tej samej logiki, by pokonać imperium zła, trzeba dążyć do tego, by  ludzie poczuli, jak jest tragicznie, jak jest Ĺşle, zobaczyli wyraĹşnie, do  czego prowadzą rządy Komorowskiego i Tuska.
Moment rewolucyjny

Jednym z gorących sporĂłw, jakie wĂłwczas przez kilkanaście lat komuniści  toczyli między sobą, a miał teĹź kontynuację w dyskusjach po 1945 r., był  ten wokół tak zwanej sytuacji rewolucyjnej na ziemiach polskich w 1919 r.  Istniała ta sytuacja czy teĹź nie? Jeśli istniała, to znaczy, Ĺźe partia  komunistyczna jej nie wykorzystała i nie poprowadziła zrewoltowanych mas  do budowy nowego ustroju, nie sprostała szansie i wyzwaniu historycznemu.  Jeśli nie, znaczy to, Ĺźe nie nadszedł wĂłwczas jeszcze ten moment, trzeba  było zatem dalej walczyć o jego przybliĹźenie, bo nie da się rewolucji  przeprowadzić bez sytuacji rewolucyjnej.

Dzisiaj publicysta „Frondy” Tomasz Terlikowski na łamach „Gazety Polskiej”  publikuje artykuł „Moment rewolucyjny” – wyjęty jak gdyby Ĺźywcem ze  sztambucha KPP czy teĹź z głowy komunistycznego ideologa. Przepowiada, Ĺźe  nasila się w Polsce fala „emocjonalnego sprzeciwu wobec niszczenia  wolności słowa, promowania korupcji i chronienia kolesi przed jakąkolwiek  odpowiedzialnością”; „tę wściekłość zaczyna juĹź być widać”; „nie da się  zatrzymać śniegowej kuli, ktĂłra powoli zaczyna się rozpędzać”. Dojdzie  nieuchronnie do jakiejś rewolucyjnej kulminacji, bo wiadomo juĹź, Ĺźe prĂłba  spokojnego wyprowadzenia Polski ze stanu „uwikłania III RP” nie udała się,  Ĺźe „układ” powrĂłcił jeszcze silniejszy i „nie tylko odwojował wszystko, co  utracił w czasie krĂłciutkiego doświadczenia IV RP, ale i zagarnął jeszcze  więcej”. Terlikowski jest głęboko przekonany, Ĺźe system, na czele ktĂłrego  stoi Donald Tusk, „nie przetrwa długo i Ĺźe zostanie zmieciony. Oby tym  razem na trwałe”.

Ta rewolucja, jak pisze publicysta „Gazety Polskiej”, zostanie  przeprowadzona przez ludzi, ktĂłrzy „juĹź wiedzą, jak moĹźe wyglądać państwo  (a przecieĹź projekt IV RP nie został nawet dobrze rozpoczęty, dość szybko  bowiem brutalnie podcięto mu skrzydła), jak mogą wyglądać media wolne od  natarczywej, jednostronnej propagandy, i jak moĹźna prowadzić politykę  takĹźe wobec wielkich mocarstw. I chcą powrotu tamtej rzeczywistości”.

Nic dodać, nic ująć, moĹźna tylko podziękować dziennikarzowi, Ĺźe tak jasno  wyraĹźa swoje, a przecieĹź nie tylko swoje, idee i plany. Jest w tym  myśleniu o rewolucyjnym momencie wyraĹşny motyw, Ĺźe im gorzej, tym lepiej  (jak mĂłwili starzy komuniści, gdy walczyli z II Rzeczpospolitą, ktĂłrej  nienawidzili, odmawiali jej prawa do istnienia), Ĺźe PiS moĹźe wygrać juĹź  tylko przez zapaść kraju, załamanie gospodarki, uliczne rozruchy, dymisję  rządu. Widać to choćby w setkach internetowych komentarzy w rodzaju:  jeszcze trochę „franek” podskoczy i zmiecie Tuska. Podobne nadzieje wiąże  się z długiem publicznym, wzrostem cen, ogĂłlnoświatowym kryzysem. Bo  rewolucja jest w takim myśleniu wartością nadrzędną, wymaga ofiar, musi  się wyłonić z załamania i chaosu i tę cenę warto zapłacić dla moralnego  oczyszczenia. Prawica wciąż, od 1989 r., poszukuje, choćby umownej, krwi  załoĹźycielskiej, w ktĂłrej trzeba skąpać narĂłd, aby go ocalić.
Ofensywa klęski

„Nie będziemy juĹź mieć do czynienia z kulturalnym, ograniczonym projektem  politycznym, ktĂłrego celem było ewolucyjne oczyszczenie struktur państwa,  ale z czymś na kształt rewolucji” – pisze Terlikowski. I moĹźna „mieć tylko  nadzieję”, Ĺźe w tej rewolucji nie będzie „wieszania”, choć gwarancji  przecieĹź nie ma. To wieszanie jest nawiązaniem do słów i marzeń poety  Jarosława Marka Rymkiewicza, innego rewolucjonisty dzisiejszych czasĂłw,  ktĂłry z taką zawziętością tropi geny KPP w redakcji „Gazety Wyborczej”.

I jak to na wojnie, jak to podczas rewolucji, nikt nie moĹźe pozostać  obojętny, unikać wyboru i trwać na marginesie, podziały muszą być  wyraziste i jednoznaczne, a postawy odpowiednio do nich ułoĹźone.

Tak radykalnego projektu rewolucyjnego nie głosi Ĺźadna większa partia  polityczna w Polsce, choć w propagandzie klęski udział ma ich znakomita  większość. Wiadomo, zbliĹźają się wybory i na atakowaniu rządu zbić moĹźna  kokosy wyborcze, a im bardziej będzie on osłabiony i zohydzony, tym  szanse, Ĺźe wyborcy oddadzą głosy na innych, stają się większe. #
Ze strony:
http://tiny.pl/h5fdv

--
stevep
UĹźywam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/