.... czyli ratuj się kto może :

http://fakty.interia.pl/prasa/tygodnik_solidarnosc/news/prywatyzacja-po-polsku-ratuj-sie-kto-moze,1358149,3406

"Prywatyzować bo kasa pusta - takie rady neoliberałów pod adresem
obecnej koalicji brzmią jak apele "ratuj się kto może". Owi doradcy
powinni wreszcie pomyśleć, jak zapewnić większe środki na rozwój i
wsparcie dla tych gałęzi gospodarki, które mogą dać nam lepszą pozycję w
świecie.

Wprawdzie polska gospodarka jakoś się trzyma, ale pozostaje gospodarką
drugiej kategorii i bez perspektyw - bez przemysłu innowacyjnego i
nowych technologii. Dla krajów wysoko rozwiniętych pozostajemy
rezerwuarem siły roboczej, dużym rynkiem zbytu i wygodnym miejscem na
lokalizowanie produkcji uciążliwej dla środowiska naturalnego.

Długoletnia stagnacja gospodarcza w Japonii a równocześnie ogromny
rozwój Chin, powinny skłonić do myślenia medialnych ekonomistów.
Chińczycy nie szczędzą środków na badania i rozwój, ściągają z USA,
Japonii i z Europy najlepszych fachowców, podejmują ryzykowne wyzwania,
podczas gdy syci Japończycy zrobili się ostrożni, żyją z renty od
kapitałów a liberalne rządy zostały zdominowane przez różne grupy
interesów, centralną biurokrację i korporacyjny wielki biznes. Zrobiło
się u nich podobnie jak u nas. A więc drugą Japonię już mamy, a nawet ją
przegoniliśmy, bo u nas politycy są bardziej skorumpowani i
zmanipulowani przez media na usługach biznesu. Istotna różnica jest
natomiast taka, że nasze kolejne rządy ciągle trzymają się
neoliberalnych "pryncypiów" zaś w Japonii zanosi się na odrodzenie;
liberalni demokraci przeżywają właśnie swoje Waterloo, a w
ministerstwach zapowiada się trzęsienie ziemi.

Balcerowicz musi wykładać

Ponieważ słynny guru twardogłowych neoliberałów musiał odejść z NBP, to
teraz musi więcej wykładać w mediach, by dać PO tak potrzebne wsparcie.
Opowiada nawet dowcipy z długą brodą, np. o tym, że gdyby socjalistyczną
(w domyśle państwową) gospodarkę wprowadzić na Saharze to rychło
zabrakłoby tam piasku. Przypomina to słynne wykłady profesora
mniemanologii stosowanej. Prof. Stanisławski wykładał jednak tylko w
dobrych kabaretach i był najśmieszniejszy. Balcerowicz natomiast sądzi
zapewne, że jest najmądrzejszy, choć myli gospodarkę socjalistyczną,
znaną dobrze w Skandynawii i w Zachodniej Europie z gospodarką
bolszewicką. Z uporem powtarza frazesy, np. o tym, że "prywatyzacja
wzmacnia przedsiębiorstwo", jakby nie wiedział, że w prywatnych bankach
i prywatnych korporacjach wierchuszka menedĹźerska, rady nadzorcze i
główni akcjonariusze kradną wielokrotnie więcej niż właściciele Polski
Ludowej z majątku państwowego. Nagłośniona niedawno sprawa wiceprezes
Pekao S.A., która dawała swojemu kochankowi duże zlecenia na usługi PR,
to typowy przykład złodziejstwa w nowym stylu.

Na początku lat 90. stare wilki gospodarki bolszewickiej i młode wilczki
politycznego biznesu uzasadniały pośpieszną prywatyzację nader zgodnie;
tylko prywatny właściciel zadba, aby firma prosperowała dobrze. Taki nie
dośpi i nie zje obiadu, dopóki wszystkiego nie dopilnuje i nie
zorganizuje, wyniki ekonomiczne śledzi z uwagą i szybko koryguje
strategię rozwoju firmy. W Polsce rzeczywiście tak było, ale w dobie
pozytywizmu. Później na takich zasadach pracowali drobni prywaciarze i
badylarze w peerelu. W III RP też jest mnóstwo drobnych właścicieli i
przedsiębiorców bezpośrednio nadzorujących działalność gospodarczą,
ciężko pracujących na dobre wyniki. Problem jednak w tym, że dużo
większe znaczenie dla wzrostu PKB mają wielkie korporacje i banki, a
zwłaszcza polityka inwestycyjna grup kapitałowych o międzynarodowym
zasięgu. Ponieważ są one nastawione na maksymalizację zysków, a państwo
nie potrafi i nie chce ich wyników finansowych kontrolować, mamy
niewielkie wpływy z podatków. W rezultacie nie ma środków na wspieranie
rozwoju nowych technologii i branĹź, w ktĂłrych przewidywany jest burzliwy
rozwĂłj.

Wolnorynkowa czy korporacyjna

Nie ma wątpliwości, że wiele gałęzi gospodarki powinno zostać całkowicie
sprywatyzowanych. Dotyczy to zwłaszcza handlu, usług, budownictwa i
wszystkich sektorów produkcji przemysłowej, które mogą działać w
warunkach wolnej konkurencji. Jaki natomiast ma sens sprzedawanie
podmiotów gospodarczych, które po prywatyzacji nie tylko zachowują, ale
wzmacniają swoją monopolistyczną pozycję na rynku krajowym? Pospieszna
sprzedaż Telekomunikacji Polskiej, która przez wiele lat doiła miliony
abonentów jak chciała, bo nie miała konkurentów, pozbawiła skarb państwa
wielkich dochodów. Państwo zamiast inkasować 100 proc. zysku z
działalności uprzywilejowanego potentata, otrzymywało śmieszne grosze z
zakamuflowanego wyzysku swoich obywateli. Ten przykład i wiele podobnych
dowodzących, że prywatyzacja w wersji Balcerowicza i Lewandowskiego była
ponurą farsą powodującą uwiąd gospodarki wolnorynkowej i rozkwit
korporacji, niczego wielu ekonomistów rządowych nie nauczył. Ostatnie
lata - które upłynęły na prywatyzacji firm sprzedających ludziom gaz,
energię elektryczną, wodę i usługi, z których nie mogą zrezygnować, a
nie mogą ich kupić na wolnym rynku od wybranego dostawcy - dobitnie to
potwierdzają.

Publiczne czyli rządowe?

Smutna prawda o tym, że politycy wciskają do rad nadzorczych i zarządów
firm pozostających pod kontrolą skarbu państwa "swoich" - miernych,
biernych, ale wiernych - nie może być powodem do pozbywania się zakładów
o znaczeniu strategicznym, z dobrymi perspektywami. Nepotyzm i
kolesiostwo okiełznać powinny załogi, najbardziej przecież
zainteresowane dobrymi wynikami i trwałym rozwojem swoich zakładów
pracy. Ponieważ liderzy związkowi podejrzewani są często o układy z
politykami, radami nadzorczymi i menedżerami, pożądane jest, aby w
zakładach pracy było kilka organizacji związkowych (jest to spełnione do
przesady; prawo umożliwia cwaniakom i pasożytom broniącym się przed
zwolnieniem z pracy zakładanie własnego "związku"). Konieczne jest
zatem, by związki stanowiły rzeczywistą reprezentację załóg, a
wynagrodzenia menedĹźerĂłw i wyniki finansowe w tych niby naszych
zakładach były jawne. Te zakłady należą przecież do narodu (tak
powiedział wicepremier Schetyna). W istocie kolejne rządy mniemają, że
to, co jeszcze państwowe, to rządowe i nic nie robią, aby zarządzanie
tym majątkiem uzdrowić i poddać społecznej kontroli. Albo mniemają, że
obłudy, prywaty i niekompetencji rządzących ludzie nie widzą."