Juncker a nie Tusk – czyli przegrany europoker Donalda

Arogancja Donalda Tuska – ten doskonały symbol arogancji władzy jako takiej
– jest w ostatnim czasie spowodowana także tym, że szef rządu i PO ma już
inny niż Polska punkt odniesienia. Premier grał już w co innego niż jego
partia. Platforma nadal ćwiczyła się w przaśnym cymbergaju (albo grała w
tysiąca), ale jej lider patrzył na to z politowaniem: on licytował właśnie
wysokie stawki w europejskim pokerze. PO koncentrowało się na utrzymaniu
władzy, poszerzaniu synekur i dalszym wyciskaniu Polski niczym cytryny. Ale
Tusk w tym czasie walczył już o inny cel – fotel szefa Komisji
Europejskiej, który zwalnia się w lipcu 2014 r. (pisałem o tym jako
pierwszy, m.in. na portalu Niezależna.pl). Temu celowi podporządkował
wszystko. Przeprowadzenie pseudoreformy emerytalnej wbrew związkom
zawodowym i większej części opinii publicznej jest samobójstwem dla
polityka, który we własnym kraju chce poddać się jeszcze weryfikacji
wyborczej. Ale nie jest samobójstwem dla kogoś, kto chce pokazać Berlinowi
czy Brukseli, że wprowadza niepopularne reformy czy „trzyma w ryzach
dyscyplinę finansową”(!). Dla premiera III RP punktem odniesienia nie jest
już więc Rzeczpospolita, ale elity europejskie, które będą decydowały o
jego eurofotelu.

Brukselska mara Donalda – mówią ci, którzy wiedzą, że Tusk nie uzyska
stanowiska szefa KE. Brukselska miara Donalda – mówią z kolei ci, którzy w
to jeszcze wierzą lub, zwłaszcza, ci, którzy wiedzą, że promowanie Tuska
wewnątrz Polski na ten fotel zwiększa szansę Platformy Obywatelskiej w
wyborach 25 maja 2014. Rzecz w tym, że PO chce zastosować ten sam mechanizm
kampanijny, co w czerwcu 2009, przy poprzednich wyborach do PE. Wtedy
propaganda Platformy była następująca: głosujcie na nas, bo wtedy
zwiększacie szansę na stanowisko szefa europarlamentu dla Polaka (Buzka).
Teraz, w nowym wydaniu, mają mówić: głosujcie na PO, bo zwiększacie szansę
na szefa Komisji Europejskiej dla Polaka (Tuska).

Tyle że ten Tuskowy cel mocno się oddalił. Zamiast snu o Brukseli coraz
wyraźniej widać, że na horyzoncie jawi się mara głośnej europejskiej klęski
Tuska. Pierwszy cios nastąpił z Paryża. Był to lewy sierpowy. Zadał go
dotychczas pozostający raczej w cieniu politycznego boksu François
Hollande. Mniej ważne w kontekście planów Tuska, że to francuski socjalista
wygrał wybory nad Sekwaną, ważniejsze, że przegrał je Sarkozy. Poparcie
„Sarko” miał bowiem szef PO obiecane od kanclerz Merkel, skądinąd matki
chrzestnej pomysłu wyeksportowania Tuska z Warszawy do Brukseli i osadzenia
go jako następcy Barroso (pełniącego przecież wcześniej funkcję premiera
Portugalii). To załamanie się osi Paryż–Berlin poprzez wynik francuskich
wyborów było jednak tylko pierwszym nokdaunem Donalda.


W kuluarach w Brukseli od paru miesięcy mówiło się już o innej kandydaturze
Europejskiej Partii Ludowej (a więc tej euroformacji, w której są i PO i
PSL), o prezydent Litwy Dalii Grybauskaite (litewska wersja polskiego
nazwiska Grzybowska). W ostatnich jednak tygodniach mówi się o innym
poważniejszym kandydacie – o premierze Luksemburga (od osiemnastu lat, to
szef rządu w Europie o najdłuższym stażu) Jeanie-Claudzie Junckerze.
Zakładając, że EPL (EPP) uzyska więcej mandatów w eurowyborach za trzy
miesiące niż socjaliści i to ona zgłosi kandydata na szefa KE, ton nie
będzie nim Tusk, tylko Juncker, a w ostateczności Grybauskaite.
Jeśli ktoś głosi inaczej, to uprawia wyłącznie propagandę wyborczą PO

W dniu .02.2014 o 02:07 Mark Woydak <mark.woydak@forst.gm.de> pisze:


Do budy kundlu.


--
stevep
-- -- -
UĹźywam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/

Użytkownik "stevep" <stevep011@invalid.tkdami.net> napisał w wiadomości news:op.xbhfy9gh50oqoastevep-komputer.radom.vectranet.pl...
W dniu .02.2014 o 02:07 Mark Woydak <mark.woydak@forst.gm.de> pisze:


Do budy kundlu.


--

I siedĹş tam psycholu!

MW