Przedstawiamy mistrza nieróbstwa wśród posłów zeszłej kadencji.

Toogromne szczęście być obywatelem posłem. Trudno doprawdy wyobrazić sobie lepszą fuchę w naszym kraju. Żeby być hydraulikiem, gwiazdą pop, pogodynką, weselnym grajkiem czy seryjnym mordercą ? trzeba coś sobą reprezentować. Demokracja jest jednak bardziej sprawiedliwa niż natura. Aby dostać się do parlamentu, można być nikim i nie robić nic, a w zamian otrzymać sławę, pieniądze i szacunek. Przyj rzeliśmy się sylwetkom 460 posłów minionej kadencji. Metodą sumowania, dzielenia, mnożenia, odejmowania i pierwiastkowania udało nam się wyłonić posła nad posłami. Posła mającego pod sobą innych posłów. Po prostu superposła ? uosobienie posłowatości. Czym zajmować się mają parlamentarzyści, definiuje ustawa z 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora. Jest to bardzo dobra ustawa dla władzy, ale bardzo zła dla obywateli. Jej niejasne i niejednoznaczne zapisy tworzą warunki, w jakich poseł nic nie musi, a wszystko może. Elektorat może najwyżej posła w kolejnych wyborach kopnąć w dupę, gdyby oczywiście głosowano na rzeczywiste osiągnięcia deputowanego, a nie na jego grzeczną buzię w krawacie patrzącą z TV ? co dzieje się częściej. Pew ne jednak jest, że art. 3. wzmiankowanej ustawy brzmi: Podstawowym prawem i obowiązkiem posła i senatora jest czynne uczestnictwo w pracach Sejmu lub Senatu oraz Zgromadzenia Narodowego, a także ich orga nów. Uda ło nam się ustalić, że wspominany poseł: ? nie zgłosił żadnej interpelacji poselskiej, ? nie należał i nie pracował w żadnej komisji sejmowej, ? nie należał i nie pracował w żadnej podkomisji sejmowej, ? nie należał do żadnych delegacji parlamentarnych, ? nie należał do żadnych grup bilateralnych, ? nie zgłosił żadnego oświadczenia, ? przez 4 lata miał jedno wystąpienie sejmowe jako poseł. Po seł należał natomiast do Kaszubskiego Zespołu Parlamentarnego, na obradach którego pojawił się? raz. W minionej kadencji Sejmu było 100 posiedzeń, na których posłowie głosowali 8437 razy. Poseł ów nie głosował 6664 razy ? czyli nie brał udziału w 79 proc. głosowań ? co stawia go na ostatnim miejscu spośród posłów minionej kadencji i w ogóle wszystkich leniwych posłów w historii nowożytnego polskiego parlamentu. Wi dać więc, że wspomniany poseł należy do tych, przed którymi ostrzegać nas powinni rodzice. Jednakowoż, aby być uczciwym, przyznać trzeba, że ten sam poseł osiągnął mistrzostwo polskiego parlamentaryzmu i, jak żaden inny w historii, ugrał w wyborach 2007 r. ponad pół miliona głosów, w obecnych w wyborach 2011 r. też był najlepszy ? z 375 tys. głosów poparcia. Ja sne już jest, że owym superleniwym posłem zmegapoparciem był Donald Tusk ? premier polskiego rządu. Za raz powiecie, że się czepiamy ? bo jako prezes Rady Ministrów Donald Tusk sypia 3 godziny na dobę, poruszać się musi szybciej od przeciągu, a zaharowany jest tak, że niekiedy nie wie, do którego końca słuchawki telefonicznej należy mówić. Ze zrozumiałych względów nie ma więc czasu zajmować się jakimś tam posłowaniem. Jego nieobecność w Sejmie jest uzasadniona, a brak aktywności poselskiej na terenie kraju całkowicie usprawiedliwiony. Zgoda ? tylko że pan premier Tusk za swoją ciężką pracę premiera pobierał sute premierowskie wynagrodzenie. Prawie 740 tys. za 4 lata na rękę wraz z dodatkami: samochód, samolot, całodobowa ochrona, telefon, fundusz dyspozycyjny. Okazuje się, że nic nierobiący poseł Tusk w tym samym czasie pobierał też niemałe poselskie pieniądze. Zachowywał się więc jak ktoś, kogo najęliśmy do wycyklinowania parkietu. Przylazł, popatrzył, co jest do zrobienia, miał przebrać się w kombinezon i wtaszczyć maszynę ? ale tego nie zrobił. Po czym splunął, trzasnął drzwiami i poszedł namiasto do lepszej roboty. Wystawił nam jednak fakturę za to, czego nie zrobił, a my możemy go cmoknąć w żołądź. Jest to bowiem zgodne z prawem ? złym, niesprawiedliwym, godzącym w zasady współżycia społecznego i dobre obyczaje. O ile bowiem w obecnych wyborach wyborca mógł mieć świadomość, że głosując na posła Tuska, powierza mu zarazem fuchę szefa rządu, o tyle w roku 2007 nie było to wcale takie pewne. Wyborca wynajął go do tego, aby czynnie uczestniczył w pracach Sejmu ? i w sposób dorozumiany pozwalał, by ten brał za to pieniądze. Tusk natomiast nie uczestniczył, nie pośredniczył w kontaktach między Sejmem a elektoratem, czyli roboty nie robił, a forsę brał. Gwoli ścisłości wyjaśnijmy, że Tusk brał diety poselskie i miał dochód z tytułu mandatu poselskiego ? nie brał natomiast uposażenia poselskiego (do czego zresztą nie miał prawa). I tak np. w 2008 r. z tytułu mandatu poselskiego otrzymał 11 924,71 zł, a z tytułu diety parlamentarnej 27 360 zł. Rok później z tytułu mandatu 2427,96 zł, z tytułu diety 27 360 zł. A w 2010 r. odpowiednio 2316,96 zł oraz 28 994,33 zł. O ile pieniądze z tytułu mandatu poselskiego, czyli za sam fakt bycia posłem, święcie się Tuskowi należały, o tyle dieta parlamentarna związana jest z jego działalnością sejmową i poselską. Jak nam wyjaśniono w Biurze Prasowym Kancelarii Sejmu, dieta parlamentarna jest traktowana jako wyrównanie kosztów ponoszonych przez posłów podczas wykonania mandatu na terenie kraju, a wynosi 25 proc. uposażenia posła.

Jasno wynika, że Donald Tusk jako poseł nie prowadził żadnej działalności poselskiej.

Co powinien zrobić w tej sytuacji Donald Tusk? Jak mawiali starożytni, są dwie metody wyciągania chuja z wo dy. Z jednej strony wydaje się, że niewywiązujący się z obowiązków poseł Tusk powinien forsę zwrócić. Z drugiej ? łączenie piastowania funkcji członka rządu ze sprawowaniem mandatu posła jest w polskim systemie prawnym powszechne. Już w I Rzeczpospolitej stosowano zasadę incompatibilitas, czyli niełączenia określonych funkcji publicznych, np. wojewody i starosty. Zgodnie z art. 103 obecnej konstytucji, mandatu posła nie można łączyć z funkcją Prezesa Narodowego Banku Polskiego, Prezesa Najwyższej Izby Kontroli, Rzecznika Praw Obywatelskich, Rzecznika Praw Dziecka i ich zastępców, członka Rady Polityki Pieniężnej, członka Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, ambasadora oraz z zatrudnieniem w Kancelarii Sejmu, Kancelarii Senatu, Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej lub z zatrudnieniem w administracji rządowej. Zakaz ten nie dotyczy członków Rady Ministrów i sekretarzy stanu w administracji rządo wej. Po dobne dylematy stoją przed każdym członkiem Rady Ministrów i posłem zarazem. Można więc mniemać, że jeżeli można być jednocześnie w Sejmie i rządzie ? to albo mamy za dużo posłów, albo ministrów. Zgodnie z konstytucją, w Polsce panuje trójpodział władzy, gdzie Sejm ? władza ustawodawcza ? kontroluje rząd ? władzę wykonawczą. Wychodzi więc na to, że Tusk (jak każdy inny członek Rady Ministrów pozostający posłem) kontroluje sam siebie. Wyobrazić więc sobie można, że poseł Donald Tusk dostaje skargę na premiera Donalda Tuska lub że poseł Donald Tusk zgłasza interpelację poselską, na którą ma odpowiedzieć premier Donald Tusk. w tej niezdrowej sytuacji wydaje nam się, że sprawą powinien zająć się nowo wybrany parlament już na pierwszym posiedzeniu, gdyż ma ona kardynalne znaczenie dla ustroju państwa. Uważamy, że poseł po uzyskaniu w wyborach niezbędnej legitymacji społecznej i awansowaniu na ministra powinien zrzekać się mandatu i związanych z nim apanaży, a wolne miejsce przeznaczać następnemu kandydatowi z listy. By ten rzetelnie i bez przeszkód poświęcał się pracy poselskiej. Liczymy też, że premier Tusk oraz inni członkowie jego rządu będący ministrami zwrócą, co niesłusznie otrzymali i w najbliższych 4 latach nie będą korzystali z ewidentnej luki prawnej, pozwalającej na pobieranie diety parlamentarnej, którą to lukę prawną z korzyścią dla samych siebie posłowie ustawą o wykonywaniu mandatu sobie uchwalili. Zgodnie z wyjaśnieniami Biura Prasowego Sejmu, dieta parlamentarna wprawdzie ma być wykorzystywana na ponoszenie kosztów działalności poselskiej ? jednak jest to wielce nieścisła definicja. Wygląda bowiem na to, że poseł przeznaczyć ją powinien na koszty zakwaterowania (hotelu)podczas poselskich podróży oraz reprezentację (bankiety,kolacje, rauty). Koszty paliwa do poselskich samochodów, jak również taksówek, rekompensowane są posłom z innej puli budżetu Sejmu niż ich diety. Środkami komunikacji publicznej (takżesamolotami) posłowie przemieszczają się za darmo. W praktyce zatem nieopodatkowana dieta poselska jest dochodem posła (oprócz uposażenia poselskiego), który poseł przeznacza na własne cele, nie musząc się z niego wżaden sposób rozliczać.