Sprawę Jacka Karnowskiego i referendum będące jej konsekwencją komentowaliśmy na
łamach Rzeczpospolitej już parokrotnie.

Wydaje się jednak, że nie zwróciliśmy wystarczającej uwagi na rzecz tylko z
pozoru błahą. Chodzi o wypowiedź Donalda Tuska. Otóż, tuż przed referendum, z
jak zwykle rozbrajającym uśmiechem premier oświadczył (co wielokrotnie
pokazywały telewizje), że jak on głosował, to wiadomo, ale że to sopocianie
dokonają wyboru, a jego poglądu nie podziela nawet jego rodzina.

Cóż za retoryczny majstersztyk! Premier nie musi przypominać mieszkańcom Sopotu,
że to oni decydują, gdyż referendum jest tego właśnie wyrazem. Dlatego mówiąc
to, demonstruje, iż jego zdanie to wyłącznie indywidualna opinia, zwłaszcza że
nie potrafi do niej przekonać nawet własnej rodziny. W rzeczywistości deklaruje
więc: moim obowiązkiem jest dogmatyczna srogość, ale tak naprawdę doskonale was
rozumiem, że popieracie Karnowskiego, i pewnie w innej sytuacji ja sam…

Daleko odbiegliśmy od (nieodległego w czasie) momentu, kiedy Donald Tusk z
kamiennym wyrazem twarzy ogłaszał, że ktoś, na kim ciążą tak poważne zarzuty jak
na Karnowskim, powinien złożyć funkcję do czasu wyjaśnienia sprawy. Cóż się
stało, że Katon Tusk zmienił się w brata łatę?

Jeszcze senator Tomasz Misiak został ukarany za majstrowanie w ustawie, którą
jego firma była żywotnie zainteresowana, ale już wszystkie machloje człowieka ze
świńskim ryjem i gumowym penisem pozostają niezauważone.

Czy tylko ze względu na rolę (i majątek) Janusza Palikota? Seria innych
niepokojących dwuznaczności polityków PO też pozostaje bez reakcji władz partii.

Czy więc premier uznał, że nadmierna surowość może zbytnio przetrzebić jego
partię i jej sympatyków?

Czy uznał, że klimat walki z korupcją zmienił się od czasów pisowskiego
dogmatyzmu (co sugerowali mu już od dawna rzecznicy III RP i jej funkcjonariusze
na dziennikarskich etatach)? Czy po prostu uznał, że nie za bardzo pasuje do
roli Katona?

Bronisław Wildstein

--