Tytułem wstępu Podstawa dobrobytu w państwie opiera się na wolności i przedsiębiorczości obywateli, ich woli pracy i samoorganizacji. Razem stanowią kapitał ludzki, który jawi się dziś wart wiele więcej niż euro czy dolary, bowiem te mogą okazać się bezwartościowe już jutro - w czasach kryzysu. Wiedzą o tym Niemcy, Amerykanie czy Chińczycy i Hindusi. Pierwsi, bo robią wszystko, by przezwyciężyć zapaść demograficzną kusząc naszych rodaków do siebie, drudzy, bo opierają rozwój w coraz większym stopniu o rynek wewnętrzny. Z tej perspektywy, polski rząd prowadzi bezrefleksyjną politykę podporządkowania Polski UE, jako peryferii i zasobu taniej siły roboczej dla Niemiec, która nieubłaganie skutkuje wyludnianiem kraju i musi doprowadzić do katastrofy w finansach publicznych. Bo na przyszłość kraju składają się przekonania i decyzje jednostek - obywateli, w tym młodego pokolenia wchodzącego na rynek pracy. Czyż potrzeba bardziej znaczących dowodów ponad ten, że 75% młodych ludzi planuje „lepsze” życie poza Polską, na emigracji.

Rzeź polskich przedsiębiorców Nie dość mocnych słów o katastrofalnej polityce gospodarczej tego rządu. Etatystyczna, korupcjogenna, sprzeczna interesem narodowym, a co szokuje, wymierzona przeciw rodzimym przedsiębiorcom. Bo jak tłumaczyć fakt, że lwią część zamówień publicznych, zleceniodawca jakim jest państwo, oddaje podmiotom zagranicznych, głównie firmom z Niemiec, podczas, gdy firmy z Polski sprowadzone we własnym kraju do roli podwykonawcy często nie otrzymują zapłaty za zlecone prace. Ostatnio, znowu głośno o 20 składach Pendolino zakupionych od zagranicznego konsorcjum. Dość powiedzieć, że za sumę kontraktu polscy producenci PESA i NEWAG mogli dostarczyć 60 szybkobieżnych składów dostosowanych do miejscowych warunków. Podatki i miejsca pracy pozostałyby w kraju. Rząd toleruje obywatela, jako tanią siłę roboczą, jeśli nie „kwękoli”, a ciężko pracuje za lichy grosz na umowie śmieciowej. Czy wtedy gdy na posadzie za 1000 euro bierze kredyt hipoteczny we frankach zadłużając się ponad miarę. Tymczasem, rodzimych przedsiębiorców władza upatrzyła sobie jako wroga publicznego, potencjalnego oszusta, osobę niższego stanu. Oczywiście, od reguły istnieją wyjątki, tzw „najlepsi płatnicy”, „swojacy”. To najczęściej byli politycy, funkcjonariusze służb specjalnych lub partyjni koledzy. Na ich dyskrecję można liczyć. Do osobnej kategorii należą oligarchowie kontrolujący media i partnerzy prominentnych kancelarii prawnych odciskający piętno na kształt i skuteczność wymiaru sprawiedliwości. Całe to towarzystwo ma swego bożka - mamonę, stąd też pokornie chyli czoło, wręcz klęczy przed kapitałem zagranicznym niezależnie od kierunku pochodzenia, w myśl zasady, że żaden pieniądz nie śmierdzi.

Bariery wzrostu Pierwszą barierą rozwoju małych i średnich firm są/będą rosnące rachunki za gaz i inne źródła energii, czyli przekładając na język polityki, cena za spolegliwość Tuska i Piechocińskiego wobec Rosji, Niemiec i Unii Europejskiej. Podczas, gdy 485 dolarów za 1000 metrów sześciennych żądane przez Rosję od Ukrainy wywołało sprzeciw, to w Polsce nikt, ani śmie pisnąć, że średnia cena za rosyjski gaz zapłacona przez PGNiG w 2012 roku wynosiła 530 dolarów, podczas gdy Niemcy równolegle otrzymywali ten sam towar po 380 dolarów. Innymi słowy, polscy obywatele w tym przedsiębiorcy finansują imperialną politykę Rosji przymuszani do płacenia wysokich rachunków za energię kompensując przy tym poniesione straty lichą płacą na lokalnym rynku pracy. Podobny efekt ekonomiczny niesie ze sobą podpisany w ramach Unii Pakiet Klimatyczny. Grożą upadłości przejęcia i zwolnienia nie tylko sektorze wydobywczym i energetycznym, ale również w przemyśle chemicznym, który jak dotąd pozostawał pod kontrolą rodzimego kapitału. Przykład cen energii przemawia do wyobraźni ze względu na sytuację Ukrainy, lecz większe pieniądze uciekają z Polski przez system bankowy. Banki coraz częściej celowo niszczą firmy swoich klientów, jak w przypadku producenta makaronów Malma Michela Marbot czy Optimusa Romana Kluski. Składa się na to szereg uwarunkowań. Po pierwsze, bankowcy udzielają znaczących pożyczek w tzw konsorcjach kredytowych. Uczestniczą też razem w radach wierzycieli podczas procesy restrukturyzacji długów. Decyzje w tych gremiach podejmuje większość, a ta przynależy obcemu kapitałowi, który kontroluje blisko 70% sektora banków. Nic dziwnego, że właściciele banków bez skrępowania dzielą między sobą polski tort faworyzując firmy z krajów pochodzenia. To jedynie część prawdy, ta lepsza, mieszcząca się w ramach prawa i logice rynku, bo codzienna praktyka przybiera odcień ubezwłasnowolniającej czerni. Zagraniczne banki w swym arsenale przeciw lokalnej konkurencji posiadają broń masowego rażenia, tzw Bankowy Tytuł Egzekucyjny (BTE), relikt w prawie z czasów stalinowskich wykorzystywany po dziś dzień, by odbierać własność z rąk miejscowej ludności. Zapisy o BTE stawiają banki ponad prawem i kontrolą sądową pozwalając arbitralnie przejmować nieruchomości, środki na kontach i dochody. Bez wątpienia, BTE to narzędzie rzeczywistego władztwa w Polsce i bezpardonowej kolonizacji gospodarki. 2013 był kolejnym rokiem, w którym wystawiono grubo ponad milion BTE. Banki nadużywają BTE na wszelkie możliwe sposoby, często jako narzędzie szantażu, co spotkało przedsiębiorców nabitych w opcje walutowe, czy tzw „frankowiczów”, którzy nieopacznie wzięli kredyty hipoteczne oparte na franku. Gdy zestawimy hasłowo przewiny banków w Polsce wylania się obraz bantustanu, kraju skolonizowanego, którego obywatele bez szemrania godzą się z losem najemcy, wręcz niewolnika. Lista jest niezwykle długa: od wielokrotnych opłat za tę samą usługę, nadmiernego oprocentowania kredytów i debetów dla polskich klientów, nieuzasadnionych, wysokich prowizji, nieuczciwych praktyk sprzedaży i marketingu, BTE, bankowych, lichwiarskich odsetek karnych (nawet ponad 40% w skali roku), oszukańczych poliso-lokat, opcji walutowych i kredytów we frankach, manipulowania stawką WIBOR, po odpychające praktyki naciąganie emerytów na usługi, których nie potrzebują, czy w końcu świetnie udokumentowany bezprawny transfer kapitału i zysków, jak miało to miejsce w przypadku Pekao SA i projektu Chopin, czy nagminny proceder cen transferowych pod pretekstem opłat licencyjnych za wartości intelektualne, markę, logo czy software lokowanych w rajach podatkowych. Oczywiście, zagarnięte bezprawnie nadmierne zyski i nielegalny transfer kapitału pomniejsza popyt, konsumpcję i rynek wewnętrzny oraz kreuje potężny deficyt na rachunku bieżącym. Średnio grubo ponad 100 miliardów złotych (oficjalne statystyki nie oddają całej skali procederu) co rok wysysanych z kraju przez system bankowy i korporacje międzynarodowe powoduje, że owoce naszej pracy konsumują inni, podczas gdy my systematycznie ubożejemy. Poszerza się obszar wykluczenia finansowego, a brak perspektyw zmusza do emigracji za pracą i godnym życiem. Koło się zamyka… Złowieszczą triadę barier postawionych przed polskim przedsiębiorcą dopełnia niesprawiedliwy i korupcjogenny system podatkowy. Bo ciężar podatków, których płacenia unikają banki, międzynarodowe korporacje, sieci sklepów wielkopowierzchniowych, telekomy, konglomeraty energetyczne, przerzucono na barki Kowalskiego oraz lokalne małe i średnie przedsiębiorstwa. Trudno ten mechanizm określić inaczej jak rabunkowy, bo prowadzi do niszczenia miejsc pracy, ciągłej presji na obniżanie płac i spadku konsumpcji wewnętrznej. W konsekwencji, do malejących wpływów podatkowych, kłopotów budżetu i rosnącego zadłużenia państwa. I w tym obszarze rządzący stosują broń masowego rażenia. Niechlujne zapisy prawa podatkowego poszerzają przestrzeń interpretacji i arbitralnych decyzji poborcy podatkowego. Nawet, jeśli to urząd skarbowy zmieni własną wykładnię zapisu prawa, to podatnik musi pokryć straty nie od momentu zmiany interpretacji, a wstecz przez cały okres obowiązywania spornego zapisu! W tej sytuacji polski przedsiębiorca nie zna dnia i godziny i zawsze musi być gotowy na najgorsze, dokładnie tak, jak bohaterowie znakomitego filmu „Układ zamknięty”. Co więcej, dodawane są coraz to nowe mętne przepisy poszerzające władztwo urzędników. Jak choćby ostatnio, ten o solidarności podatkowej, który umożliwia ukaranie uczciwego przedsiębiorcy za podatki niezapłacone przez kooperanta. Kolejny, korupcjogenny obszar możliwych fałszerstw, nadużyć, szantażu i samowoli urzędników.

Strażnicy systemu a naprawa państwa Gdzie nie ma sprawiedliwości rządzą złoczyńcy. Z taką sytuacją mamy do czynienia w Polsce. Mitem jest niewydolność urzędów/sądów… Te pełnią rolę strażników systemu i działają sprawnie chroniąc interesy beneficjentów. Co prawda, przepisy nakładają na urzędy/sądy określone terminy, są to jednak tzw terminy instrukcyjne. Sąd, czy urząd nie musi w danym czasie sprawy rozstrzygnąć, a jedynie powinien. Nierzadko spory ciągną się po 10 lat, jeśli dotyczą zarzutów przeciwko ZUS, organom państwa, instytucjom finansowym oraz lokalnym sitwom urzędniczym. W takich sytuacjach, nawet po przegranej, ZUS/urząd/instytucja/sitwa nie są zobowiązane do zapłaty odsetek od świadczenia, którego nie chciały zapłacić, bądź środków nielegalnie zagrabionych. Oddzielnym rozdziałem stanowi prawo odszkodowawcze, martwe w założeniu, ze względu, że poszkodowany przy znikomym prawdopodobieństwie wygranej musi na wstępie ponieść wysoki koszt, jako procent od roszczenia. Ze względu na stopień patologii, naprawa państwa rozumiana jako egzekucja prawa wobec międzynarodowych koncernów, przy jednoczesnym wsparciu dla rodzimych przedsiębiorców szybko przyniosłaby efekty ekonomiczne, finansowe i gospodarcze. Podstawowe cele to: obniżka cen energii, repolonizacja systemu bankowego, skuteczne opodatkowanie korporacji międzynarodowych, obniżenie obciążeń fiskalnych i administracyjnych rodzimych firm, pomoc młodym poprzez tworzenie płatnych godziwie miejsc pracy i ulgi podatkowe dla pracodawców, reindustrializacja kraju i szeroko zakrojona polityka prorodzinna. By te cele osiągnąć należy odbudować sprawnie działających instytucji państwa prawa. A zacząć należy niewątpliwie od weryfikacji reprezentantów i skuteczności działań wymiaru sprawiedliwości, bo bez tego warunku sine qua non przy władzy pozostaną złoczyńcy.

użytkownik Mark Woydak napisał:

Tytułem wstępu Podstawa dobrobytu w państwie opiera się na wolności i przedsiębiorczości obywateli, ich woli pracy i samoorganizacji.

Nie ma wolnosci bez wlasnosci, banki nie sa gojowe.
Przedsiebiorczosc jest, ale rownosci pod wzgledem opodatkowania brak.
Goje nie moga sie organizowac bo to zostanie uznane za antysemityzm, patrz sprawa polski w "miedzynarodowy zyd" H.Forda.

W dniu .05.2014 o 20:45 <leming.show@gmail.com> pisze:

użytkownik Mark Woydak napisał:

Tytułem wstępu Podstawa dobrobytu w państwie opiera się na wolności i

przedsiębiorczości obywateli, ich woli pracy i samoorganizacji.

Nie ma wolnosci bez wlasnosci, banki nie sa gojowe.
Przedsiebiorczosc jest, ale rownosci pod wzgledem opodatkowania brak.
Goje nie moga sie organizowac bo to zostanie uznane za antysemityzm,  patrz sprawa polski w "miedzynarodowy zyd" H.Forda.

Gnój to ty jesteś.
--
stevep
-- -- -
Używam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/

Użytkownik <leming.show@gmail.com> napisał w wiadomości
news:c60f5aea-2657-4dfd-b568-f5beaccd1ec9googlegroups.com...
użytkownik Mark Woydak napisał:

Tytułem wstępu Podstawa dobrobytu w państwie opiera się na wolności i

przedsiębiorczości obywateli, ich woli pracy i samoorganizacji.

Nie ma wolnosci bez wlasnosci, banki nie sa gojowe.
Przedsiebiorczosc jest, ale rownosci pod wzgledem opodatkowania brak.
Goje nie moga sie organizowac bo to zostanie uznane za antysemityzm, patrz
sprawa polski w "miedzynarodowy zyd" H.Forda.

--

Zgoliłeś już pejsy?

MW

Przygłup PODSZYWACZ!


MW

Użytkownik "Mark Woydak" <markwoydak@outlook.com> napisał w wiadomości news:lljspg$j84$8dont-email.me...

Tytułem wstępu Podstawa dobrobytu w państwie opiera się na wolności i przedsiębiorczości obywateli, ich woli pracy i samoorganizacji. Razem stanowią kapitał ludzki, który jawi się dziś wart wiele więcej niż euro czy dolary, bowiem te mogą okazać się bezwartościowe już jutro - w czasach kryzysu. Wiedzą o tym Niemcy, Amerykanie czy Chińczycy i Hindusi. Pierwsi, bo robią wszystko, by przezwyciężyć zapaść demograficzną kusząc naszych rodaków do siebie, drudzy, bo opierają rozwój w coraz większym stopniu o rynek wewnętrzny. Z tej perspektywy, polski rząd prowadzi bezrefleksyjną politykę podporządkowania Polski UE, jako peryferii i zasobu taniej siły roboczej dla Niemiec, która nieubłaganie skutkuje wyludnianiem kraju i musi doprowadzić do katastrofy w finansach publicznych. Bo na przyszłość kraju składają się przekonania i decyzje jednostek - obywateli, w tym młodego pokolenia wchodzącego na rynek pracy. Czyż potrzeba bardziej znaczących dowodów ponad ten, że 75% młodych ludzi planuje „lepsze” życie poza Polską, na emigracji.

Rzeź polskich przedsiębiorców Nie dość mocnych słów o katastrofalnej polityce gospodarczej tego rządu. Etatystyczna, korupcjogenna, sprzeczna interesem narodowym, a co szokuje, wymierzona przeciw rodzimym przedsiębiorcom. Bo jak tłumaczyć fakt, że lwią część zamówień publicznych, zleceniodawca jakim jest państwo, oddaje podmiotom zagranicznych, głównie firmom z Niemiec, podczas, gdy firmy z Polski sprowadzone we własnym kraju do roli podwykonawcy często nie otrzymują zapłaty za zlecone prace. Ostatnio, znowu głośno o 20 składach Pendolino zakupionych od zagranicznego konsorcjum. Dość powiedzieć, że za sumę kontraktu polscy producenci PESA i NEWAG mogli dostarczyć 60 szybkobieżnych składów dostosowanych do miejscowych warunków. Podatki i miejsca pracy pozostałyby w kraju. Rząd toleruje obywatela, jako tanią siłę roboczą, jeśli nie „kwękoli”, a ciężko pracuje za lichy grosz na umowie śmieciowej. Czy wtedy gdy na posadzie za 1000 euro bierze kredyt hipoteczny we frankach zadłużając się ponad miarę. Tymczasem, rodzimych przedsiębiorców władza upatrzyła sobie jako wroga publicznego, potencjalnego oszusta, osobę niższego stanu. Oczywiście, od reguły istnieją wyjątki, tzw „najlepsi płatnicy”, „swojacy”. To najczęściej byli politycy, funkcjonariusze służb specjalnych lub partyjni koledzy. Na ich dyskrecję można liczyć. Do osobnej kategorii należą oligarchowie kontrolujący media i partnerzy prominentnych kancelarii prawnych odciskający piętno na kształt i skuteczność wymiaru sprawiedliwości. Całe to towarzystwo ma swego bożka - mamonę, stąd też pokornie chyli czoło, wręcz klęczy przed kapitałem zagranicznym niezależnie od kierunku pochodzenia, w myśl zasady, że żaden pieniądz nie śmierdzi.

Bariery wzrostu Pierwszą barierą rozwoju małych i średnich firm są/będą rosnące rachunki za gaz i inne źródła energii, czyli przekładając na język polityki, cena za spolegliwość Tuska i Piechocińskiego wobec Rosji, Niemiec i Unii Europejskiej. Podczas, gdy 485 dolarów za 1000 metrów sześciennych żądane przez Rosję od Ukrainy wywołało sprzeciw, to w Polsce nikt, ani śmie pisnąć, że średnia cena za rosyjski gaz zapłacona przez PGNiG w 2012 roku wynosiła 530 dolarów, podczas gdy Niemcy równolegle otrzymywali ten sam towar po 380 dolarów. Innymi słowy, polscy obywatele w tym przedsiębiorcy finansują imperialną politykę Rosji przymuszani do płacenia wysokich rachunków za energię kompensując przy tym poniesione straty lichą płacą na lokalnym rynku pracy. Podobny efekt ekonomiczny niesie ze sobą podpisany w ramach Unii Pakiet Klimatyczny. Grożą upadłości przejęcia i zwolnienia nie tylko sektorze wydobywczym i energetycznym, ale również w przemyśle chemicznym, który jak dotąd pozostawał pod kontrolą rodzimego kapitału. Przykład cen energii przemawia do wyobraźni ze względu na sytuację Ukrainy, lecz większe pieniądze uciekają z Polski przez system bankowy. Banki coraz częściej celowo niszczą firmy swoich klientów, jak w przypadku producenta makaronów Malma Michela Marbot czy Optimusa Romana Kluski. Składa się na to szereg uwarunkowań. Po pierwsze, bankowcy udzielają znaczących pożyczek w tzw konsorcjach kredytowych. Uczestniczą też razem w radach wierzycieli podczas procesy restrukturyzacji długów. Decyzje w tych gremiach podejmuje większość, a ta przynależy obcemu kapitałowi, który kontroluje blisko 70% sektora banków. Nic dziwnego, że właściciele banków bez skrępowania dzielą między sobą polski tort faworyzując firmy z krajów pochodzenia. To jedynie część prawdy, ta lepsza, mieszcząca się w ramach prawa i logice rynku, bo codzienna praktyka przybiera odcień ubezwłasnowolniającej czerni. Zagraniczne banki w swym arsenale przeciw lokalnej konkurencji posiadają broń masowego rażenia, tzw Bankowy Tytuł Egzekucyjny (BTE), relikt w prawie z czasów stalinowskich wykorzystywany po dziś dzień, by odbierać własność z rąk miejscowej ludności. Zapisy o BTE stawiają banki ponad prawem i kontrolą sądową pozwalając arbitralnie przejmować nieruchomości, środki na kontach i dochody. Bez wątpienia, BTE to narzędzie rzeczywistego władztwa w Polsce i bezpardonowej kolonizacji gospodarki. 2013 był kolejnym rokiem, w którym wystawiono grubo ponad milion BTE. Banki nadużywają BTE na wszelkie możliwe sposoby, często jako narzędzie szantażu, co spotkało przedsiębiorców nabitych w opcje walutowe, czy tzw „frankowiczów”, którzy nieopacznie wzięli kredyty hipoteczne oparte na franku. Gdy zestawimy hasłowo przewiny banków w Polsce wylania się obraz bantustanu, kraju skolonizowanego, którego obywatele bez szemrania godzą się z losem najemcy, wręcz niewolnika. Lista jest niezwykle długa: od wielokrotnych opłat za tę samą usługę, nadmiernego oprocentowania kredytów i debetów dla polskich klientów, nieuzasadnionych, wysokich prowizji, nieuczciwych praktyk sprzedaży i marketingu, BTE, bankowych, lichwiarskich odsetek karnych (nawet ponad 40% w skali roku), oszukańczych poliso-lokat, opcji walutowych i kredytów we frankach, manipulowania stawką WIBOR, po odpychające praktyki naciąganie emerytów na usługi, których nie potrzebują, czy w końcu świetnie udokumentowany bezprawny transfer kapitału i zysków, jak miało to miejsce w przypadku Pekao SA i projektu Chopin, czy nagminny proceder cen transferowych pod pretekstem opłat licencyjnych za wartości intelektualne, markę, logo czy software lokowanych w rajach podatkowych. Oczywiście, zagarnięte bezprawnie nadmierne zyski i nielegalny transfer kapitału pomniejsza popyt, konsumpcję i rynek wewnętrzny oraz kreuje potężny deficyt na rachunku bieżącym. Średnio grubo ponad 100 miliardów złotych (oficjalne statystyki nie oddają całej skali procederu) co rok wysysanych z kraju przez system bankowy i korporacje międzynarodowe powoduje, że owoce naszej pracy konsumują inni, podczas gdy my systematycznie ubożejemy. Poszerza się obszar wykluczenia finansowego, a brak perspektyw zmusza do emigracji za pracą i godnym życiem. Koło się zamyka… Złowieszczą triadę barier postawionych przed polskim przedsiębiorcą dopełnia niesprawiedliwy i korupcjogenny system podatkowy. Bo ciężar podatków, których płacenia unikają banki, międzynarodowe korporacje, sieci sklepów wielkopowierzchniowych, telekomy, konglomeraty energetyczne, przerzucono na barki Kowalskiego oraz lokalne małe i średnie przedsiębiorstwa. Trudno ten mechanizm określić inaczej jak rabunkowy, bo prowadzi do niszczenia miejsc pracy, ciągłej presji na obniżanie płac i spadku konsumpcji wewnętrznej. W konsekwencji, do malejących wpływów podatkowych, kłopotów budżetu i rosnącego zadłużenia państwa. I w tym obszarze rządzący stosują broń masowego rażenia. Niechlujne zapisy prawa podatkowego poszerzają przestrzeń interpretacji i arbitralnych decyzji poborcy podatkowego. Nawet, jeśli to urząd skarbowy zmieni własną wykładnię zapisu prawa, to podatnik musi pokryć straty nie od momentu zmiany interpretacji, a wstecz przez cały okres obowiązywania spornego zapisu! W tej sytuacji polski przedsiębiorca nie zna dnia i godziny i zawsze musi być gotowy na najgorsze, dokładnie tak, jak bohaterowie znakomitego filmu „Układ zamknięty”. Co więcej, dodawane są coraz to nowe mętne przepisy poszerzające władztwo urzędników. Jak choćby ostatnio, ten o solidarności podatkowej, który umożliwia ukaranie uczciwego przedsiębiorcy za podatki niezapłacone przez kooperanta. Kolejny, korupcjogenny obszar możliwych fałszerstw, nadużyć, szantażu i samowoli urzędników.

Strażnicy systemu a naprawa państwa Gdzie nie ma sprawiedliwości rządzą złoczyńcy. Z taką sytuacją mamy do czynienia w Polsce. Mitem jest niewydolność urzędów/sądów… Te pełnią rolę strażników systemu i działają sprawnie chroniąc interesy beneficjentów. Co prawda, przepisy nakładają na urzędy/sądy określone terminy, są to jednak tzw terminy instrukcyjne. Sąd, czy urząd nie musi w danym czasie sprawy rozstrzygnąć, a jedynie powinien. Nierzadko spory ciągną się po 10 lat, jeśli dotyczą zarzutów przeciwko ZUS, organom państwa, instytucjom finansowym oraz lokalnym sitwom urzędniczym. W takich sytuacjach, nawet po przegranej, ZUS/urząd/instytucja/sitwa nie są zobowiązane do zapłaty odsetek od świadczenia, którego nie chciały zapłacić, bądź środków nielegalnie zagrabionych. Oddzielnym rozdziałem stanowi prawo odszkodowawcze, martwe w założeniu, ze względu, że poszkodowany przy znikomym prawdopodobieństwie wygranej musi na wstępie ponieść wysoki koszt, jako procent od roszczenia. Ze względu na stopień patologii, naprawa państwa rozumiana jako egzekucja prawa wobec międzynarodowych koncernów, przy jednoczesnym wsparciu dla rodzimych przedsiębiorców szybko przyniosłaby efekty ekonomiczne, finansowe i gospodarcze. Podstawowe cele to: obniżka cen energii, repolonizacja systemu bankowego, skuteczne opodatkowanie korporacji międzynarodowych, obniżenie obciążeń fiskalnych i administracyjnych rodzimych firm, pomoc młodym poprzez tworzenie płatnych godziwie miejsc pracy i ulgi podatkowe dla pracodawców, reindustrializacja kraju i szeroko zakrojona polityka prorodzinna. By te cele osiągnąć należy odbudować sprawnie działających instytucji państwa prawa. A zacząć należy niewątpliwie od weryfikacji reprezentantów i skuteczności działań wymiaru sprawiedliwości, bo bez tego warunku sine qua non przy władzy pozostaną złoczyńcy.

W dniu .05.2014 o 02:51 Mark Woydak <markwoydak@outlook.com> pisze:

Tytułem wstępu Podstawa dobrobytu w państwie opiera się na wolności i  przedsiębiorczości obywateli, ich woli pracy i samoorganizacji. Razem  stanowią kapitał ludzki, ktĂłry jawi się dziś wart wiele więcej niĹź euro  czy dolary, bowiem te mogą okazać się bezwartościowe juĹź jutro - w  czasach kryzysu. Wiedzą o tym Niemcy, Amerykanie czy Chińczycy i  Hindusi. Pierwsi, bo robią wszystko, by przezwyciężyć zapaść  demograficzną kusząc naszych rodakĂłw do siebie, drudzy, bo opierają  rozwĂłj w coraz większym stopniu o rynek wewnętrzny. Z tej perspektywy,  polski rząd prowadzi bezrefleksyjną politykę podporządkowania Polski UE,  jako peryferii i zasobu taniej siły roboczej dla Niemiec, ktĂłra  nieubłaganie skutkuje wyludnianiem kraju i musi doprowadzić do  katastrofy w finansach publicznych. Bo na przyszłość kraju składają się  przekonania i decyzje jednostek - obywateli, w tym młodego pokolenia  wchodzącego na rynek pracy. CzyĹź potrzeba bardziej znaczących dowodĂłw  ponad ten, Ĺźe 75% młodych ludzi planuje „lepsze” Ĺźycie poza Polską, na  emigracji.

RzeĹş polskich przedsiębiorcĂłw Nie dość mocnych słów o katastrofalnej  polityce gospodarczej tego rządu. Etatystyczna, korupcjogenna, sprzeczna  interesem narodowym, a co szokuje, wymierzona przeciw rodzimym  przedsiębiorcom. Bo jak tłumaczyć fakt, Ĺźe lwią część zamĂłwień  publicznych, zleceniodawca jakim jest państwo, oddaje podmiotom  zagranicznych, głównie firmom z Niemiec, podczas, gdy firmy z Polski  sprowadzone we własnym kraju do roli podwykonawcy często nie otrzymują  zapłaty za zlecone prace. Ostatnio, znowu głośno o 20 składach Pendolino  zakupionych od zagranicznego konsorcjum. Dość powiedzieć, Ĺźe za sumę  kontraktu polscy producenci PESA i NEWAG mogli dostarczyć 60  szybkobieĹźnych składĂłw dostosowanych do miejscowych warunkĂłw. Podatki i  miejsca pracy pozostałyby w kraju. Rząd toleruje obywatela, jako tanią  siłę roboczą, jeśli nie „kwękoli”, a ciężko pracuje za lichy grosz na  umowie śmieciowej. Czy wtedy gdy na posadzie za 1000 euro bierze kredyt  hipoteczny we frankach zadłuĹźając się ponad miarę. Tymczasem, rodzimych  przedsiębiorcĂłw władza upatrzyła sobie jako wroga publicznego,  potencjalnego oszusta, osobę niĹźszego stanu. Oczywiście, od reguły  istnieją wyjątki, tzw „najlepsi płatnicy”, „swojacy”. To najczęściej  byli politycy, funkcjonariusze słuĹźb specjalnych lub partyjni koledzy.  Na ich dyskrecję moĹźna liczyć. Do osobnej kategorii należą oligarchowie  kontrolujący media i partnerzy prominentnych kancelarii prawnych  odciskający piętno na kształt i skuteczność wymiaru sprawiedliwości.  Całe to towarzystwo ma swego boĹźka - mamonę, stąd teĹź pokornie chyli  czoło, wręcz klęczy przed kapitałem zagranicznym niezaleĹźnie od kierunku  pochodzenia, w myśl zasady, Ĺźe Ĺźaden pieniądz nie śmierdzi.

Bariery wzrostu Pierwszą barierą rozwoju małych i średnich firm są/będą  rosnące rachunki za gaz i inne ĹşrĂłdła energii, czyli przekładając na  język polityki, cena za spolegliwość Tuska i Piechocińskiego wobec  Rosji, Niemiec i Unii Europejskiej. Podczas, gdy 485 dolarĂłw za 1000  metrĂłw sześciennych żądane przez Rosję od Ukrainy wywołało sprzeciw, to  w Polsce nikt, ani śmie pisnąć, Ĺźe średnia cena za rosyjski gaz  zapłacona przez PGNiG w 2012 roku wynosiła 530 dolarĂłw, podczas gdy  Niemcy rĂłwnolegle otrzymywali ten sam towar po 380 dolarĂłw. Innymi  słowy, polscy obywatele w tym przedsiębiorcy finansują imperialną  politykę Rosji przymuszani do płacenia wysokich rachunkĂłw za energię  kompensując przy tym poniesione straty lichą płacą na lokalnym rynku  pracy. Podobny efekt ekonomiczny niesie ze sobą podpisany w ramach Unii  Pakiet Klimatyczny. Grożą upadłości przejęcia i zwolnienia nie tylko  sektorze wydobywczym i energetycznym, ale rĂłwnieĹź w przemyśle  chemicznym, ktĂłry jak dotąd pozostawał pod kontrolą rodzimego kapitału.  Przykład cen energii przemawia do wyobraĹşni ze względu na sytuację  Ukrainy, lecz większe pieniądze uciekają z Polski przez system bankowy.  Banki coraz częściej celowo niszczą firmy swoich klientĂłw, jak w  przypadku producenta makaronĂłw Malma Michela Marbot czy Optimusa Romana  Kluski. Składa się na to szereg uwarunkowań. Po pierwsze, bankowcy  udzielają znaczących poĹźyczek w tzw konsorcjach kredytowych. Uczestniczą  teĹź razem w radach wierzycieli podczas procesy restrukturyzacji długĂłw.  Decyzje w tych gremiach podejmuje większość, a ta przynaleĹźy obcemu  kapitałowi, ktĂłry kontroluje blisko 70% sektora bankĂłw. Nic dziwnego, Ĺźe  właściciele bankĂłw bez skrępowania dzielą między sobą polski tort  faworyzując firmy z krajĂłw pochodzenia. To jedynie część prawdy, ta  lepsza, mieszcząca się w ramach prawa i logice rynku, bo codzienna  praktyka przybiera odcień ubezwłasnowolniającej czerni. Zagraniczne  banki w swym arsenale przeciw lokalnej konkurencji posiadają broń  masowego raĹźenia, tzw Bankowy Tytuł Egzekucyjny (BTE), relikt w prawie z  czasĂłw stalinowskich wykorzystywany po dziś dzień, by odbierać własność  z rąk miejscowej ludności. Zapisy o BTE stawiają banki ponad prawem i  kontrolą sądową pozwalając arbitralnie przejmować nieruchomości, środki  na kontach i dochody. Bez wątpienia, BTE to narzędzie rzeczywistego  władztwa w Polsce i bezpardonowej kolonizacji gospodarki. 2013 był  kolejnym rokiem, w ktĂłrym wystawiono grubo ponad milion BTE. Banki  naduĹźywają BTE na wszelkie moĹźliwe sposoby, często jako narzędzie  szantaĹźu, co spotkało przedsiębiorcĂłw nabitych w opcje walutowe, czy tzw  „frankowiczĂłw”, ktĂłrzy nieopacznie wzięli kredyty hipoteczne oparte na  franku. Gdy zestawimy hasłowo przewiny bankĂłw w Polsce wylania się obraz  bantustanu, kraju skolonizowanego, ktĂłrego obywatele bez szemrania godzą  się z losem najemcy, wręcz niewolnika. Lista jest niezwykle długa: od  wielokrotnych opłat za tę samą usługę, nadmiernego oprocentowania  kredytĂłw i debetĂłw dla polskich klientĂłw, nieuzasadnionych, wysokich  prowizji, nieuczciwych praktyk sprzedaĹźy i marketingu, BTE, bankowych,  lichwiarskich odsetek karnych (nawet ponad 40% w skali roku),  oszukańczych poliso-lokat, opcji walutowych i kredytĂłw we frankach,  manipulowania stawką WIBOR, po odpychające praktyki naciąganie emerytĂłw  na usługi, ktĂłrych nie potrzebują, czy w końcu świetnie udokumentowany  bezprawny transfer kapitału i zyskĂłw, jak miało to miejsce w przypadku  Pekao SA i projektu Chopin, czy nagminny proceder cen transferowych pod  pretekstem opłat licencyjnych za wartości intelektualne, markę, logo czy  software lokowanych w rajach podatkowych. Oczywiście, zagarnięte  bezprawnie nadmierne zyski i nielegalny transfer kapitału pomniejsza  popyt, konsumpcję i rynek wewnętrzny oraz kreuje potężny deficyt na  rachunku bieżącym. Średnio grubo ponad 100 miliardĂłw złotych (oficjalne  statystyki nie oddają całej skali procederu) co rok wysysanych z kraju  przez system bankowy i korporacje międzynarodowe powoduje, Ĺźe owoce  naszej pracy konsumują inni, podczas gdy my systematycznie uboĹźejemy.  Poszerza się obszar wykluczenia finansowego, a brak perspektyw zmusza do  emigracji za pracą i godnym Ĺźyciem. Koło się zamyka… Złowieszczą triadę  barier postawionych przed polskim przedsiębiorcą dopełnia  niesprawiedliwy i korupcjogenny system podatkowy. Bo ciężar podatkĂłw,  ktĂłrych płacenia unikają banki, międzynarodowe korporacje, sieci sklepĂłw  wielkopowierzchniowych, telekomy, konglomeraty energetyczne, przerzucono  na barki Kowalskiego oraz lokalne małe i średnie przedsiębiorstwa.  Trudno ten mechanizm określić inaczej jak rabunkowy, bo prowadzi do  niszczenia miejsc pracy, ciągłej presji na obniĹźanie płac i spadku  konsumpcji wewnętrznej. W konsekwencji, do malejących wpływĂłw  podatkowych, kłopotĂłw budĹźetu i rosnącego zadłuĹźenia państwa. I w tym  obszarze rządzący stosują broń masowego raĹźenia. Niechlujne zapisy prawa  podatkowego poszerzają przestrzeń interpretacji i arbitralnych decyzji  poborcy podatkowego. Nawet, jeśli to urząd skarbowy zmieni własną  wykładnię zapisu prawa, to podatnik musi pokryć straty nie od momentu  zmiany interpretacji, a wstecz przez cały okres obowiązywania spornego  zapisu! W tej sytuacji polski przedsiębiorca nie zna dnia i godziny i  zawsze musi być gotowy na najgorsze, dokładnie tak, jak bohaterowie  znakomitego filmu „Układ zamknięty”. Co więcej, dodawane są coraz to  nowe mętne przepisy poszerzające władztwo urzędnikĂłw. Jak choćby  ostatnio, ten o solidarności podatkowej, ktĂłry umoĹźliwia ukaranie  uczciwego przedsiębiorcy za podatki niezapłacone przez kooperanta.  Kolejny, korupcjogenny obszar moĹźliwych fałszerstw, naduĹźyć, szantaĹźu i  samowoli urzędnikĂłw.

StraĹźnicy systemu a naprawa państwa Gdzie nie ma sprawiedliwości rządzą  złoczyńcy. Z taką sytuacją mamy do czynienia w Polsce. Mitem jest  niewydolność urzędĂłw/sądĂłw… Te pełnią rolę straĹźnikĂłw systemu i działają  sprawnie chroniąc interesy beneficjentĂłw. Co prawda, przepisy nakładają  na urzędy/sądy określone terminy, są to jednak tzw terminy instrukcyjne.  Sąd, czy urząd nie musi w danym czasie sprawy rozstrzygnąć, a jedynie  powinien. Nierzadko spory ciągną się po 10 lat, jeśli dotyczą zarzutĂłw  przeciwko ZUS, organom państwa, instytucjom finansowym oraz lokalnym  sitwom urzędniczym. W takich sytuacjach, nawet po przegranej,  ZUS/urząd/instytucja/sitwa nie są zobowiązane do zapłaty odsetek od  świadczenia, ktĂłrego nie chciały zapłacić, bądĹş środkĂłw nielegalnie  zagrabionych. Oddzielnym rozdziałem stanowi prawo odszkodowawcze, martwe  w załoĹźeniu, ze względu, Ĺźe poszkodowany przy znikomym  prawdopodobieństwie wygranej musi na wstępie ponieść wysoki koszt, jako  procent od roszczenia. Ze względu na stopień patologii, naprawa państwa  rozumiana jako egzekucja prawa wobec międzynarodowych koncernĂłw, przy  jednoczesnym wsparciu dla rodzimych przedsiębiorcĂłw szybko przyniosłaby  efekty ekonomiczne, finansowe i gospodarcze. Podstawowe cele to: obniĹźka  cen energii, repolonizacja systemu bankowego, skuteczne opodatkowanie  korporacji międzynarodowych, obniĹźenie obciążeń fiskalnych i  administracyjnych rodzimych firm, pomoc młodym poprzez tworzenie  płatnych godziwie miejsc pracy i ulgi podatkowe dla pracodawcĂłw,  reindustrializacja kraju i szeroko zakrojona polityka prorodzinna. By te  cele osiągnąć naleĹźy odbudować sprawnie działających instytucji państwa  prawa. A zacząć naleĹźy niewątpliwie od weryfikacji reprezentantĂłw i  skuteczności działań wymiaru sprawiedliwości, bo bez tego warunku sine  qua non przy władzy pozostaną złoczyńcy.

Do budy podszywający się kundlu.

--
stevep
-- -- -
UĹźywam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/