# Czołowy ideolog lewicy chwali polski konserwatyzm. Znany prawicowy publicysta wzywa PiS do sojuszu z Włodzimierzem Cimoszewiczem i do zapomnienia o tzw. historycznych podziałach.
Niewiarygodne? A jednak prawdziwe. To dzieje się w tym tygodniu.
Wpierw w "Gazecie Wyborczej" - a potem w Salonie24 - ukazał się tekst Sławomira Sierakowskiego "Szkoda konserwatystów". Redaktor naczelny
"Krytyki  Politycznej" de facto wygłasza w nim pochwałę polskiego
konserwatyzmu - i to  w polemice z Mirosławem Czechem, wszak hard
core'owym przedstawicielem  środowiska UW/"GW"! (Przedmiotem ich sporu
jest książka Rafała Matyi  "Konserwatyzm po komunizmie" - stąd
odniesienia do Matyi w tekście  Sierakowskiego).
Sierakowski pisze m.in.:
Pamięć i refleksja nad błędami przeszłości jest najmocniejszą stroną konserwatystów, za to chyba najsłabszą Czecha... (...)
Bez przemyślenia błędów Aleksandra Halla nie narodzi się w Polsce
prawica,  która nie będzie albo populistyczną, albo postpolityczną
podróbką, tak jak  bez przemyślenia (podobnych zresztą) błędów Jacka
Kuronia, na które zresztą  sam wskazywał, nie powstanie w Polsce lewica.
Konserwatyści, tak jak socjaldemokraci, odeszli od swych idei u początków transformacji, a później byli równo zaskoczeni tym, że ludzie
podzielający  ich stanowisko w sferze obyczajowej mają odmienne poglądy
w gospodarczej.  Później można było iść już tylko na zgniłe kompromisy,
zawierając doraźne,  często egzotyczne sojusze albo na osi
światopoglądowej, albo ekonomicznej. We wtorek wieczorem na stronie
internetowej "Rzeczpospolitej" do lewicy  zbliżył się Piotr Skwieciński,
publicysta od lat kojarzony z polską prawicą,  były prezes PAP. Namawia
PiS do rozważenia poparcia dla Włodzimierza  Cimoszewicza w jego
ewentualnym starciu z Donaldem Tuskiem w drugiej turze  wyborów
prezydenckich.
Skwieciński pisze m.in.:
Wygrana Tuska (...) oznaczałaby symboliczne potwierdzenie pozycji
Platformy  jako siły dominującej. Dominującej na lata. Byłaby
samospełniającą się  zapowiedzią zwycięstwa PO w wyborach
parlamentarnych. I w istocie między  wyborami prezydenckimi a
parlamentarnymi musiałoby zajść coś niezwykle  dramatycznego, by wynik
tych drugich był inny niż tych pierwszych. Wygrana  Cimoszewicza byłaby
oczywiście symbolicznym końcem marzeń o Polsce bez  lewicy - czy to
postkomunistycznej, czy to jakiejkolwiek - snutych jeszcze  niedawno
przez niektórych prawicowych publicystów i polityków. Ale miałaby -  z
punktu widzenia PiS - jedną kolosalną zaletę. Oznaczałaby odepchnięcie groźby trwałej dominacji Platformy. Co nie byłoby natomiast równoznaczne
z  powstaniem groźby dominacji lewicy. Ta polityczna opcja jest bowiem, i
chyba  długo jeszcze będzie, za słaba do tej roli.
A pamiętajmy, że kiedyś, w 1995 roku, kiedy lewica wydawała się jak najbardziej zdolna do zdominowania polityczno-społeczno-gospodarczego krajobrazu kraju, bracia Kaczyńscy potrafili uznać, iż wygrana najpierw
SLD,  a potem Kwaśniewskiego jest mniejszym złem w porównaniu z
możliwością  kontynuacji władzy Wałęsy i szukającej wówczas w nim
zaplecza Unii  Demokratycznej.
Zwróćmy uwagę na pewien niuans: zarówno u Sierakowskiego, jak i u Skwiecińskiego pojawia się środowisko dawnej UD jako negatywny punkt odniesienia.
Ale wzajemne pokłony i snucie pomysłów na taktyczne sojusze to jeszcze
mało.  Najważniejsza jest wizja. Mocne, ideowe podstawy współpracy PiS z
lewicą.
Są? Oczywiście. Znajdziemy je w obu tekstach.
Pisze Sierakowski:
Konserwatyzm, który najbardziej interesuje Matyję, to w gruncie rzeczy te same idee, którymi konserwatyści polscy, począwszy od Stańczyków, zawsze imponowali polskiej inteligencji. To głos wzywający do myślenia
kategoriami  państwowymi, dyskutowania rozwiązań ustrojowych,
analizowania polityki  zagranicznej, zastanawiania się nad sposobem
wyłaniania elit, wertowania  kart dziejów w poszukiwaniu błędów,
podejmowania problematyki prawnej i w  najogólniejszych ramach
gospodarczej. Kluczowym pojęciem w słowniku tego  konserwatyzmu nie jest
wcale ani Bóg, ani katolicyzm, ani papież, ani nawet  tradycja, ale
instytucje, praworządność, interes państwa.
To naprawdę nie przypadek, że ulubionym politykiem socjalisty
Piłsudskiego  był Aleksander Wielopolski, a lewicowej inteligencji -
Giedroyc. Z kolei u Skwiecińskiego znajdziemy taki oto passus:
Poza doraźnie politycznymi istnieją inne jeszcze powody, dla których,
moim  zdaniem, stratedzy PiS powinni uznawać zwycięstwo Cimoszewicza nad
Tuskiem  za co najmniej mniejsze zło. Prawo i Sprawiedliwość dzieli z
lewicą pogląd  na bardzo wiele spraw. Ale są też sfery, które te opcje
łączą, a które  wyraziście przeciwstawiają natomiast i PiS, i lewicę
Platformie  Obywatelskiej.
Najważniejsza z nich to stosunek do państwa - jeden z podstawowych
dylematów  współczesności. Tak Prawo i Sprawiedliwość, jak i lewica
uznają państwo za  wartość, Platforma przejawia natomiast wobec tej
instytucji tendencje  likwidatorskie.
Również i z tego punktu widzenia wizja prezydentury Cimoszewicza powinna
być  dla strategów PiS wizją lepszą niż Tuska lub innego polityka PO.
Tak oto obaj publicyści - mówiąc w zasadzie jednym głosem - kreślą nową linię podziału politycznego: propaństwowość (PiS-SLD) vs. antypaństwowość (PO).
Czy te publicystyczne refleksje przygotowują grunt pod polityczne porozumienie PiS-SLD? Obstawiam, że to całkiem możliwe. Obie partie
zawarły  już ciche porozumienie w sprawie podziału stref wpływów w
mediach  publicznych. Od kilku dni jest ono sprytnie podważane przez
dziennikarzy,  którym nieco bliżej do PO (ich główna teza: PiS wykiwało
SLD w podziale TVP,  więc w SLD może zaraz dojść do buntu przeciwko
obecnemu kierownictwu tej  partii). A przecież zarówno w interesie PiS,
jak i SLD leży utrzymanie tego  mocnego przyczółka.
Zwłaszcza, że na horyzoncie jawi się wariant jeszcze śmielszy. Koalicja rządowa. Z PSL. O tej możliwości pisze w świetnej analizie Krystyna Naszkowska z "Gazety Wyborczej".
Sądzę, że te śmiałe spekulacje stają się tym bardziej prawdopodobne, im mocniejsze są sondażowe notowania Platformy Obywatelskiej, której najwyraźniej nie zaszkodziła niedawna fala głośnych "afer". Żywotnym interesem wszystkich pozostałych partii staje się osłabienie PO. #
Ze strony:
http://tiny.pl/hqskt