Generalnie można to przedstawić tak: Ukraińcy podczas wojny i okupacji
wyrządzili Polakom wiele zła. Ale, broń Boże, nie może paść słowo:
ludobójstwo.

Można pisać o rzeczach "strasznych", "niepojętych", zbrodni", ale nie można
rzeczy nazwać po imieniu, bo to szkodzi mitycznemu "pojednaniu
polsko-ukraińskiemu".

Na czym to pojednanie ma polegać? Przede wszystkim nie wolno w żaden sposób
posługiwać się terminem ludobójstwo i należy unikać wynikających stąd
konsekwencji.

Usłużni rzecznicy ułomnego pojednania robią wszystko, aby sprawę sprowadzić
do wzajemnych win i krzywd, choć łaskawie przyznają, że po stronie polskiej
było jednak więcej ofiar.

Ale i tu następują ogromne przekłamania: Marcin Wojciechowski pisze, że
"polskich ofiar podczas konfliktu na Wołyniu i w Galicji wschodniej było
kilkakrotnie więcej niż ukraińskich" ("GW" z 12 lipca br.).

Ma to stworzyć wrażenie, że Ukraińcy pacyfikowali Polaków, Polacy Ukraińców,
jak to na wojnie.

A przecież dobrze wiadomo, że ofiary po stronie ukraińskiej należy liczyć
zupełnie inaczej - większość z nich padła także z rąk bojówek i band
OUN-UPA.

Byli to ludzie, którzy mieli polskich krewnych w rodzinach, którzy udzielali
zakazanej pomocy znajomym i zaprzyjaźnionym Polakom, którzy wreszcie nie
popierali z entuzjazmem ludobójczej polityki banderowskich
"wojaków".

Dlaczego zatem trwa zakamuflowany proces "przerzucania" tych ofiar na stronę
polską, że to my byliśmy winni ich śmierci? Nie ulega wątpliwości - po to,
aby rozmywać i spłycać ludobójstwo na Polakach.

Więcej
http://www.naszapolska.pl/index.php/component/content/article/42-gowne/1500-ks-isakowicz-zalewski-spece-od-pojednania

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny.