Etos karlizmu jest bez wątpienia militarny, nie parlamentarny, a karliści
zawsze otwarcie głosili, że z wrogami nie zawiera się kompromisów, tylko się
z nimi walczy. (...)

Nie ulega również wątpliwości, że wojowniczość karlizmu ma związek, a
właściwie wypływa z jego religijności, naznaczonej krucjatowym charakterem
hiszpańskiego katolicyzmu, dziedzictwa rekonkwisty i konkwisty,
średniowiecznego etosu caballero cristiano, trydenckiego ducha
kontrreformacji.

Karliści zawsze czuli się guerrilleros Chrystusa Króla, a miecz jest dla
nich formą Krzyża. Niezachwiana wiara w to, że walczy się za nie tylko
słuszną, ale i świętą sprawę, zawsze uskrzydla do czynów bohaterskich, tym
bardziej, jeśli się wierzy, że - jak powiadamiał Regulamin Requeté - "przed
Bogiem żaden bohater nie pozostanie anonimowy" (ante Dios nunca serás héroe
anónimo).  (...)

Wszystko to pozwala mówić o swoistym stylu karlistowskim (el estilo
carlista), którego znamiona usystematyzował ostatnio7 Manuel de Santa Cruz
(Alberto Ruiz de Galarreta, ur. 1923). Pośród elementów konstytutywnych tego
stylu wyróżnił on cechy zewnętrzne, fizyczne, jak też wewnętrzne,
psychologiczne oraz cechę pośrednią i mieszaną (rasgo intermedio y mixto),
czyli pełną naturalnej prostoty, szczerości i dobrego humoru otwartość
(campechanía).

Do elementów fizycznych stylu karlistowskiego należą takie "niefonetyczne
formy ekspresji", jak: naturalna, beztroska, spontaniczna i zrelaksowana
postawa ciała przybierana przez karlistów, w odróżnieniu od napiętej i
skurczonej ("sobre sí") postawy przybieranej przez zwolenników chadecji i
wielu organizacji religijnych, pragnących uchodzić koniecznie za
"uduchowionych"; zgodna z tą posturą swobodna, niedbająca o szczegóły,
nieskupiona obsesyjnie na modzie, forma ubrania, jednakowo odległa od
sposobu ubierania się tych, którzy - jak niektórzy arystokraci czy
członkowie demoliberalnego establishmentu burbońskiego - pragną być
koniecznie "eleganccy", a co psychologia klasyczna postrzega jako "przesadną
czystość, drobiazgowy porządek i pychę" (limpieza exagerada, orden minucioso
y vanidad), jak od "stylu proletariackiego", który odrzuca krawat lub
kapelusz, bo identyfikuje go ideologicznie z burżuazją.

Wyrazistym znakiem stylu karlistowskiego w ubiorze jest natomiast tradycyjny
baskijski beret z "chwostem" - zasadniczo czerwony (boina roja), przy
niektórych okazjach jednak również błękitny (boina azul) lub czarny (boina
negra), a dla dziewcząt i kobiet - biały (boina blanca), co ma sygnalizować
miłosne (amoroso) zauroczenie, acz jest dopuszczalne noszenie przez
niewiasty również beretów kolorowych.

Więcej http://www.konserwatyzm.pl/artykul/12682/styl-karlistowski

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny.