Wytrwałą pracą nad sobą doszedł o. Andrzej do takiego stopnia doskonałości
chrześcijańskiej i zakonnej, że pod koniec życia powszechnie nazywano go
świętym. Dzięki Bożej łasce potrafił wznieść przeciętność na wyżyny
heroizmu.

Andrzej wyróżniał się żarliwością o zbawienie dusz. Dlatego był
niezmordowany w głoszeniu kazań i w spowiadaniu.

Mieszkańcy Polesia żyli w wielkim zaniedbaniu religijnym. Szerzyła się
ciemnota, zabobony, pijaństwo. Andrzej chodził po wioskach od domu do domu i
nauczał.

Nazwano go apostołem Pińszczyzny i Polesia. Nawrócił wielu prawosławnych.

Jego gorliwość, którą określa nadany mu przydomek "łowca dusz - duszochwat",
była powodem wrogości ortodoksów. W czasie wojen kozackich przerodziła się w
nienawiść i miała tragiczny finał. (...)

W maju roku 1657 Pińsk zajmuje oddział kozacki pod dowództwem Jana Lichego.
Najbardziej zagrożeni jezuici: Maffon i Bobola opuszczają miasto i chronią
się ucieczką.

Andrzej na prośbę mieszkańców wsi, którzy dowiedzieli się, że jest
poszukiwany, chciał użyczonym wozem ratować się ucieczką. Kiedy dojeżdżali
do wsi Mogilno, napotkali oddział żołnierzy.

Z Andrzeja zdarto suknię kapłańską, na pół obnażonego zaprowadzono pod płot,
przywiązano go do słupa i zaczęto bić nahajami.

Kiedy ani namowy, ani krwawe bicie nie złamało kapłana, aby się wyrzekł
wiary, oprawcy ucięli świeże gałęzie wierzbowe, upletli z niej koronę na
wzór Chrystusowej i włożyli ją na jego głowę tak, aby jednak nie pękła
czaszka.

Zaczęto go policzkować, aż wybito mu zęby, wyrywano mu paznokcie i zdarto
skórę z górnej części ręki.

Odwiązali go wreszcie oprawcy i okręcili sznurem, a dwa jego końce
przymocowali do siodeł. Andrzej musiał biec za końmi, popędzany kłuciem
lanc.

W Janowie przyprowadzono go przed dowódcę. Ten zapytał: "Jesteś ty ksiądz?".
"Tak", padła odpowiedź, "moja wiara prowadzi do zbawienia. Nawróćcie się".
Na te słowa dowódca zamierzył się szablą i byłby zabił Andrzeja, gdyby ten
nie zasłonił się ręką, która została zraniona.

Kapłana zawleczono więc do rzeźni miejskiej, rozłożono go na stole i zaczęto
przypalać ogniem. Na miejscu tonsury wycięto mu ciało do kości na głowie, na
plecach wycięto mu skórę w formie ornatu, rany posypywano sieczką, odcięto
mu nos, wargi, wykłuto mu jedno oko.

Kiedy z bólu i jęku wzywał stale imienia Jezus, w karku zrobiono otwór i
wyrwano mu język u nasady. Potem powieszono go twarzą do dołu.

Uderzeniem szabli w głowę dowódca zakończył nieludzkie męczarnie Andrzeja
Boboli dnia l6 maja 1657 roku.

Ku wielkiej radości Polaków beatyfikacja miała miejsce dnia 30 października
1853 roku.

17 kwietnia 1938 roku, w uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, Pius XI
dokonał uroczystej kanonizacji bł. Andrzeja wraz z bł. Janem Leonardii i bł.
Salvatorem de Horta.

Z okazji 300-letniej rocznicy śmierci Pius XII wydał osobną encyklikę (16 V
1957) ku czci św. Andrzeja, wychwalając wielkiego Męczennika.

Więcej http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/05-16a.php3

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny.

Encyklikę Czcigodnego Sługi Bożego Piusa XII poświęconą św. Andrzejowi
Boboli można przeczytać tu:

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/pius_xii/encykliki/invictus_athleta_16051957.html

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny.

W dniu 2012-08-13 22:46, abc pisze:

Wytrwałą pracą nad sobą doszedł o. Andrzej do takiego stopnia doskonałości
chrześcijańskiej i zakonnej, że pod koniec życia powszechnie nazywano go
świętym.

Czy to aby nie bluźnierstwo? Człowiek święty? Czy w ogóle mamy, my ludzie wybierać spośród siebie jednostki i porównywać ich do Bogów?