Polikarp należy do Ojców Apostolskich. Mianem tym od XVII w. określa się
świętych pisarzy kościelnych, którzy żyli jeszcze w czasach apostolskich i
od nich przekazali nam pewne treści.

Ojcowie ci są bezpośrednim łącznikiem pomiędzy uczniami Chrystusa a
chrześcijaństwem lat późniejszych. Do Ojców tych zwykło się zaliczać wśród
innych: św. Klemensa I Rzymskiego, papieża (+ 97), św. Ignacego z Antiochii
(+ 110-117), św. Papiasza (w. II) i św. Polikarpa (+ ok. 156).

Od Ojców Apostolskich należy odróżnić Ojców Kościoła, czyli tych świętych,
którzy żyli w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, a swoją wiedzą i pismami
przyczynili się do wyjaśnienia wiary i jej obrony przeciwko błędom.

Jako datę graniczną dla Ojców Kościoła na Zachodzie zwykło się podawać rok
636, czyli śmierć św. Izydora z Sewilli, a na Wschodzie rok ok. 749, czyli
śmierć św. Jana Damasceńskiego.

Od Ojców Kościoła odróżniamy wreszcie doktorów Kościoła, którzy żyli w
różnych czasach, a wyróżniali się niezwykłą wiedzą i obroną wiary. Ostatnim
świętym, który otrzymał ten zaszczytny tytuł, był św. Alfons Liguori (+
1787).

Wg św. Ireneusza (+ 202), Polikarp był uczniem św. Jana Ewangelisty.

Tertulian i św. Hieronim przekazali nam informację, że św. Jan Apostoł
ustanowił swojego ucznia, św. Polikarpa, biskupem w Smyrnie, w Małej Azji.

Około roku 107 św. Ignacy z Antiochii, napisał piękny list do św. Polikarpa,
kiedy był wieziony okrętem do Rzymu, by tam ponieść śmierć męczeńską, i
zatrzymał się w Troadzie.

Więcej http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/02-23a.php3

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny.