Stanisław urodził się 28 grudnia 1550 r. w Rostkowie na Mazowszu (obecnie
powiat przasnyski). Był synem Jana, kasztelana zakroczymskiego, i Małgorzaty
z Kryskich (z Drobina). (...)

W wieku 14 lat razem ze swoim bratem, Pawłem, został wysłany do szkół
jezuickich w Wiedniu. (...) Wolny czas Stanisław spędzał na lekturze i
modlitwie. Ponieważ w ciągu dnia nie mógł poświęcić kontemplacji wiele
czasu, oddawał się jej w nocy. Zadawał sobie także pokuty i biczował się.
(...)

W grudniu 1565 r. ciężko zachorował.  (...) W tej samej chorobie
zjawiła mu się Najświętsza Maryja Panna z Dzieciątkiem, które złożyła mu na
ręce. Od niej też doznał cudu uzdrowienia i usłyszał polecenie, aby wstąpił
do Towarzystwa Jezusowego.

Jezuici jednak nie mieli zwyczaju przyjmować kandydatów bez zezwolenia
rodziców, a na to Stanisław nie mógł liczyć. Zdobył się więc na heroiczny
czyn: zorganizował ucieczkę, do której się starannie przygotował.

Za poradą swojego spowiednika, o. Franciszka Antonio, który był
wtajemniczony w jego plany, Stanisław udał się nie wprost do Rzymu, gdzie
byłby łatwo pochwycony w drodze, ale do Augsburga, gdzie przebywał św. Piotr
Kanizjusz, przełożony prowincji niemieckiej. (...)

W Augsburgu nie zastał Piotra Kanizjusza, dlatego podążył dalej do Dylingi.
Trasa z Wiednia do Dylingi wynosi około 650 km. W Dylindze jezuici mieli
swoje kolegium. Tam Stanisław został przyjęty na próbę. (...)

Swoim wzorowym życiem, duchową dojrzałością i rozmodleniem budował całe
otoczenie. W pierwszych miesiącach 1568 r. Stanisław złożył śluby zakonne.
Miał wtedy zaledwie 18 lat. W prostocie serca w uroczystość św. Wawrzyńca
(10 sierpnia) napisał list do Matki Bożej i schował go na swojej piersi.

Przyjmując tego dnia Komunię świętą, prosił św. Wawrzyńca, aby uprosił mu u
Boga łaskę śmierci w święto Wniebowzięcia. Prośba została wysłuchana. (...)
Po północy 15 sierpnia 1568 r. przeszedł do wieczności. (...)

Jego kult zrodził się natychmiast i spontanicznie. Wieść o śmierci świętego
Polaka rozeszła się szybko po Rzymie. Starsi ojcowie przychodzili do ciała i
całowali je ze czcią. (...)

W dwa lata po śmierci współbracia udali się do przełożonego domu nowicjatu,
aby pozwolił im zabrać ze sobą relikwię głowy Stanisława. Kiedy otwarto
grób, znaleziono ciało nienaruszone. (...)

W latach 1602-1604 Klemens VII zezwolił na kult. 18 lutego 1605 r. Paweł V
zezwolił na wniesienie obrazu Stanisława do kościoła św. Andrzeja w Rzymie
oraz na zawieszenie przed nim lampy i wotów; w 1606 r. ten sam papież
uroczyście zatwierdził tytuł błogosławionego.

Uroczystości beatyfikacyjne odbyły się najpierw w Rzymie w domu św.
Andrzeja, a potem w Polsce. Był to pierwszy błogosławiony Towarzystwa
Jezusowego.

Klemens X zezwolił zakonowi jezuitów w roku 1670 na odprawianie Mszy świętej
i brewiarza o Stanisławie w dniu 13 listopada.

W roku 1674 tenże papież ogłosił bł. Stanisława jednym z głównych patronów
Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litwy. Dekret kanonizacyjny wydał
Klemens XI w 1714 r. (...)

Stanisław Kostka jest patronem Polski (od 1671 r.) i Litwy, archidiecezji
łódzkiej i warszawskiej oraz diecezji płockiej, a także Gniezna, Lublina,
Lwowa, Poznania i Warszawy; oręduje także za studentami i nowicjuszami
jezuickimi, a także za polską młodzieżą.

Św. Stanisławowi Kostce przypisuje się zwycięstwo Polski odniesione nad
Turkami pod Chocimiem w 1621 r. W tym dniu o. Oborski, jezuita, widział św.
Stanisława na obłokach, jak błagał Matkę Bożą o pomoc. Król Jan Kazimierz
przypisywał orędownictwu Świętego zwycięstwo odniesione pod Beresteczkiem
(1651).

Więcej http://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/09-18.php3

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny.

W dniu 2012-11-13 20:25, abc pisze:

Stanisław Kostka jest patronem Polski (od 1671 r.) i Litwy

Patrz, a taki czarnousty chce maszerować na Litwę :>

--
Immortal silence gathers illusions inside...