wPolityce.pl: Donald Tusk w swoim wystąpieniu na konwencji Platformy mówił
wiele o „czystości intencji”, „przejrzystości”, zwalczaniu korupcji za
wszelką cenę... Wierzy pan w te slogany?

Prof. Krzysztof Rybiński, były wiceprezes NBP: Trudno być przekonanym co do
zdolności premiera odnośnie walki z korupcją w administracji publicznej,
skoro minionych sześć lat jego rządów ma w swoim dorobku takie epizody jak
rozmowy Mira ze Zdzichem na cmentarzu – afera hazardowa, jak to, co
ostatnio szef CBA określił „największą aferą łapówkarską III RP”, która
obejmuje wysokich urzędników w randze wiceministra w rządzie Donalda Tuska.
Wydaje mi się, że mamy bardzo poważny problem. Państwo jest psute coraz
bardziej. Bez podjęcia radykalnych działań naprawczych nie ma mowy o tym
żeby coś się zmieniło na lepsze. Deklaracje deklaracjami, a fakty faktami –
a te drugie są takie, ze wśród Polaków rośnie percepcja tego, że w
administracji publicznej korupcja za rządów Donalda Tuska zakorzeniła się
na dobre.

MĂłwi pan o tym, Ĺźe Polska ma powaĹźny problem. Tymczasem Donald Tusk
zdecydował się połączyć dwa duże resorty – Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego i Ministerstwo Transportu i oddać je w ręce Elżbiety
Bieńkowskiej. Przez ten resort będą przelewały się gigantyczne środki
finansowe. Czy to nie będzie korupcjogenne?

Trudno mi się odnieść do potencjału korupcjogennego w połączonych resortach
– nie przyglądałem się tym instytucjom z tego punktu widzenia. Jednak
chciałbym zwrócić uwagę na inną rzecz. Pani „superministra” jest chwalona
za sprawne wydawanie środków unijnych. I słusznie, bo te środki są sprawnie
wydawane. Natomiast od dłuższego czasu podnoszę kwestię tego, że wydane
pieniądze nie przyczyniły się do poprawy w polskiej gospodarce i w polskim
społeczeństwie. A wręcz przeciwnie – w wielu obszarach, w których te środki
się pojawiły mamy albo stagnację, albo katastrofę.

Napisałem już wiele prac, które dokumentują porażkę Programu Operacyjnego
Innowacyjna Gospodarka. W ciągu minionych sześciu lat innowacyjność
polskiej gospodarki i polskich firm dramatycznie spadła. Pokazują to
wszystkie rankingi. Według mnie ten system operacyjny poniósł porażkę.
Jeżeli spojrzymy na dane odnośnie szkoleń w Polsce, to przed wejściem do
Unii Europejskiej szkoliło się 5 proc. aktywnych zawodowo Polaków, w tej
chwili tylko 4,5 proc. Więc należy postawić potężny znak zapytania pod
kolejnym bardzo dużym Programem Operacyjnym – Kapitał Ludzki. Na co poszły
te miliardy euro? Na szkolenia do tego programu? Skoro szkoli się mniej
osób niż przed wejściem do UE. A z różnych danych wiadomo, że jakość
szkoleń unijnych jest dużo niższa niż jakość szkoleń organizowanych za
pieniądze prywatne. Mamy porażkę drugiego wielkiego Programu Operacyjnego.

Zgadzam się, że pani „superministra” wydaje pieniądze bardzo sprawnie, ale
na podstawie tych dwóch – bardzo ważnych programów – stwierdzam, że te
pieniądze są w olbrzymiej części marnowane. Trudno ocenić mi konsekwencje
połączenia tych resortów, ale wiem, że do tej pory wydawanie pieniędzy
unijnych przyniosło opłakane skutki dla polskiej gospodarki, polskiego
społeczeństwa. Martwi mnie, że działalność tej osoby [pani Bieńkowskiej –
przyp. red.] przyniosła opłakane skutki z punktu wzmocnienia długofalowego
potencjału polskiej gospodarki. Więc ja nie podzielam optymizmu niektórych
komentatorów odnośnie zdolności pani „superministry” do skutecznego
realizowania priorytetów róşnych programów unijnych.

 MĂłwił pan o kapitale ludzkim. W środę ElĹźbieta Bieńkowska powiedziała, Ĺźe
zrobi wszystko aby polska dokonała skoku cywilizacyjnego i aby Polacy nie
byli tylko tanią siłą roboczą. Co w takim razie pani minister robiła przez
ostatnie sześć lat? Dlaczego ten „skok cywilizacyjny”, o którym też dziś
mówił Donald Tusk, dopiero ma przyjść do nas teraz?

Jak się spojrzy na podstawowe wskaźniki rozwoju gospodarczego polski, to
można postawić wniosek, że mamy jedyne namacalne efekty wydawania pieniędzy
unijnych: udało się przyspieszyć budowę dróg i autostrad – to widać i
wygenerowano efekt popytowy. Mnóstwo ludzi i firm, które powstawały przy
funduszach unijnych, dostało duże pieniądze – pobudowali domy, pokupowali
samochody, telewizory. Natomiast jeżeli spojrzymy na wpływ tych programów
unijnych na potencjał rozwojowy Polski, to albo jest to wpływ negatywny, i
to jest przykład Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka, gdzie
innowacyjność Polski dramatycznie spadła; albo jest to wpływ umiarkowanie
negatywny, tak jak w przypadku Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki, gdzie
liczba szkolonych osób spadła o 0,5 proc. Odsetek osób, które się szkolą w
UE, jest dwukrotnie wyższy niż w Polsce i to się nie zmieniło od dziesięciu
lat, pomimo tego nowego programu. W tych dwóch obszarach mamy katastrofę.
Deklaracje i piękne przemowy to jest jedno, a fakt to jest drugie. A fakty
pokazują jednoznacznie, że do tej pory sposób wydawania środków unijnych,
które rozdysponowano szybko i sprawnie, odniósł opłakany skutek dla
polskiej gospodarki. Będziemy to odczuwać przez kolejne lata.

Czy to się da jeszcze naprawić, żeby te pieniądze, które teraz otrzymamy
zostały wydane w sposób efektywny i przynoszący długofalowe, pozytywne
skutki dla polskiej gospodarki?

Widzę pewnie pozytywne zmiany. Te 67 mld euro, które dostaliśmy do tej
pory, zostało w dużej części – ok. 80 proc. - zmarnowane. To już się stało,
rozlanego mleka się z powrotem do butelki nie wleje. Nie ma co rozpaczać,
pieniądze zostały zmarnowane, trudno. Przyniosło to jedynie efekt popytowy,
co było przyjemne dla ludzi, którzy siedzieli przy korycie z pieniędzmi
unijnymi – oni podnieśli swój standard życia, ale gospodarka na tym nie
zyskała. Natomiast dostrzegam pewne pozytywne efekty, bo jednak uczymy się
na błędach. Jak patrzę na nowe sposoby działania Narodowego Centrum Badań i
Rozwoju, to widzę, że niektóre programy wyciągnęły lekcję z błędów i
wypaczeń. Natomiast jak oceniam Programy Operacyjne, które wcześniej
przytoczyłem, to widzę, że te lekcje nie do końca zostały odrobione i
zostało sporo patologii. Trochę się uczymy – w niektórych sektorach sposoby
działania zostały zmienione, nie ma finansowania bezsensownych projektów –
ale te zmiany powinny iść dużo dalej niż obserwujemy to obecnie w
dokumentach rządowych.

Donald Tusk powiedział, że polskie autostrady stały się na zachodzie
„synonimem sukcesu”, a także że w końcu udało się zmodernizować polską
kolej, co też przypisał sobie jako zasługę. A co z tymi firmami, które
ogłaszały bankructwo po współpracy z GDDiA? Spółki zarówno polskie, jak i
zagraniczne.

Jeżeli weźmiemy średnią cenę budowy kilometra autostrady, to za 67 mld
euro, które dostaliśmy, można by wybudować 22 tys. km autostrad w Polsce. A
mamy 2,5 tys. km drĂłg szybkiego ruchu i autostrad. To pokazuje, Ĺźe, przy
takiej fali pieniędzy, jaka do Polski przyszła, to że udało nam się
wybudować tylko ponad 2 tys. dróg, to jest wstyd. Tych pieniędzy było na
dziesięć razy więcej. Hiszpanie, budując swoje autostrady, stworzyli kilka
potężnych globalnie firm, które realizują zlecenia na całym świecie. I to
jest wartość dodana – umieli tak poprowadzić tę inwestycję, żeby pomóc
swoim firmom stać się globalnymi firmami budowlanymi. A myśmy dorżnęli
polskie firmy. Polska administracja tak procedowała, że zniszczyła polskie
przedsiębiorstwa budowlane, które teraz bankrutują, albo walczą o
przetrwanie. Nie chwaliłbym się więc procesem budowy autostrad, bo powstało
ich mało, budowaliśmy je drogo i zniszczyliśmy polskie firmy zamiast je
wspierać. Na kolei się nic nie udało zrobić. Na niektórych odcinkach
pociągi jeżdżą tak szybko, jak przed II Wojną Światową – to nie jest powód
do chluby. Nie wspomnę o zakupie Pendolino, co jest olbrzymim wstydem dla
Polski. Mamy dwie polskie firmy, które robią wspaniałe pociągi. Zamiast
zamawiać u nich i pomagać im się rozwijać, wprowadzać w przestrzeń
globalną, to kupujemy sobie drogie zabawki zagranicznych koncernów. Zamiast
pomóc się rozwijać polskim firmom zbrojeniowym, żeby inwestowały w nowe
technologie, to kupujemy jakieś zdezelowane, zezłomowane czołgi od Niemców.
I tak dalej. W świetle dorobku ostatnich lat widać, że retoryka sobie, a
fakty sobie. Taka jest nasza smutna rzeczywistość.

PiS-owski PSYCHOPATA podpisyjący się "Mark Woydak" (używający również innych
ksywek) piszacy z mx05.eternal-september.org uzywajacy czytnika
40tude_Dialog/2.0.15.1pl to OSZOŁOM PODSZYWANIEC. Fakt, ze podszywa sie pod
moje dane swiadczy o daleko posunietej chorobie psychicznej. Tani alkohol i
marne wina dokonaly calkowitego spustoszenia w mĂłzgu tego osobnika. Nie ma
juz dla niego ratunku! Módlmy się bracia i siostry! Wspierajmy go w tych
cięzkich chwilach! Nie ma nikogo oporócz nas! Nawet zdychający pies i
wyleniały ze starości kot go opuścili! Pies nasrał mu pod drzwiami, a kot do
zapleśniałego od brudu wyra, które ten nieszczęśnik nazywa łózkiem. Módlmy
się bracia i siostry! Nadzieja na pełny powrót do zdrowia tego osobnika jest
niewielka ale spełnijmy chrześciański obowiązek! Wnośmy modły za
PiS-owskiego chorego psychicznie brata!

MW

--

Użytkownik "Mark Woydak" <mark.woydak@forst.gm.de> napisał w wiadomości news:ph1rpa35sx6t$.3t9nda1pqrq4$.dlg40tude.net...

wPolityce.pl: Donald Tusk w swoim wystąpieniu na konwencji Platformy mówił
wiele o „czystości intencji”, „przejrzystości”, zwalczaniu korupcji za
wszelką cenę... Wierzy pan w te slogany?

Prof. Krzysztof Rybiński, były wiceprezes NBP: Trudno być przekonanym co do
zdolności premiera odnośnie walki z korupcją w administracji publicznej,
skoro minionych sześć lat jego rządów ma w swoim dorobku takie epizody jak
rozmowy Mira ze Zdzichem na cmentarzu – afera hazardowa, jak to, co
ostatnio szef CBA określił „największą aferą łapówkarską III RP”, która
obejmuje wysokich urzędników w randze wiceministra w rządzie Donalda Tuska.
Wydaje mi się, że mamy bardzo poważny problem. Państwo jest psute coraz
bardziej. Bez podjęcia radykalnych działań naprawczych nie ma mowy o tym
żeby coś się zmieniło na lepsze. Deklaracje deklaracjami, a fakty faktami –
a te drugie są takie, ze wśród Polaków rośnie percepcja tego, że w
administracji publicznej korupcja za rządów Donalda Tuska zakorzeniła się
na dobre.

MĂłwi pan o tym, Ĺźe Polska ma powaĹźny problem. Tymczasem Donald Tusk
zdecydował się połączyć dwa duże resorty – Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego i Ministerstwo Transportu i oddać je w ręce Elżbiety
Bieńkowskiej. Przez ten resort będą przelewały się gigantyczne środki
finansowe. Czy to nie będzie korupcjogenne?

Trudno mi się odnieść do potencjału korupcjogennego w połączonych resortach
– nie przyglądałem się tym instytucjom z tego punktu widzenia. Jednak
chciałbym zwrócić uwagę na inną rzecz. Pani „superministra” jest chwalona
za sprawne wydawanie środków unijnych. I słusznie, bo te środki są sprawnie
wydawane. Natomiast od dłuższego czasu podnoszę kwestię tego, że wydane
pieniądze nie przyczyniły się do poprawy w polskiej gospodarce i w polskim
społeczeństwie. A wręcz przeciwnie – w wielu obszarach, w których te środki
się pojawiły mamy albo stagnację, albo katastrofę.

Napisałem już wiele prac, które dokumentują porażkę Programu Operacyjnego
Innowacyjna Gospodarka. W ciągu minionych sześciu lat innowacyjność
polskiej gospodarki i polskich firm dramatycznie spadła. Pokazują to
wszystkie rankingi. Według mnie ten system operacyjny poniósł porażkę.
Jeżeli spojrzymy na dane odnośnie szkoleń w Polsce, to przed wejściem do
Unii Europejskiej szkoliło się 5 proc. aktywnych zawodowo Polaków, w tej
chwili tylko 4,5 proc. Więc należy postawić potężny znak zapytania pod
kolejnym bardzo dużym Programem Operacyjnym – Kapitał Ludzki. Na co poszły
te miliardy euro? Na szkolenia do tego programu? Skoro szkoli się mniej
osób niż przed wejściem do UE. A z różnych danych wiadomo, że jakość
szkoleń unijnych jest dużo niższa niż jakość szkoleń organizowanych za
pieniądze prywatne. Mamy porażkę drugiego wielkiego Programu Operacyjnego.

Zgadzam się, że pani „superministra” wydaje pieniądze bardzo sprawnie, ale
na podstawie tych dwóch – bardzo ważnych programów – stwierdzam, że te
pieniądze są w olbrzymiej części marnowane. Trudno ocenić mi konsekwencje
połączenia tych resortów, ale wiem, że do tej pory wydawanie pieniędzy
unijnych przyniosło opłakane skutki dla polskiej gospodarki, polskiego
społeczeństwa. Martwi mnie, że działalność tej osoby [pani Bieńkowskiej –
przyp. red.] przyniosła opłakane skutki z punktu wzmocnienia długofalowego
potencjału polskiej gospodarki. Więc ja nie podzielam optymizmu niektórych
komentatorów odnośnie zdolności pani „superministry” do skutecznego
realizowania priorytetów róşnych programów unijnych.



Mówił pan o kapitale ludzkim. W środę Elżbieta Bieńkowska powiedziała, że
zrobi wszystko aby polska dokonała skoku cywilizacyjnego i aby Polacy nie
byli tylko tanią siłą roboczą. Co w takim razie pani minister robiła przez
ostatnie sześć lat? Dlaczego ten „skok cywilizacyjny”, o którym też dziś
mówił Donald Tusk, dopiero ma przyjść do nas teraz?

Jak się spojrzy na podstawowe wskaźniki rozwoju gospodarczego polski, to
można postawić wniosek, że mamy jedyne namacalne efekty wydawania pieniędzy
unijnych: udało się przyspieszyć budowę dróg i autostrad – to widać i
wygenerowano efekt popytowy. Mnóstwo ludzi i firm, które powstawały przy
funduszach unijnych, dostało duże pieniądze – pobudowali domy, pokupowali
samochody, telewizory. Natomiast jeżeli spojrzymy na wpływ tych programów
unijnych na potencjał rozwojowy Polski, to albo jest to wpływ negatywny, i
to jest przykład Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka, gdzie
innowacyjność Polski dramatycznie spadła; albo jest to wpływ umiarkowanie
negatywny, tak jak w przypadku Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki, gdzie
liczba szkolonych osób spadła o 0,5 proc. Odsetek osób, które się szkolą w
UE, jest dwukrotnie wyższy niż w Polsce i to się nie zmieniło od dziesięciu
lat, pomimo tego nowego programu. W tych dwóch obszarach mamy katastrofę.
Deklaracje i piękne przemowy to jest jedno, a fakt to jest drugie. A fakty
pokazują jednoznacznie, że do tej pory sposób wydawania środków unijnych,
które rozdysponowano szybko i sprawnie, odniósł opłakany skutek dla
polskiej gospodarki. Będziemy to odczuwać przez kolejne lata.

Czy to się da jeszcze naprawić, żeby te pieniądze, które teraz otrzymamy
zostały wydane w sposób efektywny i przynoszący długofalowe, pozytywne
skutki dla polskiej gospodarki?

Widzę pewnie pozytywne zmiany. Te 67 mld euro, które dostaliśmy do tej
pory, zostało w dużej części – ok. 80 proc. - zmarnowane. To już się stało,
rozlanego mleka się z powrotem do butelki nie wleje. Nie ma co rozpaczać,
pieniądze zostały zmarnowane, trudno. Przyniosło to jedynie efekt popytowy,
co było przyjemne dla ludzi, którzy siedzieli przy korycie z pieniędzmi
unijnymi – oni podnieśli swój standard życia, ale gospodarka na tym nie
zyskała. Natomiast dostrzegam pewne pozytywne efekty, bo jednak uczymy się
na błędach. Jak patrzę na nowe sposoby działania Narodowego Centrum Badań i
Rozwoju, to widzę, że niektóre programy wyciągnęły lekcję z błędów i
wypaczeń. Natomiast jak oceniam Programy Operacyjne, które wcześniej
przytoczyłem, to widzę, że te lekcje nie do końca zostały odrobione i
zostało sporo patologii. Trochę się uczymy – w niektórych sektorach sposoby
działania zostały zmienione, nie ma finansowania bezsensownych projektów –
ale te zmiany powinny iść dużo dalej niż obserwujemy to obecnie w
dokumentach rządowych.

Donald Tusk powiedział, że polskie autostrady stały się na zachodzie
„synonimem sukcesu”, a także że w końcu udało się zmodernizować polską
kolej, co też przypisał sobie jako zasługę. A co z tymi firmami, które
ogłaszały bankructwo po współpracy z GDDiA? Spółki zarówno polskie, jak i
zagraniczne.

Jeżeli weźmiemy średnią cenę budowy kilometra autostrady, to za 67 mld
euro, które dostaliśmy, można by wybudować 22 tys. km autostrad w Polsce. A
mamy 2,5 tys. km drĂłg szybkiego ruchu i autostrad. To pokazuje, Ĺźe, przy
takiej fali pieniędzy, jaka do Polski przyszła, to że udało nam się
wybudować tylko ponad 2 tys. dróg, to jest wstyd. Tych pieniędzy było na
dziesięć razy więcej. Hiszpanie, budując swoje autostrady, stworzyli kilka
potężnych globalnie firm, które realizują zlecenia na całym świecie. I to
jest wartość dodana – umieli tak poprowadzić tę inwestycję, żeby pomóc
swoim firmom stać się globalnymi firmami budowlanymi. A myśmy dorżnęli
polskie firmy. Polska administracja tak procedowała, że zniszczyła polskie
przedsiębiorstwa budowlane, które teraz bankrutują, albo walczą o
przetrwanie. Nie chwaliłbym się więc procesem budowy autostrad, bo powstało
ich mało, budowaliśmy je drogo i zniszczyliśmy polskie firmy zamiast je
wspierać. Na kolei się nic nie udało zrobić. Na niektórych odcinkach
pociągi jeżdżą tak szybko, jak przed II Wojną Światową – to nie jest powód
do chluby. Nie wspomnę o zakupie Pendolino, co jest olbrzymim wstydem dla
Polski. Mamy dwie polskie firmy, które robią wspaniałe pociągi. Zamiast
zamawiać u nich i pomagać im się rozwijać, wprowadzać w przestrzeń
globalną, to kupujemy sobie drogie zabawki zagranicznych koncernów. Zamiast
pomóc się rozwijać polskim firmom zbrojeniowym, żeby inwestowały w nowe
technologie, to kupujemy jakieś zdezelowane, zezłomowane czołgi od Niemców.
I tak dalej. W świetle dorobku ostatnich lat widać, że retoryka sobie, a
fakty sobie. Taka jest nasza smutna rzeczywistość.