Będąc w Serbii spotkaliśmy (MadMan, #:-) gps i ja) pewnego Walijczyka. Gość
wtedy nie wiedział gdzie jedzie, może tu, może tam... Sympatyczny człowiek,
w Polsce trochę spędził również.
Teraz wpadliśmy na jedno stronę internetową. Już ma cel. Pekin.
http://bedwas2beijing.com
Krótkie opisy, zdjęć niewiele, ale jak już dotrze to podejrzewam, że to
będzie COŚ.

--
Pozdrowienia,                            | Próżnoś repliki się spodziewał
Marek 'marcus075' Karweta                | Nie dam ci prztyczka ani klapsa.
GG:3585538 | JID: m_karweta@jabster.pl   | Nie powiem nawet pies cię j***ł,
Tuwima c(z)ytuję z przyjemnością         | bo to mezalians byłby dla psa.

Marek 'marcus075' Karweta pisze:

Będąc w Serbii spotkaliśmy (MadMan, #:-) gps i ja) pewnego Walijczyka. Gość
wtedy nie wiedział gdzie jedzie, może tu, może tam... Sympatyczny człowiek,
w Polsce trochę spędził również.
Teraz wpadliśmy na jedno stronę internetową. Już ma cel. Pekin.
http://bedwas2beijing.com
Krótkie opisy, zdjęć niewiele, ale jak już dotrze to podejrzewam, że to
będzie COŚ.

Zaiste, gostek był niezły. Rower+bagaż ważył mu coś ponad 60 kg.

Blog wygląda niepozornie, ale dzięki Markowi zorientowałem się, że jak się kliknie na poszczególne dni, to można sporo poczytać. Oto jeden z fragmentów z Polski (fragment o chuliganach miodzio!):

[A poniżej (dla nielubiących języka lęgłydż) w tłumaczeniu (programem "Tłumacz i słownik J. Ang 3", wyd. Kompas; w charakterze łorning na wypadek, gdyby samłan chciał toto baj) in extenso:]



Poland [10th July 2009]

It was Poland that I now longed to reach.

It wasn't unpleasant cycling across East Germany; it's flat for one thing and we witnessed some quite spectacular thunderstorms that played out on distant horizons, but we have travelled quite a lot in Poland over the years and were in need of experiencing something familiar. The Poles are a likeable lot too; by and large they're friendly, and curious and their irreverence would be a welcome antidote to the stuffiness of the Germans.
We have friends in Bialka, in the mountainous southern area of the country and we had yet more friends coming to visit us there from Britain over the course of a couple of weeks, so we crossed the border near Cottbus in high spirits.
The roads in Poland are, to be fair, atrocious and cycling on them is often tantamount to committing suicide. They are far too narrow for the volume and type of traffic they carry and because there are so few roads generally, the volume of traffic is almost always very high. The first couple of days in Poland, cycling through the towns of Zary, Zagan, Legnica and eventually on to Wroclaw were hair raising to say the least. Often, in the aftermath of a particularly close shave with a clapped out bus or truck belching diesel fumes, we wondered whether we would ever get to Bialka alive. To add to our misery, the weather, which had been generally benign since we left Britain, took a hostile turn. While hunkered down in a town called Zary ,trying to find a place to stay for the night, we decided we should cycle to Wroclaw as quickly as possible and get a train from there to Nowy Targ; a mere twenty kilometres from our friends house in Bialka. The first tranche of friends from Britain were arriving in three days in any case and Chris wanted to see the FA Cup Final.
With the prospect of an easy run in to Bialka, we set about enjoying these couple of days in spite of the torrential rain. The region of Poland we were in is called Silesia, and was, until 1945, part of Germany. After the Potsdam treaty, Silesia was along with Gdansk and East Prussia, ceded to Poland and the German residents were evicted en masse. As you might expect, architecturally, the towns here retain a solid German character. Beneath the crumbling stucco and behind the occasional tower-block they are even rather beautiful.
During the war the Germans moved much of their industrial war machine to this region, in an effort to place it beyond the range of allied bombers. In a town called Zagan, they built a large plant manufacturing Focke-Wulf fighter aircraft. What's left of it is still visible. In 1944, with advances in aircraft technology, it was no longer beyond the reach of the RAF, and the place was flattened one night, along with much of the historic town. Judging from the photographs at the tourist centre, it was evidently a very charming place indeed before the war. What has replace much of what was there before is the very worst of centrally planned architecture the communists could contrive. This is equally true of vast swathes of eastern Europe, but the before and after contrast of the old photos and the present reality brought it home with greater force her than it has elsewhere in my travels.
It seems to me that the worst aspect of Soviet Communism, with the possible exception of the Gulags of Siberia, was the uglification of peoples communities. Now maybe, the people who lived through this period will disagree with me; Maybe, while queuing for bread or trying to avoid the attentions of the secret police, they simply didn't notice the endless sea of concrete, the dehumanizing scale of the tower-blocks or the complete lack of attention to aesthetic detail. I don't know. But I can't help thinking that their lives would have been that much more pleasant if they didn't live in some post apocalyptic Milton Keynes.
Polish trains are in some ways rather fun. Like British trains years ago, they have a corridor running down one side of each carriage and cabins running down the other, which gives the trains an intimate community-like atmosphere. Our little community was disturbed from the outset by a group of football hooligans. (football hooliganism is alive and well in Poland. In fact they seem peculiarly proud of it) At every train station, the skinheads leaned out of the windows and shouted abuse at the locals. All good fun no doubt; Until we reached Katowice, where the equally short haired locals took exception and started throwing paving slabs at the train. That's not hyperbole by the way. They were lifting them out of the pavement as though they were a ready and convenient source of ammunition. The most amazing thing about all this was that the other passengers on the train behaved as though this was perfectly normal.
Shortly after this little episode, our cabin, which had been hitherto our own, played host to a portly fellow in shabby dress whose concern for personal hygiene was less than obsessive. (You encounter this a lot in eastern Europe. I appreciate that their GDP is lower than the European average but surely they can afford to have a wash.) Anyway, while wondering how to say in Polish "Excuse me but your armpits are a little malodorous, would you mind removing yourself from the cabin and attending to your much needed ablutions", I fell into the the sort of mindless ruminations that have become such a feature of my trip. One thing that I have come to learn about travelling for any great length of time, even in company, is that you spend frequent and often quite protracted periods alone with your own thoughts. With so few people around who speak your own language and being surrounded by signs and symbols that are meaningless to you, it is easy to slip into your own little internal world.
On this particular occasion I got to thinking of about one my peers at school; a certain David Oram, who was a natural victim. He was a supporter of Cardiff City but owing to a speech impediment, he pronounced it Tardiff Titty. As I said, it really was inevitable that he should be a victim on the playground. I was specifically recalling an incident when a group of us pinned poor David down and liberally applied makeup to him. (which I should add had been donated to us by one of the girls in our year. If pronouncing Cardiff City in an amusing way would get you teased at my school, carrying makeup would have gotten you beaten up) The effect was part fairground clown and part drag queen. This was done shortly before end of lunch bell, so he had to walk into class as he was. Mr French (who was, coincidentally, our french teacher) naturally sent him out to clean himself up. I came to in the train cabin, uncomfortably aware that I had been adrift in my own little universe for the last ten minutes, very possibly giggling and mumbling to myself much like the people who live in Newport bus station do. This is something else that happens frequently on the trip.
The ride from Nowy Targ to Bialka was one of the most enjoyable of the trip so far. At the end of it was the promise of a warm welcome, food and a proper bed! What was more, the following day a group of our friends would be arriving from the UK. Huzzah!


==============================

[no jaja nieprzebrane:]

Polska [10. lipiec 2009]

To była Polska, która {że} teraz tęskniłem sięgnąć.

To nie było nieprzyjemne kolarstwo poprzez Niemcy Wschodnie; to jest płaskie po pierwsze i byliśmy świadkiem kilku całkiem widowiskowych burz, które rozegrały na odległych horyzontach, ale podróżowaliśmy całkiem dużo w Polsce przez lata i byliśmy w potrzebie doświadczania czegoś znajomego. Polacy są sympatycznym losem również; ogólnie mówiąc oni są przyjacielscy i ciekawy i ich brak szacunku byłby mile widzianym antidotum do bycia nie wietrzonym Niemca.
Mamy przyjaciół w Bialka, w górzystym południowym obszarze kraju i mieliśmy jeszcze więcej przyjaciół przychodzących odwiedzić nas tam z Brytanii w ciągu parę tygodni, więc przekroczyliśmy granicę blisko Chociebuż w pełni wigoru.
Drogi w Polsce są, by być piękne, okropne i jadące na rowerze na nich są często równoznaczna z popełnieniem samobójstwa. Oni są daleko zbyt wąscy dla tomu {wolumenu} i piszą ruchu {handlu}, który oni noszą {przewożą} i ponieważ są tak mało dróg ogólnie, tom {wolumen} ruchu {handlu} jest prawie zawsze bardzo wysoki. Pierwsza para dni w Polsce, jadąc na rowerze przez miasta Zary, Zagan, Legnica i ostatecznie dalej do Wrocławia była włosy podnoszące skromnie mówiąc. Często, w następstwie szczególnie ucieczki z trudem z oklaskiwanym {trzepniętym} poza autobus albo zamień {przewieź} miotanie gryzących dymów diesla , zdumiewaliśmy się czy kiedykolwiek dostawalibyśmy się do Bialka żywego. By dodać do naszej niedoli, pogoda, która była ogólnie życzliwa od nas opuściła Brytanię, wzięła wrogi obrót {kolejność}. Podczas gdy hunkered na dół w mieście nazwał Zary ,próbując znaleźć miejsce by pozostać na noc, zdecydowaliśmy się, że powinniśmy pojechać na rowerze do Wrocławia tak szybko jak możliwy i dostać pociąg stamtąd do Nowy Targ; zwykłe dwadzieścia kilometrów z naszego przyjaciół domu w Bialka. Pierwszy tranche przyjaciół z Brytanii przybywał do trzech dni w każdym razie i Chris chciał zobaczyć FA Finał Pucharu.
Z perspektywą {oczekiwaniem} łatwego biegu w do Bialka, zabieramy się do {puszczamy} cieszenia się te łączą dni pomimo deszczu ulewnego. Region Polski byliśmy w nazywają się Śląsk i byli, aż do 1945, części Niemiec. Po traktacie Poczdamie , Śląsk był wraz z Gdańskiem i Prusami Wschodnimi, odstąpionymi do Polski i niemieccy stali mieszkańcy byli eksmitowani w całości. Jak mógłbyś oczekiwać, strukturalnie, miasta tutaj zachowują stałą niemieckość. Poniżej kruszącego się stiuku i za sporadycznym wieżowcem oni są nawet {równy} raczej piękni.
Podczas wojny Niemiec ruszyli dużo z ich przemysłowej machiny wojennej do tego regionu, w wysiłku by umieścić to poza zasięgiem {zakresem} sprzymierzonych bombowców. W mieście nazwany Zagan, oni zbudowali wielkiej roślinie {fabryce} produkującej Focke Wulf myśliwiec. Co jest opuszczany {lewy} tego jest jeszcze widoczne. W 1944, z postępami {zaliczkami} w technologii samolotu , to nie było już poza zasięgiem Królewskich Sił Powietrznych i miejsce było spłaszczone jedna noc, wraz z dużo z historycznego miasta. Sądząc od fotografii przy miejscu koncentracji ruchu turystycznego, to było najwyraźniej bardzo czarujące miejsce naprawdę przed wojną. Co ma zastępują dużo z tego , co było przedtem będzie bardzo najgorsze centralnie zaplanowanej architektury komuniści mogliby wymyślić. To jest jednakowo prawdziwe ogromnych bandażów wschodniej Europy, ale przedtem i potem będą kontrastować starych fotografii i obecna rzeczywistość przyniosła do domu {tłumaczyła} to z większą siłą ją niż to ma gdzie indziej w moich podróżach.
To wydaje się mi, że najgorszy aspekt radzieckiego Komunizmu, z możliwym wyjątkiem gułagów Syberii, było zeszpecenie społeczności {wspólnot} ludów. Teraz być może, ludzie, którzy przeżyli ten okres nie będzie zgadzać się ze mną; Być może, podczas ustawiania w kolejce się dla chleba albo próbowanie uniknąć grzeczności tajnej policji, oni po prostu nie zauważyli nie kończącego się morza konkretu, odczłowieczającej skali wieżowców albo kompletnego braku uwagi do estetycznego szczegółu.  Nie wiem. Ale nie mogę powstrzymywać się od myślenia, że ich życia byłyby tyle milszych jeżeli oni nie zamieszkali w trochę poczcie apokaliptyczny Milton Keynes.
Polskie pociągi to pod pewnymi względami raczej zabawa. Jak brytyjskie lata pociągów temu, oni mają korytarz przejeżdżający jedną stronę każdego wozu {transportu} i kabin przejeżdżających inny, które daje pociągom intymną jak społeczność {jak wspólnota} atmosferę. Nasza mała społeczność {wspólnota} była zaniepokojona od samego początku przez grupę piłki nożnej chuliganów. ( chuligaństwo piłki nożnej jest żywe i dobrze w Polsce. Faktycznie oni wydają się szczególnie dumnym z tego) Przy każdym dworcu kolejowym, skinheadach opartych z okien i wykrzykiwała nadużycie przy miejscowi. Cała dobra zabawa niewątpliwie; Aż osiągnęliśmy Katowice, gdzie jednakowo krótkie haired miejscowi podnieśli zastrzeżenia i zaczęli rzucanie bruku płyt przy pociągu. To nie jest hiperbola przy okazji. Oni podnosili ich z chodnika jak gdyby oni byli gotowym i wygodnym źródłem amunicji. Najbardziej zdumiewająca rzecz o całym tym była, że inni pasażerowie w pociągu zachowali się jak gdyby to było doskonale {zupełnie} normalne.
Niebawem po tym małym epizodzie, nasza kabina, która była dotąd nasz własny, pobawiła się {zagrała} główny do dostojnego kolegi w wytartym ubiorze czyja troska o higienę osobistą była mniej niż obsesyjny. (Spotykasz temu dużo we wschodniej Europie. Zyskuję na wartości, że ich PKB jest niższe niż europejska średnia {przeciętna} ale pewnie oni mogą dostarczyć mieć mycie.) W każdym razie, podczas zdumiewania się jak mówić po polsku "Przepraszam ale twoje pachy są trochę {małe} cuchnących, zapamiętałbyś usuwanie siebie od kabiny i uczęszczanie {obsługiwanie} do twojego dużo potrzebnych obmywań", spadłem do rodzaj durnych przeżuwań, które stały się taką cechą mojej podróży. Jedna rzecz, że przyszedłem nauczyć się o podróżowaniu dla jakiejkolwiek wielkiej długości czasu, nawet w spółce, jest, że wydajesz częsty i często całkiem przedłużałeś okresy samotnie {tylko} z twoimi własnymi myślami. Z tak kilkoma ludźmi, dookoła których powiedz twoim własnym językiem i bycie otoczeni na migi i symbole, które są bez znaczenia do ciebie, to jest łatwe pośliznąć się do twojego własnego małego wewnętrznego świata.
Przy tej szczególnej okazji dostałem do myślenia o około jednej moje równe w szkole; pewien David Oram, który był naturalną ofiarą. On był zwolennikiem Cardiff Miasta ale z powodu przeszkody mowy , on wypowiedział temu Tardiff Pierś. Jak mówiłem, to naprawdę było nieuniknione, że on powinien być ofiara na placu gier i zabaw. Szczególnie przywoływałem z powrotem incydent kiedy grupa nas zobowiązała biednego Davida i hojnie {liberalnie} zastosowała makijaż do niego. (które powinienem dodać byłem darowany do nas przez jedną z dziewczyn w naszym roku. Jeżeli wypowiadające się Cardiff Miasto w zabawnej drodze {sposobie} dostałbyś się drażniłeś w mojej szkole, niosący makijaż dostałby ciebie ubity) skutek był klown placu targowego części i część ciągną królową. To było sporządzone niebawem przed końcem dzwonu posiłku południowego , więc on musiał chodzić do klasy jak on był. Pan francuski (kto był, przypadkowo, nasz Francuzów nauczyciel) naturalnie wysłał go by sprzątać się. Przyszedłem do w kabiny pociągu , niewygodnie świadomy, że popłynąłem z prądem w moim własnym małym wszechświecie przez poprzednie dziesięć minut, bardzo prawdopodobnie chichocząc i mamroczące do siebie dużo jak ludzie, którzy mieszkają w dworzec autobusowy Newport robią. To jest coś innego, które zdarza się często na podróży.
Jazda z Nowy Targ do Bialka była jeden z najbardziej przyjemnej z podróży dotychczas. Przy końcu tego była obietnica ciepłego powitania, żywności i właściwego łóżka! Co było więcej, następnego dnia grupa naszych przyjaciół przybywałby z Wielkiej Brytanii. Hura!