Nieraz zastanawiało mnie dlaczego motocykliści pozdrawiają się na drodze. Powie ktoś, że mało nas, że solidarność posiadaczy dwukólek, ale przecież rowerzyści też stanowią mniejszość, a się nie pozdrawiają. Czasami te
gesty  skąd inąd niezwykle sympatyczne są dość ryzykowne.  Mam tu na
myśli gości  jadących czysta naha (i nie chodzi  o stan higieny dolnej
kończyny - jakby  mógł pomyśleć niejeden Czech) dzwigających rękę w
pozdrowieńczym geście. Ale  generalnie przybijanie piątki na trasie jest
gestem nieszkodliwym i  przyjemnym.
Jako nieustraszony speolog ludzkich umysłów postanowiłem odpowiedzieć na egzystencjalne pytanie: POCZAMU  TO TAK? Poczamu to motocyklisci nie
leją na  jakieś psu na budę potrzebne gesty? Albo z drugiej strony
dlaczego tak  starannie pielegnują ową tradycję drogowych serdeczności?
No i po latach drobiazgowych badań, zaliczeniu dziesiątek gleb na róznego rodzaju zlotach motocyklowych  udało misię w końcu rozszyfrować tę specyficzną mowę ciała. Otóż motocyklista wyciągając dłoń pyta wprost: Ty też bez prawa jazdy? Ten drugi oczywiscie dzwignie rękę, odpowiadając twierdząco: A jakże, ja tez na krzywy ryj jeżdze!
Moje obserwację do pobieżnych nie należały, zatem mogę pokusić się o
dalej  idące wnioski. Otóż, odkryłem ścisłą korelację między sposobem
pozdrawiania a charakterem motocyklisty. Jeżeli ktoś pozdrawia jadącego
z naprzeciwka  prostując ledwie palce, bez ich odrywania od manetki -
zdradza typ skryty,  rodzaj introwertyka, próbującego ukryć fakt 5
krotnego oblania egzaminów. Z  kolei ręka wyciągnięta na pół pasa jezdni
mówi li tylko tyle: Też mnie  oblali 5 razy, ale teraz mam już ich w
doopie! Oczywiście pozostaje jeszcze niewielka, wyalienowana grupka, w
ogóle nie  odpowiadająca na gest powitania, ale kto by się tymi paroma
cioolami z  prawkiem
przejmował...
Zdroofka Johnny