http://www.britains-smallwars.com/Palestine/kidnap.htm

http://www.poloniaxxi.com/2010/03/kalendarium-zbrodni-izraela-prezentacje.html

http://articles.latimes.com/1988-09-11/news/mn-2809_1_stern-gang

-- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- --
Hotel King David, 22 lipiec, 1946 - Hotel King David został wysadzony
w powietrze przez syjonistow zydowskich 22 lipca 1946 roku zabijając
91 osób.

Masakra w Jehida - 13.12.1947 - ludzie z arabskiej wioski położonej w
pobliżu Petah Tekva (pierwszej syjonistycznej kolonii) siedzieli w
miejscowym lokalu, gdy zobaczyli, iż do wioski zbliżają się kolumny
wyglądające na brytyjskie patrole. Nie byli zbyt podejrzliwi, gdyż
Brytyjczycy zapewniali im bezpieczeństwo. Szczególnie, że poprzedniego
dnia żydowscy terroryści wymordowali 12 Palestyńczyków. Cztery
samochody zatrzymały się przed kawiarenką i wysiedli z nich mężczyźni
ubrani w uniforny khaki i hełmy. Szybko okazało się, że nie przybyli
ochraniać wieśniaków. Zaczęli strzelać w tłum wypełniający kawiarenkę.
Kilku Żydów zaczęło podkładanie bomb pod domami, podczas gdy inni
rzucali granatami. Przez chwilę wydawało się, że bandyci wymordują
całą wioskę, jednak nadjechał prawdziwy patrol i przerwał masakrę.
Zginęło 7 Arabów.

Wcześniej, jednego tylko dnia, 6 Palestyńczyków zostało zabitych, 23
rannych, kiedy wybuchła bomba w tłumie zebranym blisko Bramy
Damasceńskiej w Jerozolimie. W Jaffie bomba zabiła 6 Arabów, raniła
40.

Masakra w Kiszas - 18.12.1947 - 2 samochody z terrorystami Hagany
otwierającymi ogień i rzucającymi granatami przejechały przez wioskę,
zabijając 10 osób.

Masakra w Qazaza - 19.12.1947 - 5 dzieci zginęło w wysadzonym budynku
muktara ("sołtysa").

Masakra w Al-Szejk - 1.01.1948 - tej nocy około 200 uzbrojonych
żydowskich morderców Podeszło pod małą wioskę 5km na południowy wschód
od Hajfy. Bandyci wrzucali do domów granaty i wykańczali niedobitki
ogniem karabinów. Zginęło ponad 40 osób.

Masakra w Deir Jassin - 9-10.04.1948 - najlepszy przykład żydowskiego
bestialstwa i neohitlerowskiego zdziczenia. Muktar wioski zgodził się
dostarczyć syjonistom pewnych informacji. W operacji nazwanej
"Jedność" Hagana współpracowała z Irgunem i Gangiem Sterna. O godz.
4:30 w nocy 9.04. syjoniści otoczyli wioskę, która była położona
między żydowskimi osadami Givat Shaul i Montefiore. Przez dwa dni
żydowscy kaci mordowali mężczyzn, kobiety i dzieci, bez względu na
wiek. Gwałcili kobiety i rabowali domy. Mężczyznom odcinano genitalia..
Relacja z eksterminacji pochodzi od doktora z Czerwonego Krzyża, który
przybył na miejsce następnego dnia. Masakra została dokonana różnymi
sposobami. Rozstrzeliwano, rzucano w ludzi granatami, zażynano nożami.
Rozcinano brzuchy ciężarnych kobiet. Szczególną przyjemność sprawiało
oprawcom zabijanie dzieci na rękach matek. Ok. 25 kobiet w ciąży
zostało zakłutych bagnetami w brzuch. 52 dzieci okrutnie okaleczono i
obcięto głowy na oczach rodziców. Agencja Żydowska i władze brytyjskie
wiedziały o trwającej masakrze. Odpowiedzialnym za akcję był Menachem
Begin, późniejszy laureat pokojowej nagrody Nobla. Pochodził z Polski..
Hagana organizowała w 1946 zamach na hotel jerozolimski King David, w
którym z rąk żydowskich kolonistów padło 500 osób.
Masakra w Naser Al-Din - 13-14.04.1948 - oddział Irgunu wszedł do tej
wsi (blisko Tyberiady) w nocy 13.04. przebrany za partyzantów.
Mieszkańcy wyszli ich powitać i zaczęli ginąć pod żydowskim ogniem. Na
kilkaset osób przeżyło 40. Wszystkie domy zrównano z ziemią.

Masakra w Beit Daras - 21.05.1948 - po licznych nieudanych próbach
zajęcia tej wsi bandyci zorganizowali większy oddział i otoczyli ją..
Mężczyźni zdecydowali, że kobiety i dzieci powinny opuścić wieś. Jak
tylko opuściły wieś, wpadły w zasadzkę i zostały wymordowane.

Masakra w meczecie Dahmash - 11.07.1948 - po zajęciu przez żydowski 89
batalion komandosów Mosze Dajana Liddy, Żydzi powiedzieli Arabom,
przez głośniki, że będą bezpieczni jak wejdą do meczetu. W odwecie za
śmierć kilku żołnieży Żydzi wymordowali ponad 100 Palestyńczyków w
meczecie, a ich ciała rozkładały się przez 10 dni w upale. Meczet jest
pusty do dzisiaj. Masakra ta wywołała panikę między mieszkańcami Liddy
i Ramle, którym rozkazano opuścić te miasta. Większość z 60 tys..
mieszkańców tych miast przybyło do obozów uchodźców blisko Ramallah.
Około 350 zginęło z odwodnienia i upałów. Wielu przeżyło dzięki piciu
własnej uryny. Warunki w obozie pochłonęły dalsze ofiary.

Masakra w Dawajme - 29.10.1948 - z zeznań żołnierza biorącego udział w
okupacji wioski w okręgu Hajfy wiemy, że kaci wymordowali od 80 do 100
mężczyzn, kobiet i dzieci. Zabijali dzieci bijąc je pałkami po
głowach. Jeden z oficerów rozkazał wprowadzić dwie kobiety do budynku,
który miał zamiar wysadzić. Zeznający żołnierz mówił, jak jeden z
morderców chwlił się zrabowaną biżuterią kobiety, którą zabił. Masakra
została przeprowadona przez ludobójców z Liddy.

Masakra w Falameh, 2 kwiecień, 1951 - Masakra w Szarafat - 7.02.1951 -
regularne oddziały przekroczyły linię zawieszenia broni i wkroczyły do
wioski położonej 5km od Jerozolimy. Wysadzono dom muktara i jego
sąsiadów. 10 osób zginęło (2 mężczyzn, 3 kobiety, 5 dzieci), 8 było
rannych. -

Masakra w Kibja - 14.10.1953 - 21:30, około 700 żydowskich żołnierzy
zaatakowało przygraniczną wioskę w Jordanii, na północny zachód od
Jerozolimy. Używając moździeży, karabinów i materiałów wybuchowych
wysadzili 42 domy, szkołę i meczet. Każdy znaleziony mieszkaniec
został zamordowany. 75 wieśniaków zginęło, ich ciała wrzucono do
studni. Rozkaz akcji wydał rzeźnik Arabów - Ariel Szaron. -

Masakra Kafr Qasem - 29.10.1956 - izraelska straż graniczna zaczęła
akcję nazwaną Trójkąt Wsi o 16:00. Powiedzieli muktarom tych wsi, że
godzina policyjna tego dnia aczęła się od 17:00 zamiast jak zwykle od
18:00. Muktarzy protestowali, iż poza wioską jest 400 pracujących i
nie ma czasu, by ich powiadomić o zmianach. Oficer zapewnił, że się
nimi zajmą. Mordercy czekali na powracających u wejścia do wsi.
Wymordowano 43 osoby. Przy północnym wejściu do wsi zabito jeszcze 3,
a 2 w samej wsi. Porucznik Dajan, kierował masakrami, objeżdżając
teren jeepem. -

Masakra w Al-Sammou - 13.11.1966 - armia przeprowadziła rajd na
wioskę, niszcząc 125 domów, wiejską klinikę i szkołę. 18 osób zginęło,
54 zostało rannych. -

Masakra w obozach Sabra i Szatila - 15-18.09.1982 - wymordowanie przez
marionetkową Falangę Libańską i żydowskich żołnierzy przebranych za
Libańczyków ponad 3000 Palestyńczyków. Żydowska armia dostarczyła
buldożerów i reflektorów oświetlających w nocy teren obozów. Liban
znajdował się pod okupacją Izraela. Operacja zaplanowana i kierowana
przez ministra obrony Szarona i Menachema Begina. -

Masakra w Ojon Qara - 20.05.1990 - żydowski żołnierz ustawił w szeregu
ponad 20 ludzi i zastrzelił 7. 13 osób zginęło podczas protestów
przeciw zbrodni na innych terenach. -

Masakra w meczecie Al-Aqsa w Jerozolimie - 8.10.1990 - policja
otworzyła ogień do modlących się, zabijając 22 wiernych. -

Masakra w meczecie Ibrahima - 25.02.1994 - żydowski terrorysta z
Kiriat Arba wymordował 61 osób w meczecie hebrońskim, ranił 200.
Póżniejsze manifestacje krwawo zgniecione przez Żydów. 23 ofiary i
setki rannych. -

Masakra w Jabalii - 28.03.1994 - żydowski bezpieczniak otwiera ogień
zabijając 6 i raniąc 49 palestyńskich aktywistów. Ranni byli wyciągani
z samochodów i zabijani strzałem w głowę. -

Masakra na punkcie kontrolnym Erec - 17.07.1994 - 11 Palestyńczyków
zbitych, 200 rannych. -

"Żydowska egzekucja" - październik 2000 - jeden z tysięcy, lecz
wyjątkowo tragiczny i charakterystyczny obrazek. Żydowscy snajperzy
namierzają 12-letniego chłopca Muhhamada al.-Durraha. Bawią się swoją
ofiarą przez 45 minut!! Chłopca swym ciałem chroni ojciec Dżamal, obaj
chowają się przy jakiejś kamiennej bryle. Dżamal błaga po hebrajsku
żydowskich bandytów, by wstrzymali ogień. Chłopiec umiera na rękach
ojca po trafieniu 4 kulami, ten zostaje ciężko ranny. ...Snajper zdjął
kierowcę ambulansu chcącego uratować ojca i syna.

Wielokrotne bombardowania miast i obozów uchodźców palestyńskich.
Przykładem tego było zbombardowanie wioski Kana w Libanie, gdzie
natychmiast zginęło 101 osób. Wiele zostało rannych. Ok. 30 dzieci
zostało poddanych amputacji rak i nóg. Conajmniej 1250 zabitych
podczas trwania Pierwszej Intifady (1988-1993), 90 tys. rannych. 1900
ofiar Drugiej Intifady trwającej od września 2000 (stan na styczeń
2003), ok. 20 tys. rannych. 9 kwiecień 1948: Połączone siły Irgun i
Stern Gang dokonały brutalnej masakry 260 Arabów, mieszkańców wioski
Deir Yassin. Wiekszość zmasakrowanych to kobiety i dzieci.

Te żydowskie hordy nawet pastwiły się nad już nie żywymi zaspokajając
w ten sposób swoje bestialskie tendencje. W kwietniu 1954 roku w
czasie Wielkiego Tygodnia i w wigilię Wielkanocy, chrześcijańskie
cmentarze w Haifa zostaly napadniete, krzyże połamane i zdeptane przez
te kreatury, groby zbezczeszczone.

Tak wiec izraelskie militarne podboje skierowane były przeciwko
bezbronnym ludziom, którzy już wcześniej zostali sparaliżowani przez
takie napady jak w Deir Yassin (w wyniku którego 250 Arabów, mężczyzn,
kobiet i dzieci zostało zmasakrowanych.)

Maj 1948: Count Folke Bernadotte ze Szwecji został mianowany przez USA
do mediacji pomiędzy Arabami a Izraelitami. W pierwszym jego raporcie
z 16 września 1948 zalecał aby UN "jak najszybciej zapewniła arabskim
uchodźcom prawo do powrotu do ich domów na terenie zajętym przez
Żydów." Izraelici odpowiedzieli na swój własny, cichy sposób.
Następnego dnia Bernadotte został zamordowany w Jerozolimie.
Odpowiedzialność za spektakularne zabójstwo, które spowodowało
międzynarodowe oburzenie, zostało przyjęte przez nieznaną organizację
"Fatherland Front". Pod tą nazwą faktycznie krył się Shamira Stern
Gang. Yoshua Zeitler i Meshlam Markover ze Sterna powiedzieli w
izraelskiej telewizji w 1989 rok, że oni odpowiednio kierowali i
prowadzili tą operacje w której został zabity szwedzki dyplomata i
jego francuski asystent. Zeitler, w wieku 71 lat, powiedział, że
zdecydował się teraz mówić ponieważ obawia się, że UN i "goyim" (nie-
Żydzi) znowu próbują zmusić Izrael do ustępstw.

Luty 1949: Izrael przeprowadził ofensywę w poprzek granicy z Egiptem,
(linia Armistice) i wprowadzili swoje siły do Zatoki Aqaba, okupując
palestyńską siedzibę policji w Umm Rashrash, której nazwę zmienili na
Eilat. 1950: Izrael zajął Al-Uja, zdemilitaryzowaną strefę po stronie
egipskiej, i Baqquara po stronie syryjskiej, wyrzucając ich arabskich
mieszkańców, burząc ich domy i zrównując po nich ziemię buldożerami.

1950 - 1955: Izraelskie siły dopuściły się więcej niż 40 aktów
zbrojnych agresji przeciwko arabskim pastwom. Prawie wszystkie
spowodowały poważne straty życia, w tym: ataki i masakry w Quibya,
Huleh w 1953, Nahalin, Kfar Qassem w 1954, Gaza i syryjska placówkę
przy Jeziorze Tiberias, w 1955 roku. 14 - 15 październik, 1953:
Oddziały pod komendą Ariel Sharon, zaatakowały nie uzbrojona wioskę
arabską Qibya w zdemilitaryzowanej strefie. Wysadzili w powietrze 42
domy i zabili ponad 60 mieszkańców którzy przebywali w nich. Opis tego
był tak makabryczny, że U.S. w połączeniu z U.N. potępiły tą akcję i
po raz pierwszy i jedyny zawiesiły pomoc dla Izraela jako rodzaj kary.

Lipiec 1954: Izraelski wywiad umiescil "a ring of spies (moles)"
szpiegosko-dyweryjna siatkę w Kairze. Jej celem był sabotaż wybranych
egipskich, brytyjskich i amerykańskich ośrodków. 14 lipca została
podłożona bomba zapalająca w budynku poczty w Aleksandrii. Także
amerykańskie Agencje Informacyjne w Kairze i Aleksandrii zostały
uszkodzone przez pożary spowodowane przez podłożenie fosforowych
środków zapalających. To samo nastąpiło w teatrze brytyjskim.
Członkowie tej siatki zostali złapani i przyznali, że zostali
zorganizowani przez NODIN - izraelską wojskowa wywiadowczą
organizację. Celem było prawdopodobnie sabotowanie egipskich stosunków
z U.S. i Wielką Brytanią. Wiele komisji badających tą aferę w Izraelu
nie było w stanie określić czy izraelski Minister Obrony Pinchos Lavon
autoryzował tą operację.

WIĘCEJ O ŻYDOWSKIM TERRORYŹMIE 1956 : Oddziały izraelskich żołnierzy
popełniły okrucieństwo w palestyńskiej wiosce Kafr Qasim. 47
niewinnych ludzi zostało zastrzelonych z zimną krwią. Dokładnie
przemyślane masowe morderstwo nigdy nie zostało stosownie uwidocznione
w zachodniej prasie. Sąd izraelski skazał ośmiu żołnierzy za
morderstwo jednak zostali oni zwolnieni po 2 latach a po 3 latach
jeden ze skazanych za zamordowanie 43 Arabów w ciągu jednej godziny
został zaangażowany przez urząd miejski w Ramleh jako "urzędnik
odpowiedzialny za sprawy związane z. Arabami w tym mieście." 1956
Izrael wspomagany przez Anglię i Francję zaatakował Egipt aby uzyskać
kontrole nad Kanałem Suezkim. Wykorzystując sytuację powstałą w wyniku
egipskiej decyzji nacjonalizacji Kanału Suezkiego, Izrael połączył
swoje siły z Francją i Anglią i dokonal inwazji na Egipt. W wyniku
tego zajął i okupował Półwysep Synaj, zajął Gaza Strip i Sharm Al,
który strzegł Cieśninę Tiran i wejście do Zatoki Aqaba. Rok później
opornie wycofał się pod połączoną presją ze strony U.N., U.S.A. i
Sowieckiej Rosji. Z punktu widzenia militarnego nie istniała potrzeba
takiego zniszczenia. Była to wyłącznie zawzietość przeciwko Arabom i
chrześcijanom. Akcje te spowodowały zaistnienie następnych 300 000
arabskich uchodźców, tworząc ich ogólną liczbę, - chrześcijańskich i
arabskich muzułmanów, większą niż populacja Montana, Nevada i Wyoming
razem wzięte. Właśnie w czasie tej kampanii Izraelici zaatakowali
amerykański U.S.S. Liberty powodując śmierć 34 osób jej załogi. Jeśli
byłby to egipski lub rosyjski atak, Ameryka weszłaby w stan wojny,
lecz żydowskie glosy w Ameryce wyciszyły krytycyzm tej akcji.
Amerykanów także nie powiedziano o tym, że Izrael zawsze odmawiał
podporządkowania się jakimkolwiek postanowieniom U.N. Postanowienia
powzięte na podstawie głosowania co roku od 1948 o prawie powrotu
palestyńskich uchodźców do swoich domów nigdy nie były respektowane
przez Izrael. Izrael był nieustannie potępiany za ciągle łamanie karty
Narodów Zjednoczonych został przyjęty do niej jako członek który
wypełnił warunki przyjęcia! 1960 - 1962: Izraelskie siły atakowały
syryjskie wioski na terenie Lade Tiberias i spowodowały śmierć setek
cywilnych jej mieszkańców. 1966: Izraelskie oddziały dokonały najazd
na Jordańską wioskę Sammu. Zabili 18 cywili, poranili około 100 innych
i zdemolowali 130 domów, klinikę i meczet. 1967: Amerykański U.S.S.
Liberty został zaatakowany na międzynarodowych wodach z pełna
premedytacją kiedy śledził komunikację w czasie Wojny sześciodniowej.
Izrael użył podarowany im przez U.S. ekwipunek do zagłuszenia sygnałów
S.O.S. mając nadzieję na całkowite zatopienie okrętu wraz z załogą i
archiwami zanim ktoś dowiedziałby się o tym ataku. 34 marynarzy
zostało zamordowanych i było170 rannych w tym rażąco zuchwałym akcie
wojny. Liberty był częścią Szóstej Floty, silnej grupy ludzi i okrętów
opłacanych przez amerykańskich podatników w celu ochraniania
Izraelitów. Co myślą Żydzi o naszych marynarzach, potomkach żołnierzy,
którzy wyciągnęli ich z płomieni II Wojny Światowej? 5 czerwiec, 1967:
Izraelici popełnili z pełna premedytacją największy i najbardziej
zdradziecki akt agresji na Egipt, Syrię i Jordanię. Po zniszczeniu
arabskich samolotów na lotniskach w błyskawicznym ataku izraelskie
siły napadły i zajęły resztę Palestyny, to jest: West Bank, Gaza
Strip, East Jerusalem, syryjskie Golan Heights i egipski Sinai
Penisula. W pierwszych dniach agresji, całkowicie wbrew rzeczywistej
sytuacji, Izraelici sfabrykowali oskarżenie przeciwko ich ofiarom i
przedstawili je w dramatyczny sposób Komisji Bezpieczeństwa U.N.
Zachodnie media rozpowszechniły sfabrykowane historie i cały świat
ubolewał nad tymi niby ofiarami. W 1967 roku Izraelici dokonali bez
skrupułów trzeci bezlitosny atak na Arabów. Tym razem zniszczyli
wartość 3/4 miliona dolarów własności kościelnej. Wielkie oszustwa
praktykowane przez Izrael wobec U.N. i całego świata zostało zupełnie
zdyskredytowane i dlatego Izraelici zmienili taktykę i teraz
argumentują, że nie byli zaatakowani przez Egipt ale byli w
niebezpieczeństwie zaatakowania przez Egipt i dlatego musieli uciec
się do tak zwanego uprzedzającego ataku. Alan Hart cytuje byłego
dyrektora wojskowego wywiadu Izraela który powiedział mu "Jesli Nasser
nie dałby pretekstu do ataku na Arabów, Izrael stworzyłby pretekst do
wojny w ciągu 6 do 10 miesięcy", ponieważ jego militarni planiści
doszli do wniosku że nadszedł właściwy czas do zniszczenia
zgromadzonej przez Arabów broni, dostarczonej im głównie z Rosji.
Yitzhak Rabin jako Premier planował ten atak powiedział gazecie La
Monde w lutym 1968 roku w zupełnie prosty sposób: "My wiedzieliśmy że
Nassar nie zamierzał zaatakować nas." 15 luty, 1968: Izrael napadł z
czołgami i desantem helikopterowym wojska na bazę PLO w Karamah na
wschodnim brzegu rzeki Jordan. 300 komandosów odparło 1500 izraelskich
żołnierzy i zmusiło ich do odwrotu. Bitwa trwała cały dzień łącznie z
wieczorem. Chociaż wioska została całkowicie zniszczona palestyńscy
obrońcy odepchnęli Izraelitów powodując poważne straty najeźdźców.
Według izraelskich źródeł stracili 28 żołnierzy i 90 rannych. 1969:
Izraelici wyróżnili się popełniając okrutną zbrodnię jako odwet za
straty w wyniku wojny wzdłuż Kanału Suezkiego. Izraelskie samoloty
bojowe zaatakowały egipską szkołe Bahr al Baker, w południowym
Egipcie, zabijając 75 dzieci i raniąc ponad 100. Sierpień 1969:
Izraelici podpalili jedno z najbardziej świętych miejsc - meczet Al
Aqsa Mosque w Jerozolomie, powodując szerokie zniszczenia. Ta zbrodnia
pogrążyła ponad bilion Muzułmanów na całym świecie w stan głębokiego
cierpienia. 12 marzec, 1070: Izraelskie siły napadły część
południowego Lebanon pod nazwą Fatah-Land zabijając wiele
pelestyńskich i lebanonskich cywili. 8 wrzesień, 1972: Zupełnie bez
przyczyny ani powodu izraelskie Phantomy zbombardowały palestyńskie
cele w Lebanon i Syrii w serii bombowych rajdów, zabijając setki
cywili. Ta akcja została tłumaczona następnego dnia przez izraelskiego
premiera w Knesecie, że "Izrael przyjął teraz nowa taktykę polegająca
na atakowaniu terrorystycznych organizacji gdziekolwiek może je
dosięgnąć." 21 luty, 1937: Jednostki izraelskich komandosów wylądowały
na wybrzeżu lebanonskiego miasta Tripoli. Zaatakowaly dwa palestyńskie
obozy uchodźców wysadzając w powietrze kilka domów i budynków,
niektóre z nich razem z ich mieszkańcami, zabijając 35 cywili i raniąc
podobną ilość. W tym samym dniu izraelskie samoloty bojowe zestrzeliły
nad Pustynią Synaj cywilny samolot należący do Libii zabijając w ten
sposób ponad 100 jego pasażerów. 10 kwiecień, 1973: Jednostki
izraelskich komandosów z pomocą lebanonskich kolaborantów wtargnęły do
rezydencyjnej części Beirutu i zamordowały trzech liderów PLO - Yosef
Al Najjar, Kamal Adwan i Kamal Nasser. 1974: Izraelskie lotnicze
jednostki komandosów zaatakowały lotnisko w Beirucie i zniszczyły 13
cywilnych samolotów. W tym roku: samoloty izraelskie przechwyciły
cywilny syryjski samolot i zmusiły do lądowania w Lydda podejrzewając,
że przewozi on palestyńskiego dowódcę komandosów. Obiektami ataków i
rabunku było kilka chrześcijańskich kościołów w Jerozolimie łącznie z
poważnym uszkodzeniem kościoła Holy Sepulchre, zrownaniem z ziemią
czterech chrzescijańskich centrów i kradzieżą diamentowej Crown of the
Virgin Mary. 1975 - 1980: Izraelski wywiad - MOSAD wsławił się
terrorystycznymi wyczynami w których zamordowano licznych arabskich i
palestyńskich dyplomatów, naukowców, i dziennikarzy, takich jak
przedstawicieli PLO w Londynie, Rzymie, Paryżu i Brukseli, wybitnego
palestyńskiego pisarza i dziennikarza Ghassan Kanafani i egipskiego
naukowca w dziedzinie nuklearnej Dr.Al Mashad. 1981: Wprowadzając
swoja taktykę tak zwanego uprzedzającego ataku, izraelskie lotnictwo
zniszczyło cywilny reaktor atomowy w pobliżu Bagdadu. 6 czerwiec,
1982: Inwazja militarna na Lebanon. Mniej niż dwa tygodnie po swojej
elekcji, nowy rząd Monachem Begina zrealizował swoje pierwsze
militarne uderzenie w tej wojnie zmierzające do zlikwidowania PLO w
Lebanonie. Czerwiec 1982: Izraelskie siły rozpoczeły swoja wściekła
inwazje na Lebanon. W rezultacie tej inwazji wielka liczba obozów
uchodźców i lebanonskich miast i wiosek została zniszczona. Izraelskie
lotnictwo przeprowadziło osiem ataków na palestyńskie cele w
południowym Lebanonie i Beirucie, zabijając prawie 1000 ludzi i raniąc
wiele więcej. Wymyślona taktyka "uprzedzającego ataku" została
zaniechana i nawet korespondent Jerusalem Post miał trudności z
uzasadnieniem celu tych bombowych rajdów - "Po kilku dniach działań na
północnej granicy nastąpiło pięć tygodni spokoju. Nie wiadomo co
spowodowało izraelskie piątkowe bombowe rajdy." Oburzony izraelskim
atakiem i okrutnym zniszczeniem Beirutu, żydowski dziennikarz Jacobo
Timmerman nazwal Begina "niezrównoważonym", "terrorystą", i "hańbą dla
ludzi". Oskarżył Sharona jako osobę, która pomaga w zrobieniu z
Izraela "Prusji Środkowego Wschodu." 17 Lipiec, 1982 Dostarczone przez
USA F-4 i F-5 przeleciały czterokrotnie na niskim pułapie nad Beirutem
bombardując jego gęsto zaludnioną część - Fakahani. Pięć wysokich
apartamentowych budynków zostało zniszczonych, 200 zabitych i 800
rannych. Czterdzieści procent ofiar to małe dzieci. Jedno z nich które
przeżyło, to wyciągnięte przez lekarzy z łona zabitej matki. Izraelski
przedstawiciel rządowego gabinetu Rafael Eitan ogłosił w izraelskim
radiu, że cywilne ofiary były nie istotne i że arabskie ofiary ataku
przeprowadzonego 17 czerwca jeszcze nie stanowią izraelskiego
"ostatecznego rozwiązania". Wrzesień 1982: Najazdy i bombardowania
były kontynuowane w następnych tygodniach po napadzie na Beirut w
lipcu. Był to początek inwazji na Beirut, która zapoczątkowała 80-
dniową wojnę dowodzona przez Ariel Sharon (wtedy izraelski Minister
Wojony) i spowodowała zniszczenie znacznej części Beirutu, zabicie i
zranienie tysięcy palestyńskich i lebanonskich cywili. To w czasie tej
inwazji dokonano masakry uchodźców w Sabra i Shatila w której 2 500
palestyńskich kobiet, dzieci i starych ludzi zmasakrowano z zimna
krwią. Nawet izraelski Sąd Najwyższy uznał wielu oficerów armii
łącznie z Sharonem winnymi tej masakry. Październik 1982: Izraelscy
terroryści wysadzili w powietrze domy, samochody i biura trzech
elekcyjnie wybranych majorów miast w West Bank, Nabulus Rammallah i Al
Beireh. 1984: Izraelskie okręty i uzbrojone łodzie przechwyciły na
pełnym morzu handlowy statek w pobliżu Lebanon i uprowadziły wielu
Palestyńczyków. 1985: Izraelskie samoloty napadły i zniszczyły
siedzibę PLO w Tunisie. 1986: Izraelscy tajni agenci zamordowali w
Londynie znanego palestyńskiego karykaturzystę Naji Al Ali. Kwiecień,
1988: Jednostka izraelskich komandosów wtargnęła do domu Khalil Al
Wazir w Tunisie. Al Wizar był najstarszym dowódcą militarnym PLO i był
uważany za dowódcę Intifada. Został zamordowany w czasie snu. Luty i
marzec 1989: Izraelskie F-16 w wielu rajdach tłukły pociskami i
bombami palestyńskie cele w lebanońskich Shouf Mountains, Damour i
Dolinie Beka, zabijając wielu cywili łącznie z 15 dziećmi szkolnymi w
Damour. 14 Kwiecień, 1989: Izraelscy strażnicy graniczni wraz z
osadnikami zaatakowali spokojną wioskę Nahalin w pobliżu Betlejem.
Ośmiu Palestyńczyków zmasakrowano i ponad 50 zostało rannych. Napad
ten miał miejsce późną nocą zapoczątkowującą Święty Miesiąc Ramadan.
Rabunek majątku palestyńskich uchodźców i ofiar. Tortury.
Syjonistyczne państwo oficjalnie stosuje zbrodnicze metody śledcze
wobec Palestyńczyków, mężczyzn, kobiet i dzieci. Policja polityczna
Shin Beth, a także Główne Siły Bezpieczeństwa, żołnierze i policjanci,
określają je jako "umiarkowaną presję fizyczną" i, jeżeli ofiara nie
poddaje się, "rosnącą presją fizyczną". Przykładów tej presji,
ujawnianych przez organizacje praw człowieka (żydowskie też!) i
obrońców Arabów (palestyński Społeczny Komitet Przeciwko Torturom,
Światowa Organizacja Przeciwko Torturom, Amnesty International,
Felicja Langer - żydowska obrończyni arabskich ofiar), jest wiele. Na
przykład: "shabeh"- przywiązanie człowieka do malutkiego krzesła i
skucie kajdankami tak, że głowa (najczęściej w worku) przyciśnięta
jest do kolan. Ofiara zamykana jest w pokoju z ogłuszającą muzyką;
elektrowstrząsy; zatykanie ust i nosa plastrem na ok.2 minuty;
wylewanie benzyny na głowę i groźba podpalenia; przypalanie jąder;
bicie po nogach pałką z gwoździami; zanurzanie w lodowatej wodzie;
wieszanie za dłonie lub stopy; bicie gumową pałką po genitaliach;
głodzenie; skakanie po klatce piersiowej; gwałt na kobietach z rodziny
na oczach torturowanego; przetrzymywanie w pomieszczeniach
pozwalających tylko na pozycję stojącą; przypalanie odbytu; wyrywanie
włosów; zmuszanie do połykania włosów; bicie pałką po głowie;
przypalanie ciała papierosami; bicie ciężarnych kobiet po brzuchu;
oddawanie moczu na ofiarę; długotrwałe naświetlanie oczu; zmuszanie do
słuchania taśm z nagranymi jękami innych ofiar; wpychanie ostrych
przedmiotów do odbytu; gwałcenie kobiet. Rasistowskie ustawodawstwo,
przejawiające się w nierówności wobec prawa (np.prawo powrotu -
bezwarunkowe prawo wjazdu i osiedlania się w Izraelu mają tylko osoby
unane za Żydów), nakazie noszenia dowodów osobistych z określeniem
narodowości (dla wygody policji represjonującej Arabów), wpływ prawa
rabinackiego na cywilne (Żyd nie może poślubić osoby nieżydowskiej,
dzieci z mieszanych związków zawartych zagranicą uznawane za
nieślubne, urodzone przez nie-Żydówkę dzieci nie mogą zawrzeć związku
małżeńskiego i nie można ich pochować). Zgodnie ze słowami Hanny
Arendt ("Eichmann w Jerozolimie", Kraków 1998, str. 12-13): "Stąd
osobliwa przechwałka: "Nie wprowadzamy zadnych podzialow etnicznych",
ktora brzmiala mniej osobliwie w Izraelu, gdzie przepisy prawa
rabinackiego regulują prywatny status obywateli żydowskich, skutkiem
czego żaden Żyd nie może poślubić osoby nie będącej pochodzenia
żydowskiego; małżeństwa zawarte za granicą są uznawane, ale dzieci ze
związków mieszanych są z punktu widzenia prawa dziećmi nieślubnymi
(dzieci pozamałżeńskie, których rodzice sa Żydami, sa prawowite), a
jeśli komuś zdarzy sie mieć matkę nie-Żydowke, nie może zawrzeć
związku małżeńskiego, osoby takiej nie można także pochować. [...]
Wydaje się, że zarówno wierzący, jak i niewierzący obywatele Izraela
zgodni są co do tego, ze pożądany jest zakaz zawierania małżeństw
mieszanych. [...] Bez względu na przyczyny musiała zapierać dech
naiwność, z jaką oskarżyciel potępiał osławione ustawy norymberskie z
1935 roku, zakazujące małżeństw mieszanych i stosunkow cielesnych osob
pochodzenia żydowskiego z osobami pochodzenia niemieckiego".
Kolonizacja i judaizacja zagarniętych ziem, zakaz powrotu rdzennych
mieszkańców, wywłaszczanie obywateli nie będących Żydami. Metodyczne
niszczenie domów i infrastruktury, pól uprawnych i gajów oliwnych.
Blokada jakiejkolwiek pomocy humanitarnej, doprowadzanie do głodu i
epidemii, stworzenie warunków życia grożących biologicznym
wyniszczeniem (np. odcinanie wody i energii blokowanym przez dłuższy
czas miastom, odcięcie dostępu do żywności) i psychicznym (permanentna
okupacja). Używanie zbrodniczej, zakazanej przez prawo międzynarodowe
(Konwencje Genewskie) broni chemicznej. Żydowski okupant stosuje gazy
typu CS, CN, CR jako łzawiące, podczas gdy są one w dużym stężeniu
niebezpieczne dla zdrowia, używane niezgodnie z instrukcją - powodują
śmierć. Najgroźniejszym z nich jest gaz CS, który zawiera cyjan
atakujący płuca, powodujący duszności i napady kaszlu, ból oskrzelowy,
zapalenie oczu, sztywnienie mięśni, a nawet paraliż. Jest on silnie
rakotwórczy. Wymienione gazy są szczególnie niebezpieczne dla kobiet w
ciąży (poronienia) i starców. Stosowane w pomieszczeniach powodują
śmierć. Substancje trujące są rozpylane na palestyńskie pola i gaje
oliwne. Przykładem żydowskiego barbarzyństwa jest np. rozpylenie przez
okupacyjne wojsko gazów trujących (neurotoksycznych) w szkołach
Hebronu, Tulkaremu i Anabta w 1988. Spowodowało to zatrucie 1300
dzieci, w postaci opuchlizny i niedowładu mięśni. Izrael: 68
Pogwałcone lub zignorowane rezolucje ONZ Kraje zaatakowane, z
pogwalceniem ich terytoriow: Egipt, Jordania, Irak, Liban, Syria,
Tunezja Kraje okupowane przez lata: Egipt, Liban, Syria Kraje obecnie
okupowane: Syria Terytoria bezprawnie zaaneksowane: Wzgorza Golan ,
Jerozolima, terytoria palestynskie Ofensywne wojny: 1956, 1967, 1982
Posiada bron masowego razenia, Posiada bron nuklearna Najgorsze
okrucienstwa przeciwko ludnosci cywilnej: 17,500 cywilow libanskich
zabitych podczas inwazji Libanu w 1982.

-- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -