...czyli wydobyte z gliny

http://gazetapolska.pl/artykuly/kategoria/54/2968


"Przerażeni liczbą szczątków samolotu znajdujących się nadal na miejscu
katastrofy, postanowiliśmy, że postaramy się przewieźć do Polski te
fragmenty, które wydadzą się nam najistotniejsze dla śledztwa. 3 maja
przyjechaliśmy w okolice lotniska w kaloszach (teren jest dość grząski,
poruszanie się po nim w normalnych butach jest trudne). Przemierzaliśmy
to zaorane pole śmierci powoli. Już po ok. 30 minutach odnalezione
kawałki samolotu nie mieściły się w reklamówkach. Zaczęliśmy po prostu
wyciągać je z gliny i układać w sterty. Nie mogliśmy zrozumieć, dlaczego
władze Rzeczypospolitej nie dokonały oględzin tego miejsca po tym, jak
rosyjskie służby zabrały stąd rzekomo wszystkie fragmenty prezydenckiej
maszyny. Dlaczego ludzie, którzy przyjechali zwyczajnie pomodlić się na
miejscu śmierci przyjaciół, muszą wyręczać polski rząd? W smoleńskiej
glinie było dosłownie wszystko – kondensatory, przewody, kawałki
urządzeń elektrycznych, skrzydeł samolotu, fragmenty podłogi, uszczelki
i mnóstwo pamiątek po pasażerach.


Zobaczyłam kilka żółtych pokręconych kabli. Zaczęłam je odkopywać. Po
kilku sekundach wydobyłam z ziemi duży fragment urządzenia
odpowiedzialnego za sterowanie wypuszczaniem podwozia, wraz z
kontrolkami i tabliczką informacyjną z napisem w języku polskim.
Odnalazłam je mniej więcej w połowie miejsca katastrofy, blisko drogi
ułożonej z betonowych płyt, po której wjechał dźwig i ciężarówki
zabierające największe elementy wraku. Co przykryła nowo wybudowana
droga – nie wiem, ale moja dzisiejsza wiedza nie pozwala przyjąć do
wiadomości, że teren dokładnie wcześniej przeszukano. Nie po tym, co
widziałam na własne oczy kilka metrów dalej.


Gdy rankiem 3 maja przemierzaliśmy teren katastrofy, odkryliśmy miejsca,
w których wszechobecny zapach paliwa lotniczego ustępował miejsca innemu
– zapachowi rozkładających się ciał. Tak było szczególnie w części
terenu zlokalizowanej najbliżej płyty lotniska. I nagle przerażające
odkrycie. Koleżanka zawołała nas do siebie. W rękach trzymała coś, co z
daleka wyglądało jak duża gruda gliny. „Tu jest chyba krew” – wydusiła.
Rzeczywiście. Gruda gliny, niczym ta z wiersza Zbigniewa Herberta,
okazała się kawałkiem ludzkiego ciała. Wśród nas był ksiądz-
sanitariusz. Również on nie miał wątpliwości, że odnaleźliśmy fragment
zwłok. Rozkopaliśmy ziemię nieopodal rowu, z boku miejsca katastrofy.
Pogrzebaliśmy szczątek i modliliśmy się. Ale nie mogliśmy, nie
potrafiliśmy zostać tam dłużej. Nie mogliśmy już chodzić po ziemi, na
której rozbił się prezydencki samolot. Nie mogliśmy deptać cmentarzyska.
Nikt z nas po dzień dzisiejszy nie ma wątpliwości, że mimo zapewnień i
zaklinania się przedstawicieli rządu RP w smoleńskiej glinie pozostały
szczątki ofiar. Jednocześnie byliśmy więcej niż pewni, że przyjazd do
tego tragicznego miejsca był konieczny. Uznaliśmy, że musimy zrobić
wszystko, by przewieść kawałki rozbitego Tu do Polski. Tego chcieliby od
nas nasi przyjaciele, ktĂłrzy stracili Ĺźycie w tej maszynie."

Użytkownik "u2" <u_2@o2.pl> napisał

http://gazetapolska.

Nie czytac. Syf.


Przemysław Warzywny

--

"Oskarżenie minister Kopacz, że oszukała premiera, mówiąc w Sejmie, że uczestniczyła w sekcji zwłok, było jak strzał kulą w płot, bo minister mówiła nie o sekcji, ale o identyfikacji ofiar".