Koniec kolebki Solidarności. Tusk dobija gdańską stocznie

Tagi: stocznia, przemysł stoczniowy, gdańsk, Donald Tusk
Dodano: 23.06.2013 [16:41

W czasie prosperity w branży okrętowej może upaść nasza największa stocznia. Niedawno media ogłosiły, że upadłość zakładu, w którym narodziła się Solidarność, jest przesądzona. Władze spółki zarządzającej stocznią zaprzeczają. Związkowcy biją jednak na alarm

  Przemysł stoczniowy jest dosyć specyficzny. Budowa statku jest według inĹźynierĂłw rĂłwnie skomplikowana jak skonstruowanie samolotu. Koniunktura w przemyśle stoczniowym następuje co kilkanaście, a nawet co kilkadziesiąt lat. Kilka lat prosperity, kiedy stocznie mogą realizować zamĂłwienia, przeplatane są długimi okresami przestoju. Dlatego dla prawidłowego funkcjonowania przemysłu stoczniowego niezbędne są wieloletnie plany biznesowe. Przy ich dobrym wdroĹźeniu produkcja okrętĂłw dla wielu krajĂłw, chociaĹźby Korei Płd., staje się jednym z głównych kół zamachowych gospodarki.

  W Polsce mogło być podobnie. Jednak następujące po roku 1989 rządy pozwalały na ograniczenie produkcji statkĂłw. W okresie gorszej koniunktury w latach 90., zamiast wypracowania planĂłw, kolejne gabinety doprowadzały do upadku polskiego przemysłu stoczniowego. Za rządĂłw Tuska upadek ten się dopełnia.

Zniszczyć kolebkę Solidarności

  Stocznia Gdańska to miejsce szczegĂłlne. To tu w sierpniu 1980 r. powstała Solidarność. To tu miał początek demontaĹź Imperium Zła. Dziś sytuacja zasłuĹźonego zakładu jest tragiczna. Kilka tygodni temu TVN wieszczył nawet upadek stoczni.

  Zakład wciąż działa. Jego los pozostaje jednak niepewny. O taką sytuację związkowcy oskarĹźają władzę. – Za tragiczne połoĹźenie Stoczni Gdańskiej odpowiadają wszystkie rządy po 1989 r., z wyjątkiem pisowskiego. Gabinet Donalda Tuska jest jednak prymusem w unicestwianiu przemysłu stoczniowego i morskiego. Najpierw w skandaliczny sposĂłb zniszczono stocznie w Szczecinie, później w Gdyni, a teraz pogrąża się najdłuĹźej opierający się Gdańsk. Bez pomocy państwa tak waĹźny zakład w historii Polski, ale rĂłwnieĹź jeden z większych zakładĂłw na Pomorzu, moĹźe nie przetrwać – alarmuje Karol Guzikiewicz, lider Solidarności w Stoczni Gdańskiej.

  Sytuacja zakładu jest rzeczywiście bardzo trudna. W ostatnich miesiącach przedsiębiorstwo miało problem z wypłatami wynagrodzeń dla pracownikĂłw. Otrzymywali je w kilku transzach.

  Parę tygodni temu TVN ogłosił nawet, Ĺźe spółka niebawem upadnie. Na szczęście te informacje się nie potwierdziły. Stocznia nadal działa. Ale zdaniem związkowcĂłw wyrok został jedynie odroczony. Patrząc na historię rozkładu polskiego przemysłu stoczniowego, ich obawy mogą być zasadne.

Fałszywi przyjaciele

  Historia walki o Stocznię Gdańską sięga lat 90. Wtedy po raz pierwszy zaczęto mĂłwić o sprzedaĹźy zakładu. Powstał silny ruch obywatelski, ktĂłrego celem miało być  ratowanie stoczni. Akcję zorganizowali pracownicy, włączyło się w nią Radio Maryja. Na antenie rozgłośni zbierane były pieniądze na ratowanie stoczni.

  Jednocześnie zatrudnione w niej osoby miały plan tzw. prywatyzacji pracowniczej. W przybliĹźeniu polega ona na tym, Ĺźe pracownicy wykupują udziały przedsiębiorstwa. Staje się ono prywatne, jednak nie przechodzi w obce ręce. Wszystko było na dobrej drodze.

  Na 16 września 2000 r. planowano walne zebranie stoczniowcĂłw, ktĂłrego głównym punktem miała być właśnie prywatyzacja pracownicza. Dzień przed zebraniem członkowie Komitetu Ratowania Stoczni zginęli w tajemniczym wypadku samochodowym w drodze na spotkanie z Ăłwczesnym ministrem skarbu Andrzejem Chronowskim.

  Ofiarą wypadku był m.in. Bolesław Hutyra – lider komitetu, ktĂłry osobiście zabiegał o prywatyzację pracowniczą. Po walnym zebraniu miał zasiąść w zarządzie spółki. Zebranie odbyło się dzień po tragicznej śmierci. Członkami Rady Nadzorczej zostały  osoby kojarzone ze środowiskami narodowymi – Roman Giertych i Witold Hatka.

  Podczas walnego zgromadzenia punkt dotyczący prywatyzacji pracowniczej znikł z programu zebrania. Szansa na uratowanie stoczni została zmarnowana. Nazwiska Giertycha i Hatki  przewijały się  teĹź w sprawie afery z Wielkopolskim Bankiem Rolnym. Niebawem obaj politycy utworzyli Ligę Polskich Rodzin. Wróćmy jednak do tego, co się dzieje dziś.

Walka z wiatrakami

  Jak podawały media, w stoczni od dłuĹźszego czasu trwa redukcja zatrudnienia. Jeden z serwisĂłw internetowych informował,  Ĺźe w zakładzie zamiast statkĂłw, produkowane są... wiatraki do farm wiatrowych, ktĂłre mają niebawem powstać nad Wisłą. A więc zamiast przemysłu stoczniowego, ktĂłry w wielu krajach (np. w Niemczech czy Korei) stanowi o sile gospodarki, w Stoczni Gdańskiej inwestuje się w wiatraki.

  Warto nadmienić, Ĺźe w Niemczech od rzekomo ekologicznych farm wiatrowych coraz częściej się odchodzi. W Polsce Tuska produkcją wiatrakĂłw zastępuje się strategiczną gałąź gospodarki.

  Właścicielem 75 proc. akcji Stoczni Gdańskiej jest dziś ISD, czyli ukraiński Związek Przemysłowy Donbasu. Reszta udziałów naleĹźy do państwowej Agencji Rozwoju Przemysłu. Przedstawiciele ukraińskiego koncernu przekonują, Ĺźe niedawne informacje medialne o groĹşbie upadłości zakładu są wyssane z palca. – Stoczni Gdańskiej nie grozi upadłość – zapewnił w rozmowie z Radiem Gdańsk rzecznik ISD Jacek Łęski.


Autor: Przemysław Harczuk
Żródło: Gazeta Polska
--
Istnieją trzy etapy ujawniania prawdy :
najpierw jest ona wyszydzana,
potem spotyka się z gwałtownym oporem,
a na końcu jest traktowana jak oczywistość.

http://telewizjarepublika.pl/
http://www.tv-trwam.pl/index.php?section=live

W niemczech odchodzi sie od wiatrakĂłw, to jest dobra wiadomosc dla chlopa z mazowsza co w dupie byl i gowno widzial.

Koniec kolebki Solidarności. Tusk dobija gdańską stocznie

Nareszcie. Co tak pozno ?

--
pozdrawiam
P.L.U.T.O.N.: Positronic Lifeform Used for Troubleshooting and Online
Nullification