Po 1945 r. w większości przypadków to nie żołnierze radzieccy i nie
znienawidzone NKWD zabijali "chłopców z lasu" i sami byli przez nich zabijani,
lecz żołnierze Ludowego Wojska Polskiego i Korpusu Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, funkcjonariusze milicji i UB - w sumie ok. 180 tys. ludzi.
Większość z nich to byli chłopi i mieszkańcy małych polskich miasteczek.

http://m.wyborcza.pl/wyborcza/1,105226,11273451,Zolnierze_wykleci_czy_raczej__jak_polscy_chlopi_zabijali.html

--

W dniu 2012-03-20 17:45, Tzva Adonai pisze:

Po 1945 r. w większości przypadków to nie żołnierze radzieccy i nie
znienawidzone NKWD zabijali "chłopców z lasu" i sami byli przez nich zabijani,
lecz żołnierze Ludowego Wojska Polskiego i Korpusu Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, funkcjonariusze milicji i UB - w sumie ok. 180 tys. ludzi.
Większość z nich to byli chłopi i mieszkańcy małych polskich miasteczek.

http://m.wyborcza.pl/wyborcza/1,105226,11273451,Zolnierze_wykleci_czy_raczej__jak_polscy_chlopi_zabijali.html

http://pl.wikipedia.org/wiki/Ministerstwo_Bezpiecze%C5%84stwa_Publicznego

    Roman Romkowski (właściwie Natan Grinszpan-Kikiel) - wiceminister MBP,
    Mieczysław Mietkowski (właściwie Mojżesz Bobrowicki) - wiceminister MBP,
    Leon Andrzejewski (właściwie Ajzen Lajb Wolf) - kierownik kadr,
dyrektor Gabinetu MBP,
    Józef Różański (właściwie Józef Goldberg) - kierownik sekcji
śledczej resortu,
    Edward Kalecki (właściwie Szymon Eliasz Tenenbaum) - dyrektor
Wydziału Finansowego resortu,
    Kamil Warman - resort ochrony zdrowia,
    Leon Gangel (właściwie Lew Gangel) - dyrektor Departamentu Służby
Zdrowia MBP,
    Ludwik Przysuski (właściwie Salomon Przysuski) - dyrektor
Departamentu Służby Zdrowia MBP,
    Michał Rosner - resort cenzury,
    Hanna Wierbłowska - resort cenzury,
    Michał Taboryski (właściwie Mojżesz Taboryski) - dyrektor
Departamentu techniki operacyjnej, perlustracji korespondencji oraz
ewidencji,
    Zygmunt Braude - kierownik Biura Prawnego MBP,
    Witold Gotman - resort prawny,
    Feliks Goldsztajn (właściwie Fiszel Goldsztajn)
    Jadwiga Piasecka - Centralne Archiwum MBP,
    Zygmunt Okręt (właściwie Nechemiasz Okręt) - dyrektor Centralnego
Archiwum MBP,
    Roman Garbowski (właściwie Rachamiel Garber) - Biuro Wojskowe,
    Józef Czaplicki (właściwie Izydor Kurc) - dyrektor Departamentu III MBP,
    Julian Konar (właściwie Julian Jakub Kohn) - Departament I MBP,
    Leon Rubinstein (właściwie Lejba Rubinstein) - Departament II,
    Aleksander Wolski (właściwie Salomon Dyszko) - dyrektor Departamentu
IV MBP,
    Józef Kratko - Dyrektor Departamentu IV i VII MBP, oraz dyrektor
Departamentu Szkolenia MBP,
    Bernard Konieczny (właściwie Bernstein) - naczelnik Wydziału III
Departamentu IV MBP,
    Julia Brystiger - dyrektor Departamentu V MBP,
    Dagobert Jerzy Łańcut - Departament VI,
    Wacław Komar (właściwie Mendel Kossoj) - dyrektor Departamentu VII MBP,
    Marek Fink (właściwie Mark Finkienberg) - dyrektor Departamentu VII MBP,
    Józef Światło (właściwie Izaak Fleischfarb) - Departament X MBP,
    Henryk Piasecki (właściwie Izrael Chaim Pesses) - Departament X MBP.

http://wpolityce.pl/artykuly/25102-wazne-i-nie-dosc-odwazne

Ważne i [nie dość] odważne
Autor: Teresa Bochwic

Dwanaście albo i więcej lat temu w dużej sali ŻIH-u (Żydowski Instytut
Historyczny) cisnęły się dziesiątki słuchaczy na wykładzie prof.
Feliksa Tycha, zatytułowanym sensacyjnie "Żydokomuna". Prof. Tych,
historyk, ówczesny (albo wkrótce potem) dyrektor ŻIH opowiadał o
pewnym nurcie w ostatnich dwustu latach w myśli i praktyce żydowskiej
diaspory. Jego rozważania koncentrowały się na lewicowych w
dzisiejszym XX-wiecznym rozumieniu skłonnościach Żydów,
prześladowanych i wykluczanych, a często mordowanych w diasporze, pod
płaszczykiem wymyślnych uzasadnień filozoficznych o ich "naturze",
spisku itd. Żydzi wg prof. Tycha byli naturalnymi lewicowcami,
wiecznie wyobcowani i przepędzani, dążyli do kraju swych marzeń,
większej wolności osobistej, tęsknili za wolnością słowa i innymi
prawami człowieka, skłonni byli też do przyjmowania i tworzenia
rozmaitych nowinek ideologicznych, które miały ich prowadzić do
spełnienia tych pragnień. Marzyli o ojczyźnie wszystkich ludzi,
"państwie robotników i chłopów" i o sprawiedliwości społecznej, co nie
zawsze podobało się przywiązanym do swoich narodowości i państw
gospodarzom. <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-
com:office:office" />

Wykład prof. Tych skończył na osobach pochodzenia żydowskiego,
zaangażowanych w budowanie w Polsce tzw. demokracji ludowej. W
praktyce oznaczało to zdominowanie przez nie - opowiadał prof. Tych -
kulturalne i medialne kraju, a w latach stalinowskich czynny udział w
organizowaniu prześladowań "klas ustępujących" i przeszkadzających w
instalowaniu u nas komunizmu sowieckiego, i często osobisty udział w
zbrodniach podczas śledztw i sądów.  Jak zakończył, problem polega na
tym, że to już w ogóle nie byli Żydzi, ani pod względem religijnym,
ani identyfikacji ze swym narodem, ani tym bardziej z Izraelem, który
już był żydowskim państwem. W dzisiejszych czasach każdy sam się
określa, siebie i swoją narodowość. Kto chce, jest Polakiem lub Żydem,
a jak nie chce, to nim nie jest. Co więcej, mówił prof. Tych, jakiś
czas można być Polakiem, Żydem, Chińczykiem, a potem zmienić zdanie i
stać się np. Niemcem, Amerykaninem, Argentyńczykiem. Ich winy
obarczają ich osobiście, a zresztą żaden naród nie odpowiada za to, co
kiedyś zrobili jego członkowie. Polacy, obecni na wykładzie, przyjęli
tę koncepcję z niedowierzaniem, i chyba z niezrozumieniem: jak to,
można więc być i zarazem nie być Żydem?

Na 3,5 mln zamieszkałych w Polsce przed wojną Żydów 30 tys. należało
do Komunistycznej Partii Polski, nieco więcej do lewicowego Bundu,
podobnie do syjonistów. Z terenów polskich przeżyli II wojnę światową
i Holocaust głównie (ale nie tylko!) komuniści, którzy schronili się
przed Niemcami w głębi ZSRR. Zginęli religijni Żydzi o różnych
obliczach politycznych.

Prof. Tych w kilka lat później obwoził po Polsce Grossa z jego
wykładami po którejś z książek. Gross nie unikał w nich uogólnień na
temat win polskich.

Przypomniał mi się ten wykład, gdy przeglądałam impresję prof.
Włodzimierza Pańkowa, socjologa (http://wpankow.salon24.pl/
399209,zydokomuna-wedlug-pawla-spiewaka), i recenzję Rafała
Ziemkiewicza ("UważamRze" nr 12/2012) na temat książki Pawła Śpiewaka
"Żydokomuna. Interpretacje historyczne". Książki "wysokiego ryzyka",
jak określił to Ziemkiewicz.

Prof. Pańków  krótko podsumował dzieło Śpiewaka, którego nie czytał
dokładnie: "nie polecam też go nikomu uczciwemu, chyba, że chce poznać
dobry przykład półprawdy i manipulacji." Zabrakło mu w nim rzetelnej
analizy historycznej zjawiska współpracy żydowskich mieszkańców Polski
przedwrześniowej z okupantem sowieckim, świetnie i wyczerpująco
źródłowo opisanej w książce Thymoty'ego Snydera pt. "Skrwawione
ziemie. Europa między Hitlerem i Stalinem"; Pańków poleca ją każdemu,
kto szuka prawdy o stosunkach żydowsko-polskich, żydowsko-
słowiańskich, żydowsko-bałtyjskich itp.

Inaczej Ziemkiewicz. Ten książkę przeczytał i szeroko opisał. Określił
ją jako "odważną i ważną", pierwszą, choć niepełną próbę rozliczenia
środowiska dzieci i wnuków stalinistów z problemem współpracy swych
ojców i dziadków ze stalinizmem (choć sam Śpiewak do tej grupy się nie
zalicza). Bo naprawdę ważne jest to, co jest dziś. Oto fragmenty:

"Istnieje dość zwarta postinteligencka formacja, która odziedziczyła
po czasach PRL znacząca pozycję w elicie państwa (...). Formacja,
niestety, cementowana przede wszystkim charakterystycznymi dla niej
traumami. Niemogąca się wyzwolić z opisanych przez Śpiewaka
socjologicznych uwarunkowań: kompleksu wykorzenienia z własnej,
potężnej tradycji (...), poczucia krzywd doznanych, sądzę jednak,
wyrzutów sumienia za krzywdy wyrządzone." Ta elita wzięła na siebie
obowiązek "przeprowadzenia Polaków do nowoczesnej, kosmopolitycznej
Nowej Wspaniałej Europy, a w ramach tego obowiązku udzieliła sobie
prawa do stosowania na przeprowadzanych rozmaitych zabiegów
socjotechnicznych, wiodących do coraz bardziej ordynarnej amoralnej
manipulacji."

A Polacy łykają ją jak indyk orzechy na Boże Narodzenie, w obronie
doszukując się żydowskiego spisku, bankierów żydowskich, tworząc
beznadziejne "listy Żydów" itp.

"A jednocześnie - pisze dalej Ziemkiewicz - dziedziczy owa formacja ów
wielki strach, o którym tak wiele mówi i tak często pisze Śpiewak.
Nawet panując nad wielkim obszarem polskiego życia publicznego,
reglamentując sukcesy w sztuce i nauce, decydując o nagrodach,
recenzjach, lukratywnych posadach i wyjazdach zagranicznych, ani na
chwilę nie potrafiła się ona wyzwolić z mentalnej sytuacji osaczenia.
(...) Każdy przejaw odradzania się polskiej dumy, niekoncesjonowanego
przez salony patriotyzmu, każde wezwanie do kierowania się interesem
narodowym wprawia ją w histerie i podrywa do uderzenia prewencyjnego."
Boją się antysemityzmu. Jak zdefiniować antysemitę, skoro nie da
powiedzieć, kiedy jest się Żydem? Sartre napisał, że antysemitą jest
każdy, kto choćby użyje słowa "Żyd".

Ziemkiewiczowi też brakuje u Śpiewaka analizy historycznej. "Nie można
nazywać `dyskusją` medialnych kampanii, w których z zasady odmawia się
szukania przyczyn historycznych zjawisk, upatrując w takim
poszukiwaniu chęci zrelatywizowania win (...), narracji burzącej z
góry przyjęty porządek <<żydowskich cierpień i polskich win>>."

Ziemkiewicz marzy o książce, która opisałaby losy tej grupy po 1968
roku, na którym kończy Śpiewak. Jest taka książka - "Życie przecięte"
Joanny Wiszniewicz, dofinansowana również przez ŻIH, opisująca losy 40
osób pochodzenia żydowskiego, głownie z elity; większość
wyemigrowała,  3 czy 4 zostały w Polsce.  Można się z niej naprawdę
wiele dowiedzieć, jak to było dalej, i jest do dziś.

W pewnej rozmowie ze znanym politykiem, w której uczestniczyło kilka
osób, jak zwykle wyrzekających na Żydów, usłyszałam: "Przestańcie już
z tymi Żydami. Trzeba szukać w Wydziale Polskim NKWD w latach 30-tych.
Tylko tam. I patrzeć, co robią dzieci i wnuki."

boukun