# - W Lepperze nie było żadnego zrozumienia dla cierpienia innych, nie  było zmiłowania wobec ludzkiego losu. Nie miał w sercu litości i nie widzę  powodu, dla którego mielibyśmy mieć litość i zrozumienie dla niego po  śmierci - mówi filozof Zbigniew Mikołejko w rozmowie z Dariuszem Szreterem.
po śmierci już nie? Pytam w kontekście samobójstwa Andrzeja Leppera. Nie  ukrywam, że nieco bulwersuje mnie udelikacony i upudrowany obraz lidera  Samoobrony, jaki do nas dociera od tygodnia. Słyszymy o jego potencjale,  samorodnym talencie politycznym, zdolności uczenia się, nieprawdopodobnej  karierze. A ewentualne kontrowersje zamyka się, wyliczając wytoczone mu  sprawy sądowe. Czy powinniśmy być niewolnikami zasady "o zmarłych dobrze  albo wcale"?

Rzeczywiście, to przedziwna sytuacja, w której śmierć dość awanturniczego  polityka zamyka usta krytyce. Rzymską zasadę niemówienia źle o zmarłych  można odnosić do osób, które nie odegrały i nie chciały odegrać żadnej  roli publicznej. Ale to przecież nie przypadek Andrzeja Leppera. Wszystko  więc, co stało się od momentu jego wejścia w świat publiczny, powinno  podlegać ocenie. Cały jego los, włącznie ze śmiercią. Mam natomiast  wrażenie, że ta śmierć jest doskonałym alibi dla elit politycznych w  Polsce. Dzięki temu mogą uniknąć konieczności tej oceny, przy okazji  której różne gorzkie rzeczy musiałyby powiedzieć także o sobie. Znaczna  część tych elit jest bowiem w jakiejś mierze odpowiedzialna za jego  karierę. Ten, jak pan powiedział, udelikacony obraz lidera Samoobrony  bierze się ze swoistego faryzeizmu.

Może to akt samobójstwa jakoś uczłowiecza Leppera w oczach innych? Pokazał  jego inne oblicze - człowieka, który cierpiał. To może wywołać  współczucie, nawet jeśli on sam, za życia, nie przejawiał przesadnego  współczucia dla cierpienia innych. Swoją karierę polityczną zaczął  przecież od aktu przemocy i poniżenia zarządcy majątku w Kobylnicy. Ale i  dużo później, już jako wicepremier, na wieść o oskarżeniu europosła Golika  potrafił obleśnie rechotać i publicznie dziwić się, jak można zgwałcić  prostytutkę.
Lekcja Leppera jest dla socjologii społecznej bardzo pouczająca: wzniecił  zamęt, który go najpierw wyniósł na szczyty, a później bezlitośnie  wykorzystał i w końcu pochłonął
To prawda, śmierć pokazała jego inne oblicze, ale to nic nowego, że ludzie  źli też cierpią. Jest taka tradycja myślenia w chrześcijaństwie, która  głosi, że najbardziej cierpiącą istotą jest szatan, że w gruncie rzeczy  całe jego zło bierze się z cierpienia. Ważniejsze jest jednak dla mnie to,  że w Lepperze nie było żadnego zrozumienia dla cierpienia innych, nie było  zmiłowania wobec ludzkiego losu. Ani tych, których napastował fizycznie na  początku swojej kariery, ani tych, których napastował słownie z trybuny  sejmowej, rzucając bezpodstawne oskarżenia, obrzucając błotem. Nie miał w  sercu litości i nie widzę powodu, dla którego mielibyśmy mieć litość i  zrozumienie dla niego po śmierci.

A miał według Pana jakieś zasługi? Często mówi się, że dzięki niemu swoją  polityczną reprezentację w Sejmie znalazły te grupy społeczne, które  określa się mianem wykluczonych.
Jak się przyjrzeć tym wykluczonym od Leppera, to byli to niekoniecznie  ludzie pokrzywdzeni przez los czy przez system. Często to oni sami  doprowadzili się do tego stanu, zaciągając chociażby jakieś  nieprawdopodobnie wysokie kredyty. To byli zarazem ludzie, którzy nie  chcieli się kształcić, wyłączali się z normalnej drogi awansu. Nie wiem  zatem, czy należy mówić o wykluczonych, czy raczej o niezadowolonych i  zarazem niewymagających nic od siebie, i z tego względu anarchicznych w  stosunku do państwa. O ludziach, którzy domagają się czegoś, nie płacąc za  to niczym: pracą, wysiłkiem, edukacją, staranną drogą życia. Takich,  którzy chcieliby awansować w systemie, a jednocześnie ten system  kontestują. #
Ze strony:
http://tiny.pl/h5lvs

--
stevep
Używam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/

Użytkownik "stevep" <stevep011@tkdami.net> napisał w wiadomości
Jak się przyjrzeć tym wykluczonym od Leppera, to byli to niekoniecznie
ludzie pokrzywdzeni przez los czy przez system. Często to oni sami
doprowadzili się do tego stanu, zaciągając chociażby jakieś
nieprawdopodobnie wysokie kredyty. To byli zarazem ludzie, którzy nie
chcieli się kształcić, wyłączali się z normalnej drogi awansu.

-- -- -- -- -- -- -- -- -- -- --
Ci co chcieli się kształcić, podmywają teraz starcom dupy na zachodzie...
I tyle Polakom przyszło z tego kształcenia...

boukun

Ale i  dużo później, już jako wicepremier, na wieść o oskarżeniu europosła
Golika  potrafił obleśnie rechotać i publicznie dziwić się, jak można
zgwałcić  prostytutkę.

A ten Golik to jej nie zapłacił za danie dupy czy co?

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny.