Kiedy Odwieczne Słowo postanowiło zstąpić na ziemię, ani Jego postanowienia,
ani ich wykonanie nie miały w sobie nic połowicznego. Przyszedł, aby stać
się człowiekiem takim jak my; aby przyjąć ludzkie ciało i duszę i uczynić je
swoimi.

Nie przyszedł w ciele pozornym czy jakiejś przypadkowej formie - tak jak
aniołowie ukazują się ludziom. Ani nie umieścił jedynie jakiegoś człowieka w
swym cieniu (jak to czyni ze swymi świętymi), aby można go było tylko
nazywać Bogiem, lecz "stał się ciałem".

Przyjął człowieczeństwo i był równie prawdziwie i rzeczywiście człowiekiem,
jak i Bogiem. Od tego momentu zatem był zarówno Bogiem, jak i człowiekiem
lub, innymi słowy, był jedną Osobą w dwóch naturach, Boskiej i ludzkiej.

Tajemnica ta jest tak cudowna, tak trudna, że jedynie wiarą można prawdziwie
ją przyjąć.

Człowiek pozostający na poziomie czysto naturalnym może w tę prawdę uwierzyć
tylko na chwilę; może mu się wydawać, że ją przyjmuje, chociaż nigdy tak
naprawdę w nią nie uwierzył. Kiedy tylko ją wyznał, zaraz zaczyna skrycie
buntować się przeciw niej, omija ją i od niej odchodzi.

Działo się tak od samego początku. Już za życia umiłowanego ucznia Chrystusa
powstali tacy, którzy nauczali, że nasz Pan albo w ogóle nie miał ciała,
albo że jego ciało utworzono w niebie, albo że to nie On cierpiał, lecz ktoś
inny w jego miejsce; że posiadał przez jakiś czas ludzką postać, która się
narodziła i cierpiała - wszedł w nią w momencie chrztu, a opuścił przed
ukrzyżowaniem, lub znowu, że był tylko człowiekiem.

Prawda o tym, że "na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było
Słowo. A słowo ciałem się stało i mieszkało między nami" była zbyt trudna
dla tych, którzy nie odrodzili się duchowo.

Rzecz ma się podobnie i dzisiaj. Zwykli protestanci rzadko tak naprawdę
pojmują naukę o Bogu i człowieku w jednej osobie. O Bóstwie Chrystusa
wypowiadają się w nierzeczywisty i mglisty sposób.

A jeżeli przyjrzycie się dokładnie, jak je faktycznie rozumieją, zobaczycie,
że bardzo niechętnie podpiszą się pod jakąkolwiek formułą, która w pełni
odzwierciedli dogmat katolicki.

Natychmiast powiedzą wam, że nie należy badać tego zagadnienia, gdyż nie
sposób go zbadać bez popadania w techniczne subtelności.

Następnie, komentując Ewangelie, nie będą po prostu i konsekwentnie mówić o
Chrystusie jako Bogu, lecz że jak gdyby składał się z Boga i człowieka; że
był trochę jednym, trochę drugim, albo czymś pomiędzy jednym a drugim, albo
człowiekiem, w którym w szczególny sposób zamieszkała Boskość.

Niekiedy posuną się nawet do tego, że zaprzeczą, iż Chrystus w niebie był
Synem Bożym - powiedzą, że stał się Synem dopiero w momencie poczęcia z
Ducha Świętego.

I zgorszą się, i będą uważać owo zgorszenie za objaw pobożności i zdrowego
rozsądku, gdy usłyszą, jak o tym Człowieku mówi się po prostu i jasno, że
jest Bogiem.

Nie mogą znieść, gdy mówi się - chyba że ma to być przenośnia lub tylko
pewien sposób wyrażania się - że Bóg miał ludzkie ciało lub że Bóg znosił
cierpienie.

Myślą, że "odkupienie" oraz "uświęcenie w Duchu", jak to nazywają, stanowi
sumę i istotę Ewangelii i unikają jakichkolwiek wyrażeń dogmatycznych, które
wykraczałyby poza nie.

Taki, jak sądzę, jest zwyczajny charakter współczesnych protestanckich
wyobrażeń na temat Bóstwa Chrystusa, zarówno - za wyjątkiem jakiejś małej
grupy - we Wspólnocie Anglikańskiej, jak i wśród innych wyznań
protestanckich.

Gdybyście chcieli świadczyć przeciwko tym niechrześcijańskim opiniom,
gdybyście chcieli wyłożyć jasno, bezbłędnie i bez uników prostą naukę
Kościoła katolickiego, że Bóg jest człowiekiem, czy moglibyście sformułować
ją lepiej niż posługując się słowami św. Jana: "Bóg stał się człowiekiem"?

Czy moglibyście wyrazić ją dobitniej i jednoznaczniej niż mówiąc, że urodził
się człowiekiem, że miał Matkę?

Świat dopuszcza myśl, że Bóg jest człowiekiem. To ustępstwo niewiele
kosztuje, bowiem Bóg jest wszędzie i (można by powiedzieć) jest wszystkim.

Świat jednak wzbrania się przed wyznaniem, że Bóg jest Synem Maryi. Wzbrania
się, gdyż natychmiast staje wobec faktu, który obala i rozbija jego własne
poglądy na rzeczywistość. Nauka objawiona od razu przyjmuje swoją prawdziwą
postać i nabiera historycznej realności.

Więcej http://www.konserwatyzm.pl/artykul/3044/chwala-nalezna-maryi-cz-i

--
Nie da się oddzielić polityki od religii. Nie da się w człowieku oddzielić
katolika od obywatela. Rozdział państwa od Kościoła jest sztuczny.

Tajemnica ta jest tak cudowna, tak trudna, że jedynie wiarą można prawdziwie
ją przyjąć.

Phi.... paru przyleciało na latających talerzach (pardon! na "obłokach"!) i
sztucznie albo i nie inseminowało jedną samicę.

Też mi cud.


--
"Tylko owce potrzebują Pasterza"