# Prezes z roli wrĂłcił na miasto. Pan Jarosław został przebrany za  premiera, zrobiono mu zdjęcia, dodano napisy i tak spreparowany zawisł na  bilbordach. Czas na decyzje nadszedł i pan Jarosław zdecydował się by  rozsunąć szklane wrota i rozsunął nie pocąc się nawet. Wtargnął, jak nie  przymierzając Brjus Łylis, do domu złoczyńcĂłw i moĹźna się domyślać jak  krwawo się z nimi rozprawi. Prezes nabiera tempa jak kampania cukrownicza  w nie tak odległym czasie.Trudno dziwić się radości wiernych prezesowi po  rozsunięciu wrĂłt. To moĹźe być ostatni sukces zmęczonego klęskami wodza.

Z sondaĹźy wynika jednak , Ĺźe nie wszystko stracone. Spora część narodu  wierzy panu Jarosławowi na słowo, wierzy , Ĺźe prezes wie jak Polakom  zrobić dobrze, nawet jeśli prezes niechętnie o tym mĂłwi.Pan Jarosław w  ogĂłle chętniej ostatnio wygląda niĹź mĂłwi, podpisuje listy do premiera,  odkrywa więcej zła niĹź byłby w stanie wyprodukować Lepper z Giertychem,  czy najgorszy nawet rząd.

Pesymistyczna wizja Polski, Polski w ktĂłrej tak Ĺşle prezesowi, a w ktĂłrej  wbrew prezesowi z  zadowoleniem Ĺźyje 80% PolakĂłw jest dla wielu poznawczą  zagadką. MoĹźna się wręcz obawiać , Ĺźe gdyby było lepiej, to nierozumiejący  prezesa rodacy gotowi są zwariować ze szczęścia, więc moĹźe  nie  zaryzykują  obiecywanej przez pana Jarosława poprawy.Tak szczęście i  ojczyzna wg. PiS znalazło się w szklanej pułapce.

Jeśli jednak powaĹźnie zastanowić się nad skrajnym pesymizmem prezesa łatwo  znaleźć powody depresji pana Jarosława i łatwiej zrozumieć nieutulony  smutek.Wystarczy na początek spojrzeć z kim się prezes zadaje, z kim  spędza swoje dni i wieczory, by  bez specjalnego wysiłku ciężko się  zdołować. PrzecieĹź to nie PO na co dzień przestaje z prezesem, to nie  Donald Tusk z nim na co dzień rozmawia. Prezes osaczył się na własne  Ĺźyczenie Ziobrami, Błaszczykami ,Rydzykami róşnymi i z nimi spędza swe  Ĺźycie, a to musi prowadzić do skrajnego pesymizmu. W takim towarzystwie  uczucie osaczenia jest w pełni zrozumiałe, tu wymiękłby nawet Brjus Łylis.  Dodatkowo wyjątkowo szybko i kompletnie -wydaje się- wyschła spuścizna po  bracie ,z ktĂłrej narodzić się miała nowa , „kaczyńska” Polska. Smoleńsk  jako pomysł na Polskę był od początku poroniony i przyniĂłsł prezesowi co  najmniej tyle smutku, ile  sama katastrofa.Na dodatek prezes zupełnie  niepotrzebnie włoĹźył tyle wysiłku w to by -jak to się mĂłwi- być sobą. Pan  Jarosław byłby sobą nawet gdyby się o to nie starał. Tak ma większość z  nas poza przypadkami rozdwojenia jaĹşni.Jednak na jakiekolwiek rozdwojenie   prezesa jest stanowczo za mało. Następnym powodem katastrofizmu pana  Jarosława są notoryczne poraĹźki i wyjątkowa zdolność zjednywania sobie  niechęci. W obydwu dziedzinach prezes stał się ekspertem jeśli nie  światowej, to na pewno europejskiej klasy. Samemu prezesowi pewnie trudno  polubić tych , ktĂłrzy go lubią i to kolejny krąg codziennego piekła. Jest  jeszcze gorzej. Większość tych w Polsce , ktĂłrzy potrafią dobrze pisać,  Ĺşle pisze -jeśli w ogĂłle- o panu Jarosławie. Dobrze piszą o nim ci, ktĂłrzy  piszą Ĺşle i znowu radość zamienia się w rozpacz..Jakby tego było mało,  największym i jedynym sukcesem politycznym Jarosława Kaczyńskiego była  wygrana wyborĂłw w 2005 roku. Zwycięstwo  zostało, jak pamiętamy, okupione  koalicją z LPR i Samoobroną, rozpętało wojnę Pis-u z Polską i reszta,  oprĂłcz Gruzji moĹźe, świata.Jak  się to skończyło Ĺźal wspominać. Polacy  mogli zapomnieć. Prezes nie, bo- jakby nieszczęść było mało- nagrodą  pocieszenia i pamiątką z „dni chwały” został  puchar przechodni lojalności  poseł Czarnecki.To wyjątkowo chudy bilans i kolejny powĂłd do  niezadowolenia.

Nie dziwię się więc , Ĺźe Pan Jarosław tak Ĺşle czuje się w Polsce , ktĂłrą  wokół siebie stworzył. Otoczony gromadą lojalnych, bezwartościowych  lizusĂłw musi czuć się samotny i rozgoryczony.

Kiedy oglądam przebranego za premiera pana Jarosława, kiedy widzę jak  rozsuwa szklane wrota, zagląda pod strzechy i broni Częstochowy to mam  wraĹźenie, Ĺźe ten samotny człowiek, jak bohater rodem z  Chaplina prĂłbuje  okrążyć i osaczyć niesłusznie w jego oczach zadowolonych PolakĂłw i wziąć  ich do niewoli własnych, z takim mozołem osiągniętych nieszczęść. Mam  jednak rĂłwnieĹź nieodparte wraĹźenie, ze skłonność PolakĂłw do katastrof i  nieszczęść mocno ostatnio słabnie, a to znowu nie najlepiej wróşy  prezesowi. Czy pan Jarosław ułoĹźy sobie w końcu Ĺźycie? Ĺťyczę mu tego i  sobie serdecznie i Ĺźyczę teĹź by zrobił to na własny rachunek, nie  obciążając swoim specyficznym geniuszem aĹź tylu rodakĂłw. I gdyby nie było  mi szkoda zadedykowałbym panu Jarosławowi przed wyborami stary kawałek J.  Zawinula „Mercy, Mercy”, ale tego jazz by mi nie wybaczył.
Ze strony:
http://tiny.pl/hf3gv



--
stevep
UĹźywam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/