Wszystko co kocham, Polska 2009

Moja ocena: 7/10

Początek lat osiemdziesiątych – muzyka, polityka, no I miłość, a  wszystko
to widzimy oczami nastoletniego chłopaka…

Jest to przepiękny film, ktĂłry w pełni zaspokaja nostalgię  widza za latami
młodości. Chyba każdy z nas ma tak, że swoje nastoletnie – a właściwie
późno nastoletnie lata - wspomina z ogromnym sentymentem i przyjemnością.
Tutaj za takie wspomnienia zabrał się Jacek Borcuch. Nie mogę się
wypowiedzieć na temat tego czy dobrze oddał on nastrój jaki wtedy panował –
bo byłem wtedy na zupełnie innym etapie swojego rozwoju – ale na pewno mogę
się zgodzić i przyklasnąć temu co widzimy na ekranie. Bo widzimy piękne
lata, które może i miały swoje minusy – ale wspominamy je bardzo
pozytywnie….

Tylko nie wiem czy osoby, które szły na ten film myśląc że jest to opowieść
o buncie przeciw systemowi – bo przecież akcja filmu również dzieje się 13
grudnia 81 roku, nie będą zawiedzione. Bo tak naprawdę reżym komunistyczny
jest tutaj wykorzystany tylko i wyłącznie po to, by popchnąć parę razy
akcję do przodu. Nic więcej. Owszem, wpływa on na bohaterów – ale tak samo
jak wpływają ograniczeni rodzice czy szkoła nie pozwalająca rozwinąć
skrzydeł. Z jednej strony to bardzo dobrze. Bo w tym filmie bardziej chodzi
o utratę niewinności niż o budowanie kombatanckich laurek. Ale z drugiej –
sporo osób będzie ten film za to krytykowało…

Duże oklaski należą się dwójce odtwórców głównych ról. Mateusz
Kościukiewicz – jak tylko pojawia się na ekranie, zawłaszcza go dla siebie.
Całkowicie potrafi zdominować swoją obecnością nawet takich aktorów jak
Anna Radwan czy Andrzej Chyra – czego najlepszym przykładem jest scena na
wsi, w której rozmawiają o nieczesaniu. Pełna emocji, i wymagająca naprawdę
wiele od aktorĂłw. A jest w niej jeden  najlepszych naszych aktorĂłw
średniego pokolenia. A mimo to ten młodziak, prawie debiutant, daje sobie
radę.  Podobnie sprawa wygląda z Olgą Frycz. KtĂłra moĹźe nie odciska takiego
piękna na scenach w których uczestniczy – ale potrafi pokazać Basię jako
osobę z krwi i kości, które może błądzi – ale za to pociąga nas za tym
swoim błądzeniem. A przynajmniej mnie…

Nie do końca przekonała mnie muzyka. O ile słucham czasem punku, to te
kilka kawałkĂłw ktĂłre tutaj słyszymy w wykonaniu naszych  młodych
nadmorskich artystów – aż tak wpadające w ucho nie są. Szczególnie w
porównaniu z piosenkami z lat dawnych wykorzystanych w ścieżce dźwiękowej.
Jednak Dezerter, pomimo upływu czasu – nadal się broni. No ale – nie jest
to film muzyczny, więc może nie ma potrzeby zbyt surowo oceniać tego, co
urodziło się w starym wagonie kolejowym gdzieś na nadmorskiej wydmie…


--
Pozdrawiam,
abelincoln
http://dlugajczyk.pl

abelincoln pisze:

Wszystko co kocham, Polska 2009

Nie do końca przekonała mnie muzyka. O ile słucham czasem punku, to te
kilka kawałkĂłw ktĂłre tutaj słyszymy w wykonaniu naszych  młodych
nadmorskich artystów – aż tak wpadające w ucho nie są. Szczególnie w
porównaniu z piosenkami z lat dawnych wykorzystanych w ścieżce dźwiękowej.
Jednak Dezerter, pomimo upływu czasu – nadal się broni. No ale – nie jest
to film muzyczny, więc może nie ma potrzeby zbyt surowo oceniać tego, co
urodziło się w starym wagonie kolejowym gdzieś na nadmorskiej wydmie…

No proszę Cię... WCK = WC

http://www.gp24.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20100115/MIASTKO/888995356

byłam kiedyś na koncercie w Miastku, chyba zaraz po reaktywacji:) często grają na Pomorzu chłopaki. punk not dead

Widziałem i mi się ten film podobał. Naprawdę fajny.
Uważam, że niezłe dialogi i według mnie dobrze grali
aktorzy, a w szczególności główny bohater.
Mam tylko wątpliwość, czy nie powinien się nazywać
"Wszystko, co kocham", a nie "Wszystko co kocham".

Robbo