"W ciągu całego mojego życia widziałem w naszym kraju
tylko dwie partie. Partię polską i antypolską, ludzi godnych
i ludzi bez sumienia, tych, którzy pragnęli ojczyzny wolnej i
niepodległej, i tych, którzy woleli upadlające obce panowanie".

Adam Jerzy ks. Czartoryski


* * *

Prawdziwa historia pewnego premiera

Był sobie raz pewien premier pewnego sporego europejskiego
kraju. Dzieje jego rządów zgłębiam dzięki książce, która każdy
interesujący się polityką powinien przeczytać, a która ukazała się
nie tak dawno temu.

Premier ten, zanim został szefem rządu, był liderem silnej opozycji.
Frustrował się wówczas niezmiernie, bo wydawało się, że rząd
stworzony z wysiłkiem przez polityczną konkurencję padnie lada
moment – ale nie padał.
By przyspieszyć ten proces kandydat na premiera postanowił
zastosować taktykę, którą autor książki opisuje tak: „nie przegapić
żadnej okazji, by przedstawić aktualnie rządzących jako kłamców,
oszustów i łajdaków”. Tylko niektórzy z otoczenia przyszłego premiera
zdawali sobie sprawę, że jest to „taktyka, która oczywiście mogła
być użyta także przeciw nam i była nieraz niesmaczna”. Drugą nogą
tej taktyki były „dramatyczne deklaracje na temat stanu własnej
moralności” (znaczy wyższego) oraz nieustanne powtarzanie zaklęć
na temat tego, jak bardzo kraj potrzebuje „nowej polityki, polityki
odwagi, uczciwości i zaufania”.

Operacja się powiodła. Kandydat na premiera został premierem.
Nadeszły nowe czasy.

Najważniejszą decyzją premiera (podjętą jeszcze w opozycji) było
podzielenie swych współpracowników na dwa kręgi – zwyczajny i
nadzwyczajny. Partyjni działacze, ministrowie itp. pozostali w tym
pierwszym. Liczył się jednak tylko ten drugi krąg, niezwykle wąski
i utajniony. Był to sztab specjalistów od politycznego marketingu,
od spinowania mediów i od pilnowania, by z własnych szeregów
wydobywał się właściwy przekaz.

I nastał wiek błogi. Rząd cieszył się wielką popularnością i poparciem.
Zaś sam premier,  jak pisze autor „sprawiał wraĹźenie człowieka,
który uwierzył we własną moralną wyższość”. Było byczo – tak byczo,
że nikt nie zauważył, jak bardzo fundament tej nowej popularności
zbudowany został na mijaniu się z prawdą.

Kłamstewka miały różny ciężar gatunkowy i były różnego rodzaju,
ale wszystkie służyły jednemu celowi – podtrzymaniu mitu premiera
i jego partii.
Ulubionym zajęciem polityków rządu było na przykład wygłaszanie
śmiałych stwierdzeń na temat tego, co wkrótce zostanie zrobione.
Po jakimś czasie politycy owi z równą śmiałością twierdzili, że:
a) albo nigdy czegoś takiego nie mówili; b) tylko osoby o złej woli
nie widzą ich sukcesów.

Osobną sprawą była tzw. dywersyfikacja przekazu, która polegała
na mówieniu różnych kłamstw różnym grupom społecznym. Premier
w rozmowie z tabloidem był więc pogromcą przestępców i obrońcą
prostych ludzi podejrzliwie patrzącym na bogatych. A w wywiadzie
z dziennikiem opiniotwórczym wychwalał biznes, opowiadał się za
daleko idącą wolnością gospodarczą i czcił wielki kapitał.
Jeden z przywódców związkowych opowiada autorowi książki, że
do dziś nie może wyjść ze zdumienia, jak to podczas zamkniętego
spotkania ze związkowcami ów polityk prezentował się jako zwolennik
rozwiązań z gruntu socjalistycznych, a dzień później w mediach grał
rolę wolnorynkowca.

Prawda była względna. W magiczny sposób zmieniała się zawartość
CV polityków partii rządzącej, którzy w zależności od potrzeb aktualnej
sytuacji eksponowali swoje poglądy z przeszłości na dany temat,
lub stanowczo dowodzili, że nigdy takich opinii nie wygłaszali. Zdarzały
się czarodziejskie korekty informacji o wykształceniu niektórych osób
publicznych. Rewizji podlegała przeszłość. W miejsce jednych postaci
historycznych kreowano inne – nowych bohaterów; takich, z którymi
łatwiej się było identyfikować nowej partii rządzącej.

Jedną z ulubionych metod zarządzania emocjami rodaków przez
premiera było straszenie ich opozycją, szczególnie gdy idzie o sprawy
europejskie. Straszono więc „eurosceptykami” lub „przeciwnikami
integracji”, których w zależności od potrzeby obwiniano za kłopoty
z walutą, pogarszający się wizerunek kraju na arenie europejskiej
lub  trudne relacje dyplomatyczne z bliskimi i dalekimi sąsiadami.
No i o wywoływanie histerii na temat moĹźliwego  wprowadzenia
waluty euro.

Udokumentowano przypadki, kiedy przedstawiciele rządu cytowali
fałszywe, nigdy nie wypowiedziane przez opozycje ostre sądy
wartościujące – i nikomu nie przeszkadzało, gdy z owych fałszywek
czyniono propagandową maczugę.

Premier lubił usypiać kłamstewkami nie tylko media i obywateli.
Nie szczędził ich także swym współpracownikom. Często obiecywał
im różnego rodzaju stanowiska, które potem przekazywał w ręce
kogoś zupełnie innego. A najbardziej zaufanego zausznika (pewnego
dużo mniej charyzmatycznego partyjnego aparatczyka) oszukał
najbardziej – najpierw namaścił na swego następcę, a potem
bezlitośnie odsunął.

Jakie były efekty takich rządów? Wedle autora książki zaufanie
społeczne do klasy politycznej jako takiej spadło niepomiernie.
Znacznie umniejszona została rola parlamentu, który w dużej mierze
został ubezwłasnowolniony. Niepokojąco często dobro państwa
zaczęło być utożsamiane z dobrem partyjnym.

Co dalej działo się z premierem? Rządził dwie kadencje, a nawet
kawałek trzeciej. A potem iluzja się skończyła i trzeba było w kraju
zacząć sprzątać, naprawiać i reformować.

O wszystkim tym przeczytałem w publikacji którą każdy powinien
przeczytać, kiedy tylko ukaże się po polsku (o ile się ukaże).
Bo po angielsku ukazała się w roku 2005. Nosi tytuł „The Rise Of
Political Lying”. Napisał ją brytyjski komentator Peter Oborne i
opowiada głównie o brytyjskim premierze Tonym Blairze.

Przytaczam jej streszczenie dla wszystkich interesujących się
polityką. Oczywiście tą brytyjską.

http://blog.rp.pl/gociek/2011/10/09/prawdziwa-historia-pewnego-premiera/


....ciąg dalszy nastąpi - w Polsce.

--
        "Tak proszę państwa. Prędzej czy później zwyciężymy,
          bo po prostu mamy rację."

W dniu 2011-10-10 01:01, cdn pisze:

Udokumentowano przypadki, kiedy przedstawiciele rządu cytowali
fałszywe, nigdy nie wypowiedziane przez opozycje ostre sądy
wartościujące – i nikomu nie przeszkadzało, gdy z owych fałszywek
czyniono propagandową maczugę.

No fakt, wraza razwietka uwielbia takie metody. Jak nie skutkuja to
siega po mord polityczny.

Dnia 10-10-2011 o 17:22:32 u2 <u_2@o2.pl> napisał(a):

W dniu 2011-10-10 01:01, cdn pisze:

Udokumentowano przypadki, kiedy przedstawiciele rządu cytowali
fałszywe, nigdy nie wypowiedziane przez opozycje ostre sądy
wartościujące – i nikomu nie przeszkadzało, gdy z owych fałszywek
czyniono propagandową maczugę.

No fakt, wraza razwietka uwielbia takie metody. Jak nie skutkuja to
siega po mord polityczny.

Uważaj, bo jeszcze będzie o jednego kretyna mniej.

--
stevep
UĹźywam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/